Τρομάρα μας καὶ πάλι τρομάρα μας…

Θέλουμε λέει καὶ σωτηρία… ἀλλὰ οὔτε τὸ ὄνομά μας δὲν ξέρουμε νὰ γράψουμε σωστά.
Πῶς στά κομμάτια θά σωθοῦμε ἐάν ἔχουμε χάσῃ τήν γλῶσσα μας;

Θέλουμε καὶ σωτηρία… ἀλλὰ «τσιμπᾶμε» λίγο κι ἀπὸ κάποιαν «ἰδεολογία», ἀναλόγως τῶν …ἐξυπηρετήσεων καὶ τῶν ἐλπίδων μας.
Πῶς στά κομμάτια θά σωθοῦμε λοιπόν ἐάν ὁ κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς κυττᾶ νά σώσῃ τήν πάρτη του;

Θέλουμε καὶ σωτηρία… χὰ χὰ χά… Ἀλλὰ τὴν ἱστορία μας τὴν ἀγνοοῦμε… Τὰ παιδιά μας τὰ παραδίδουμε μὲ χαρὰ στοὺς λοβοτόμους τους… Ὑπερασπιζόμεθα «ἰδεολογίες» ἔως …θανάτου, διότι κάπου πρέπει νὰ ἀνήκουμε κι ἐμεῖς. Ἀναπαράγουμε εὐτυχισμένοι ὅλα ὅσα κάνουν οἱ ἄλλοι, γιὰ νὰ μὴν ξεχωρίζουμε, ἂν καὶ γνωρίζουμε πὼς οἱ μάζες ἀρέσκονται νὰ πηγαίνουν ὁπαδηδὸν ὅπου τοὺς ὑποδεικνύει ὁ ἀφέντης τους. Λατρεύουμε ὅλα τὰ διαφημιζόμενα, ἀπὸ τοὺς δυνάστες μας, «εἴδωλα» καὶ τρέχουμε πρῶτοι νὰ ἀγοράσουμε τὰ σκουπίδια τους. Καταναλώνουμε τὰ δηλητηριασμένα τους προϊόντα καὶ κάνουμε …«ἐπαναστάσεις» πίσω ἀπὸ πσῶῤῥες καὶ λαμπράκηδες. Ἀλλὰ κι ἐὰν αὐτοὺς τοὺς χάσουμε, δὲν πειράζει, θὰ βροῦμε ἄλλους, διότι οἱ παραμένοντες στὶς οὐρὲς ἔχουν ἄλλην …γοητεία!!! Ἔχουμε τὰ χαζοκούτια πρῶτο τραπέζι πίστα στὰ σπίτια μας, διότι δὲν γίνεται νὰ ζήσουμε δίχως τὰ βοθροκάναλα, ποὺ παρεπιπτόντως βρίζουμε νυχθημερόν, διότι μᾶς κάνουν τὰ μυαλὰ σοῦπα. Ἀλλὰ ἐμεῖς ἐκεῖ… Ἐπαναστατοῦμε μὲ τὸ τηλεχειριστήριον ἀνὰ χείρας… Τὰ ἄι-μπάι-μπάι φὸν καὶ τὸν κακόν μας τὸν καιρὸν μᾶς ἐνημερώνουν καὶ μᾶς κρατοῦν συνδεδεμένους μὲ τοὺς ῥουφιάνους κάθε στιγμή, ἀλλὰ εἴμαστε «ἦν» καὶ μᾶς ἀρέσει.

Τί νά πῶ; Ψοφοφόροι σκέτο, ποὺ ἐπαναλαμβάνουμε τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια λάθη, ἀλλὰ ἐπιμένουμε νὰ θεωροῦμε ἑαυτοὺς ἱκανοὺς νὰ ἀποφασίζουν γιὰ τοὺς …ἑαυτούς τους. Δὲν κυττᾶμε ποὺ ἀναπαράγουμε διαρκῶς τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια, ἀρνούμεθα ἐπὶ πλέον ἀκόμη καὶ τοὺς καθρέπτες μας νὰ δοῦμε κατάματα. 

Θέλουμε καὶ σωτηρία, λέει.
Ἄμ πῶς… νά τήν κάνουμε τί; Νά μιλᾶμε γκρίκλις καί νά γράφουμε σουαχίλυ;
Νά φορᾶμε λακόστ καί νά περπατᾶμε ἐπάνω στά τίμπερλαντ;

Ὄχι φίλοι μου. Δὲν θέλουμε σωτηρία. Παραμύθια θέλουμε. Παραμύθια κι ἐλπίδες. Ἐλπίδες καὶ παραμύθια. Ἔτσι, γιὰ νὰ καθυστεροῦμε, νὰ περνᾷ ὁ χρόνος, νὰ αὐτο-οἰκτηρώμεθα καὶ νὰ ψοφήσουμε κάποιαν ἡμέρα κληροδοτώντας στὰ παδιά μας τὶς ἐλπίδες μας, ἀλλὰ καὶ τὶς εὐθῦνες μας. Τρομάρα μας.

Κῶλο νὰ στρώσουμε κάτω, νὰ μάθουμε πρῶτα τὶ ἀκριβῶς σημαίνει ἐλευθερία καὶ μετὰ νὰ τὰ ξαναποῦμε.

Φιλονόη

Υ.Γ. Τὸ τραῖνο φεύγει. Ὅσοι ἐπρόλαβαν. Δὲν ὑπάρχει ἄλλο, εἶναι τὸ μοναδικό. Ἢ θὰ τὸ βλέπουμε νὰ ἀπομακρύνεται, ἔως νὰ χαθῇ, ἢ θὰ τσακισθοῦμε νὰ τὸ προλάβουμε.

εἰκόνα