Γκρεμιστὲς καὶ κτίστες ἔπιασαν δουλειά…

Κάθε φορὰ ποὺ κάτι θέλει ἡ φῦσις νὰ ἀποδομήσῃ, «ἐπιστρατεύονται» κάθε λογῆς ἀποδομητικοὶ παράγοντες καὶ ἐπιταχύνουν τὴν ἀποδόμησιν. Ἀπὸ σκουλήκια ἔως τρωκτικά. Ἀπὸ ὕαινες ἔως κάθε λογῆς ἁρπακτικά. Ἀπὸ κοράκια ἔως …κατσαρίδες.
Δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο μας κάτι ποὺ νὰ μὴν ἀποδομεῖται ἀπὸ τοὺς ἰδίους παράγοντες ποὺ τὸ ἐδημιούργησαν.
Κι ἔτσι, εἴτε ἄνθρωπος εἴτε ζῷα, εἴτε πλαστικὰ εἴτε χαρτιά, εἴτε «ἰδεολογικὲς ἐπαναστάσεις» εἴτε δικτατορίες, ἐμπεριέχουν ἐν τῇ γεννέσει τους ὅλα ἐκεῖνα τὰ συστατικὰ καὶ τὰ στοιχεῖα, μαζὺ καὶ τοὺς παράγοντες γιὰ νὰ ἐπιταχυνθοῦν, ὅταν ἔλθῃ ἡ ὥρα τους, οἱ συνθῆκες ἀποδομήσεώς τους.

Περὶ ἀποδομήσεως ὁ λόγος λοιπὸν σήμερα.
Κι ἐπεὶ δὴ ἡ ἀποδόμησις εἶναι γεγονός, εἶπα νὰ τὸ …χωνέψουμε λίγο περισσότερο…
Ἔτσι, γιὰ νὰ κατανοήσουμε πόσο «μικροί» εἶναι αὐτοὶ ποὺ νομίζουν πὼς κάτι κάνουν σήμερα εἰς βάρος τῆς Φύσεως καὶ τῶν Νόμων της….
…μὰ καὶ γιὰ νὰ ξαναθυμηθοῦμε πὼς τὸ παλαιὸ πρέπει νὰ φύγῃ, γιὰ νὰ ἀφήσῃ χῶρο νὰ ἁπλωθῇ τὸ νέον.
Κι ὅταν λέμε νέον…
…μᾶλλον ἐννοοῦμε τὴν ἐπιστροφὴ στὰ ὅρια αὐτῶν ποὺ ἡ Φύσις ἐντέλει!

Ὁδηγοῦσα πρὸ μερικῶν ἡμερῶν στὸν Κηφισὸ μὲ κατεύθυνσιν πρὸς Κηφισιά.  Εἶχε μεγάλην κίνησι καὶ χάζευα δεξιὰ κι ἀριστερὰ τὰ πάντα.
Πάσχιζα ἐναγωνίως νὰ δῶ κάποιο δένδρο, λίγη πρασινάδα, ἕναν θάμνο…
Μόλις τὰ ἀνεκάλυπτα χαμογελοῦσα… Ὅμως ἦταν γιὰ μίαν μόνον στιγμή…. Τόσο λίγο…

Σὲ μερικὰ σημεῖα τῆς λεωφόρου ἐγκαταλελειμμένα κτίρια, κυρίως βιομηχανικά, ἀλλὰ κι ἀποθῆκες καὶ ἐμπορικὰ καταστήματα. 
Σπασμένα τζάμια, ξερὰ χόρτα φυτρωμένα γύρω τριγύρω, κρεμασμένες πινακίδες…
Μία ἀθλιότης.
Μία πόλις ποὺ πεθαίνει, ξεκινώντας ἀπὸ τὰ περίχωρά της, διότι πρώτη αὐτὴ δολοφόνησε τὴν ἴδιαν τὴν Φύσιν της.

Θυμήθηκα τὶς περιγραφὲς τῶν παππούδων μας γιὰ τὴν πανέμορφη Ἀθήνα. 
Θυμήθηκα τὸν Σωκράτη ποὺ κατὰ τὴν διάρκεια ἑνὸς περιπάτου του ἀνεκάλυψε ἕνα ἀλσύλλιο  ποὺ δὲν ἐγνώριζε κι ἐστάθῃ πολὺν ὥρα γιὰ νὰ τὸ θαυμάσῃ!

Πῶς καταντήσαμε ἔτσι πατριῶτες; Πῶς ἀντέχουμε νά ζοῦμε μέσα στό τσιμέντο, στήν ἀσκήμια καί στήγ βρωμιά; Ποῦ ἐκεῖνες οἱ χαρές πού προσέφερε ἡ θεία Φύσις; Ποῦ ἐκεῖνος ὁ ἀνθρώπινος ῥυθμός πού μᾶς ἔκανε νά διαβιοῦμε μέ μεγαλυτέρα ἡρεμία καί ἐσωτερική γαλήνη;

Ἡ διαδρομή μου ἦταν ἀργή… Οἱ σκέψεις μου πολλές…
Τὰ ἐγκαταλελειμμένα κτίρια πύκνωναν ὅσο ἀπομακρυνόμουν ἀπὸ  τὸν Πειραιά. 
Κατάθλιψις… Ἤ μήπως ὄχι;

Κι ἐξ αἴφνης μία σκέψις πέρασε σὰν ἀστραπὴ ἀπὸ τὸ μυαλό μου  καὶ μὲ ἔκανε νὰ χαμογελάσω. 
Ἄρχισα νὰ «σβήνω» τὶς ἀπαίσιες εἰκόνες ἀπὸ τὸ βλέμμα μου καὶ νὰ «δημιουργῶ» στὴν θέσιν τους ἄλλες, πανέμορφες… Εἰδυλλιακές… Ἀνθρώπινες…
Ἐκεῖ ποὺ λίγες στιγμὲς πρὶν ἔβλεπα γκρεμίσματα, ἀπεφάσισα νὰ «βλέπω» ἄλση.
Ἐκεῖ ποὺ λίγες στιγμὲς πρὶν ἔβλεπα ἀσκήμια, ἀπεφάσισα νὰ βλέπω ὄμορφες εἰκόνες, δίχως τὴν κακὴ πλευρὰ τῆς ἀνθρωπίνου παρεμβάσεως, ἰδανικὲς γιὰ νὰ μεγαλώνουν παιδιὰ καὶ νὰ διαβιοῦν ὑγιεῖς κι ἐλεύθερες κοινωνίες. 
Ἐκεῖ ποὺ λίγες στιγμὲς πρὶν ἔβλεπα ξερόχορτα, δίψα τῆς Γῆς, ἐγκατάλειψιν, τώρα ἀπεφάσισα νὰ «βλέπω» πηγές, νερὰ τρεχούμενα, ποταμάκια καὶ γεφυροῦλες…. 

Τὸ «ἄλλαξα» διότι δὲν μοῦ ἄρεσε ἔτσι ὅπως ἦταν…

Δὲν μοῦ ἄρεσε… Καὶ κατάλαβα…

Ἦταν ἕνα ὄνειρο ποὺ ὅμως, κάπου ἐκεῖ, ἀντελήφθῃν πὼς διόλου ὄνειρο ἦταν!

Συνειδητοποίησα πὼς ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερά μας προβλήματα εἶναι ἡ παράδοσίς μας ἄνευ ὅρων στὴν μιζέρια ποὺ μᾶς ἔχουν ἐπιβάλῃ! Εἶναι ἡ ἀποδοχὴ τῆς ἀσκήμιας ὥς μοναδικοῦ τρόπου διαβιώσεως.

Εἶναι ὁ συμβιβασμός μας! 
Εἶναι ἡ Ὕβρις ποὺ ἔχουμε διαπράξει! 
Ὅσο ὅμως κι ἐὰν πονᾷ, ἡ Νέμεσις ἔχει ἀρχίσῃ νὰ ἁπλώνῃ γύρω μας!
Εἶναι παντοῦ! 
Καὶ ἡ Νέμεσις δὲν ἔρχεται μὲ χάδια κι ἀγκαλίτσες! 
Ἔρχεται μὲ βία!
Μία βία, σὰν αὐτὴν ποὺ σήμερα ἀντιλαμβανόμεθαε σὲ κάθε μας συναλλαγή, διαπραγμάτευσιν, κίνησιν.
Μᾶς κακοφαίνεται… Μᾶς πονᾶ! Μᾶς ξεβολεύει… Ἀλλὰ ἔτσι ἔπρεπε!

Ἐξηκολούθησα τὸ «παιχνίδι» μου μὲ τὶς εἰκόνες γιὰ ἀρκετὴν ὥρα. 
Ἐνθουσιάσθηκα!
Ἦταν μαγικό!
Τὰ πάντα μεταμορφώνονταν σὲ κάτι ἄλλο… Κάτι πραγματικό… Κάτι ποὺ  χρειαζόμαστε, ἀφήνοντας πίσω τους, στὴν λήθη, ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς πνίγουν….

Ἡ διαδρομή μου ἔπαψε νὰ εἶναι κουραστική, βαρετή, πλέρης ἐκνευρισμοῦ. 
Ἀργά,, ἀλλὰ σταθερά, ἀντιλαμβανόμουν τὴν μεταμόρφωσιν τῶν πάντων!
Καταστρέψαμε τὴν Φύσιν μας καὶ τώρα ἡ ἴδια ἡ Φύσις ἔχει ἀναλάβῃ τὰ ἡνία!
Τί κι ἐάν πίσω ἀπό ὅλα αὐτά βλέπουμε τραπεζίτες, ΔΝΤ καί τρόικες; Βιτρίνα εἶναι!
(Ἔχουν κι αὐτοὶ μὲ τὸν τρόπο τους βάλῃ τὸ χεράκι τους… Καὶ φυσικὰ θὰ ἔλθῃ καὶ ἡ δική τους ὥρα γιὰ νὰ ἐναρμονισθοῦν ἤ νὰ χαθοῦν! Ἀλλὰ δὲν μᾶς ἀφοροῦν αὐτοί!)
Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολῇ εἶναι ἡ μεγάλη ἀνατροπή!
Αὐτὰ τὰ λιγοστὰ ξερόχορτα ἦταν ἕνα μεγάλο δεῖγμα τῆς ἀλλαγῆς ποὺ ἤδη συντελεῖται!
Ναί, ἀποαναπτυσσόμεθα! Καὶ εἶναι θαυμάσιον!

Κάπου, κάπως, κάποτε, σὲ κάποιο σταυροδρόμι, χάσαμε τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν ἀλήθεια!
Καταντήσαμε, ἄνευ ἀντιστάσεως, ἕρμαια πωλητῶν. Πάψαμε νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι ἄνθρωποι, δυνατοί, αὐτάρκεις!
Ὅλα αὐτὰ λοιπὸν ποὺ συμβαίνουν σήμερα μᾶς ὁδηγοῦν, βῆμα τὸ βῆμα, ἐκεῖ ποὺ μᾶς πρέπει! 
Στὴν ἐπιστροφή μας! Στὸν Ἐπανελληνισμό μας! Στὸν ἐπανανθρωπισμό μας!
Καὶ θὰ τὰ καταφέρουμε!
Εἶναι μονόδρομος!

Αὐτὴν τὴν περίοδο κάποιοι τραβοῦν νὰ μᾶς κατασπαράξουν τὶς σάρκες μας.

Νὰ μᾶς καταπιοῦν ζωντανούς… Νὰ μᾶς ἁρπάξουν ἀκόμη καὶ τὸν ἀέρα ποὺ ἀναπνέουμε!
Ὅλοι μας κάπου πάσχουμε. Κάτι φοβόμαστε. Ὅλοι μας ἔχουμε ἐπικεντρωθῇ σὲ ἕναν φόβο μας καὶ δὲν τολμοῦμε νὰ ὀνειρευθοῦμε. Νὰ ξαναπιάσουμε τὴν ζωή μας ἀπὸ τὴν ἀρχή… Νὰ δοῦμε τὰ γεγονότα ἀπὸ ἄλλες ὀπτικές… Νὰ ξαναγίνουμε ὑγιεῖς, ἐλεύθεροι, αὐθεντικοὶ Ἕλληνες!

Καὶ τελικῶς δὲν βλέπουμε τὸ σημαντικότερον! 
Μέσα ἀπὸ κάθε καταστροφὴ ξεπηδᾶ ἡ ἀναγέννησις!
Δὲν γίνεται νὰ φτιάξῃς ὀμελέτα δίχως νὰ σπάσῃς αὐγά…
Οὔτε μία γέννα συμβαίνει δίχως αἷμα!
Ἔτσι κι ἐμεῖς τώρα… 
Δὲν γίνεται νὰ περάσουμε στὴν ἄλλην κατάστασιν, αὐτὴν ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψῃ νὰ ζήσουμε ξανὰ ἐλεύθεροι, ἐὰν δὲν ἀποδεχθοῦμε πὼς ἡ Φύσις ἔχει ἀναλάβῃ πλέον δράσιν!

Αὐτὴ λοιπὸν ἡ διαδρομὴ μου «ἔφερε εἰκόνες ἀπὸ τὸ μέλλον». 

Ὀρθότερα, μὲ βοήθησε νὰ καταλάβω πὼς ἐμεῖς εἴμαστε ἐν τελῶς ἀνίσχυροι ἐμπρὸς στοὺς νόμους τῆς Φύσεως. Δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε κάτι γιὰ νὰ τοὺς παραβιάσουμε! Κι ἐὰν τὸ προσπαθήσουμε, τὸ πιθανότερον εἶναι νὰ ἐπιστρέψῃ ἡ ὀργή της ἐπάνω μας! 

Ὅλα αὐτὰ τὰ ἐγκαταλελλειμένα κτίρια δὲν κρύβουν μόνον κάποιαν δυστυχία πίσω τους. 
Κρύβουν καὶ τοὺς χώρους ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἡ ἴδια ἡ Φύσις ἔχει ξεκινήσῃ τὴν ἀναδόμησιν!
Τί θά εἶναι ὅλα αὐτά τά κτίρια σέ ἐκατό χρόνια; Σέ διακόσια; Σέ τριακόσια; 
Σκόνη θὰ εἶναι…
Θὰ ἔχουν παραδοθῇ στὶς δυνάμεις τῆς Φύσεως, ἡ ὁποία ἤδη μὲ ὁρμὴ ἀποκαθιστᾶ τὶς ἰσοῤῥοπίες.

Κι ἐπεὶ δὴ ἴσως κάποιοι νὰ χαμογελάσουν μὲ εἰρωνία ἤ συγκατάβασιν, θὰ σᾶς πῶ κάτι τελευταῖο.
Ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Θεῖος Διδάσκαλος, οὐδὲ μία αὐτοκρατορία ἐπέζησε γιὰ νὰ ὁλοκληρώσῃ τὸ ἔργο τῆς ἀπολύτου ἐπιβολῆς της. Καμμία! Ὅλες, ὅταν ξεκίνησαν νὰ ἐπιβάλουν παρὰ Φύσιν τρόπους διαβιώσεως, συνήντησαν κάτι καὶ τὶς …ἀποτελείωσε! 

Ἀκριβῶς ἔτσι λοιπὸν θὰ συμβῇ καὶ τώρα!
Καὶ ἤδη ξεκίνησε! Ἀπὸ τὰ λίγα ξερόχορτα καὶ τὰ σπασμένα τζάμια…
Ἁπὸ τὶς ἄδειες μάντρες καὶ τὰ σκορπισμένα ἐμπορεύματα…
Ἁπὸ τὶς πινακίδες ποὺ κρέμονται πανέτοιμες νὰ καταῥῥεύσουν κι αὐτές….

Καὶ θὰ εἶναι ὑπέροχο τὸ ἀποτέλεσμα, ἀκόμη κι ἐὰν περάσουμε μέσα ἀπὸ τὸ αἷμα!
Γέννα εἶναι αὐτή… Πονᾶ!

Ἀποανάπτυξις ἤ Ἀναγέννησις;

…φυσικά, ἐὰν συνειδητοποιήσουμε πὼς εἴμαστε κι ἐμεῖς μέρος τοῦ μηχανισμοῦ ἀποδομήσεως, ἀλλὰ παραλλήλως πὼς κι ἐμεῖς ἀποδομούμεθα, τότε ἴσως ἐπὶ τέλους ἀντιληφθοῦμε πὼς τὰ χρονικὰ περιθώρια λήγουν, πὼς τὸ ὁ «θάνατός σου ἡ ζωή μου», μαζὺ μὲ τὸ «ὁ σώζων ἑαυτόν» φθάνουν στὸ πέρας τους καί, τελικῶς, ]ἡ ἀποδόμησις θὰ ὁλοκληρωθῇ.

Θὰ ἀλλάξουν πολλά, ἀλλὰ τὸ ἐὰν κι ἐμεῖς θὰ ἀλλάξουμε, ἐξαρτᾶται μόνον ἀπὸ ἐμᾶς καί, σαφῶς, ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐπιλογὴ θὰ ξεκαθαρισθῇ τὸ σὲ ποιὰν πλευρὰ θὰ σταθοῦμε.

Φιλονόη

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply