Ὥρα μας νὰ δοῦμε τὴν Ἱστορία μας ὅπως ἀκριβῶς εἶναι

Κι ὄχι ὅπως θὰ θέλαμε νὰ εἶναι.

Ὥρα μας νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα εἰς βάρος μας διεπράχθησαν ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ σήμερα θεωροῦμε «ἐθνάρχες», «σωτῆρες» ἢ ἀκόμη καὶ …«θεούς» μας.

Ὥρα μας νὰ κατανοήσουμε πὼς ὅσο κυττᾶμε τὸ «δάκτυλο ποὺ ὑποδεικνύει τὸ δένδρο», πίσω ἀπὸ αὐτὸ τὸ δάσος θὰ χασκογελᾶ καὶ θὰ μᾶς ἀναμένῃ νὰ τὸ ἀνακαλύψουμε.

Ὥρα μας νὰ πάρουμε τὴν ζωή μας ἀλλοιῶς, παύοντας ὁριστικῶς νὰ κρυβόμεθα πίσω ἀπὸ τὸ δάκτυλό μας.

Ὥρα μας νὰ χωνέψουμε πὼς ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ πέρας τῶν προβλημάτων μας ξεκινᾶ καὶ καταλήγει σὲ ἐμᾶς.

Ὥρα μας νὰ κατανοήσουμε πὼς τὰ κοινωνικά μας καὶ τὰ πολιτικά μας καὶ τὰ οἰκονομικά μας προβλήματα συνοψίζονται στὸ ἐξῆς ἕνα: τὸ πολίτευμα.

Ὥρα μας νὰ ἐπιλέξουμε ἐὰν θὰ παραμένουμε θύματα ἢ ἐὰν θὰ γίνουμε κύριοι τῶν ζωῶν μας, θέτοντας τὰ θεμέλια γιὰ ἕναν κόσμο πιὸ ἀνθρώπινο.

Ὥρα μας νὰ μάθουμε τὴν Ἱστορία μας ὅπως δὲν τὴν γνωρίζαμε, διότι αὐτοὶ ποὺ τὴν ἀλλοίωσαν ἦσαν καὶ αὐτοὶ ποὺ μᾶς ἔφεραν ἐδῶ ποὺ εἴμαστε.

Ὥρα μας νὰ παύσουμε τὶς ἧττες καὶ νὰ δρομολογήσουμε τὶς Νίκες.

Τὸ «Σύνδρομον τῆς Στοκχόλμης» εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ κυριότερα χαρακτηριστικά μας καὶ τὸ ἀγνοοῦμε.

Τὸ «Σύνδρομον τῆς Στοκχόλμης».

Πάσχουμε μὰ ἀρνούμεθα νὰ τὸ παραδεκτοῦμε.
Ὅσο ὅμως τὸ ἀγνοοῦμε ὅλες οἱ δυστυχίες μας θὰ ἐπαναλαμβάνονται, ὅλο καὶ μεγαλύτερες, ἔως νὰ μᾶς ἐξαφανίσουν. Ὅσο ταχύτερα ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτὸ τὸ σύνδρομον, τόσο ταχύτερα θὰ βγοῦμε στὸ φῶς καὶ θὰ τὰ ξαναπιάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Διότι γιὰ νὰ στήσουμε τὸ ἀναγκαῖον γιὰ ἐμᾶς πολίτευμα ἀπὸ τὴν ἀρχή, μαζὺ μὲ ὅσα αὐτὸ ἐπιφέρει, ὀφείλουμε πρωτίστως νὰ γνωρίζουμε ἄριστα κάθε πτυχὴ αὐτῶν ποὺ μᾶς διέφυγαν καὶ μᾶς παρεπλάνησαν, ὁδηγώντας μας, σταδιακῶς, ἐδῶ ποὺ εἴμεθα σήμερα καὶ δὲν μποροῦμε νὰ ἀντιδράσουμε. Εἴμαστε κυριολεκτικῶς δέσμιοι δικῶν μας ἐπιλογῶν, δικῶν μας ἁπλοποιήσεων, δικῶν μας συμβιβασμῶν, δικῶν μας ὑποχωρήσεων, δικῶν μας ὠχαδελφισμῶν καί, κυρίως δικῆς μας ἀμνημοσύνης…

Λέγεται πὼς λαὸς ποὺ ξεχνᾶ τὴν Ἱστορία του εἶναι λαὸς χαμένος…
Θὰ προσθέσω λοιπὸν πὼς ὄχι μόνον εἶναι χαμένος, ἀλλὰ καὶ
ὑποχρεωμένος νὰ ξαναζήσῃ κάθε δυστυχία του, στὸ πολλαπράσιο, ἔως τοῦ χαμοῦ του. Κι ἐμεῖς τώρα, εἰδικῶς τώρα, εἴμαστε πανέτοιμοι νὰ ξαναζήσουμε στὸ πολλαπλάσιο ὅλες τὶς δυστυχίες μας ποὺ ξεχάσαμε καὶ ποὺ μᾶς ὁδήγησαν στὸ σήμερα, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὴν ἀνιστορικότητά μας.

Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν, συζητώντας μὲ κάποιους φίλους, μοῦ ζήτησαν νὰ μελετήσω κάποια κείμενα, νὰ ἐντοπίσω συγκεκριμένα στοιχεῖα καὶ νὰ τοὺς τὰ ὑποδείξω. Ὅταν τοὺς ἐρώτησα γιατὶ δὲν κάνουν μόνοι τους τὴν ἐν λόγῳ ἔρευνα, ἡ ἀπάντησίς τους ἦταν …συνήθης: δὲν εἶχαν χρόνο!!! Δὲν εἶχαν χρόνο γιὰ νὰ ἀνακαλύψουν τὰ ἴχνη τους, νὰ σκαλίσουν πίσω ἀπὸ τὶς σκιὲς καὶ νὰ ἀναδομήσουν τὰ πιστεύω τους. Κι ἐπεὶ δὴ αὐτοὶ δὲν εἶχαν χρόνο, ἔπρεπε ἐγὼ νὰ κάνω τὴν «βρώμικη δουλειά» τῆς μελέτης.
Ἀπογοήτευσις.

Δὲν γίνεται καλοί μου ἄνθρωποι νὰ «μαγειρεύσῃ» ἄλλος γιὰ  ἐμᾶς. Πρέπει νὰ τὸ κάνουμε μόνοι μας ἀκόμη κι αὐτό. Πρέπει νὰ κάνουμε ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἀναγκαία βήματα, γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ ποιοὶ εἴμαστε, τὸ ποὺ ἔχουμε πραγματικὰ καταντήσῃ καὶ φυσικὰ τὸ ποῦ πρέπει νὰ φθάσουμε. Δὲν εἶναι δὰ καὶ τόσο δύσκολο νὰ μοιρασθοῦμε τὶς γνώσεις μας γιὰ τὶς δικές μας, ἀγαπημένες «συνταγὲς μαγειρικῆς», ἀλλὰ τὸ ποιὰ ταιριάζει στὸν κάθε ἕναν ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι κάτι ὑποκειμενικό. Ἐν ὀλίγοις, δὲν γίνεται νὰ πατᾶμε διαρκῶς στὰ βήματα ποὺ ἄλλοι ἔκαναν πρῶτοι, γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὸν κόπο νὰ χαράξουμε τὸ δικό μας μονοπάτι. Τὸ δικό μας, ἀτομικὸ μονοπάτι, θὰ τὸ χαράξουμε ἐμεῖς, μόνοι μας, δίχως δοκιμασμένες συνταγὲς καὶ δίχως νὰ πατᾶμε στὰ μονοπάτια ἄλλων. Σαφῶς καὶ θὰ πάρουμε ἰδέες, σαφῶς καὶ θὰ πάρουμε προτάσεις, ἀλλὰ τὸ πῶς θὰ πορευθοῦμε εἶναι ἀποκλειστικὰ ἀτομική μας εὐθύνη. Ἔτσι καὶ τὸ ἀπὸ ποῦ θὰ ξεκινήσουμε τὴν πραγματικὴ μελέτη, εἶναι ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον ἀτομική μας ὑπόθεσις.

Θυμᾶμαι λοιπὸν γιὰ χρόνια τὴν γιαγιὰ Πολυξένη νὰ ἐπαναλαμβάνῃ τὶς ἀπώλειες τοῦ δυστυχοῦς βίου της, σὰν νὰ συνέβησαν μόλις λίγες στιγμὲς πρὶν τὶς διηγήσεις της… Ὅσο ἡ γιαγιὰ Πολυξένη ζοῦσε, κοντά της κι ἐμεῖς ἀκούγαμε, σὰν νὰ ἦσαν θόρυβος, ὅλες αὐτὲς τὶς ἱστορίες. Δὲν ἦταν ὅμως δυνατὸν νὰ τὶς κατανοήσουμε σὲ βάθος, διότι ἐμεῖς δὲν γεννηθήκαμε κάτω ἀπὸ τὸ μαχαίρι τοῦ Τούρκου, δὲν μεγαλώσαμε μὲ κομμένη τὴν ἀνάσα γιὰ τὸ ἐὰν τὸ ἐπόμενο κεφάλι ποὺ θὰ πέσῃ θὰ εἶναι τὸ δικό μας καὶ δὲν ὀνειρευθήκαμε ἐλευθερία. Στὴν πραγματικότητα οὐδέποτε γνωρίσαμε κάτι ἀπὸ τὴν Ἐλευθερία, διότι οὐδέποτε χρειάσθηκε νὰ τὴν διεκδικήσουμε. Κι ὅποιος δὲν ἔχει μάθει νὰ πολεμᾷ γιὰ τὰ αὐτονόητα, νὰ τὰ διεκδικῇ, νὰ καταθέτῃ κάθε στιγμὴ κάτι ἀπὸ τὸ αἷμα τουγιὰ αὐτά, δὲν τὰ σέβεται. Εἶναι δεδομένον πὼς οὔτε τὰ ἐκτιμήσαμε αὐτὰ ποὺ εἴχαμε, μὰ καὶ πολὺ εὔκολα τὰ ἀγνοήσαμε, ἐπιτρέποντας σὲ ἐξωγενεῖς παράγοντες νὰ μᾶς τὰ ἀπομειώνουν διαρκῶς, δίχως νὰ θέλουμε ὅμως καὶ νὰ ἀντιδράσουμε. Τί ἀξία ἄλλως τέ ἔχουν κάποιοι βαθμοί ἐλευθερίας λιγότεροι, ἐάν ἐμεῖς μποροῦμε νά διασφαλίσουμε τό ἐπίπεδον τῆς διαβιώσεώς μας;

Θέλουμε δὲν θέλουμε λοιπὸν πρέπει νὰ στρωθοῦμε κάτω, ἕνας ἕνας, ἀπολύτως μόνος του, νὰ σκεφθοῦμε, νὰ ἀναλύσουμε καὶ νὰ ἐπεξεργασθοῦμε τὰ δεδομένα μας.
Πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς γιὰ νὰ εἴμαστε σήμερα αὐτοὶ ποὺ εἴμαστε, κάτι ἔφταιξε.
Πρέπει νὰ ἐντοπίσουμε αὐτὸ ποὺ ἔφταιξε καὶ νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουμε, ἀκόμη κι ἐὰν χρειάζεται νὰ ἀναθεωρήσουμε ὅλα ὅσα πιστεύαμε γιὰ τὸν κόσμο.
Πρέπει στὴν πραγματικότητα νὰ γκρεμίσουμε τὸν …κόσμο μας.
Πρέπει νὰ ἀποδεκτοῦμε πὼς ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικό, ποὺ ἐντός του διαβιοῦμε, εἶναι μόνον προπαγάνδα ποὺ ἔστησαν οἱ δυνάστες μας, εἰς βάρος μας, πολλοὺς αἰῶνες πρίν.
Πρέπει νὰ ἐπανεξετάσουμε μίαν πρὸς μίαν ὅλες τὶς ἔννοιες καὶ νὰ τὶς ἐπαναπροσδιορίσουμε.
Πρέπει νὰ ἀποδεκτοῦμε πὼς οἱ φερόμενοι ὡς κυβερνῶντες μας εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ ὡς Γερμανο-Ἰταλο-Ἀλβανο-Βούλγαροι μᾶς ἔσφαζαν στὴν Κατοχή, ποὺ ὡς δοσίλογοι ἐπίσης μᾶς ἔσφαζαν τότε καί, ποὺ
λίγο ἀργότερα, ὡς «λαϊκοὶ ἀπελευθερωτές» ἐπίσης μᾶς ἔσφαζαν…
Πρέπει νὰ κατανοήσουμε πὼς ὅταν λέμε κοτζαμπάσησες ἐννοῦμε τοὺς ἰδίους σημερινοὺς ἀπογόνους τους, ποὺ ἄλλαξαν (σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις) ὀνόματα γιὰ νὰ ἐξακολουθήσουν αὐτὸ ποὺ ἔμαθαν νὰ ἐφαρμόζουν, σκοταδιστικὰ καὶ γιὰ αἰῶνες.
Πρέπει νὰ ἀποφασίσουμε πὼς αὐτοὶ οἱ κοτζαμπάσηδες, τῶν ὁποίων σήμερα μᾶς κυβερνοῦν οἱ ἀπόγονοι μὲ τὰ ἀλλοιωμένα ὀνόματα, ποὺ ἐπίσης ἦσαν ἐπὶ Κατοχῆς τὸ μακρὺ χέρι τῶν κατοχικῶν στραευμάτων, ἦσαν ἐπίσης ἀπόγονοι τῶν ἄλλων κοτζαμπάσηδων τοῦ Βυζαντίου, τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τῶν Ἐπιγόνων τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ οὔτω καθεξῆς.
Πρέπει νὰ πᾶμε ὅσο πιὸ πίσω γίνεται στὴν Ἱστορία γιὰ νὰ τὴν δοῦμε κατάματα.
Πρέπει νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὶς ἀγκυλώσεις τῶν «ἰδεολογιῶν» ποὺ κατὰ καιροὺς μᾶς ἐμφύτευσαν στὸ ἀντιληπτικό μας πεδίον.
Πρέπει νὰ γκρεμίσουμε ὅλον τὸν πεποιθησιακό μας κόσμο καὶ νὰ τὸν ξανακτίσουμε ἀπὸ τὴν ἀρχή. Μᾶς ἀρέσει δὲν μᾶς ἀρέσει.

Στὴν πραγματικότητα ὅση Ἱστορία γνωρίζουμε εἶναι σκουπίδια. Εἶναι ἡ ἄποψις τοῦ δυνάστου, ποὺ σιγὰ σιγά, μέσα ἀπὸ τοὺς αἰῶνες, ὑποβοηθούμενος ἀπὸ τὸ Σύνδρομον τῆς Στοκχόλμης, «πείθει» τοὺς ὑπηκόους του πὼς εἶναι ἀκόμη καὶ …θεός!
Κι ἔτσι, σήμερα ἔχουμε:

  • «Ἐθνάρχη» Βενιζέλο (τῶν Rothschild) κι «ἐθνάρχη» Καραμανλῆ (τῶν Rothschild).
  • «Σὰν τὸν Ἀνδρέα (τῶν Rothschild) οὐδέποτε ἄλλον ἡγέτη εἴχαμε»…
  • Ἡ ἀριστερὰ (τῶν Rothschild) εἶναι πιὸ …«ἀνθρώπινος» μὲ …ἠθικὸ πλεονέκτημα…
  • Τὰ κόμματα (τῶν Rothschild) δίδουν πολιτικὲς λύσεις.
  • Οἱ ἰδεολογίες (τῶν Rothschild) καλύπτουν τὶς ἀνάγκες τοῦ πόπολου.
  • Ἡ ἐλπίδα (ποὺ μᾶς πωλοῦν καθημερινῶς τὰ παραμάγαζα τῶν Rothschild) πεθαίνει τελευταία…

Τὰ πράγματα εἶναι ἁπλᾶ. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ …πολυσύνθετοι.

Φιλονόη.

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply