Ὥρα νά ξεχάσουμε;

Ἤ μήπως ὥρα νά θυμηθοῦμε, νά μάθουμε, νά συνειδητοποιήσουμε τό τί ἀκριβῶς παρασκήνιο ἐστήθη πίσω ἀπό τήν αἱματοβαμμένη ἱστορία μας;
Διότι τὴν ἱστορία μας τὴν ἀγνοοῦμε καί, δυστυχῶς μας, κινδυνεύουμε συντόμως νὰ τὴν ξαναζήσουμε.
Μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται…

Δὲν εἶναι πολλὲς ἡμέρες ποὺ ἕνας γνωστός μου μὲ ἐκάλεσε νὰ εὐχηθῶ στὴν μητέρα του γιὰ τὰ γενέθλιά της.
93 ἐτῶν ἡ μητέρα τοῦ γνωστοῦ μου καί, καθὼς ἐπέστρεφα στὰ τοῦ οἴκου μου, ἀπεφάσισα νὰ καλησπερίσω καὶ νὰ εὐχηθῶ, λόγῳ κυρίως τῆς ἀπουσίας ἄλλων φίλων καὶ συγγενῶν.
Δίπλα στὴν ἑορτάζουσα ὁ 98χρονος σύζυγός της, ποὺ παρὰ τὰ κινητικά του προβλήματα, ἀπὸ μνήμη, ἀκοὴ κι ἀντιληπτικότητα ἔχαιρε πλήρους ὑγείας.

«Κακιά» συνήθεια ἐκ τοῦ παρελθόντος, ὅταν εὑρίσκομαι ἀνάμεσα σὲ ὑπερηλίκους, νὰ ξεκινῶ τὶς ἐρωτήσεις περὶ τῶν δικῶν τους ἱστορικῶν ἐμπειριῶν, γύρω ἀπὸ θέματα τῆς προσφάτου ἱστορίας μας. Ἡ πρώτη μου ἐρώτησις (μετὰ τὶς συστάσεις) ἦταν φυσικὰ γιὰ τὸ ἐὰν θυμᾶται κάτι ἐκ τοῦ ἐμφυλίου καὶ τῶν τότε γεγονότων.
Κούνησε τὸ κεφάλι ὁ παπποῦς, ψιθύρισε ἕνα «τί τά θυμᾶσαι αὐτά τώρα;» καὶ προσπάθησε νὰ ἀλλάξῃ κουβέντα.
Ἐμπρὸς στὴν ἐπιμονή μου ὅμως κάπως ὑπεχώρησε καὶ μοῦ ἐδήλωσε, ὑπερηφάνως, πὼς ἦταν κάτοικος Καισαριανῆς καί…
…πολλὰ ἀποσιωπητικὰ ἠκολούθησαν τὴν δήλωσίν του.
«Στὸ ἄνδρο….», συμπλήρωσα ἐγώ, δίχως νὰ τελειώσω (ἐπίτηδες) τὴν πρότασίν μου.
«Ναί, ἐκεῖ. Στὸ κέντρο τῆς Δημοκρατίας…» ἀπήντησε, ζωντανεμένος πιὰ ὁ παπποῦς…
Καὶ ἀμέσως μετὰ ἄλλαξε θέμα γιὰ νὰ μοῦ ἀναφέρῃ τὰ πόσα ξερονήσια κι ἐξορίες καὶ φυλακὲς μέτρησε στὴν ὅλο διώξεις πορεία του κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ βίου του.
Ἑνὸς βίου «ἰδεολογικῶς» λειασμένου, ποὺ ἀποκόβει τοὺς φέροντες ἀπὸ κάθε λογική, ἱστορικὴ καὶ ἀποδεικτικὴ διαδικασία.

Ἐννοεῖται πὼς τὸν ἄφησα νὰ διηγεῖται τὶς ἀπάνθρωπες τακτικὲς τῶν (ἂς ποῦμε) κρατικῶν φορέων, ποὺ ἦσαν καὶ οἱ βασανιστές του. Ὅταν τελείωσε ἀπότομα, σχολίασα πὼς καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς ὑπῆρχαν καθάρματα, κάτι σὰν τοὺς σημερινοὺς τζιχαντο-ἀποκεφαλιστές, ἀλλὰ μὲ ἔκοψε μὲ μίαν δήλωσίν του: «τὸ ΕΑΜ οὐδέποτε ἔσφαξε ἀθῴους κι ἀμάχους!!! Μόνον φασίστες, δοσιλόγους καὶ προδότες…» Σχολίασα πὼς οἱ σφαγὲς τοῦ ΕΑΜ κατὰ ἀμάχων εἶναι καταγεγραμμένες ἀπὸ ἐπίσημες κι ἀνεπίσημες πηγές, πὼς τὰ θύματά του εἶναι χιλιάδες καὶ πὼς μόνον ἡ ἀπαγωγὴ τῶν ὁμήρων, ποὺ ξεπερνοῦσαν τὶς 50.000, κατὰ τὴν ἀποχώρησίν του ἀπὸ τὸ λεκανοπέδιο τῶν Ἀθηνῶν, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1945, κατεδίκασε στὸν θάνατο χιλιάδες ἀθῴους καί, κυρίως παιδιά, γέρους καὶ γυναῖκες ποὺ ἦσαν κι ἀπολύτως ἄμαχοι κι ἀθῷοι, τονίζοντας διαρκῶς τὸ τελευταῖο.
Ἐπανέλαβε τὴν φράσιν του: «τὸ ΕΑΜ οὐδέποτε ἔσφαξε ἀθῴους κι ἀμάχους!!! Μόνον φασίστες, δοσιλόγους καὶ προδότες…» κι ἐκεῖ κατάλαβα πὼς ἡ συζήτησις, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπίσκεψις, ἀπὸ πλευρᾶς μου, ἔλαβε τέλος.

Ὁ γνωστός μου, ποὺ ὅλην αὐτὴν τὴν ὥρα προσπαθοῦσε νὰ ἐπέμβῃ στὸν διάλογό μου μὲ τὸν πατέρα του, χαρακτηρίζοντας διαρκῶς τὸ ΚΚΕ ὡς τὸ μεγαλύτερο προδοτικὸ μόρφωμα τῆς Ἱστορίας μας, ἀπεφάσισε νὰ μὲ συνοδεύσῃ ἔως τοῦ οἴκου μου καὶ νὰ …δικαιολογήσῃ κάπως τὸν πατέρα του γιὰ τὶς ἀπόλυτές του θέσεις. Δὲν μπῆκα στὸν κόπο νὰ ἀνοίξω νέες συζητήσεις, διότι ὁ ἄνθρωπος πράγματι εἶχε συνειδητοποιήσῃ βαθειὰ τὶς προδοσίες τοῦ ΚΚΕ, ἀλλά, δυστυχῶς μας, μόνον αὐτές.
Ἂν καὶ σὲ γενικὲς γραμμὲς εἶχε ξεκολλήσῃ ἀπὸ τὶς «οἰκογενειακές» του καταβολές, ἐν τούτοις δὲν εἶχε ξεφύγῃ τῆς κομματικῆς ἀντιμετωπίσως τῆς πολιτικῆς μας καταστάσεως καὶ τοῦ σημερινοῦ μας κόσμου. Δῆλα δή… ἂν καὶ ἀπέῤῥιπτε τὸν ἀριστερισμὸ ἀπὸ τὶς πολιτικοκομματικές του ὀπτικές, εἶχε ἀποδεχθῇ τὸν σοσιαλισμὸ ὡς βελτίστη μέση ὁδό, γιὰ τὰ πολιτικοκοινωνικά μας ἀδιέξοδα καί, κατ’ ἐπέκτασιν, τὴν κομματοκρατία.
Λίγα λόγια εἴπαμε, πολὺ λίγα. Καληνύκτησα κι ἔφυγα, εὐχαριστώντας τον καὶ γιὰ τὴν φιλοξενία καὶ γιὰ τὴν παρέα του…
Στάθηκα μόνον λίγες στιγμὲς πρὶν τὸν ἀφήσω ὅμως καί, ἀπολύτως προβληματισμένη, τοῦ αἰτιολόγησα, μὲ λίγες προτάσεις, τὸ γιατὶ ἦταν τελικῶς  ἐδῶ καὶ λίγο καιρὸ πιστεύω πὼς ἦταν «συμμοριτοπόλεμος» κι ὄχι «ἐμφύλιος», ταράζοντάς τον καὶ φέρνοντάς τον σὲ δύσκολη θέσιν, ἐφ΄ ὄσον τὸ «μοντέλο» δεκαετιῶν δὲν μποροῦσε νὰ καταῤῥιφθῇ μέσα στὸ μυαλό του…
.
…κι ἀπέμεινα μόνη μου, μέσα στὸ σούρουπο, νὰ σκέπτομαι, νὰ ἀναρωτιέμαι καὶ νὰ προβληματίζομαι σοβαρὰ γιὰ τὸ πόσο πολὺ μᾶς ἔχουν δηλητηριάσῃ, τὶς τελευταῖες δεκαετίες, μὲ τὰ μορφώματά τους καὶ τὴν «ἀστικὴ δημοκρατία» τους καὶ τὰ σοσιαλιστικά τους ἐκτρώματα, ἀλλὰ καὶ τὸ νέο φροῦτο τους, τῆς «ἀμέσου δημοκρατίας» (τοῦ πSoros) ποὺ ἐκδίδονται πλέον σὲ ὅλες τὶς πιθανὲς ἐκδοχὲς κι ἀπόψεις, ποὺ λειαίνουν τὰ πάντα, ποὺ πωλοῦν ἰδεολογίες, πάντα ὑπὸ τὸν αὐστηρὸ ἔλεγχο τῶν τοκογλύφων καὶ πάντα ἐνσπείροντας ζιζάνια, μίση ἢ ἀκόμη καὶ νέες ἐμφυλοπολεμικὲς τάσεις.
Ἀπὸ τὴν «ἄκρα ἀριστερά» ἔως τὴν «ἄκρα δεξιά…!!!».

Ὅταν λέμε σοσιαλισμὸς τὸ ἐννοοῦμε.

Τί εἶναι βρέ παιδιά ὁ ἐθνικοσοσιαλισμός;

Ὁ γνωστός μου, καθὼς φυσικὰ καὶ ἀμέτρητοι ἄλλοι συμπολῖτες μας, ἐπέτυχαν νὰ ὁριστικοποιήσουν μέσα τους τὴν ἐξομάλυνσιν τῶν «ἰδεολογικῶν τους φραγμῶν», ὄχι διότι τὸ ἐπέλεξαν οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ διότι ἔτσι μᾶς ἐκπαιδεύουν ἐδῶ καὶ μερικὲς δεκαετίες.
Ἀδυνατοῦν ὅμως ὅλοι αὐτοὶ νὰ ἀντιληφθοῦν πὼς ἀκριβῶς αὐτὸς ἦταν ὁ στόχος τῆς προπαγανδιστικῆς μηχανῆς τοῦ κράτους.
Ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν πὼς τόσες δεκαετίες ἀν τὶ νὰ δοῦμε τὸν πραγματικό μας ἐχθρό, βλέπουμε τὸν εἰκονικὸ ἐχθρό, ποὺ πάλι οἱ τοκογλῦφοι «φύτεψαν» ἀνάμεσά μας.
Ἀδυνατοῦν νὰ χωνέψουν πὼς ἐκεῖνα τὰ πάθη «ἔληξαν» (διὰ τῆς …γομολάστιχος), ἀλλὰ νέα πάθη, πάλι τῆς αὐτῆς τακτικῆς, φωλιάζουν ἀνάμεσά μας καὶ ἀναμένουν νὰ ἐκδηλωθοῦν πρὸς πάσαν κατεύθυνσιν.
Βλέπετε… τὴν σήμερον ὅποιος δὲν εἶναι σοσιαληστὴς (σὲ κάθε ἐκδοχή) δὲν …ὑπάρχει.
Ὅλοι μας ὑποχρεούμεθα νὰ ἐπιλέξουμε, ὡς πολιτικοκομματική μας τοποθέτησιν, κάποιον ἐκ τῶν ἤδη γνωστῶν κομμάτων, ἐντὸς ἢ ἐκτὸς βο(υ)λῆς, διότι αὐτὰ ἐπιτρέπονται.
Ἡ ἔξοδος ἀπὸ αὐτὴν τὴν παγίδα στιγματίζεται καὶ δημιουργεῖ νέους «ἐχθροὺς τοῦ λαοῦ».
Διότι ἡ «λαοκρατία» (τοῦ ΚΚΕ τότε καὶ ἁπάντων τῶν κομμάτων σήμερα) εἶναι κάτι ἀδιαπραγμάτευτον καὶ παγιωμένον. Ὅστις ἀρνεῖται αὐτὴν τὴν τακτικὴ εἶναι ὁ πραγματικὸς ἐχθρός. Ὄχι βέβαια τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ τῶν τοκογλύφων, ποὺ χρησιμοποιοῦν τοὺς πράκτορές τους, τοὺς μισθοφόρους τους καὶ τελικῶς τοὺς λαούς, γιὰ νὰ παραμένουν πίσω ἀπὸ τὶς σκιές, πραγματικοὶ ἐμπνευστὲς καὶ χειραγωγοὶ κάθε ἐγκλήματος.
Διότι σήμερα, ὅπως καὶ τότε, ὅπως καὶ παλαιότερα, μὲ τοὺς «ἐμφυλίους τῶν Δανείων τῆς Ἀνεξαρτησίας», ἐμεῖς μποροῦμε νὰ δοῦμε μόνον αὐτὸ ποὺ μᾶς δείχνουν καὶ ὄχι αὐτοὺς ποὺ ἀποφασίζουν γιὰ τὸ πόσο δοῦλοι θὰ εἴμαστε καὶ ὑπὸ ποία τσιράκια-ἐπιστάτες θὰ παραμένουμε ὑποτελεῖς καὶ ὑπάκουοι ὑπήκοοι.

Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνον αὐτό… Ὑπάρχουν κι ἄλλα…
Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα εἰς βάρος μας, τῶν τελευταίων ἐτῶν, εἶναι ἡ ἀνομία, ἡ ἀτιμωρησία καί, τελικῶς, ἡ παραγραφὴ ἐγκλημάτων κατὰ τῆς Ἀνθρωπότητος, ποὺ ὅμως στὸ Ἑλλαδοκαφριστὰν …δὲν ὑπάρχουν.
Πολλὰ …«σαμάρια» πλήρωσαν …γαϊδάρων ἀτοπήματα, ἀλλὰ οἱ …γάιδαροι ἐξακολουθοῦν νὰ βασιλεύουν καὶ νὰ μᾶς τὸ παίζουν «ἐθνοσωτῆρες», μὲ πολλὰ «ἰδεολογικά» χρώματα καὶ προτάσεις.

Καὶ μόνον ποὺ παρέμειναν ἀτιμώρητοι οἱ πραγματικοὶ σφαγεῖς, ἔνθεν κακεῖθεν, «διὰ τὴν ὁμαλότηταν», ἀποδεικνύει τοῦ λόγου μου τὸ ἀληθές.
Εἶτε λοιπὸν οἱ χασάπηδες ἀνῆκαν στὰ «τάγματα ἀσφαλείας*» εἶτε στὴν ΟΠΛΑ** καὶ στὸ ΕΑΜ, οὐδέποτε ἔπαυσαν νὰ εἶναι χασάπηδες. Τὸ νὰ συγκεντρωθοῦν ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ κατακάθια τῆς κοινωνίας μας σὲ ὁμάδες τέτοιες, ποὺ τοὺς ἐπέτρεπαν ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐνεθάῤῥυναν, νὰ σφάζουν ἀδιακρίτως, ἦταν ἡ μία πλευρὰ τοῦ ἐγκλήματος. Ἡ ἄλλη πλευρά, ἡ σιωπηλή, αὐτὴ τῆς «συναινέσεως» ἦταν ἡ οὐσιαστικὴ ἀθῴωσις τῶν χασάπηδων, ποὺ ὄχι μόνον δὲν μαλάκωσε τὸν πόνον τῶν θυμάτων τους, ἀλλὰ τὸν ἔπνιξε, τὸν στραγγάλισε, τὸν φίμωσε, ἐπιτρέποντάς του νὰ ὑποβόσκῃ πίσω ἀπὸ καθῶς-πρεπεισμοὺς καὶ λοιπὲς δημοκρατικὲς «ἰσοῤῤοπίες». Στὸν βωμὸ τῆς δημοκρατίας, τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καί, τελικῶς στὴν παραμονή μας σὲ ἕνα καθεστὼς ἐξαρτήσεως ἐκ τῶν τοκογλύφων, «διεγράφησαν τὰ μίση καὶ τὰ πάθη» καὶ σήμερα, ἂν καὶ αὐτὰ «ἔληξαν» ἐπισήμως, στὴν πραγματικότητα ἀναβιώνουν μὲ …ἄλλα προσωπεῖα.
Ἄτομα ποὺ ὑπέφεραν (σὲ κάθε πλευρά), ἀθῷοι ποὺ πλήρωσαν ἐπεὶ δὴ …ἔτυχε νὰ χαρακτηρισθοῦν ὡς «ἀντιφρονοῦντες», ἔφεραν στὸν κόσμο μας ἀπογόνους ποὺ …ξέχασαν μὲν τὴν ἱστορία (διότι ἐπισήμως ἔπρεπε νὰ σβήσουν τὰ πάθη), ἀλλὰ ὄχι τὰ συναισθήματα. Ἐχθρὸς πιὰ ἔγινε ὁ «ἐχθρὸς τῆς δημοκρατιάς», μετακινώντας στὴν πραγματικότητα, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, τὰ «κοινωνικά μας ἰσοζύγια» σὲ λάθος ἰσοῤῥοπίες.
Κι ἔτσι, ἀν τὶ νὰ γνωρίζουμε τὰ αἴτια τῶν τότε σφαγῶν, τοὺς πραγματικοὺς ἐμπνευστές, τοὺς ὁποίους πλανεμένους «ἰδεολόγους» χασάπηδες, ἐμεῖς «ἀναγεννηθήκαμε» σὲ μίαν δημοκρατία ποὺ μοναδικό της ἐχθρὸ ἔχει τὴν …ἀλήθεια!!! Μῦθοι, μισὲς ἀλήθειες, παραποιημένες ἱστορίες παγιώνονται ὡς …«θέσφατα» καὶ κυκλοφοροῦν ὡς …σημαῖες καὶ προπύργια.
Τί μᾶς συμβαίνει πραγματικά;
Γιὰ μίαν ἀκόμη φορὰ ἑτοιμαζόμεθα νὰ μᾶς …καταπιοῦν οἱ λάθος ὁπτικές μας, ἡ μὴ ἀναγνώρισις τοῦ πραγματικοῦ μας ἐχθροῦ καὶ ἡ ἄγνοια κινδύνου.

Ἴσως γιὰ μίαν ἀκόμη φορὰ νὰ σᾶς ὁμοιάζω μὲ …Κασσάνδρα.
Ἴσως τελικῶς νὰ εἶμαι καὶ ὑπερβολική…
Ἴσως νὰ ἀντιλαμβάνομαι τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν …ἐκτὸς πραγματικότητος ὁπτική.
Μά, ἐὰν γιὰ κάποιον λόγο ὑπάρχῃ ἀλήθεια στὶς σκέψεις μου, καλὸ εἶναι ἐπὶ τέλους νὰ ἀνακόψουμε αὐτὴν τὴν ξέφρενο πορεία πρὸς τὴν αὐτοκαταστροφή. Ἑτοιμάζονται, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, νὰ μᾶς βάλουν νὰ ἀλληλοσφαγοῦμε. Τὰ στρατόπεδα εἶναι πανέτοιμα κι ἐμεῖς θὰ κληθοῦμε νὰ τοποθετηθοῦμε συντόμως. Καὶ εἶναι πολλά. Βιτρίνες ἀμέτρητες. «Ἀνθρωπιστές», «Πολυπολιτισμένοι», «Ἀμεσοδημοκράτες», «Χρυσαυγῆτες», «Ἀριστεροί», «Δεξιοί», «Κεντρῶοι», «Ἀνεξάρτητοι», «Ἀριστοδημοκράτες» καὶ ἀμέτρητες ἄλλες ἐκδοχές, ποὺ ἀποτελοῦν ὄψεις τοῦ ἰδίου νομίσματος καὶ ποὺ πραγματικός τους ἐχθρὸς παραμένει ἡ Ἑλλάς, ἡ Ἐλευθερία, ἡ Ἀλήθεια, ἡ Δικαιοσύνη, ἡ Ἀνθρωπότης, ἡ Ἰσονομία…
Βιτρίνες κάθε εἴδους, ἀπὸ «ἀναρχικούς» ἔως «ἀκροδεξιούς», ποὺ ἔστησαν τὰ δικά τους μαγαζάκια, πλουτίζουν εἰς βάρος μας καὶ μᾶς πωλοῦν «ἰδέες», ποὺ …«ὅλως συμπτωματικῶς» ἐλέγχονται ἀπὸ τὰ ἴδια δίκτυα πρακτόρων καὶ μισανθρώπων.

Ἂς ἐπιλέξουμε τὸ νὰ ἀποστασιοποιηθοῦμε.
Ἂς τολμήσουμε νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὰ «μαντριά τους».
Ἂς ἀφήσουμε ἐπὶ τέλους κάθε «τσοπάνη» μόνον του, μὲ τοὺς ὁμοίους του, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἐξέλθουμε τῶν συνθηκῶν ποὺ μᾶς περιορίζουν τὴν ἀντιληπτικότητα καὶ νὰ θέσουμε τοὺς θεμελίους λίθους τῆς ἐπανεκκινήσεως τῶν πάντων.
Εἶναι μονόδρομος καὶ Ἀνάγκη κάτι τέτοιο, καθὼς φυσικὰ καὶ ἡ μόνη, πραγματική, ἐλπὶς διαφυγῆς μας καὶ διασώσεώς μας, ἀπὸ τὶς ἀμέτρητες παγίδες ποὺ μᾶς ἔστησαν.

Φιλονόη 

 

Βελουχιώτικη Νέα Τάξις Πραγμάτων

* καὶ **:
Τὰ κατακάθια τῶν κοινωνιῶν, τὰ «παραβατικὰ στοιχεῖα» ὅπως σήμερα ἀποκαλῶνται, ἦσαν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι σύνηθες φαινόμενον. Ἐξ αὐτῶν ἀποτελοῦντο καὶ ἀποτελῶνται ὅλοι οἱ στρατοὶ τῶν μισθοφόρων, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἔως σήμερα. Ἐξ αὐτῶν ἀποτελῶνται καὶ τὰ μορφώματα τοῦ ISIS σήμερα, ποὺ ἐπίσης ἐκ τῶν τοκογλύφων ἐλέγχονται. Ἐξ αὐτῶν ἀποτελοῦντο καὶ κάποιες (ὄχι ὅλες, εὐτυχῶς) ἀπὸ τὶς ὁμάδες τῶν ταγμάτων ἀσφαλείας καὶ ἅπαντες οἱ μετέχοντες τῆς ΟΠΛΑ. Ἰδίως ἡ ΟΠΛΑ ἀποτελοῦσε τὸ «χασάπικο τοῦ ΚΚΕ» μὲ τὴν …βούλα!!!
Δὲν ἀθῳώνονται κάποιοι λοιπὸν ἐπεὶ δὴ εὑρέθησαν στὴν μία ἢ στὴν ἄλλην πλευρά, λόγῳ «ἰδεολογικῶν ἀρχῶν», διότι ἡ κάθε «ἰδεολογία» ξεκινᾶ καὶ παύει ἐκεῖ ποὺ ἐπιβάλλεται νὰ ὑφίσταται ἡ ἀνθρωπιά.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply