Χρειαζόμεθα ἅπαντες ἀλλαγὴ τακτικῆς

Γιατί μᾶς φταίει τόσο πολύ ὁ τΣΥΡΙΖΑ;

Διότι μᾶς ἐκορόιδευσε περισσότερο ἀπό τούς ἄλλους;
Διότι μᾶς εἶπε περισσότερα ψέμματα;
Διότι ἔφαγαν τά περισσότερα, ἀπὸ τὶς περισσότερες πλευρές, τά στελέχη του;
Διότι ἀπεδείχθησαν οἱ πλέον ἀνίκανοι ἀπό ὅλους τούς προηγουμένους;
Διότι εἶναι οἱ περισσότεροι πρόθυμοι ἐκπρόσωποι τῶν τοκογλύφων ἀπό κάθε ἄλλον προηγούμενον;
Διότι καθημερινῶς ἐκφράζουν μέ ὅλους τούς τρόπους τόν ἀνθελληνισμό τους περισσότερο ἀπό ὁποιονδήποτε προκάτοχό τους;

Ὄχι ἀγαπητοί μου… Δὲν μᾶς φταίει περισσότερο ὁ τΣΥΡΙΖΑ καὶ οἱ ΑΝ(θ)ΕΛληνικοὶ συνεταῖροι του. Ὄχι τοὐλάχιστον περισσότερο ἀπὸ ὅλους ὅσους προηγήθησαν (ἢ καὶ θὰ ἀκολουθήσουν…!!!). Δὲν εἶναι περισσότερο ἀνθέλληνες καὶ μισάνθρωποι ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους κουδουνισμένους ποὺ ἀπολαμβάνουν βουλευτικῶν κι ἄλλων προνομίων. Δὲν εἶναι περισσότερο ψεῦτες ἀπὸ κάθε ἄλλο κοπρο-κομματόσκυλο.
Εἶναι ὅμως περισσότερο, ἀπὸ ὅλους τοὺς προηγουμένους, ἀποκαλυπτικοί!!! Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ξεγυμνώνουν ὁριστικῶς καὶ τελεσιδίκως τὸ πολίτευμα, ποὺ ὅλοι μας, ἔως σήμερα, θεωρούσαμε …ἱερό!!!

Αὐτὸς εἶναι κι ὁ μοναδικὸς λόγος ποὺ σήμερα σύσσωμο σχεδὸν τὸ ἐκλογικὸ σῶμα (ἐξαιρουμένων τῶν βολεμένων καὶ τῶν διαπλεκομένων κάθε ἀποχρώσεως) ὑπερασπίζεται, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν ζωή του, αὐτὸ τὸ μόρφωμα τοῦ πολιτεύματος. Θεωροῦν …ἱερὸν τὸν μηχανισμὸ κι ἀνιέρους τοὺς τΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ(θ)ΕΛληνες, ἀλλὰ ἀγνοοῦν πὼς ἀκριβῶς αὐτοὶ εἶναι ποὺ ἀποκρύπτουν ἀπὸ τὸ βλέμμα τους τὸ αἴτιον τῶν κακῶν. Παγία τους ἐρώτησις, ὅταν μὲ τὶς κατάλληλες ἐρωτήσεις ὑποχρεωθοῦν νὰ ἀπογυμνώσουν ἀπὸ περιτυλίγματα τὴν καθημερινότητά τους, εἶναι ἡ: «καί τί νά ψηφίσουμε»; Διότι ἀκόμη βλέπουν τὴν βιτρίνα κι ὄχι τὸ ἴδιο τὸ κακὸ ποὺ τοὺς ἔφερε ἔως ἐδῶ. 

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην… Ὅλος ὁ μηχανισμὸς τῶν μέσων μαζικῆς ἀποχαυνώσεως μᾶς κρατᾶ στὴν ἐπιφάνεια τῶν γεγονότων, καλύπτοντας ἀπὸ τὸ βλέμμα μας τὰ ὅσα πραγματικὰ εὐθύνονται γιὰ τὴν σημερινὴ κατάντια. Λυσσωδῶς δημοσιοκάφροι, κουδουνίστρες, κομματόσκυλα μᾶς κρατοῦν ἑστιασμένους στὸ νὰ βλέπουμε τὰ ἀπόνερά τους καὶ οὐδέποτε τὸ τὶ τὰ προκαλεῖ. Ὄχι, δὲν ὑπαρασπίζονται πλέον ὅλοι αὐτοὶ τόσο πολὺ τοὺς τΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ(θ)ΕΛηνες φυσικά, ὅσο τὸ δίκτυο ἐκεῖνο ποὺ τοὺς κρατᾶ σὲ θέσεις ἐξουσίας καὶ ἰσχύος, εἰς βάρος τῆς πλέμπας. Ἡ πλέμπα εἴμαστε ἐμεῖς καὶ αὐτοὶ ἐπιμόνως ἀρέσκονται στὸ νὰ ὑπάρχουν κατατρώγοντας τὶς σάρκες μας. Κι ἀκριβῶς γιὰ αὐτὸ σήμερα δύο εἰδῶν τάσεις ἀναδύονται μέσα ἀπὸ τὸν κοινωνικὸ ἱστό: αὐτὴ ποὺ θὰ παραμείνῃ αὐτοβούλως σύμμαχος, ὑπηρέτης καὶ ὑπερασπιστὴς τοῦ πολιτεύματος καὶ τῆς ἄλλης πού, σιγὰ σιγά, ἀγνοώντας (σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἀκόμη σὲ μεγάλον βαθμό) τὰ αἴτια τοῦ κακοῦ, ἀρχίζει νὰ ἀντιδρᾷ καὶ νὰ ἀντιστέκεται πραγματικά. (Οἱ πολλοί, ὡς συνήθως, παραμένουν ἀκόμη …παρατηρητὲς τῶν γεγονότων καί, ἐνίοτε χειροκροτητές, γιὰ νὰ ταὐτισθοῦν, ὅταν κι ὅποτε, μὲ τὴν μερίδα ἐκείνων ποὺ θὰ τοὺς μειώσῃ πράγματι τοὺς πόνους καὶ τὰ ἄγη.)

Εἶναι συνεπῶς ὑπερβολικὰ ἀγχῶδες καὶ παράλογον τὸ νὰ καταπιανόμεθα μονομερῶς μὲ τὰ «ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες» εἰδικῶς τῶν μὲν (ἢ καὶ τῶν δὲ κατὰ περίπτωσιν), ἐφ΄ ὅσον τὸ πρόβλημά μας εἶναι τελείως διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ μᾶς ὑποδεικνύουν τὰ μέσα μαζικῆς ἐξαπατήσεως. Τὸ πρόβλημά μας εἶναι ἡ ἀναξιοκρατία, τὸ ἀλληλοεξυπηρετούμενον «δίκαιον», ἡ διαπλοκή, ἡ κοινωνικὴ ἀνισότης, ἡ πλιατσικολόγησις, ἡ ἀτιμωρησία ποὺ κάθε στιγμή, εὐθαρσῶς, ἐπικρατοῦν. Τὸ πρόβλημά μας δὲν εἶναι ἡ ἐπικράτησις τῶν ἐν λόγῳ -κατὰ περίπτωσιν- ἀνικάνων, ἀλλὰ ὁ μηχανισμὸς ποὺ προσδίδει σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνικάνους ἰσχύ. Τὸ πρόβλημά μας δὲν εἶναι ἡ ἔλειψις τῶν προσώπων, ποὺ θὰ προταθοῦν ἀπὸ τοὺς κομματικοὺς μηχανισμοὺς (κατ’ ἐντολὴν τῶν τοκογλύφων) γιὰ νὰ ἀναλάβουν τὰ ἡνία τῆς χώρας, ἀλλὰ ἡ μέθοδος ποὺ τὰ προάγει καὶ τὰ ἐπιβάλλει ὡς μοναδικὲς ἐπιλογές.

Στὴν πραγματικότητα ἀσχολούμεθα μὲ τὴν βιτρίνα τοῦ προβλήματος, ποὺ καλύπτει πολὺ προσεκτικὰ τὸ πρόβλημα. Κυττᾶμε τὸ …δάκτυλο ποὺ δείχνει ἕνα δένδρο, χάνοντας τὸ …δάσος. Ἐμμένουμε στὶς καθημερινὲς παράλογες ἀνοησίες καὶ ἀνικανότητες τῶν (φερομένων ὡς) κρατούντων, χάνοντας τὴν οὐσία ποὺ εἶναι ἡ Ἀριστεία. Διότι πίσω ἀπὸ ὅλα αὐτά, κοινωνικῶς, οἰκονομικῶς, ἐθνικῶς ἕνα χάνεται: ἡ ἀξιοκρατία. Καλύπτεται πίσω ἀπὸ τὴν ἡ ἀδικία, τὴν ἀνοησία, τὴν ἀμετροέπεια, τὴν ματαιοδοξία, τὴν κενολογία, τὴν ἀπληστία, μὲ ἀποτέλεσμα ἐμεῖς νὰ διακρίνουμε μὲν τὸ σύμπτωμα, ἀλλὰ νὰ χάνουμε τὸ αἴτιον. Καὶ τὸ αἴτιον εἶναι τὸ ἴδιο τὸ πολίτευμα.

Ἂς χαλαρώσουμε λοιπόν, ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο!
Ὄχι, δὲν σταματᾶμε νὰ καυτηριάζουμε τὸ σύμπτωμα, σὲ κάθε του ἐκδοχή, ἀλλὰ ἀρχίζουμε σιγὰ σιγὰ νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὸ αἴτιον, καθὼς φυσικὰ ἐκ παραλλήλου ἀναζητοῦμε, συστηματικότερα, ὅλους τοὺς τρόπους ἐκείνους ποὺ θὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς τὰ περισσότερα οἱ κουδουνισμένοι μόνοι τους τὰ κάνουν, ἐφ΄ ὅσον εἶναι ἀρκούντως ἀνίκανοι γιὰ νὰ αὐτοχειριάζονται καθημερινῶς. Πριονίζουν τὶς καρέκλες τους, δίχως νὰ τὸ ἀντιλαμβάνονται, ἀνεξαρτήτως τῆς κομματικῆς τους ταὐτότητος καὶ «ἰδεολογίας». Βοηθοῦν ὅσο ποτὲ ἄλλοτε στὸ νὰ κατανοοῦν ὅλο καὶ περισσότερο οἱ ὑπήκοοι (κάθε χώρας, διότι δὲν εἶναι μόνον δικό μας …προνόμιον ὅλο αὐτὸ τὸ μόρφωμα) διαρκῶς περισσότερα συμπτώματα καί, ἐξ ἀνάγκης, νὰ στρέφονται, ὑποσυνειδήτως, στὸ νὰ τσακίσουν τὸ αἴτιον καὶ νὰ ἐξαλείψουν τῆς δυστυχίας τους. Κατ’ ἐπέκτασιν ναὶ μὲν δὲν παύουμε νὰ παρατηροῦμε, ἀλλὰ ἐκ παραλλήλου καλὸ εἶναι νὰ παραμένουμε, ὅσο τὸ δυνατόν, χαλαρώτεροι, ἐφ΄ ὅσον τελικῶς συζητᾶμε γιὰ μίαν …Εἰμαρμένη!!! Ναί, γιὰ τὴν Εἰμαρμένη!!!

Φυσικὰ τὰ πράγματα δὲν συμβαίνουν μόνα τους, ἐὰν κι ἐμεῖς δὲν βάλουμε τὸ χεράκι μας. Τὸ «σὺν Ἀθηνᾶ καὶ χείρα κίνει» ἰσχύει καθολικῶς, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ «χείρα κίνει» μποροῦμε νὰ τὸ πράττουμε μὲ ἄλλες διαθέσεις κι ὁπτικὲς καί, κυρίως, μὲ ἄλλες ἀντιλήψεις. Ὅσο πιὸ ξεκάθαρο εἶναι μέσα μας τὸ ποῦ θὰ καταλήξουμε, τόσο πιὸ ἀποφασισμένοι θὰ εἴμαστε καὶ τόσο πιὸ ἀποτελεσματικοὶ θὰ παραμένουμε. Ὅσο πιὸ ἀποτελεσματικοὶ ὅμως, τόσο πιὸ δεσμευμένοι στὸν σκοπό μας, μὰ παραλλήλως τόσο πιὸ χαλαροὶ ἀπέναντι στὰ ἔξωθεν, μικρὰ ἢ μεγάλα, στιγμιότυπα τῆς καθημερινότητος. Ὁ Ἄνθρωπος ποὺ εἶναι χαλαρός, ἔχει ἄλλες διαθέσεις καὶ δυνάμεις, ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ αἰσθάνεται ἐγκλωβισμένος καὶ παγιδευμένος. Ἔ, ἂς ἐντοπίσουμε λοιπὸν τοὺς τρόπους ἐκείνους ποὺ μᾶς βοηθοῦν στὸ νὰ χαλαρώνουμε, γιὰ νὰ δυναμώνουμε καὶ νὰ χαλυβδωνόμεθα, πρὸ κειμένου νὰ μπορέσουμε νὰ παραμένουμε διαρκῶς ὄρθιοι καὶ ἀποτελεσματικοί.

Σκοπός μας διαρκῶς παραμένει ἡ Ἐλευθερία κι ὄχι τὰ ἡμίμετρα, ποὺ θὰ τὴν ὑποκαθιστοῦν. Σκοπός μας παραμένει ἡ ὁλικὴ ἀνατροπὴ αὐτοῦ τοῦ σαπισμένου κατεστημένου κι ὄχι ὁ περιορισμός του. Σκοπός μας παραμένει ἡ ἀπόλυτος ἀξιοκρατία κι ὄχι ἡ, ὑπὸ συνθῆκες, συμβίωσίς της μὲ τὴν ἀχρηστία.  

Πᾶμε λοιπὸν ξανὰ ἀπὸ τὴν ἀρχή. Ἐὰν γνωρίζουμε ποῦ πρέπει νὰ φθάσουμε, δὲν χρειαζόμεθα κάτι παραπάνω. Ἐὰν ὅμως γνωρίζουμε τὸ ποῦ πρέπει νὰ φθάσουμε, ἤδη πορευόμεθα σὲ μίαν τέτοιαν διαδρομή, ποὺ ὅλα τα μικροσυμβάντα τῆς καθημερινότητος καθίστανται δευτερεύοντα κι ἀνούσια, ἔως κι ἀστεία, ἐφ΄ ὅσον οὔτως ἢ ἄλλως ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ φθάσουμε θὰ φθάσουμε κι αὐτὰ λειτουργοῦν μόνον ὡς αἰθάλη ποὺ ἀποκρύπτει, ἀτυχῶς, τὸ ἐπιθυμητὸ κι αὐτονόητον ἀποτέλεσμα. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἔχουμε μακρὺν δρόμο καὶ θὰ ἀπαιτηθοῦν ἀπέραντα ἀποθέματα δυνάμεως καὶ θελήσεως γιὰ νὰ καταλήξουμε εὐτυχῶς.
Τί θά κάνουμε ἔως τότε; Θά τρῶμε μόνοι μας τίς …σάρκες μας ἤ θά τίς προσφέρουμε γιά τροφή στά σαπρόφυτα ἐθελοντικῶ; Δὲν κάνει… Ἔχουμε καὶ μίαν Πατρίδα νὰ στήσουμε στὰ πόδια μας. Μισόσαρκοι κι ἄσαρκοι δὲν στήνουν Πατρίδα… Χρησιμεύουν μόνον ὡς …πρόγευμα γιὰ τὰ σκουλήκια.

Φιλονόη

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply