Ἕνα σκληρότατον μάθημα ποὺ ἔλαβα ἀπὸ τὰ βιώματά μου εἶναι τὸ νὰ μὴν ὑποχωρῶ ὅταν κι ἐφ΄ ὅσον ἔχω τὸ δίκαιον μὲ τὸ μέρος μου. Σαφῶς καὶ κάποιοι, φαινομενικῶς «ἰσχυροί», μὲ οἰκονομικὰ κόλπα καὶ νομικὰ μαγειρέματα, ἐκ πρώτης ὅψεως δίδουν ἐντυπώσεις νικητοῦ, ἀλλὰ πλέον αὐτὸ δὲν γίνεται νὰ μᾶς κάμπτῃ ἐφ΄ ὅσον κατὰ κύριον λόγο τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῆς εἰκόνος ποὺ ἐμφανίζουν εἶναι περισσότερο κληροδότημα τοῦ παρελθόντος, παρὰ σημερινὴ κατάστασις ἀπεικονίζουσα τὴν πραγματικότητα. Τὸν ἰσχυρισμό μου ἀποδεικνύουν περισσότερο οἱ λεπτομέρειες, παρὰ ἡ γενικὴ ἀντίληψις καὶ στάσις τοῦ πληθυσμοῦ.

Ὅταν, γιὰ παράδειγμα, σήμερα πληθαίνουν οἱ φωνὲς καὶ οἱ ἀντιδράσεις αὐτῶν ποὺ ἀμφισβητοῦν τὴν εἰσπρακτικὴ ἐξουσία τῶν μνημονιακῶν κυβερνήσεων, εἶναι μία σημαντικὴ λεπτομέρεια, ποὺ ὀφείλουμε νὰ λάβουμε ὑπ΄ ὄψιν μας. Ὅταν ἐπίσης σήμερα ὅλο καὶ μεγαλύτερο τμῆμα τοῦ πληθυσμοῦ μας συνειδητοποιῇ πὼς ἡ κομματοκρατία δὲν προσφέρει διεξόδους, παρὰ μόνον μᾶς διατηρεῖ ἐν ὑπνώσει, διαιωνίζοντας τὶς ἐπικρατήσεις της, εἶναι μία ἀκόμη σημαντικὴ λεπτομέρεια, ποὺ ὀφείλουμε νὰ συνεκτιμήσουμε. Ἐὰν μέσα σὲ ὅλα αὐτὰ συνυπολογίσουμε καὶ τὴν παγκόσμιο κινητικότητα, ἀλλὰ καὶ τὶς (κυριολεκτικῶς) πανικόβλητες κινήσεις τῶν παγκοσμιοποιητῶν, νὰ ἐπιταχύνουν τὶς διαδικασίες τῆς ὑπερεξουσίας τους, τότε εἶναι κι αὐτὴ ἡ λεπτομέρεια, προσθετικῶς, εἶναι ἕνας κρίκος μίας ἁλυσίδος κατανοήσεων καὶ συνειδητοποιήσεων.

Ἴσως νὰ μὴν εἶναι εὔκολα διακριτὸ τὸ γεγονὸς πὼς πίσω ἀπὸ τὶς ἐπίσημες εἰκόνες κάτι «δουλεύει ὑπογείως» ὑποσκάπτοντας τὰ θεμέλια τῆς σημερινῆς εἰκόνος, ἀλλὰ συμβαίνει. Κι αὐτὸ τὸ γεγονός, ποὺ ἁπλώνει ὡς συνειδητοποίησις μὲ γεωμετρικὲς προόδους παγκοσμίως, ἂν καὶ χρειάζεται χρόνο γιὰ νὰ λειτουργήσῃ ὁριστικῶς ὡς μοχλὸς ἀνατροπῆς τῶν σημερινῶν δεδομένων, ἐν τούτοις δὲν γίνεται νὰ μᾶς ἀφήνῃ ἀδιαφόρους. Ὀφείλουμε καὶ μᾶς πρέπει καὶ ὑποχρεούμεθα νὰ τὸ ἐνισχύουμε κάθε στιγμή, μὲ κάθε τρόπο καὶ μὲ ὅλα τὰ διαθέσιμα μέσα, ὁπουδήποτε καὶ ὁποτεδήποτε, πρὸς πάσαν κατεύθυνσιν. Ἡ τάξις καὶ τὸ δίκαιον πρέπει νὰ ἀποκατασταθοῦν ἐπὶ τέλους, ἐὰν θέλουμε να κληροδοτήσουμε στὶς ἐπόμενες γενεὲς ἕναν εὐπρεπὴ καὶ ἀξιόλογο  κόσμο

Αὐτὲς τὶς θέσεις παρουσίαζα ἀπὸ τὸ 2011, ποὺ ὅμως ἀπὸ τότε διακρίνω πὼς ἔχει πρὸ πολλοῦ πάψῃ νὰ εἶναι …ἐξαίρεσις τὸ αὐτονόητον καθῆκον μας:

Πρὸ δύο ἡμερῶν μοῦ συνέβῃ ἕνα καθημερινὸ κατὰ τὰ ἄλλα (σὲ ὅλους μας) περιστατικό. 

Ὁδηγοῦσα σὲ ἕναν πάρα πολὺ στενὸ δρόμο, ὁ ὁποῖος εἶναι καὶ μονόδρομος, καὶ κάποιος (ὀρθότερα δύο  κάποιοι) «πονηρός» μοῦ ἔκοψε τὴν ὁδό. Ὡς συνήθως αὐτὸς ὁ κάποιος (ὅπως καὶ κάθε κάποιος) ἄρχισε νὰ μοῦ φωνάζῃ γιὰ νὰ παραμερίσω καὶ νὰ περάσῃ.

Ξέρετε τί κάνω πλέον ὅταν κάποιος ἢ κάποιοι παραβιάζουν τὰ σήματα τῆς κυκλοφορίας ἢ μπαίνουν ἀνάποδα σέ μονόδρομο;  Ἐκτὸς ἀπό τὴν ἀπαίτησί μου νὰ ὑποχωρήσουν (ἀπολύτως νόμιμο καὶ δικαιολογημένη) ἐὰν ἔχω νὰ κάνω μὲ γαϊδούρια (ποὺ συνήθως ἔχω)  κατεβαίνω ἀπὸ τὸ αὐτοκίνητο, τὸ κλειδώνω καὶ καλῶ τὴν ἀστυνομία. 

Βέβαια, παρακωλύω τὴν κυκλοφορία. Σωστά. Ἀλλὰ θὰ περάσῃ τὸ δικό μου κι ὄχι τὸ δικό τους. Διότι ἐγὼ μπῆκα στὸν κόπο κι ἔκανα τὸν ἀπαιτούμενο κύκλο, πρὸ κειμένου νὰ μὴν παραβιάσω κάποιον ΚΟΚ, κι αὐτὸς δὲν τὸν ἔκανε. Ἐγὼ σεβάσθηκα τοὺς ὅρους κι αὐτὸς ὄχι. Ἐγὼ ἀπαιτῶ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ νόμου κι αὐτὸς τὴν μὴ ἐφαρμογή του. 

Συνεπῶς, θὰ ξημερώσω ἐκεῖ περιμένοντας τὴν ἀστυνομία ποὺ θὰ ἀποδόσῃ τὰ τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι. Κι ἂς πάῃ νὰ κουρευθῇ ὁ «πονηρός» ἢ οἱ «πονηροί». 

Πρὸ χθὲς λοιπὸν τὸ ἀπόγευμα εἶχα τὴν γνωστή μου συνάντησι μὲ κάποιον «μάγκα» ποὺ ἦταν καὶ «δυνατός», καὶ «πονηρός» καὶ «νταής». Τό στοιχεῖο μου!!! (Ξέρετε, αὐτοὶ εἶναι οἱ καλλίτεροι!!! Ὄχι ἀστυνομία μόνον!! Ἔως καὶ μήνυσι μπορεῖς νὰ τοὺς κάνῃς γιὰ ἐξύβρισι, γιὰ ἀπειλές…..)

Ἡ σκηνή γνωστή! Ἐγὼ μουλαρωμένη, ἕτοιμη νὰ παρατήσω τὸ αὐτοκίνητο καὶ νὰ ἀποχωρήσω, ὁ πίσω «πονηρός» μὲ κατεβασμένη κεφαλή, δίχως νὰ μὲ βλέπῃ κατάματα, κι ὁ ἐμπρὸς (προπορευόμενος) νὰ λέῃ, νὰ λέῃ, νὰ λέῃ…. 

Δὲν χρειάζεται ἐκνευρισμὸς σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις. Χρειάζεται ψυχραιμία καὶ ξεκάθαρη στάσις. Τὴν Πατρίδα μας τὴν ἔκαναν μπουρδέλο τέτοιες συμπεριφορές, πολλῶν «πονηρῶν» καὶ τζαμπατζήδων. Ἐὰν τὸ ἐπεκτείνετε σὲ κάθε δραστηριότητά μας, θὰ συνειδητοποιήσετε πὼς ἡ ὁποιαδήποτε προβληματικὴ συμπεριφορὰ ποὺ ἀντιμετωπίζουμε, προέρχεται ἀπό τὴν θρασύτητα κάποιων νὰ ἀγνοοῦν τόν νόμο. Τὸν κάθε νόμο. Εἶτε οἱ κάποιοι εἶναι πολιτικοί, εἶτε δημόσιοι ὑπάλληλοι, εἶτε ἁπλοῖ πολίτες… Ἡ μὴ τήρησις τοῦ συντάγματος καὶ ἡ παραβίασις τοῦ κάθε νόμου, ἔχουν συμβάλη στὴν δημιουργία τῆς εἰκόνος ποὺ βλέπουμε σήμερα γύρω μας. Μικρὰ μικρά, καθημερινὰ καὶ ἀλληλένδετα. 

Ὁ «πονηρός» λοιπόν βρῆκε ἕναν καλὸ διδάσκαλο. (Ἦταν καὶ τυχερὸς ὅμως διότι εἶχα μίαν σοβαρὴ ὑποχρέωσι καὶ δὲν μποροῦσα νὰ περιμένω τὴν ἄφιξι τῆς ἀστυνομίας.) Εἶπα πολλά. Στὴν ἀρχὴ ἔδειχνε αὐτὸ ποὺ ἦταν (καὶ παραμένει σίγουρα).  «Μάγκας», «νταής», «θρασύς»….  Σίγουρα δὲν κατάλαβε, ἀλλὰ τὴν ἐπομένη φορὰ θὰ εἶναι σαφέστατα πιὸ προσεκτικὸς καὶ πιό μετρημένος. 

Ὁ δεύτερος ὁδηγὸς ποὺ ἀκολουθοῦσε, εἴπαμε, δὲν σήκωσε βλέμμα.. Αὐτὸς κάτι περισσότερο κατάλαβε.. Κι αὐτὸς θὰ τὸ ἐπαναλάβῃ σίγουρα, ἀλλὰ θὰ προσέχῃ τὶς ὧρες, τὶς ἡμέρες… Θὰ μετρήσῃ περισσότερο γιὰ αὐτὸν τὸ νομότυπον ἀπό ὅ,τι γιὰ τὸν πρῶτο. 

Γιατί σᾶς τά γράφω ὅλα αὐτά σήμερα; 

Ἐπιστρέφοντας στὰ τοῦ οἴκου μου, κι ἐφ’  ὅσον ἐτακτοποίησα τὶς ὑποχρεώσεις μου, εἶχα μίαν πάρα πολὺ ἐνδιαφέρουσα συζήτησι μὲ συγγενικό μου πρόσωπο, ποὺ παρίστατο στὴν προαναφερομένη σκηνή. Τὸ πρόσωπο αὐτὸ (ἂς ποῦμε ὁ Παρατηρητής) εἶχε ἐν τελῶς διαφορετικὴ ἄποψι γιὰ τὴν σκηνὴ ποὺ εἶχε παρακολουθήσῃ λίγο πρίν.  Δὲν ἔπρεπε, κατὰ τὸν Παρατηρητὴ πάντα, νὰ μαλώσω. (Δὲν μάλωσα, «ἔβρισα» μὲ τὸν δικό μου τρόπο! Μὲ τὸ …«βαμβάκι»!)  Δὲν μποροῦμε, λέει ὁ Παρατηρητής, νὰ φτιάξουμε ὅλους τοὺς στραβοὺς καὶ νὰ τοὺς ἰσιώσουμε. 

(Τότε λοιπὸν κατάλαβα… Δὲν μπορεῖτε νὰ φαντασθεῖτε τὶ ξύπνησε μέσα μου!!! Ἡ ζωή μου ξαφνικὰ ἔγινε ζωὴ ἑνὸς ἄλλου, ἑνὸς λέοντος ποὺ πρέπει μὲ κάθε τρόπο νὰ σώσῃ τὴν περιοχή του γιὰ τὴν ἀγέλη του. Ἔγινα λέων καὶ κομμάτι τῆς ἀγέλης. Συνειδητοποίησα πὼς εἶμαι ἄῤῥηκτο κομμάτι ἑνὸς συνόλου-μίας ἀγέλης-καὶ ταὐτοχρόνως ἀρχηγὸς ἀλλὰ καὶ τελευταῖος κρίκος. Ταὐτοχρόνως ὅμως ἀπολύτως ὑπεύθυνη γιὰ τὴν ἀγέλη ἀλλὰ καὶ ἕνα μικρὸ τμῆμα της, ἀμελητέο καὶ ἀνάξιον λόγου. Ὅμως, ἔχοντας ἐπίγνωσιν αὐτοῦ ποὺ ἔγινα, δὲν ὑπῆρχε-καὶ δὲν ὑπάρχει-περίπτωσις νὰ ἀφήσω τὸ «κοπάδι» μου, τὸ «πόστο» μου, τὸ σημεῖον γιὰ τὸ ὁποῖον «ἐτάχθην». Ἐὰν λείψω ἐγὼ (ὅπως κι ὁ κάθε ἄλλος) ἴσως νὰ χαθῇ τὸ κοπάδι.  Ξέροντας λοιπὸν πλέον τὴν θέσι μου, ξέρω καὶ τὸ κόστος τῆς ἀπουσίας μου. Φεύγοντας ἐγώ, καταῤῥίπτεται ἡ ἔννοια τῆς κοινωνίας μου. Εἶναι τόσο ἁπλό!)

Ὁ Παρατηρητής μας λοιπόν, ἕνα πρόσωπο σὰν ὅλους αὐτοὺς τοὺς καλοὺς ἀνθρώπους ποὺ ὅλοι μας συναναστρεφόμεθα, προσπαθοῦσε μὲ κάθε τρόπο νὰ μὲ «συνετίσῃ», νὰ μὲ «λογικέψῃ», νὰ μὲ «ἐπαναφέρῃ» στὰ γνωστὰ καὶ τετριμμένα.  Καλὰ τὰ «θέλω» μας ἔλεγε, ἀλλὰ πρέπει νὰ δεχθοῦμε πὼς ὁ κόσμος δὲν ἀλλάζει. Δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξῃ. Ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι πάντα ἔτσι.

«Θὰ ἀλλάξῃ» ἀπαντοῦσα, «διότι ἔτσι πρέπει νὰ γίνῃ»!

«Θὰ ἀλλάξῃ, διότι εἶναι σάπιος καὶ πρέπει νὰ πετάξουμε τὴν σαπίλα ἀπὸ τὴν ζωή μας»!

«Θὰ ἀλλάξῃ, διότι δὲν ἔχουμε ἄλλον δρόμο! Ἢ ὅλοι θὰ ἀλλάξουμε ἢ ὅλοι θὰ βουλιάξουμε!»

Κουνοῦσε λοιπὸν τὸ κεφάλι ὁ Παρατηρητής, σὰν νὰ ἀπευθύνετο σὲ κάποιον ποὺ ἔχασε τὰ λογικά του…. Στὴν ἀρχή, τὰ ὅσα ἔλεγα δὲν ἐκφέροντο ἴσως μὲ ὅλο ἐκεῖνο τὸ ἀπαιτούμενον σθένος, ποὺ χρειαζόταν ὁ συνομιλητής μου γιὰ νὰ πεισθῇ. Ὁμολογῶ πὼς πράγματι, ἕνα τμῆμα μου τὰ πίστευε κι ἕνα ἄλλο, ἴσως μεγαλύτερο τοῦ πρώτου, δὲν τὰ πίστευε. Αὐτὸ ὅμως στὴν ἀρχή. 

Ὅσο κυλοῦσε ἡ ὥρα καὶ ἡ συζήτησις «ἅναβε», τόσο μεγάλωνε ἡ πεποίθησίς μου σὲ ὅσα ἔλεγα. Κάποιαν στιγμὴ σηκώθηκα ὄρθια καὶ μὲ ἀπόλυτο βεβαιότητα ἐπανεδιατύπωσα πλέον τὶς δηλώσεις μου (κι ὄχι ἐπιθυμίες ἢ εὐσεβεῖς πόθους):

«Θὰ ἀλλάξῃ ὁ κόσμος. Θὰ τὸν ἀλλάξω ἐγὼ καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ποὺ ξύπνησαν. Θὰ τὸν ἀλλάξουμε κι αὐτὸ δὲν ἀλλάζει! Σοῦ τὸ ὑπογράφω!!!»

Ἀπὸ ἐκείνην τὴν στιγμὴ καὶ μετὰ κατάλαβα πολλὰ περισσότερα ἀπὸ ὅσα μποροῦσα ἔως σήμερα νὰ καταλάβω. 

Ὁ κόσμος μας, αὐτὸς ὁ μικρόκοσμος γιὰ τοὺς περισσοτέρους, ποὺ λέγεται Ἑλλάς, θὰ ἀλλάξῃ! Θέλουμε δὲν θέλουμε θὰ ἀλλάξῃ! Ἤδη ἀλλάζει!! Ἢδη ἄλλαξε μέσα μας!!!

Θὰ γίνῃ χῶρος ἀνθρώπων κι ὄχι «πονηρῶν»! Αὐτὸ θὰ γίνῃ εἶτε βοηθήσουμε, εἶτε δὲν βοηθήσουμε. Εἶτε γίνουμε τμῆμα τῆς «ἀγέλης» εἶτε ὄχι! Εἶτε τὸ συνειδητοποιοῦμε εἶτε ὄχι. Ἁπλῶς, θὰ συμβῇ πιὸ γρήγορα μὲ τὴν συμμετοχή μας. Θὰ συμβῇ πιὸ ἁπλᾶ γιὰ ἐμᾶς μὲ τὴν συνέργειά μας. Θὰ κατανοήσουμε περισσότερα μὲ τὴν «ἐνσωμάτωσίν» μας. 

Αὐτὸς ὁ κόσμος μας, ὁ τόσο ταλαιπωρημένος ἤδη ἀλλάζει!  Ἡ ἀλλαγὴ ἔχει ἤδη συμβῇ μέσα μας. Ὅσο ὅμως πιὸ γρήγορα τὴν κάνουμε στάσι ζωῆς, τόσο πιὸ γρήγορα θὰ δοῦμε τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐπιλογῶν καὶ τῶν ἀποφάσεών μας. Διότι αὐτὴ ἡ συγκλονιστικὴ ἀλλαγή, νὰ εἶσθε βέβαιοι, πὼς θὰ εἶναι μόνον ἀποτέλεσμα τῆς δικῆς μας ἀποφάσεως νὰ ἀλλάξουμε τὶς ὀπτικές μας. Κι ἀλλάζοντας τὶς ὁπτικές μας, αὐτομάτως, «μαγικά», «ἀκαριαία» ἀκολουθοῦν ὅλα αὐτὰ ποὺ πρέπει νὰ συμβοῦν!

Σκεφθεῖτε το.

Υ.Γ. Ὑπῆρχε ἐπίσης κι ἕνα παιδάκι μάρτυς τῆς ὅλης σκηνῆς, μόλις πέντε ἐτῶν.  Ὅταν ἀπεχώρησα τῆς σκηνῆς τὸ παιδάκι μοῦ εἶπε: «τὰ εἶπες ὄμορφα. Ἔτσι εἶναι κι ἔτσι θὰ γίνῃ»! Ξέρετε κάτι; Τὴν γνώμη τῶν παιδιῶν τὴν σέβομαι περισσότερο ἀπὸ τῶν ἐνηλίκων.. Ξέρουν αὐτὰ τὸ γιατί….

Τότε καὶ τώρα….

Τὸ «μυστικό», τὸ «κλειδί» ἐὰν θέλετε, γιὰ νὰ ἐξαπλωθῇ ταχύτερα ἀπὸ ὅλο καὶ μεγαλύτερα τμήματα τῶν συμπατριωτῶν μας ἡ αὐτονόητος διεκδίκησις τοῦ δικαίου, ὡς παγία συμπεριφορά, δὲν κρύβεται τόσο στὶς εἰδήσεις, ὅσο στὴν ἱστορία. Ἐν τούτοις συνδυαστικὰ αὐτὰ τὰ δύο, ὅταν κατακτῶνται ἀπὸ ὅλο καὶ περισσοτέρους, δροῦν καθοριστικὰ καὶ θεμελιώνουν τὰ δεδομένα τῆς ἀνατροπῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς ὑπερισχύσεως ἄλλων κανόνων καὶ νόμων, δικαιωτέρων καὶ ὁπωσδήποτε ἱσονόμων.

Τὸ ἐὰν λοιπὸν ἐμεῖς θὰ τολμήσουμε νὰ συνδράμουμε ἢ ὄχι εἶναι μία καθοριστικὴ λεπτομέρεια γιὰ τὸ πῶς θὰ ἐκλάβουμε ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἐξῆς τὴν ζωή μας. Θά εἴμαστε ἕνα γραναζάκι τυχαῖο κι ἀσήμαντο στόν κατεστραμμένο κόσμο μας ἤ θά μετατραποῦμε σέ κινητήριες μηχανές γιά νά ἐπαναδομηθῇ ὁ κόσμος μας;

Φιλονόη