Ἂς μιλήσουμε για τὴν ΕΛ.ΔΥ.Κ.

Λέμε ΕΛΔΥΚ καὶ ἐννοοῦμε Ἑλληνικὴ Δύναμις Κύπρου.

Ἐὰν ψάξῃ κάποιος στὸ Διαδίκτυο θὰ βρῇ τὰ ἑξῆς:

«Ἡ Ἑλληνικὴ Δύναμις Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) ἀποτελεῖ τὴν μόνιμο στρατιωτικὴ παρουσία τῆς Ἑλλάδος στὴν Κύπρο, καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ ἕναν ἀριθμὸ στρατιωτικῶν μονάδων οἱ ὁποῖες εὑρίσκονται στὰ περίχωρα τῆς πόλεως τῆς Λευκωσίας».

Ἀπεβιβάσθη στὴν Κύπρο στὶς 16 Αὐγούστου 1960, μὲ τὴν ὑπογραφὴ τῆς Συνθήκης Ζυρίχης – Λονδίνου. Τὸ Στρατόπεδό της ἔμεινε στὸν ἴδιο χῶρο μεταξὺ Ἀγίου Δομετίου καὶ Γερολάκκου, γιὰ 14 συναπτὰ ἔτη ἀκριβῶς, ἧτοι ἀπὸ τὴν ἄφιξή της μέχρι τὴν κατάληψή του ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὴν 16η Αὐγούστου 1974 (κατὰ σύμπτωση ἴδια ἡμερομηνία μὲ τὴν ἄφιξή της στὸ νησί). Ἀκολούθως ἐγκατεστάθη στὴν περιοχὴ Κλήρου. Ὑπάγεται τέλος, στὸν Α’ Ὑπαρχηγὸ τοῦ ΓΕΣ.

Ἀνέκαθεν ἡ ΕΛΔΥΚ ἐθεωρεῖτο καὶ συνεχίζει νὰ θεωρεῖται μέχρι σήμερα, ἐὰν ὄχι τὸ πιὸ μάχιμο, ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον μάχιμα τμήματα τοῦ ἑλληνικοῦ Στρατοῦ ἐνῶ ἀνεπίσημα οἱ ὁπλὶτες ποὺ ὑπηρετοῦν στὴν ΕΛΔΥΚ ἀποκαλῶνται Ἐλδυκάριοι. Παράλληλα, πρέπει νὰ σημειωθῇ ὅτι ἡ ΕΛΔΥΚ ἀποτελεῖ παράγοντα ἀσφαλείας καὶ σταθερότητος στὴν περιοχὴ ἐνῶ χαίρει ἰδιαιτέρας ἐκτιμήσεως ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν Ἑλλήνων Κυπρίων».

Ἡ ἄποψις τοῦ γράφοντος εἷναι ὅτι ἡ ΕΛ.ΔΥ.Κ. ἀποτελεῖ τὴν «ἀφρόκρεμα» τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ Ξηρᾶς, ἀμέσως μετὰ ἀπό τις Εἰδικὲς Δυνάμεις.

Καὶ αὐτὸ διότι εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀναγκασμένη νὰ εὑρίσκεται συνεχῶς σὲ κατάσταση ὑποτυπώδους ἐπιφυλακῆς, παρομοίου μὲ αὐτὴν ποὺ εὑρίσκονται ὄλες οἱ παραμεθόριες μονάδες ἐκστρατείας, ἀλλὰ μὲ τὴν ἰδιαιτερότητα ὅτι θὰ πρέπῃ συνεχῶς νὰ ἐκπαιδεύεται σὲ σενάρια «Μάχης» καθημερινῶς, πάντα μὲ πραγματικὰ πυρά, σὲ κανονικὲς συνθῆκες «πολέμου», γιὰ τὴν ἀποτροπὴ πιθανῆς προελάσεως τοῦ κατακτητοῦ ἐχθροῦ, ἂν καὶ ὅποτε αὐτὸς τὸ τολμήσῃ.

Ἡ διαφορά της μὲ τὴν Ἐθνικὴ Φρουρὰ εἶναι ὅτι δὲν διαθέτει ἐφεδρεῖες, δὲν διαθέτει τὴν δυνατότητα ἐπιστρατεύσεως καὶ γνωρίζει ὅτι ἐὰν κληθῇ, θὰ πρέπῃ «νά βγάλῃ μόνη της τὰ κάστανα ἀπὸ τὴν φωτιά».

Ἡ Ἱστορία της λίγο πολὺ γνωστή. Συνοψίζουμε τὰ κύρια σημεῖα της:

Ἡ ΕΛΔΥΚ ἀπεβιβάσθη γιὰ πρώτη φορὰ στὸν Λιμένα τῆς Ἀμμοχώστου ἀπὸ τὸ Ἀρματαγωγὸ «Ἁλιάκμων», ἀποτελουμένη ἀπὸ τὴν Διοίκηση μὲ πρῶτο Διοικητή της, τὸν Σχῂ (ΠΖ) Διονύσιο Ἀρμπούζη μὲ τὸ Ἐπιτελεῖο του, καθὼς καὶ τὸ 1ο καὶ 2ο Τάγμα Τυφεκιοφόρων. Μαζύ τους ἀπεβιβάσθη καὶ ὁ Λόχος Ὑποστηρίξεώς της ἀλλὰ καὶ ὁ Λόχος Διοικήσεώς της. Συνολικὴ δύναμις 950 ἄνδρες ποὺ ὑπήχθησαν ἄμεσα στὸ Τριμερὲς Στρατηγεῖο. Τὸ θεωρητικὰ καὶ μόνον, ἀντίπαλον δέος τῆς ΕΛΔΥΚ, ἡ ΤΟΥΡΔΥΚ (Τουρκικὴ Δύναμις Κύπρου) ἐγκατεστάθη σὲ Στρατόπεδο ποὺ ἐγειτνίαζε μὲ αὐτὸ τῆς Ἑλληνικῆς Δυνάμεως. Καὶ ἡ ΤΟΥΡΔΥΚ ὑπήχθη στὸ Τριμερὲς Στρατηγεῖο.

Τὴν 21 Δεκεμβρίου 1963, ξεκίνησαν στὴν Λευκωσία καὶ ἐπεκτάθησαν σὲ ὄλες τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριὰ τῆς Κύπρου, οἱ αἱματηρὲς ταραχὲς τῶν δύο κοινοτήτων, τῆς Ἑλληνικῆς καὶ τῆς τουρκογενοῦς, ταραχὲς ποὺ ἔμειναν γνωστὲς στὴν Ἱστορία ὡς «Τουρκανταρσία». Ἀποτέλεσμα αὐτῶν τῶν ταραχῶν ἦταν ἡ χάραξις ἀπὸ τοὺς Ἄγγλους, στὶς 30 Δεκεμβρίου τοῦ 1963, τῆς γνωστῆς σὲ ὅλους πλέον «πράσινης γραμμῆς» ποὺ ἔκτοτε χωρίζει τὴν Λευκωσία στὰ δύο (μὲ διαφοροποιήσεις στὰ ὅρια ποὺ δημιούργησε ἡ εἰσβολὴ τοῦ 1974). Τὸ ὄνομα «πράσινη γραμμή» προῆλθε ἀπὸ τὸ πρασίνου χρώματος  στυλὸ ποὺ χρησιμοποίησε Στρατηγὸς Young, ποὺ ἦταν ὁ Ἄγγλος Διοικητὴς τῶν Βρεταννῶν «εἰρηνευτῶν», γιὰ νὰ χαράξῃ ἐπάνω στὸν Χάρτη, τὴν διαχωριστικὴ γραμμή. Ὅταν σημειώθησαν τὰ πρῶτα σοβαρὰ ἑλληνοτουρκικὰ ἐπεισόδια τὸ 1963, ἡ ἐμπλοκὴ τῶν τμημάτων τῆς ΕΛΔΥΚ ἀπετράπη, τὴν τελευταία στιγμή, μετὰ ἀπὸ …Βρεταννικὴ παρέμβαση. Ὅμως ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἡ Κύπρος ἦταν «καζάνι ποὺ ἔβραζε» καὶ τὰ ἐπεισόδια μεταξὺ τῶν δύο κοινοτήτων διεδέχοντο τὸ ἕνα τὸ ἄλλο.

Τὸν Μάρτιο τοῦ 1964, σκοτώθηκε ἕνας ὑπαξιωματικὸς τῆς ΕΛΔΥΚ, ὁ μόνιμος Ἐπιλοχίας (ΠΖ) Σ.Καραγιάννης.

Στὶς 27/3/1964 ἐγκατεστάθη στὴν Κύπρο, ἡ Διεθνὴς Εἰρηνευτικὴ Δύναμις Κύπρου, γνωστὴ ὡς ΟΥΝΦΙΚΥΠ (UNFICYP), ἡ ὁποία συγκροτήθηκε ἀπὸ τὸν ΟΗΕ, ἀφοῦ 20 ἡμέρες προηγουμένως οἱ Τουρκογενεῖς τῆς Πάφου έκτύπησαν σὲ ὥρα αἰχμῆς τὴν ἀγορὰ τῆς πόλεως, σκοτώνοντας ἀνυποψίαστους Κυπρίους πολῖτες. Ἀμέσως οἱ Κύπριοι, ἀπήντησαν μὲ ἀντίποινα, ποὺ ἐπέβαλαν πλέον τὴν ἄφιξη Εἰρηνευτικῆς Δυνάμεως ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ ΟΗΕ.

Τὴν εὔθραυστο ἐκεχειρία ποὺ ἐπηκολούθησε, ἐτίναξε στὸν ἀέρα ἡ στυγερὴ δολοφονία ἀξιωματικῶν τῆς ΕΛΔΥΚ, τῆς 11ης Μαΐου 1964. Σύμφωνα μὲ τὸ ἐπίσημο ἀνακοινωθὲν τοῦ ΥΠΕΘΑ, αὐτὴ ἡ τριπλὴ δολοφονία ἔγινε ὑπὸ τὶς ἀκόλουθες συνθῆκες:

«Τὴν 14.30’ τῆς 11/5/1964, τρεῖς  Ἕλληνες ἀξιωματικοί, ὑπηρετοῦντες στὴν Ἑλληνικὴ Δύναμιν Κύπρου, ὁ Ταγματάρχης ΠΖ Πούλιος Δημήτριος, ὁ Λοχαγὸς ΜΧ Καποτᾶς Βασίλειος καὶ ὁ Λοχαγὸς ΠΖ Ταρσούλης Παναγιώτης ἐπιστρέφοντες εἰς Λευκωσίαν δι’ αὐτοκινήτου μέσῳ Ἁμμοχώστου, εἰσῆλθον ἐκ λάθους εἰς τὸν τουρκικὸν τομέα τῆς Ἁμμοχώστου. Ἀντιληφθέντες τῆς πλάνην των, προσεπάθησαν νὰ ὀπισθοχωρήσουν, ἀλλὰ συνελήφθησαν ὑπὸ 5μελοῦς περιπόλου Τουρκοκυπρίων, ἐξ ὧν 4 ἔφερον στολήν, ὁ δὲ πέμπτος πολιτικὴν περιβολήν, οἱ ὁποῖοι καὶ ἐζήτησαν τάς ταὐτότητάς των. […] Μετὰ τὴν ἐπίδειξιν τῆς ταὐτότητός των, ὁ ἄνευ στολῆς ἄτακτος Τουρκοκύπριος, τοὺς ἐπυροβόλησεν μὲ βολὴν ὀπλοπολυβόλου, φονεύσας τὸν Τχην Πούλιον Δ., τὸν Λγὸν Καποτᾶ Β. καὶ τὸν ὁδηγὸν τοῦ αὐτοκινήτου Ἑλληνοκύπριον Ἀστυνομικὸν Παντελίδην Κ., υἱὸν τοῦ Ἀστυνομικοῦ Διευθυντοῦ Λευκωσίας Παντελίδην Μ. καὶ τραυματίσας βαρύτατα τὸν Λγον Ταρσούλην Π.

Τὰ πτώματα τῶν τριῶν φονευθέντων καθὼς καὶ ὁ τραυματισθεὶς Λοχαγὸς παρελήφθησαν ἀπὸ τὸν Ἐρυθρὸν Σταυρὸν καὶ παρεδόθησαν τὴν 15.30’ εἰς τὸ Νοσοκομεῖον Ἁμμοχώστου. […] Εἶναι ἀπολύτως βέβαιον ὅτι οἱ ἐν λόγῳ ἀξιωματικοὶ τῆς ΕΛΔΥΚ πυροβολήθησαν ἐν ψυχρῷ. Εἰς τὸ σῶμα τοῦ Τχου Πούλιου εὑρέθησαν 17 σφαῖρες.»

Τὸ ὄνομα τοῦ Τχη (ΠΖ) Δημ. Πούλιου ἔφερε τὸ Στρατόπεδο τῆς ΕΛΔΥΚ κατὰ τὴν περίοδο τῆς ἀνάνδρου Τουρκικῆς Εἰσβολῆς τὸ 1974.

Τὸ ὄνομα τοῦ Λγοῦ (ΜΧ) Βας. Καποτᾶ ἐδόθη στὸ μεγάλο Στρατόπεδο τῆς ΕΦ στὴν Λευκωσία, τὸ γνωστὸ ὡς ΒΜΗ (British Military Hospital).

Τὸ 1974 κατὰ τὸ Πραξικόπημα κατὰ τοῦ Μακαρίου, ἡ ΕΛΔΥΚ δὲν ἔλαβε πρωταγωνιστικὸ ῥόλο. Ἄσκησε μόνον ὑπὸ τὴν ἐπίβλεψη τοῦ Ὑποδιοικητοῦ της, καθήκοντα Ἀστυνομεύσεως στὶς περιοχὲς τοῦ Προεδρικοῦ καὶ τοῦ Ἀεροδρομίου.

Κατὰ τὴν ἄνανδρο Τουρκικὴ Εἰσβολὴ τῶν Τούρκων στὸ νησὶ στὶς 20 Ἰουλίου τοῦ 1974 ἡ ΕΛΔΥΚ ἦταν ἡ πρώτη Ἑλληνικὴ Στρατιωτικὴ Μονάδα ποὺ ἐδέχθη τὶς πρῶτες βόμβες ἀπὸ τὴν Τουρκικὴ ἀεροπορία. Οἱ ἀπώλειες ἦσαν σχετικὰ μικρὲς διότι ὁ παρὼν τὴν προηγουμένη τὸ βράδυ στὴν σύσκεψη στὸ ΓΕΕΦ Ὑποδιοικητὴς τῆς Ἀνχης (ΠΖ) Κων. Παπαγιάννης, ἀντιληφθεὶς ἐμπρὸς στὴν ὀθόνη τοῦ ῥαντὰρ ὅτι ἡ ἀποβατικὴ δύναμις κατευθύνετο πρὸς τὴν Κερύνεια καὶ ὄχι πρὸς τὴν Ἁμμόχωστο, ὅπως ἐπέμενε ὁ ἐκτελὼν χρέη Α/ΓΕΕΦ, πραξικοπηματίας Ταξχος Μιχαὴλ Γεωργίτσης καὶ τὰ «παπαγαλάκια του» (καὶ εἰδικὰ αὐτὸς ὁ Ταγματάρχης ποὺ εἶπε τὸ γνωστὸ πλέον «Κύριοι πᾶτε γιὰ ὕπνο»!), ζήτησε ἀπὸ τὸν Διοικητὴ τῆς ΕΛΔΥΚ Σχη (ΠΖ) Νικόλαο Νικολαΐδη, ὅπως διατάξῃ τὴν μονάδα να ἀκροβολισθῇ στοὺς χώρους διασπορᾶς, ὅπως καὶ ἔγινε, ἀλλὰ δυστυχῶς, τὸ μεγαλύτερο μέρος της, μόνον σὲ χώρους ἐντὸς τοῦ τεραστίου Στρατοπέδου. Κάποιες διμοιρίες ἐκαλύφθησαν σὲ κοντινὸ ἀλσύλλιο, σὲ ἡμιτελῆ ὀρύγματα μάχης. Παρὰ ταῦτα, οἱ Τουρκικὲς βόμβες προεκάλεσαν κατὰ βάσιν μόνον ὑλικὲς ζημίες, κυρίως στὶς ἐγκαταστάσεις τῆς Μονάδος μὲ πρῶτο καὶ καλλίτερο τὸ Διοικητήριο καὶ ἀκολούθως τὸν Λόχο Βαρέων Ὅπλων. Ἀπολογισμὸς ἀπωλειῶν σὲ ἄνδρες: 3 νεκροὶ καὶ 15 τραυματίες.

Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς εἰσβολῆς, ὁ Α/ΓΕΕΦ διέταξε τὸν ὑπὸ διοίκησή του πλέον Διοικητὴ τῆς ΕΛΔΥΚ νὰ ἐπιτεθῇ κατὰ τοῦ Κιόνελι. Τὸ αἰτιολόγησε ὡς διαταγὴ ἀπὸ τὸ Α/ΕΔ τῶν Ἀθηνῶν καὶ δῆ ἀπὸ τὴν ΔΙΚ.

Οἱ Ἐλδυκάριοι μὲ 4 λόχους, ὑποστηριζόμενοι ἀπὸ Ἵλη ἁρμάτων Τ-34/85, ἐπετέθηκαν πεζῇ σὲ βάθος 3,5 χλμ ἀποψιλωμένου κάμπου, πρὸ κειμένου νὰ καταλάβουν τὶς τρεῖς (3) σειρὲς μονίμων πολυβολείων τῶν Τούρκων (ἄριστα παρηλλαγμένων) καὶ νὰ καταλάβουν τὸ Κιόνελι. Σημειωτέον ὅτι σὲ αὐτὴν  τὴν ἐπίθεση κατὰ παράβαση κάθε στρατιωτικῆς λογικῆς, ὁ ἐπιτιθέμενος (λόχοι ΕΛΔΥΚ) ὑστεροῦσε κατὰ τοῦ ὀχυρωμένου ἀμυνομένου (Τοῦρκοι) σὲ μίαν ἀναλογία 1:4,5 (!!!). Οἱ πλευρικὲς ἐπιθέσεις ποὺ προβλέποντο ἀπὸ μονάδες τῆς ΕΦ κατὰ τοῦ Κιόνελι καὶ κύρια ἀπὸ Ἄγ.Ἐρμόλαο (301 ΤΕ) καὶ Γερόλακκο (Ὀπαδοὶ Λυσσαρίδου) πρὸς ὑποβοήθηση τοῦ ἐγχειρήματος τῆς ΕΛΔΥΚ οὐδέποτε ἔγιναν! Ἡ ΕΛΔΥΚ ἀφέθηκε μόνη της νὰ καταλάβῃ τὸ Κιόνελι. Μέσα σὲ κόλαση ὅλμων καὶ διασταυρωμένων πυρῶν κατάφερε κι ἐπέρασε τὴν πρώτη σειρὰ πολυβολείων, ἀλλὰ καθηλώθη ἐμπρὸς στὴν δευτέρα, διότι κάποια ἅρματα ποὺ τὴν ὑπεστήριζαν ἔπεσαν μέσα στὴν ἀντιαρματικὴ τάφρο «Τσινάρ» καὶ λόγῳ τῆς χαμηλῆς ἰσχύος στρέψεως τῆς ἐρπυστρίας ἐξ αἰτίας τῆς παλαιότητος τῶν κινητήρων τους, δὲν κατάφεραν νὰ ἀπεγκλωβισθοῦν κι ἐγκατελείφθησαν ἀπὸ τὰ πληρώματά τους. Μὲ τὸν φόβο τῆς ἀεροπορικῆς προσβολῆς μὲ τὸ πρῶτο φῶς τῆς ἡμέρας, οἱ ἐπιτιθέμενες μονάδες τῆς ΕΛΔΥΚ διετάχθησαν νὰ ἀπαγκιστρωθοῦν, λίγο πρὶν ξημερώσῃ. Ὁ ἀπολογισμός; 8 νεκροί, 11 ἀγνοούμενοι καὶ 17 τραυματίες.

Σημαντικὴ σημείωσις: μεγάλο μέρος τῶν ἀνδρῶν ποὺ ἀνέλαβαν αὐτὴν τὴν ἠρωϊκὴ ἐπίθεση στὸ Κιόνελι, ἦσαν νέοι Ἐλδυκάριοι ποὺ εἶχαν ἀφιχθῇ στὴν Μονάδα μόλις τὸ προηγούμενο βράδυ!

Κατὰ τὸν Ἀττίλα ΙΙ ἡ ΕΛΔΥΚ ἐδημιούργησε τὸν ἄθλο τῆς Ἱστορία της. Τὴν ἐπικὴ Μάχη Ὑπερασπίσεως τοῦ Στρατοπέδου της. Σὲ αὐτὴν τὴν Μάχη, 317 ἄνδρες (2ος Λόχος ΤΦ, 4ος Λόχος ΤΦ, μέρος τοῦ Λόχου Διοικήσεως καὶ διμοιρία ὅλμων τοῦ Λ.Β.Ο.) ὑπὸ τὶς διαταγὲς τοῦ Ἀνχη (ΠΖ) Παναγιώτη Σταυρουλοπούλου, ποὺ μόλις εἶχε ἀναλάβῃ Ὑποδιοικητὴς τῆς Μονάδος καὶ Στρατοπεδάρχης (ὁ Ὑποδιοικητὴς κατὰ τὸ Πραξικόπημα καὶ τὸν Ἀττίλα-1 Ἀνχης (ΠΖ) Κων/νος Παπαγιάννης διετάχθη νὰ ἐπαναπατρισθῇ), ἀντιμετώπισαν ἐπιτυχῶς γιὰ περίπου 60 ὦρες, 6.900 πανόπλους Τούρκους καὶ τουρκογενεῖς τῆς Λευκωσίας, ὑποστηριζομένους ἀπὸ μίαν ἐνισχυμένη Ἐπιλαρχία μέσων ἁρμάτων (περὶ τὰ 60 ἅρματα Μ-47 καὶ Μ-48), Πυροβολικὸ καὶ Ἀεροπορία. Μία ἀναλογία 1:22 (!!!) Καὶ ἄντεξε ἀπὸ τὶς 05.45 τῆς 14ης Αὐγούστου τοῦ 1974 ἔως καὶ τὶς 16.10’ τῆς 16ης Αὐγούστου τοῦ 1974, ποὺ ἀπεχώρησε ὁ τελευταῖος Ἕλλην ἔνστολος ἀπὸ τὸ Στρατόπεδο, μαζὺ μὲ τὸν ἐπὶ κεφαλῆς τους Ἀντισυνταγματάρχη. Τὸ Στρατόπεδο δὲν θὰ ἔπεφτε, ἐάν, γιὰ τελείως ἀνεξήγητο λόγο, δὲν ἔπαυαν οἱ ἀνασχετικὲς βολὲς τῆς 187 ΜΠΠ ποὺ τὸ ὑπεστήριζε καὶ κρατοῦσε τὰ τουρκικὰ ἅρματα σὲ κάποιαν ἀπόσταση ἀσφαλείας. Μὲ τὴν παύση τῆς ὑποστηρίξεως ἀπὸ τὸ Πυροβολικὸ τὰ ἅρματα τῶν Τούρκων κατάφεραν κι ἐπέρασαν τὸ μαλακὸ ὑπογάστριο τῆς ὅλης παρατάξεως τῆς ΕΛΔΥΚ, ὁπότε μὲ κίνδυνο νὰ ἐγκλωβισθοῦν οἱ πάντες ὁ ἐπὶ κεφαλῆς Ὑποδιοικητής τους, διέταξε «ἀπαγκίστρωσιν ἐν ἡμέρᾳ καὶ ὑπὸ τὴν ἰσχυρὰν πίεσιν τοῦ ἐχθροῦ» τὴν 13.25’.

Κατὰ τὴν Μάχη τοῦ Στρατοπέδου, ποὺ ἐν πολλοῖς ἦταν καὶ ἡ αἰτία τοῦ νὰ παραμείνῃ ἡ Λευκωσία στὰ πρὸ τῆς εἰσβολῆς ὅριά της, καθ’ ὅσον 6,900 Τοῦρκοι στρατιῶτες ἐκρατήθησαν μακρυὰ ἀπὸ αὐτὴν μέχρι 4 ὦρες πρὸ τῆς καταπαύσεως τοῦ πυρός. Οἱ πάντες ἀντιλαμβάνονται τὶ θὰ εἶχε συμβῇ ἐὰν οἱ Τοῦρκοι εἶχαν καταλάβῃ τὸ Στρατόπεδο ἀπὸ τὶς 14 Αὐγούστου.

Τὰ μαχόμενα πιὸ Β.Α. Τάγματα τῆς ΕΦ ὑπὸ τὸν Ταγματάρχη (ΠΖ) Δημήτριο Ἀλευρομάγειρο καὶ τὸν Λοχαγὸ Ἰωάννη Χριστοδουλίδη (Μαυρόγιαννο) ᾖτοι τὸ 336 ΤΕ, ὁ 1/211 ΤΠ, τὸ 212 ΤΠ (ποὺ ὑπεστήριζε τὴν ΕΛΔΥΚ ὑπὸ τὸν Ταγματάρχη Κωνσταντῖνο Ἀχιλλείδη), τμήματα τοῦ 386,391 καὶ 399 ΤΠ, θὰ ἐδέχοντο ἐπίθεση ἀπὸ τὰ νῶτα τους, πέραν αὐτῆς ποὺ ἐδέχοντο κατὰ μέτωπον καὶ θὰ κατέἐῥεαν. Μὲ ὅ,τι αὐτὸ θὰ ἐσήμαινε γιὰ τὴν Λευκωσία.

Γιὰ αὐτὸ τὴν Μάχη τοῦ Στρατοπέδου τῆς ΕΛΔΥΚ ἡ Βρεταννικὴ Στρατιωτικὴ Ἀκαδημία τὴν διδάσκει ὡς τὴν «πιὸ ἄνισο μάχη τῶν νεωτέρων ἐτῶν». Ὁ ἀπολογισμός της περὶ τοὺς 90 νεκροὺς καὶ ἀγνοουμένους. Οἱ ἀγνοούμενοι, μὲ βάση πρόσφατα εὐρήματα, κατὰ τὴν γνώμη μου ἦσαν αἰχμάλωτοι καὶ ἐκτελέσθησαν ἐν ψυχρῷ. Ἡ συλλογὴ τῶν νεκρῶν ποὺ ἐπετράπη τὴν Κυριακὴ 18 Αὐγούστου ἀπεκάλυψε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἀποκεφάλισαν ἀρκετοὺς νεκροὺς ΕΛΔΥΚαρίους πρὸ κειμένου νὰ φωτογραφηθοῦν μὲ τὰ κομμένα κεφάλια τῶν Ἡρῴων μας, ἐμπρὸς στὴν Κεντρικὴ Πύλη τοῦ καταληφθέντος Στρατοπέδου!

Τὴν ἑπομένη ἡμέρα ἄνδρες τῆς ΕΛΔΥΚ παρ’ ὅλο ποὺ ἴσχυε κατάπαυσις τοῦ πυρός, ἐτέθησαν ὡς ἐνίσχυσις τῶν προσβληθέντων ὑπὸ τῶν Τούρκων ὀλιγαρίθμων μαχομένων τμημάτων τῆς 21 ΕΑΝ τῆς ΕΦ, στὴν περιοχὴ τῆς Δένειας.

Ἐρχόμενοι στὸ σήμερα τὰ δύο Στρατόπεδα τῆς ΕΛΔΥΚ στὴν Μαλούντα φέρουν τὰ ὀνόματα τῶν ἠρωϊκὰ πεσόντων Λοχαγῶν της, Σωτηρίου Σταυριανάκου (ΜΧ) καὶ Βασιλείου Σταμπουλῆ (ΠΖ). Τὸ τρίτο Στρατόπεδο τῆς ΕΛΔΥΚ ἑδρεύει στὴν Ἀθάλασσα.

Θὰ σᾶς διηγηθῶ ἕνα πρόσφατο συμβάν, τοῦ ὁποίου ἤμουν παρών.

Κάθομαι καὶ ἀκούω τὸν σημερινὸ Διοικητὴ τῆς ΕΛΔΥΚ νὰ ὁμιλῇ μὲ σταθερὴ φωνὴ ποὺ ἐμπνέει ἐμπιστοσύνη πρὸς τοὺς Ἀξιωματικούς, Ὑπαξιωματικοὺς καὶ Ὀπλῖτες τοῦ 1ου Μ/Κ Τάγματος, κατὰ τὴν τελετὴ ἀναλήψεως καθηκόντων ἀπὸ τὸν νέο Διοικητή του:

«Εὔχομαι στὸν νέο Διοικητὴ τοῦ Τάγματος ὅταν ἔλθῃ ἡ ὥρα νὰ παραδώσῃ τὴν Μονάδα, νὰ τὴν παραδώσῃ μὲ ὅλους τοὺς στρατιῶτες του ζωντανοὺς καί, τοὐλάχιστον, στὰ ἐδαφικὰ ὅρια ποὺ τὴν παραλαμβάνει. Καὶ λέω τοὐλάχιστον καὶ προχωρῶ ἀκόμη παρακάτω, λέγοντας ἐὰν εἶναι τυχερὸς νὰ τὴν παραδώσῃ μὲ ἥρωες ζωντανούς, διότι ἀρκετοὺς ἥρωες νεκροὺς εἴχαμε καὶ τὸ ἔδαφος τῆς Κύπρου ἀπελευθερωμένο, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Διότι να θυμᾶστε ὅτι ἔχουμε ἀφήσει «ἀνοικτοὺς λογαριασμούς» μὲ τοὺς ἀπέναντι. Λογαριασμοὺς ἀπὸ τὸ 1974, ποὺ τὸ ματωμένο χῶμα τῆς Κύπρου μᾶς τοὺς ὑπενθυμίζει. Τοῦ εὔχομαι λοιπὸν καλὴ ἐπιτυχία στὸ ἔργο του.»

Λόγια Λεβέντου Διοικητοῦ…

Οἱ ἄνδρες καὶ γυναῖκες τῆς ΕΛΔΥΚ ἀποτελοῦν ἐγγύηση πρὸς ὅλον τὸν Κυπριακὸ Ἑλληνισμό, ὅτι ἐὰν κληθοῦν «ὅταν ἡ περίστασις συγχωρήσῃ», θὰ κάνουν καὶ αὐτοὶ τὸ καθῆκον τους, ὅπως καὶ οἱ συνάδελφοί τους ΕΛΔΥΚάριοι τοῦ 1974. Δίχως δισταγμό, δίχως δεύτερη σκέψη.

Κωνσταντῖνος Δημητριάδης