Ὥρα νὰ ὀνειρευθοῦμε ἕναν ἄλλον κόσμο…!!!

Πιὸ ἀνθρώπινο…
Πιὸ λογικό…
Πιὸ ἔντιμο…
Πιὸ κοντινὸ στοὺς Νόμους τῆς Φύσεως…
Πιὸ δίκαιο…
Πιὸ δημιουργικό…
…διότι μόνον ὅταν δημιουργῇ κάποιος τὸ ὅραμα γερὰ μέσα του, δύναται ἀφ΄ ἑνὸς νὰ δεσμευθῇ ἀπέναντί του μά, ἀφ΄ ἑτέρου, νὰ ξέρῃ ποῦ θὰ τὸν ὁδηγήσουν τὰ βήματά του…

Ποῦ σταματᾶ τό ὄνειρο; Ποῦ ξεκινᾶ ἡ ἀλήθεια!

Μποροῦμε νά ζήσουμε μέ τό ὄνειρο ἢ  θά μᾶς τό καταῤῥίψῃ ἡ ἀλήθεια;

Αὐτὰ ποὺ θὰ  γράψω σήμερα κάποιους θὰ τοὺς ξενίσουν ἀπόλυτα. 

Ἀλλὰ εἶναι ἡ  δική μου πραγματικότης ἐδῶ καὶ  χρόνια. 

Συνεπῶς, γιὰ ἐμένα ἰσχύουν. Καθὼς ἐπίσης ἰσχύουν καὶ γιὰ πάρα πολλοὺς ἄλλους. 

Ἔχω ἀντιληφθῇ πὼς μόνον ὅταν δομήσω ἕνα ὁλοκληρωμένο ὄραμα, μίαν εἰκόνα ξεκάθαρη γιὰ αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμῶ  νὰ ἔχω, τότε καὶ  μόνον τότε,  μπορῶ  νὰ ἀποκτήσω αὐτὸ στὸ ὁποῖον στοχεύω. 

Ἐὰν ἐγὼ δὲν ἔχω ξεκαθαρίσῃ ἀπολύτως μέσα μου, μὲ κάθε λεπτομέρεια, τὸν δρόμο ποὺ θέλω νὰ πορευθῶ, καθῶς κι ἐὰν δὲν ξεκαθαρίσω ἀπολύτως μέσα μου τὸ ποῦ θέλω νὰ φθάσω, δὲν ὑπάρχει περίπτωσις νὰ τὸ ἀποκτήσω. 

Ἂς ὑποθέσουμε πὼς θέλω νὰ κατεβῶ μὲ τὸ αὐτοκίνητό μου στὸ κέντρο. Πὼς χρειάζομαι  νὰ  σταθμύσω κάπου γύρω ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία. 

Ὅσοι  θὰ ἄκουγαν  γιὰ τὴν πρόθεσίν μου, θὰ γελοῦσαν. «Εἶναι ἀδύνατον νὰ  σταθμεύσῃ  κάποιος στὸ κέντρο νόμιμα,  καὶ νὰ μὴν ἀναζητᾷ  τοὐλάχιστον τρεῖς ὧρες θέσιν σταθμεύσεως»  θὰ ἰσχυρισθοῦν.

Θὰ σᾶς διαψεύσω ὅλους! 

Ὅσες φορὲς χρειάσθηκε νὰ κατεβῶ μὲ αὐτοκίνητον στὸ κέντρο, πάντα ἡ θέσις μὲ περίμενε ἐκεῖ  ποὺ τὴν «εἶχα προγραμματίσῃ»!!!!!

Ἁπλῶς, λίγα λεπτὰ πρὶν ξεκινήσω, τὴν  φανταζόμουν νὰ ὑπάρχῃ ἐκεῖ  καὶ  νὰ μὲ  περιμένῃ! Καὶ  τὸ ἔχω κάνῃ πάρα, μὰ πάρα πολλὲς φορές, ἀκριβῶς μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο!

Μάλιστα, κάποιες φορές, εἶναι πράγματι πολὺ ἀστεῖο! Παιρνοῦν ἐμπρὸς ἀπὸ τὴν «θέσιν μου» τόσοι καὶ  τόσοι ἀλλὰ δὲν τὴν «βλέπουν»!  Τὴν ἀγνοοῦν ὡς  μὴ ὑπάρχουσα!!!! Διότι αὐτὴ εἰδικῶς ἡ θέσις εἶναι ἀποκλειστικῶς δική μου «παραγγελιά»!

Μία φορὰ δὲν τὸ ἔκανα, διότι χρειάσθηκε νὰ φύγω βιαστικὰ καὶ  δίχως «προετοιμασία», καὶ ἀπαιτήθηκε νὰ σταθῶ γιὰ μερικὰ δευτερόλεπτα κάπου, πρὸ κειμένου νὰ «ἀναδομήσω» τὴν πραγματικότητά μου.  Λίγα δευτερόλεπτα ἄλλαξαν τὰ δεδομένα καὶ ἡ θέσις ἄδειασε σχεδὸν ἐμπρός μου, ἔτοιμη νὰ δεχθῇ  τὸ αὐτοκινητάκι μου. 

Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν, πηγαίνοντας γιὰ ἐπίσκεψι σὲ κάποιαν φίλη, βγῆκε γιὰ νὰ μὲ καθοδηγήσῃ. Κατεβαίνοντας ὅμως στὸν δρόμο, διεπίστωσε πὼς ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι της ὑπῆρχε ἄδεια θέσις σταθμεύσεως καὶ  βιάστηκε νὰ τὴν «προστατεύσῃ» μὲ τὴν μηχανή της. Ἡ  θέσις ὅμως ἦταν τόσο ἄνετη, ποὺ καὶ δίχως τῆς μηχανῆς ἐστάθμευε ἄνετα ἕνα ὄχημα. 

Στὸ  μεταξὺ ἔτρεξε νὰ μὲ  προϋπαντήσῃ (μὲ τὰ πόδια) καὶ  νὰ μὲ πείσῃ νὰ ἐπιταχύνουμε, πρὸ κειμένου νὰ προλάβουμε. Μπαίνοντας στὸν δρόμο ποὺ κατοικοῦσε, προπορεύετο  ἕνα ἄλλο ὄχημα,  τὸ ὁποῖον ἀναζητοῦσε  ἐπίσης θέσις σταθμεύσεως. Ἡ φίλη μου ἀναστατώθηκε. Φοβήθηκε πὼς ἄδικα τρέχαμε. 

Ὁ ὁδηγὸς τοῦ προπορευομένου ὀχήματος ἀγνόησε τὴν θέσι ποὺ μὲ περίμενε. Στὸ μεταξὺ εἶχα ἤδη πῇ στὴν φίλη μου νὰ μὴν ἀνησυχῇ, διότι ἡ θέσις εἶναι δική μας. Μέσα μου εἶχα ξεκαρδισθῇῖ στὰ γέλια, ἀλλὰ δὲν ἤθελα νὰ  πιστέψῃ οὔτε γιὰ μίαν στιγμὴ πὼς τὴν εἰρωνευόμουν. 

Γιὰ χρόνια πολλά, ζῶντας στὴν ἐπαρχία, καὶ  μάλιστα ἐκτὸς πόλεως, τὸ αὐτοκίνητό μου τὸ ἄφηνα πάντα σὲ σημεῖον ποὺ ἐγὼ εἶχα προγραμματίσῃ, ἀρκετὰ νωρίτερα. Συνήθως τὸ ἴδιο σημεῖον, γιὰ ὅσα χρόνια χρησιμοποιοῦσα τὸ συγκεκριμένο γραφεῖο. Ἐκείνη ἡ περιοχὴ ἦταν τόσο δύσκολη στὴν στάθμευσι, ποὺ ὅσοι μὲ γνώριζαν σχεδὸν θύμωναν μὲ τὴν …θρασύτητά μου!

Οἱ  φίλοι μου ξαφνιάζονταν καὶ κάποιες φορὲς ἐπίσης θύμωναν, διότι κατὰ βάθος πίστευαν πὼς τοὺς δούλευα ἢ ἁπλῶς πὼς ἤμουν μόνον πάρα πολὺ τυχερή. 

Ἔχω δεκάδες παραδείγματα, ἀπὸ ἀμέτρητες ἀναλόγου τύπου καταστάσεις στὴν ζωή μου. Καὶ  εἶμαι σίγουρη πὼς ἐκεῖ ἔξω εἶναι πάρα πολλοὶ ἀκόμη, ποὺ ὅπως ἐγώ, ἔχουν νὰ διηγηθοῦν ἀνάλογα περιστατικά. 

Δὲν εἶναι μαγεία. Εἶναι στάσις ζωῆς. 

Καὶ  δὲν εἶναι μόνον αὐτό. 

Τὸ θέμα τῆς σταθμεύσεως εἶναι τὸ πιὸ ἁπλό. 

Τὰ ἴδια συμβαίνουν σὲ κάθε κομμάτι ποὺ ἀπαρτίζει τὴν καθημερινότητά μου. Ἀπὸ τὸ ἀπλούστερο πρόβλημα, ἔως τὴν μεγαλυτέρα δυσκολία. 

Ὅσο πιεσμένη κι ἐὰν εἶμαι, ὄσο δύσκολη κι ἐὰν εἶναι ἡ στιγμή, ὅσο ἀδύνατες κι ἐὰν φαίνονται οἱ  λύσεις, πασχίζω νὰ χαλαρώσω καὶ νὰ σκεφθῶ μὲ ἡρεμία τὴν κατάστασιν ἐκείνη ποὺ θὰ μὲ κάνῃ νὰ αἰσθανθῶ καλλίτερα. 

Σαφῶς καὶ ὑπάρχουν κάποιες στιγμὲς ποὺ πονᾶμε γιὰ κάποια ζητήματα. Σὲ  αὐτὲς εἰδικῶς τὶς στιγμὲς αὐτὸ ποὺ μποροῦμε νὰ καταφέρουμε εἶναι νὰ δοῦμε τὸν ἑαυτόν μας χαλαρό, χαρούμενο καὶ ἥρεμο.  Εἶναι δύσκολο ἀλλὰ ὅσο περισσότερες φορὲς τὸ ἐφαρμόζουμε, τόσο περισσότερο ἀποδίδει. 

Κάποιαν στιγμὴ γίνεται τρόπος ζωῆς. Δευτέρα Φύσις. Καί,  σίγουρα, ὅταν τὰ πάντα γύρω μας φαντάζουν ἀνυπόφορα, εἶναι ἕνας μοναδικὸς τρόπος γιὰ νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε. 

Ἔχω ἀφήσει πίσω μου τὰ μεγαλύτερα προβλήματα μόνον μὲ αὐτὴν τὴν μέθοδο. 

Ἔχω πάντα τὴν αἴσθησι πὼς ἀλήθεια μας εἶναι κάτι ποὺ ἐμεῖς δομοῦμε μέσῳ τῶν σκέψεών μας. Εἴμαστε πάντα αὐτὸ ποὺ ἐχθὲς σκεφτόμασταν. Θὰ γίνουμε αὐτὸ ποὺ ἡ σκέψις μας δημιουργεῖ  σήμερα. 

Δῆλα δή, πιστεύω τόσο πολὺ στὴν δύναμι τῆς σκέψεως καὶ τῆς  δημιουργίας ὁραμάτων, ποὺ ἔχει γίνῃ τρόπος ζωῆς μου πλέον. 

Τὸ ἴδιο ὅμως ἀκριβῶς συμβαίνει σὲ κάθε μου δραστηριότητα. 

Δὲν θὰ  μποροῦσα, γιὰ παράδειγμα,  οὐδέποτε νὰ φαντασθῶ πὼς κλέβω κάτι ἀπὸ κάποιον, διότι μέσα μου αὐτὸ θὰ ἔχῃ ἤδη δομηθῇ. Δὲν θὰ ἔχῃ  καμμίαν σημασία ἐὰν θὰ τὸ πράξω ἢ ὄχι. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ γεννήθηκε στὴν σκέψι μου εἶναι ἤδη πραγματικότης. 

Δὲν γίνεται νὰ φαντασθῶ πὼς πράττω κάτι, τὸ ὁποῖον δὲν θὰ μοῦ ἄρεσε νὰ πράξουν ἄλλοι εἰς βάρος μου. 

Δῆλα δή, ἡ σκέψις μου παραμένει ὡς φίλτρον γιὰ τὴν πραγματικότητά μου. Γιὰ τὸ τώρα καὶ τὸ αὔριο. 

Μὲ τὸν ἴδιον τρίπο ἔχω μέσα μου δομήσῃ τὸ αὔριο τῆς Πατρίδος μου. 

Ἕνας κοῦκος φέρνει τὴν ἄνοιξι, τὸ ἔχω δηλώσῃ ἤδη αὐτό!

Σὲ κάποιων τὴν ἀντίληψιν ἴσως νὰ φανῇ παράλογος μία τέτοια τοποθέτησις. Ἴσως νὰ φαντάζῃ ὀξύμωρος ἡ δική μου θεώρησις. 

Ἐὰν ὅμως τὸ ἀναγάγουν στὸ «ἐδῶ καὶ τώρα» τους, ἐὰν ἀναλογισθοῦν τὰ δικά τους βήματα, ἐὰν τὰ συνδυάσουν μὲ αὐτὰ ποὺ ἀντιμετωπίζουν, ἴσως νὰ κατανοήσουν ὅσα ἰσχυρίζομαι!

Ἡ ζωὴ ποὺ ζοῦμε τώρα, εἶναι ἀποτέλεσμα στάσεως, σκέψεων κι ἐπιλογῶν ποὺ ἐμεῖς κάναμε ἐχθές. 

Ἡ ζωὴ ποὺ θὰ ζήσουμε αὔριο εἶναι ἀποτέλεσμα δικῶν μας τωρινῶν σκέψεων, εἰκόνων καὶ ὁραματισμῶν. 

Τὸ ἐὰν θὰ ἐπιτύχουμε ἢ ὄχι αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμοῦμε, ἐξαρτᾶται ἀπολύτως ἀπὸ ἐμᾶς. 

Τὰ πάντα ἐξαρτῶνται μόνον ἀπὸ ἐμάς! Καὶ τὰ καλά καὶ τὰ κακά!

Εἶναι θέμα συνειδητοποιήσεως.

Κάνουμε τό ὄραμα πραγματικότητα;

Γιατὶ ὁ κόσμος δὲν ἀνήκει στοὺς ἡττημένους…
Οὔτε στοὺς καπηλευτές του…
Οὔτε στοὺς ἅρπαγες…
Ὁ κόσμος ἀνήκει μόνον σὲ δημιουργούς, ποὺ ἀντέχουν, ἐπιλέγουν καὶ δεσμεύονται νὰ τὸν ἐπαναδομήσουν, νὰ τὸν κοσμήσουν καί, κυρίως, νὰ τὸν προστατεύουν!!!

Φιλονόη

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply