Ὡραῖος ὁ ὕπνος τῆς …«ἀγνοίας»!!!

Εἶναι μερικὲς ἡμέρες τώρα ποὺ ἐπικοινώνησα μὲ ἕναν παλιόφιλο τηλεφωνικῶς.
Ἀφοῦ λοιπὸν ἀνταλλάξαμε πληροφορίες γιὰ τὰ τελευταία μας νέα, περάσαμε, διστακτικῶς, καὶ σὲ ἄλλα ζητηματάκια, ποὺ μᾶλλον τὸν ἔκαναν νὰ αἰσθάνεται ἄβολα.

Κουβέντα στὴν κουβέντα ἐφθάσαμε καὶ στὰ ἐπαγγελματικά του, πού, ὅπως ὅλων τῶν ἐλευθέρων ἐπαγγελματιῶν εἶναι γιὰ …θρήνους!!!
Κι ἐκεῖ ξεκίνησε ὁ φίλος μου νὰ μοῦ ἀραδιάζῃ ὄνειρα, σχέδια, μελλοντικὲς ἐπενδύσεις, καθὼς καὶ ἄλλα πολλά, σὰν νὰ ζοῦσε σὲ μίαν ὀνειρεμένη χώρα, ὅπου τὰ πάντα ἔχουν καλῶς, τὸ δίκαιον βασιλεύει καὶ τὸ χρῆμα ῥέει στοὺς δρόμους…

Ξαφνιάσθηκα…
Στὴν ἀρχὴ σκέφθηκα πὼς δὲν ἔχει καταλάβῃ τὸ τὶ συμβαίνει στὴν χώρα μας…
Ἔπιασα τὶς ἐρωτήσεις, διστακτικά, γιὰ νὰ μπορέσω νὰ κατανοήσω τὸ ἐὰν ὅλη αὐτὴ ἡ στάσις του ἦταν ἄγνοια κινδύνου ἢ κάτι διαφορετικό…
Καὶ ἦταν…

Ὁ φίλος μου, ἐδῶ καὶ χρόνια, ἔχει «μονώσῃ» τὸν κόσμο του τέλεια.
Ὅ,τι κι ἐὰν διαδραματίζεται στὴν χώρα ἁπλῶς γιὰ αὐτὸν δὲν …συμβαίνει!!!
Ἤ, ἀκόμη κι ἐὰν …συμβαίνῃ, δὲν ἔχει κοινωνικὸ καὶ οἰκονομικὸ ἀντίκτυπο κάπου καὶ κυρίως ἐπάνω του, ἐὰν δὲν τοῦ μειώνῃ τοὺς …τζίρους.
Ὅλα στὸν κόσμο του μεταφράζονται σὲ …τζίρους!
Το κουκοῦλι του, ποὺ ἔχει τόσο περίτεχνα φτιάξῃ, δὲν περιλαμβάνει κάτι ἀπὸ τὰ ἐθνικά μας προβλήματα, τὰ προβλήματα δουλοποιήσεως τῶν κοινωνιῶν μας καὶ τὰ ζητήματα τῶν νόμων ποὺ ἀπομειώνουν στὸ …ἀνύπαρκτον τὶς ἀνθρώπινες ἐλευθερίες.
Ὑπάρχουν τζίροι; Ἔ, δὲν ὑπάρχουν προβλήματα.
Δέν ὑπάρχουν τζίροι; Ἔ, ὑπάρχουν προβλήματα ποὺ σχετίζονται μόνον μὲ τὴν αὔξησιν τῶν …τζίρων!!!

Τρόμαξα…
Καλὸς φίλος, σχεδὸν ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια, ποὺ ἔχει πάρῃ ἕναν δρόμο γιὰ τὴν …ἄβυσσο!
Κυριολεκτικῶς καὶ μεταφορικῶς.
Ὁ κόσμος του, ὁ τέλεια μονωμένος, ὁ ἀπείρως μικρός, δὲν εἶναι ὁ κόσμος ποὺ θέλουμε νὰ ζοῦμε, ἀλλὰ εἶναι τόσο πραγματικός, ποὺ προκαλεῖ κλυδωνισμούς.
Πῶς εἶναι δυνατόν, σκεπτόμουν ὅλην τὴν ὥρα ποὺ μοῦ ἀράδιαζε τὰ πέριξ τῶν …τζίρων του, νά μπορῇ κάποιος νά μήν βλέπῃ πέρα ἀπό τό δάκτυλό του;
Πῶς εἶναι δυνατόν νά γκρεμίζεται τό «σῦμπαν» μας κι αὐτός νά ὁραματίζεται …τζίρους;
Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀποκόβῃ κάποιος τόσο πολύ τον ἑαυτόν του ἀπό τό σύνολον, ἀπό τίς τῦχες τῆς χώρας καί τῆς Ἀνθρωπότητος;
Πῶς εἶναι δυνατόν, ἀκόμη καὶ σήμερα πού ξυπνοῦν καί οἱ πεθαμένοι… (διότι, ὅσο νὰ τὸ κάνουμε, ἔχει πολλαπλασιασθῇ τὸ ποσοστὸ αὐτῶν τῶν πολιτῶν ποὺ ἀντιλαμβάνονται τὸ τὶ μᾶς συμβαίνει), νά ὑπάρχῃ ἕνας (κι ὄχι μόνον φυσικά…) νέος ἄνθρωπος πού ἔχει κτίσῃ ὅλην τήν ζωή του ἐπάνω σέ …τζίρους;

Κι ὅμως… Εἶναι…
Δυστυχῶς μας.
Κι ἀφορᾶ στὴν πλειοψηφία τῶν (ἂς ποῦμε) κοινωνιῶν μας.
Καί, ἀκόμη περισσότερο δυστυχῶς μας, τὸ φαινόμενον θὰ ἐπιδεινωθῇ πολὺ περισσότερο, ἐφ΄ ὅσον τὰ ὅρια μεταξὺ ἐπιβιώσεως καὶ γενοκτονίας καταντοῦν δυσδιάκριτα…
Πῶς θά ἐπανδρώνονται ἄλλως τέ οἱ στρατιές τῶν πραιτωριανῶν, ἐάν δέν συνεισφέρουν καταλλήλως καί οἱ κοινωνικο-πολιτικο-οἰκονομικές συνθῆκες;
Τί νομίζατε; Μήπως πώς ὁ παλιόφιλός μου εἶναι ἐξαίρεσις;
Λάθος ἀγαπητοί μου… Ἔχει δῇ τὸ καροτάκι καὶ τρέχει λαχανιασμένος… Τὸ σκοινὶ δὲν βλέπει…
Καὶ σὰν κι αὐτόν, καθημερινῶς, ἀμέτρητοι ἀποκαλύπτονται…
Διότι τώρα πιὰ τὸ σύνθημα εἶναι «ὁ θάνατός σου ἡ ζωή μου…»
Κι ὅσο αὐτοὶ οἱ τύποι ἐπιβιώνουν, τόσο περισσοτέρους θανάτους νὰ μετρᾶμε πίσω ἀπὸ τὶς δικές τους ἐπιβιώσεις…

Γιατί δέν ἐζήτησα δανεικά (καὶ πολὺ πιθανὸν ἀγύριστα) ἀπό τόν παλιόφιλο; (Διότι θὰ μποροῦσα νὰ τὸ κάνω… Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς κάπου ἐκεῖ μοῦ ὸ πήγαινε…!!!)
Διότι ἀφ’ ἑνὸς προτιμῶ, κυριολεκτικῶς, τὸ «σκατό μου νὰ τὸ κάνω παξιμάδι», ἀλλά, ἀφ΄ ἑτέρου, ἀπὸ ἕνα σημεῖον καὶ μετὰ συνειδητοποίησα πὼς ὅλοι αὐτοί, παλιόφιλοι καὶ μή, μαζὺ μὲ τὰ κουκούλια καὶ τὶς μονώσεις τους, ὁσονούπω θὰ λάβουν τὴν ἄγουσα γιὰ νὰ συναντήσουν ὅλους αὐτοὺς ποὺ τοὺς κουνοῦν τὰ καροτάκια.

Φιλονόη

Ἡ εἰκόνα δωράκι ἀπὸ τὸν καλὸ φίλο Κωνσταντῖνο Φρέρη

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply