Σ’ ἔστησαν σὲ μίαν γωνιά…
…καὶ τοὺς κυττοῦσες καὶ γελοῦσες…

Μὰ κανεὶς δὲν μὲ ἐμπόδισεν ἐμέναν
νὰ τὰ στυλώσω λυρικὰ τὰ μάτια
πρὸς κάποια ὡραῖα πατήματα ἀνδρειωμένα
σ’ ὅποιους δρόμους καὶ σ’ ὅποια μονοπάτια.

Ἐσένα δὲν σοῦ στέκει ἀνθρώπου θρῆνος
μόνον τὸ σκούσμα Αἰσχυλείας μιᾶς Κασσάνδρας
στὸν λόγο ἀρχοντικὸς ἀνθοῦσες κρίνος
στὴν πράξη, ὅπου καὶ ὅπως, ἤσουν ἄνδρας.

Μαρτύρων καὶ ἡρῴων αἲμα τὸ αἷμα
ποῦ τὸ ἀγρικοῦσες κι ἔβραζε ἐντός σου
τοῦ μάρτυρός σου φόρεσε τὸ στέμμα…
στὸν θάνατό σου..

Κωστὴς Παλαμᾶς

Παπαδόπουλος Σπῦρος