Ὡς λαός!
Ὡς ἄτομα…!!!
Ὡς κοινωνίες…!!!
Ὅλοι μας καὶ δίχως ἐξαιρέσεις τοῦ κανόνος!!!!
Δυστυχῶς μας…

Προφανῶς ἀγνοοῦμε ἐν τελῶς τὸ τὶ ἀκριβῶς σημαίνει ἡ ἔννοια τῶν λέξεων Πολίτης, Πολιτεία, Πόλις. Προφανῶς αὐτὸ προέρχεται ἀπὸ τὸ σύστημα ἐκπαιδεύσεώς μας, ποὺ περνᾶ μέσα ἀπὸ τὰ σχολικὰ προπαγανδιστικὰ ἔντυπα καὶ σὲ ἀγαστὴ συνεργασία μὲ τὸ πολιτικοκομματικὸ κατεστημένο, ὑποστηριζόμενο ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, παραδίδει στὴν κοινωνία μαζανθρώπους, μὲ μυαλὰ …κιμὰ καὶ ἀντιλήψεις ἀλλοῦ γιὰ ἀλλοῦ. Προφανῶς ἀδυνατοῦμε νὰ κατανοήσουμε τὸ πόσο εὔκολα χειραγωγήσιμοι εἴμαστε ὅλοι μας, μηδενὸς ἐξαιρουμένου. Προφανῶς ἀρνούμεθα νὰ ἀντικρύσουμε τὴν πραγματικότητα κατάματα, διότι θὰ μᾶς ἀποκαθηλώσῃ τὴν πραγματική μας εἰκόνα. Προφανῶς εἴμαστε τόσο ἐπαναστάτες, ὅσο μᾶς ἐπιτρέπουν τὰ δεσμά μας, ποὺ οἰκειοθελῶς φοροῦμε καὶ ἐπιδεικνύουμε χαζοχαρούμενα.

Σήμερα θὰ παραμείνω στοὺς ἀφορισμούς, ἐφ΄ ὅσον ἀπὸ αὐτοὺς τρομάζουμε. Θὰ ἀναφερθῶ ὅμως, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, στὸ τὶ ἀκριβῶς ἐμεῖς ἀντιλαμβανόμεθα γιὰ τὴν ἔννοια καὶ τὴν ταὐτότητα καὶ τὸ χρέος ἑνὸς πολίτου, ἀλλὰ καὶ στὸ πόσον μακρὰν στέκεται ἡ δική μας πεποίθησις ἐκ τῆς πραγματικότητος. Εἶναι κωμικοτραγικὸ νὰ πιστεύουμε δῆλα δὴ πὼς πολίτης εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει «ἰδεολογία», «κόμμα», «κομματικὲς συμπάθειες», «κομματικὲς γραμμές», ψιλὸ ἢ χονδρὸ ταὐτίσεις μὲ παρατάξεις ποὺ πρεσβεύουν τὴν μία ἢ τὴν ἄλλην ὁμαδούλα/τοῦ ὁποιουδήποτε πολιτεύματος. Διότι, ὅσο κι ἐὰν ἀρνούμεθα νὰ τὸ ἀποδεχθοῦμε, ὅταν ἀκόμη καὶ συμπαθοῦντες εἴμαστε πρὸς αὐτὴν ἢ τὴν ἄλλην κατεύθυνσιν, ὄχι μόνον δὲν εἴμαστε πολῖτες, ἀλλὰ παραμένουμε μαζάνθρωποι ποὺ ὑπηρετοῦν πιστὰ τὰ παραμάγαζα τῶν τοκογλύφων, ἐφ’ ὅσον ὅλα αὐτά, μηδενὸς ἐξαιρουμένου, ἀπὸ τοκογλύφους εἶναι στημένα, γιὰ νὰ προσφέρουν «ἐναλλακτικές» καὶ «ἰδεολογίες» καὶ «διεξόδους». 

Πολὺ γενικὰ καὶ δίχως νὰ ἐμβαθύνουμε, ἐφ΄ ὅσον τὸ θέμα ἀφορᾶ σὲ κάτι πολὺ μεγαλύτερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ μποροῦμε νὰ διανοηθοῦμε, ἐπαναλαμβάνω, γιὰ πολλοστὴ φορά, ὅτι πολίτης εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει τὴν Πολιτεία του ὡς κεντρικό του πυλῶνα. Ζεῖ γιὰ αὐτήν, ζεῖ μὲ αὐτήν, ζεῖ καὶ ἀπὸ αὐτήν. Πολιτεία σημαίνει κοινωνία. Κοινωνία σημαίνει ἐπικοινωνία. Κατ’ ἐπέκτασιν ἐμεῖς, ποὺ ἀδυνατοῦμε νὰ ἐπικοινωνήσουμε ἀδυνατοῦμε νὰ δικαιούμεθα καὶ Πολιτείας καί, τελικῶς δικαίωμα στὸ νὰ αὐτοαποκαλούμεθα πολῖτες. Διότι οἱ πολῖτες ἔχουν κοινὴ γραμμή, στόχο καὶ σκοπὸ τὸ κοινὸ καλὸ καὶ οὐδέποτε τὸ προσωπικὸ ἢ τὸ κομματικὸ ἢ τὸ «ἰδεολογικό» τους συμφέρον. Αὐτὸ λοιπὸν τὸ χάσαμε.

Ἡ ἔννοια τῆς Πόλεως, ποὺ σὲ ἕναν βαθμὸ ταὐτίζεται μὲ τὴν Πολιτεία, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἐπακριβῶς τὸ ἴδιον καὶ τὸ αὐτόν, δηλώνει, ἐπὶ προσθέτως, πὼς ὑφίσταται Πολίτης, ὡς δομικὸς παράγων, ποὺ δομεῖ καὶ συντηρεῖ τὶς ἐπικοινωνοῦσες πολιτειακὲς δομές, πὼς ὑφίσταται κρατικὸς μηχανισμός, ποὺ περιφρουρεῖται ἀπὸ τὸν Πολίτη καὶ περιφρουρεῖ τὰ δικαιώματα τοῦ Πολίτου, συγκροτώντας τὴν Πολιτεία, ἀλλὰ ἐπίσης πὼς ὅλος αὐτός, ὁ «μηχανισμός» ἀνθρώπων καὶ ἐννοιῶν, ἀποκτᾶ μίαν ἑνιαίαν ὀντότητα, στὴν ὁποίαν βασίζεται ἡ Πόλις. Ἡ Πόλις περιλαμβάνει καὶ τὸν Πολίτη καὶ τὴν Πολιτεία (ποὺ σὲ ἕνα τμῆμα της σημαίνει καὶ πολίτευμα) καί, κυρίως ἑνώνει, μὴ ἀνεχομένη τὶς διασπάσεις, σὲ ὁποιοδήποτε ἐπίπεδον. Τὸ ἐὰν τὸ πολίτευμα εἶναι τὸ Χὶ ἢ τὸ Ψῖ (διαλέξτε ἐσεῖς ἀπὸ δημοκρατίες, βασιλεῖες, δικτατορίες) εἶναι δευτερεῦον καὶ δὲν συνιστᾶ λόγῳ διακοπῆς λειτουργίας τῆς Πολιτείας, ἐφ΄ ὅσον ὅλοι οἱ Πολῖτες συνιστοῦν κύτταρα ἑνὸς εὑρυτέρου ὀργανισμοῦ, ποὺ συγκροτοῦν τὴν ἔννοια τῆς Πόλεως. Τὸ πολίτευμα μπορεῖ νὰ ἀλλάξῃ, ἀλλὰ οὐδέποτε μπορεῖ νὰ στρέφεται κατὰ τῶν Πολιτῶν ἢ κατὰ τῆς συνολικῆς ἀσφαλείας τῆς Πόλεως.

Τί ἀπό αὐτά ὄμως ἐμεῖς ἐφαρμόζουμε στήν καθημερινότητά μας;
Τίποτα καὶ τὸ γνωρίζουμε. Ἀκόμη κι ἐὰν ἔχουμε ἀποκοπῇ ἀπὸ τὶς δευτερεύουσες καὶ παραπλανητικὲς κομματικὲς σημαῖες, ἐν τούτοις διατηροῦμε ζωντανὲς τὶς «ἰδεολογίες» μας, παραμένοντας σὲ παρεάκια ποὺ μᾶς ἐπιβεβαιώνουν καὶ ἐλπίζοντας στὴν …καλή μας τύχη ἢ σὲ κάτι πιὸ …ἐπαναστατικό, ποὺ οὐδέποτε ὅμως θὰ λειτουργῇ πρὸς τὴν δημιουργία Πόλεως καὶ Πολιτῶν. Κι αὐτὸ διότι ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς ἔχει τὴν δική του ἀντίληψιν γιὰ τὶς παραπάνω ἔννοιες, κάτι πού, ἀργὰ ἢ γρήγορα, θὰ ἐξωτερικευθῇ καὶ θὰ θέσῃ νέες παραμέτρους συγκρούσεων καὶ ἀποδιαλύσεως τῶν ὅσων συνοχῶν μᾶς ἀπέμειναν.
Εἶναι τόσο ἁπλό… Εἴμαστε ὅλοι μας στὸν …κόσμο μας, ἀντιλαμβανόμεθα μὲ τὸν δικό μας τρόπο τὸ ὁ,τιδήποτε, συμπαθοῦμε ἢ ἀντιπαθοῦμε ἂλλα γιὰ ἄλλα καὶ ἐπὶ πλέον αὐτο-αποκαλούμεθα πολῖτες. Τρία πουλάκια κάθονται εἴμαστε.
Μαζάνθρωποι καὶ μόνον… Γιὰ νὰ γίνουμε πολῖτες καὶ νὰ συγκροτήσουμε Πολιτεία (μὲ τὸ ὁποιοδήποτε πολίτευμα), πρῶτα πρέπει νὰ ξαναπιάσουμε τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή, μὲ πρῶτα καὶ κύρια αὐτῶν τοὺς ἑαυτούς μας.

Ὅσο λοιπὸν πηγαινοερχόμεθα, κραυγάζουμε, συμπαθοῦμε κι ἀντιπαθοῦμε, τόσο θὰ ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς πρέπουν. Ἔως τότε, καλοῦ κακοῦ, ἂς ἀναζητήσουμε ψυχοθεραπευτές, μήπως καὶ μᾶς βοηθήσουν νὰ διεξέλθουμε  τὸν ἐνοιολογικῶν, ἰδεολογικῶν καὶ ἀντιληπτικῶν μας ἀδιεξόδων. Εἶναι τὸ λιγότερο ποὺ ὀφείλουμε στὰ παιδιά μας καὶ στὰ παιδιὰ τῶν παιδῶν μας.

Φιλονόη.

εἰκόνα