Βίαιες στρατολογίες νέων παιδιῶν ἀπὸ τὸ ΚΚΕ

Ἀναγκαστικὴ στρατολογία ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν τὴν περίοδο 1948-1949 ἀπὸ τὸ ΚΚΕ!

Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς προσφάτου ἐπετείου τῆς Τελικῆς Μάχης τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ στὸν Γράμμο ἐπὶ τοῦ λεγομένου ΔΣΕ, μεταξὺ 25-29 Αὐγούστου τοῦ 1949, τῆς ἐπισκέψεως τοῦ πρωθυπουργοῦ στις Πρέσπες, τὴν καρδιὰ τῆς λεγομένης «Ἐλευθέρας Ἑλλάδος» τὴν περίοδο τῆς κομμουνιστικῆς ἀνταρσίας, καὶ τὰ συνεχιζόμενα «πανηγύρια» τοῦ ΚΚΕ μὲ τὸ στήσιμο μνημείων ποὺ θυμίζουν τὴν προδοσία του κατὰ τῆς Μακεδονίας, ἀλλὰ καὶ τὸ κόστος τῆς ἀνταρσίας του σὲ αἷμα καὶ ἐθνικὸ πλοῦτο, ἐπισημαίνω ἔνα σοβαρὸ στοιχεῖο για τοὺς ἀντάρτες τοῦ ΔΣΕ.
Τὴν ἀναγκαστικὴ στρατολογία.

Ἡ ἀναγκαστικὴ στρατολογία γινόταν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἀνταρσίας, ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ 1946 καὶ τὲς ἀρχὲς τοῦ 1947, ἀλλὰ ἦταν σχετικὰ ἐπιλεκτική, κυρίως ἄνδρες στρατευσίμου ἡλικίας ἢ καὶ μεγαλυτέρους καί, σπανίως, γυναῖκες. Πολλοὶ δὲ ἀπὸ αὐτοὺς μπορεῖ καὶ νὰ συμπαθοῦσαν τοὺς ἀντάρτες, ἀλλὰ ἀπέφευγαν τὴν ἐθελοντικὴ ἄνοδο στὸ βουνό, τὴν σκληρὴ ζωὴ τοῦ ἀντάρτου, μὰ καὶ τοὺς κινδύνους γιὰ τὴν ζωή τους.

Ὅμως, ὄσο περνοῦσε ὁ καιρὸς καὶ ἡ ἀνταρσία ἔβαινε πρὸς τὸ τέλος τοῦ 1948 καὶ ἰδίως τὸ 1949, γιὰ νὰ ἀναπληρώσουν τὶς χιλιάδες ἀπὸ νεκροὺς καὶ τραυματίες, καθὼς καὶ τοὺς λιποτάκτες, ποὺ ἐπίσης ἀνέρχονταν σὲ πολλὲς χιλιάδες, τὸ ΚΚΕ κατέληξε νὰ προβαίνῃ σὲ ἀναγκαστικὴ καί, πολλὲς φορές, βιαία στρατολογία ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν ἀπὸ τὴν ἐντὸς Ἑλλάδος περιοχὴ ποὺ ἤλεγχε, τὴν ἀποκαλουμένη «Ἐλευθέερα Ἑλλάδα» στοὺς νομοὺς Φλωρίνης καὶ Καστοριᾶς, καθὼς καὶ ἄλλα χωριά, ὅπου ἔκαναν οἱ ἀντάρτες ἐπιδρομές, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ παιδιὰ τοῦ παιδομαζώματος, στὶς χῶρες τοῦ Παραπετάσματος.

Παραθέτω τρεῖς μαρτυρίες ἀπὸ τὸ βιβλίο μου «Ἡ Φωνὴ τῆς Εἰρήνης».

(1) Ἡ Εἰρήνη εὑρίσκεται τὸ 1949 ὅμηρος στὴν Ἀλβανία, καὶ μαρτυρᾶ: «Ἀπὸ τὴν παραμονή μας στὸ στρατόπεδο τῆς Πρένια θυμᾶμαι κι ἐτοῦτα τὰ γεγονότα. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τὶς χιλιάδες Ἕλληνες ποὺ εὑρίσκοντο στὸ στρατόπεδο τῆς Πρένια ἦσαν πρῴην ἀντάρτες τοῦ ΔΣΕ, καὶ συνεχῶς ἔφθαναν καὶ ἄλλοι ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Πολλοὶ φαίνονταν καθαρὰ ὅτι ἦσαν τραυματίες. Ἦταν ὅμως καὶ ἀρκετοὶ ἄλλοι ποὺ δὲν φαίνονταν νὰ ἔχουν κάποια τραύματα. Αὐτοὶ ὅμως, εἴτε ἀπὸ τὸν φόβο τῶν μαχῶν στὶς ὁποῖες εἴχαν λάβῃ μέρος ἢ ἀπὸ κάποιον ἄλλον λόγο, συμπεριφέρονταν σὰν τρελλοί. […]

Συχνά, ἔρχονταν στὸ στρατόπεδο καπετάνιοι τῶν ἀνταρτῶν καὶ ἔπαιρναν παιδιὰ ποὺ ἦσαν λίγο μεγάλα στὴν ἡλικία, καὶ τραυματίες ποὺ εἶχαν συνέλθῃ ἀπὸ τὰ τραύματά τούς, γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ πολεμήσουν μὲ τὸν ΔΣΕ. Πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ παιδιά, ἀγόρια ἢ κορίτσια, δὲν ἤθελαν νὰ γυρίσουν στὴν Ἑλλάδα σὰν ἀντάρτες τοῦ ΔΣΕ. Τὰ ἔπαιρναν ὅμως μὲ τὴν βία, παρὰ τὶς ἀντιῤῥήσεις τὶς δικές τους καὶ τῶν γονέων τους, ὅσων βέβαια ἦσαν ἐκεῖ, μαζύ τους.

Ἔτσι ἀκριβῶς ἐπῆραν μίαν ἡμέρα καὶ τὴν ἐξαδέλφη μου Χρυσάνθη, κόρη τῆς θείας μου Εὐτέρπης. […] Ὅταν εἶπαν στὴν ἐξαδέλφη μου τὴν Χρυσάνθη ὅτι θὰ τὴν ἔπαιρναν στὸ βουνὸ ἀντάρτισσα τοῦ ΔΣΕ, αὐτὴ προσπάθησε νὰ τοὺς φύγῃ τρέχοντας. Οἱ ἀντάρτες τὴν κυνήγησαν καὶ ἕνας τὴν ἐπιασε μὲ ἕνα λάσσο, ὅπως τὰ ἄλογα στὰ καουμπόϊκα ἔργα τοῦ κινηματογράφου.

Στὴν συνέχεια τὴν ἀνέβασαν μὲ τὴν βία σὲ ἔνα φορτηγὸ μαζὺ μὲ ἄλλα ἀγόρια καὶ κορίτσια ἀπὸ τὸ ἴδιο στρατόπεδο τῆς Πρένια. Ὅπως μάθαμε πολὺ ἀργότερα, ὅταν συναντηθήκαμε πάλι, οἱ ἀντάρτες τὴν μετέφεραν στὰ μέρη τῆς Φλωρίνης. Ἐκεῖ τῆς ἔδωσαν ἕνα ὄπλο, τῆς ἔδειξαν βιαστικά-βιαστικὰ πῶς νὰ πυροβολῇ, καὶ τὴν ἔστειλαν ἀμέσως σὲ μίαν μονάδα ἀνταρτῶν. Εὐτυχῶς βγῆκε ζωντανὴ ἀπὸ αὐτὴν τὴν περιπέτεια, καὶ σήμερα ζεῖ μὲ τὴν οἰκογένειά της στὸ χωριὸ Ψαράδες, στὴν παραλία τῆς Μεγάλης Πρέσπας. […]Ἐνθυμοῦμαι ἰδιαίτερα μίαν φορὰ ποὺ ἀνάγκασαν μὲ τὴν βία, ἀφοῦ τὴν πῆραν κυριολεκτικὰ σηκωτή, μίαν νεαρὴ κοπέλλα νὰ ἀνεβῇ στὸ φορτηγό, ποὺ ἔφευγε γιὰ τὸν Γράμμο. Ἡ ἄτυχη κοπέλλα συμπεριφερόταν πραγματικὰ σὰν τρελλή. Κτυπιόταν, τραβοῦσε τὰ μαλλιά της καὶ ἔκλαιγε δυνατά. Ἡ μητέρα της ἐπίσης ἔκλαιγε καὶ παρακαλοῦσε τοὺς ἀντάρτες νὰ τὴν ἀφήσουν.

Αὐτὴν τὴν κοπέλλα, ποὺ δυστυχῶς δεν ἐνθυμοῦμαι τὸ ὄνομά της, τὴν συνήντησα μερικὰ χρόνια ἀργότερα στὸ Παραπέτασμα. Συνέχιζε νὰ συμπεριφέρεται πολὺ παράξενα, σὰν τρελλή. Παρὰ ταῦτα ἦταν παντρεμένη μὲ ἕναν πρῴην ἀντάρτη. Ἄκουσα ὅτι τὸν συνήντησε στὸ βουνό, ἐκεῖ ποὺ τὴν ὁδήγησαν βιαίως οἱ ἀντάρτες ἀπὸ τὴν Πρένια. Ὁ ἄνδρας της, εἶχε μεταφερθῇ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο βιαίως ἀπὸ τὴν Ἀλβανία στὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ πολεμήσῃ».

(2).Ἐγώ, σὲ ἐπίσκεψή μου στὶς Πρέσπες τὸ 2005, συνήντησα τὴν Χρυσάνθη καὶ τὸν σύζυγό της Μεθόδιο Πάντσο, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε: «.. Ὁ καπετάνιος τῶν ἀνταρτῶν Βαενᾶς ἦλθε στοὺς Ψαράδες τὴν πρώτη φορὰ κι ἐζήτησε ὅποιος θέλει νὰ καταταγῇ στὸν ΔΣΕ. Τὸν ἀκολούθησαν ἐλάχιστοι, μετρημένοι στὰ δάκτυλα. Ὅταν ὅμως ἐπέστρεψε γιὰ δευτέρα φορά, ἐκύκλωσε τοὺς Ψαράδες μὲ ἀντάρτες ὥστε νὰ μὴν διαφύγῃ κάποιος ἀπὸ τοὺς κατοίκους κι ἐκάλεσε, μὲ χωνιά, ὅλον τὸν κόσμο νὰ συγκεντρωθῇ στὸ κέντρο τοῦ χωριοῦ. Ἡ βιαία ἐπιστράτευσις ποὺ ἀκολούθησε τοῦ ἀπέδωσε γύρω στοὺς 200 νέους ἀπὸ 16 χρονῶν κι ἐπάνω». Μεταξὺ αὐτῶν ἦταν καὶ ὁ δεκαεξάχρονος τότε Μεθόδιος. Στὸ βουνὸ συνήντησε τὴν Χρυσάνθη.

(3).Ἡ γνωστὴ πρῴην πολιτικὸς Νίτσα Λουλέ, στὸ βιβλίο της: «Ἡ μνήμη κόκκινα φορεῖ» ὁμιλώντας σὲ τρίτο πρόσωπο περιγράφει μίαν ἐπίσκεψή της τὸ 1972 στὸ Βερολίνο –ὑποθέτω τὸ Ἀνατολικό- ὅπου τὴν ἐξυπηρέτησαν δύο Ἑλληνόπουλα, ὁ Στέλιος καὶ ἡ Βαΐτσα. Ἰδοῦ ἔνα μικρὸ ἀπόσπασμα, «…Ἡ συντρόφισσα Βαΐτσα τὴν ὑποδέχεται στὸ μουντὸ ἀεροδρόμιο. Περνοῦν τὸν ἔλεγχο μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες. Χωρὶς νὰ ἀνοίξουν βαλίτσες, χωρὶς νὰ δοῦν τὸ διαβατήριό της. Τὸ Λάντα μὲ τὸν σύντροφο Στέλιο τὶς περιμένει. Ὁ Στέλιος καὶ ἡ Βαΐτσα, παιδιὰ ποὺ ἐμάζεψε ὁ Δημοκρατικὸς στρατὸς (τὰ τονισμένα καὶ κοκκινισμένα εἶναι δικά μου). Εὑρέθησαν στὸ βουνὸ χωρὶς νὰ καταλάβουν, μαζὺ μὲ ἄλλους συνομηλίκους τους, μὲ ἕνα ὄπλο στο χέρι….»([13], σελὶς 77).

Παρὰ τὸ προσεκτικὸ λεξιλόγιο τῆς κ. Λουλέ, τί ἄλλο μπορεῖ νά σημαίνῃ τό μάζεμα τοῦ Στέλιου καί τῆς Βαΐτσας ἀπό τόν «Δημοκρατικό Στρατό» παρά ἀναγκαστική στρατολογία; Καὶ λόγῳ τοῦ ὀνόματος, Βαΐτσα, μπορῶ νὰ ὑποθέσω ὅτι κατήγετο  κάπου ἀπὸ τὸν νομὸ Ἔβρου.

(Ὁ Εὐάγγελος Καρελλᾶς, τότε ἀντάρτης ποὺ συμμετεῖχε στὶς μάχες τοῦ Γράμμου καὶ μετέπειτα καθηγητὴς στὴν Μόσχα καὶ στὸ πανεπιστήμιο Μακεδονίας, στὸ βιβλίο του «Ἰστορίες τῆς Κατοχῆς καὶ τοῦ Ἐμφυλίου», δίδει προσωπικὴ μαρτυρία γιὰ τὴν βιαία ἐπιστράτευση κοριτσιῶν ἡλικίας 18, 17, ἀκόμη καὶ 16 ἐτῶν, ὡς καὶ γιὰ τὴν μεταχείρισή τους, ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀντάρτες καὶ τοὺς καπεταναίους.)

Μπουγᾶς Ἰωάννης

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply