Θυμᾶμαι λοιπὸν ποὺ κάποτε διάβαζα πὼς ἡ Ἀλίκη Βουγιουκλάκη παρέλαβε τὸν Μενέλαο Λουντέμη, πάμπτωχο καὶ πάντα συνειδητοποιημένο ἀριστερό, ἀπόμαχο τοῦ «ἀναμορφωτηρίου» τῆς Μακρονήσου καὶ τὸν συντηροῦσε στὰ τελευταία χρόνια τῆς ζωῆς του, φροντίζοντάς τον ὡς πατέρα της. (Δὲν γνωρίζω ἐὰν ἀληθεύῃ τὸ γεγονός, ἀλλὰ ἐὰν ἀληθεύῃ, τότε εἶναι πράγματι σπουδαῖα ἡ πληροφορία!!!)

Ὅπως ἐπίσης ἴσως νὰ εἶναι γνωστὸ σὲ πολλοὺς πὼς ἡ Ἀλίκη Βουγιουκλάκη ἦταν θῦμα τῆς ἀριστερᾶς «Κόκκινης Τρομοκρατίας», ἐφ΄ ὅσον ἡ ΟΠΛΑ τοῦ ΕΑΜ/ΚΚΕ εἶχε σφαγιάσῃ τὸν πατέρα της τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1943, ἐνᾦ πρὶν τὸν εἶχε βασανίσῃ ἀπάνθρωπα. Θεωρεῖται δὲ πὼς ἐκεῖνα τὰ ἐγκληματικὰ κι ἀπάνθρωπα γεγονότα ποὺ συνέβησαν κατὰ τὴν περίοδο τῆς παντοδυναμίας τῆς ΟΠΛΑ ἦσαν τὰ πλέον αἱματηρὰ στὴν πρόσφατο ἱστορία μας, ἐφ’ ὅσον ἤδη εἶχαν ξεκινήσῃ οἱ μαζικὲς ἐκκαθαρίσεις, ἀδιακρίτως ἰδεολογικῆς καὶ κομματικῆς ταὐτότητος, μὲ μοναδικὸ κριτήριο τὴν ἀποδοχή, ἢ μή, τοῦ ΚΚΕ ὡς ὑπερτάτης ἀρχῆς.
Τὸ «ἠθικὸ πλεονέκτημα» τῆς ἀριστερᾶς σὲ ὅλες του τὶς διαστάσεις…

Αὐτὸ ὅμως ποὺ ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ προσέξουμε ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου εἶναι ἡ στάσις τῆς Βουγιουκλάκη, ποὺ προσέφερε τὴν  φροντίδα της σὲ κάποιον ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ συνετέλεσαν στὸ οἰκογενειακό της δράμα, ἀκόμη καὶ ὡς ἠθικοὶ ὑποστηρικτὲς τῆς συμμορίας τῶν χασάπηδων. Κι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ λεπτομέρεια εἶναι ποὺ μὲ προβληματίζει χρόνια τώρα, ὄχι μὲ ἀφορμὴ τὴν παραπάνω ἱστορία, ἀλλὰ σὰν κοινωνικὸ πρόβλημα, ποὺ ἀπαιτεῖται νὰ ἐπιλύσουμε ἐπὶ τέλους.

Πρὶν σᾶς καταθέσω τὶς σκέψεις καὶ τοὺς προβληματισμούς μου, θὰ ἤθελα νὰ παραθέσω κι ἕνα ἀκόμη γεγονός, στὸν «ζυγό» τῶν ἐν λόγῳ προβληματισμῶν. Ἂς θυμηθοῦμε τὸ βαρύτατο τίμημα σὲ αἷμα ποὺ ἐπλήρωσαν οἱ παπποῦδες μας κατὰ τὴν διάρκεια τῶν διωγμῶν τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς. Ἂς θυμηθοῦμε ἐκ παραλλήλου τὸν ἀγῶνα ποὺ ἔκαναν καὶ κάνουν τὰ διεθνικιστικὰ πρακτορόπληκτα καθάρματα γιὰ νὰ μᾶς πείσουν περὶ τῆς «ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας» καὶ παρομοίου τύπου ὀνειρώξεις. Ἂς συνειδητοποιήσουμε τέλος πὼς ἡ μία καὶ μοναδικὴ περίπτωσις ποὺ θὰ  μποροῦσε νὰ δομηθῇ συνθήκη ἀποκαταστάσεως τῶν σχέσεών μας μὲ τοὺς ἀπέναντι, οὐσιαστικῶς κι ὄχι ἐπιδερμικῶς, εἶναι ἡ ἀναγνώρισις τοῦ/τῶν ἐγκλήματος/ἐγκλημάτων τῆς φυλῆς τους καὶ τῶν ἡγετῶν τους, καθὼς ἐπίσης ἡ ἀπόλυτος μετάνοια, καθολικῶς, ἀλλὰ καὶ ἡ δημοσία ἀναγνώρισις αὐτῶν τῶν ἐγκλημάτων ἀπὸ τοὺς ἰδίους, ἐφ΄ ὄσον κοινῶς παραδεκτὸ εἶναι ἡ συλλογικὴ εὐθύνη τους πλέον. 

Ὅσο ἀκόμη ὑπάρχει ἔστᾦ κι ἕνας Τοῦρκος ποὺ θεωρεῖ ἢ ὅτι καλῶς ἔπραξαν μὲ τὶς τότε σφαγὲς ἤ, ἀκόμη χειρότερα, πὼς ὀφείλουν νὰ τὶς ἐπαναλάβουν, οὐδὲ μία ἀληθὴς καὶ εἰλικρινὴς φιλία θὰ μποροῦσε νὰ ἀναπτυχθῇ. Ὄχι φυσικὰ διότι ἔχουμε κάτι μὲ τὸν ἴδιον τὸν λαό, ἀλλὰ ὅταν ἕνας λαὸς ἀρνεῖται τὰ ἐγκλήματα τῶν προγόνων του, τότε εἶναι δεδομένον πὼς θὰ τὰ ἐπαναλάβῃ ἀμέτρητες φορές. Καὶ δὲν ἔχει σημασία τὸ ἐὰν ἔτσι ἔχουν ἐκπαιδεύσῃ κι αὐτὸν τὸν λαό, ἐφ΄ ὅσον ἡ ἀτομικὴ εὐθύνη πάντα ὑφίσταται καὶ ὁ κάθε ἕνας πολίτης αὐτοῦ τοῦ κόσμου εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ γνωρίζῃ τὴν Ἱστορία του, ἐὰν ὄχι σὲ βάθος, τοὐλάχιστον σὲ ἱκανοποιητικὸ ἐπίπεδον, γιὰ νὰ ἀποφύγῃ νὰ ἐπαναλάβῃ τὰ λάθη τοῦ παρελθόντος καὶ γιὰ νὰ χωνέψῃ τὴν ἔννοια τοῦ ἐγκλήματος σὲ ὅλες του τὶς διαστάσεις. Διαφορετικὰ δὲν νοεῖται ἄνθρωπος ἀλλὰ μαζανθρωπάριον.

Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἐὰν κάποτε, γιὰ κάποιον λόγο, δικοί μας πρόγονοι διέπραξαν ἐγκλήματα, ὀφείλουμε καὶ νὰ τὰ γνωρίζουμε καὶ νὰ τὰ κρίνουμε καὶ νὰ μετανοοῦμε ἀντ’ αὐτῶν καί, κυρίως, νὰ ἀποφασίζουμε νὰ μὴν ἐπαναληφθοῦν. Αὐτὴ καὶ μόνον ἡ στάσις ζωῆς δηλώνει ὡριμότητα καὶ σὲ ἀτομικὸ καὶ σὲ ἐθνικὸ ἐπίπεδον.

Συνεπῶς; Τί πρέπει νά κάνουμε ὡς λαός; Νά ἔχουμε «κοντή» μνήμη; Νά ἔχουμε «μεγάλη καρδιά»; Ἤ νά μᾶς τρώῃ τό «σαράκι τοῦ μίσους»;
Κοινῶς… Νά ἀγαπᾶμε τούς Τούρκους σκέτο, χωρὶς στεγανά καί μνῆμες γενοκτονίας ἤ νά τούς ἀγαπᾶμε μέ ὅρους καί πάντα προετοιμασμένοι γιά τό …αὐτονόητον;
Ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Νά μισοῦμε τούς Τούρκους ἤ νά μήν τούς μισοῦμε, ἐφ΄  ὅσον το μῖσος σκοτώνει πρῶτα αὐτόν πού τό συντηρεῖ καί οὐδέποτε τόν ἀποδέκτη του;

Ἐὰν υἱοθετήσουμε τὴν πρώτη ἐκδοχή, τῆς «κοντῆς μνήμης», τότε ἁπλῶς εἴμαστε ξεγραμμένοι.
Ἐὰν ἐφαρμόσουν τὴν τρίτη ἐκδοχή, τοῦ διαρκοῦς  μίσους, πάλι ξεγραμμένοι εἴμαστε.
Μήπως ὅμως ἡ ἐνδιάμεσος ἐκδοχή, αὐτή τῆς ἐπιγνώσεως ἀλλά, ἐκ παραλλήλου, τῆς ἐν δυνάμει συγχωρήσεως, εἶναι καί ἡ πλέον ἐνδεδειγμένη; Μήπως αὐτή εἶναι καί ἡ ζητουμένη ἐπιλογή ζωῆς γιά ὅλον τόν πλανήτη; Κι ἐάν ναί, τότε ὑπό ποίες προϋποθέσεις;

Ποῖες προϋποθέσεις; Ἐξ ἀρχῆς φαίνονται. Οὐδέποτε οἱ Τοῦρκοι παρεδέχθησαν τὶς γενοκτονίες ποὺ διέπραξαν. Ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον κάποιος ἐγκληματίας, ὁποιοσδήποτε, ζητήσῃ μετάνοια, αὐτὸ αὐτομάτως σημαίνει πὼς ἐμετανόησε. Πρακτικῶς σημαίνει πὼς ἀνεγνώρισε τὸ ἔγκλημά του καὶ αἰτεῖται συγχωρήσεως, τὴν ὁποίαν ἀξιώνει διαρκῶς μὲ τὶς πράξεις του. Ὄχι φυσικὰ δουλοπρεπῶς, ἀλλὰ πρακτικῶς, στὴν ῥίζα τους. Ὅσο ὅμως ἀρνεῖται τὶς δολοφονίες του καὶ τὰ ἐγκλήματά του ἐμπράκτως ἀποδεικνύει πὼς τὰ λόγια, ἐὰν λέγονται, τὰ παίρνει ὁ ἄνεμος καὶ οἱ πράξεις του, ποὺ δὲν τυγχάνουν ἐπεξεργασίας καὶ ἀναλύσεως, παραμένουν ἐκεῖ, χαρακτηρίζοντάς τον ἰσοβίως. Ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες, ἡ μετάνοια, ἐὰν ὑπάρχῃ, εἶναι ἐπιδερμικὴ καὶ παραπλανητική. Κατ’ ἐπέκτασιν ὅσο ὁ Τοῦρκος ἀρνεῖται τὸ διαρκὲς κατὰ τῆς Ἀνθρωπότητος ἔγκλημά του, δηλώνει, ἐμμέσως, πὼς εἶναι πανέτοιμος νὰ τὸ ἐπαναλάβῃ ὅποτε τὸ κρίνῃ ἀπαραίτητον. Κι αὐτὸ δὲν τὸ λέω ἐγὼ ἀλλὰ ἡ ἱστορικὴ ἀπόδειξις.

Ἂς ἐπιστρέψουμε ὅμως στὴν παραπάνω ἱστορία τῆς Βουγιουκλάκη. Τὸ γιατὶ ἡ ἴδια ἐπέλεξε (ἐὰν πράγματι ἐπέλεξε) νὰ διαγράψῃ ἀπὸ τὴν μνήμη της τὴν οἰκογενειακή της τραγωδία, δὲν εἶμαι αὐτὴ ποὺ θὰ τὸ ἀπαντήσω καί, ἐπὶ πλέον, δὲν μπορῶ νὰ τὸ κρίνω, ἐφ΄ ὅσον ἀγνοῶ τὶς ἐπὶ πλέον παραμέτρους. Αὐτὸ ὅμως στὸ ὁποῖον μπορῶ νὰ σταθῶ εἶναι στὴν ἴδια τὴν ἀριστερά, τοῦ «ἠθικοῦ πλεονεκτήματος», ποὺ ἀπαιτεῖ, ὡς ἄλλος Τοῦρκος, τὴν «ἠθική της δικαίωσιν» ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ Λαό, ὅταν οὐδεὶς σχεδὸν ἐκ τοῦ χώρου της ἀνεγνώρισε τὰ ἐγκλήματα τῶν ὁμοϊδεατῶν του καί, πολὺ περισσότερο, οὐδέποτε κάποιος ἐκ τῶν σφαγέων ἐδήλωσε μετάνοια γιὰ τὰ ὅσα ἐγκλήματα ὁ ἴδιος διέπραξε.

Θὰ ἀπομακρυνθῶ λίγο ἀπὸ τὴν λογικὴ τῶν ἀντιποίνων, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἀπὸ ποῦ προήρχοντο, παραμένοντας στὴν οὐσία τοῦ προβλήματος. Ὁ χασάπης εἶναι πάντα χασάπης, εἴτε σφάζῃ ἕναν εἴτε ἕνα ἑκατομμύριο. Ἡ μετάνοιά του, ἐὰν ἀφορᾷ σὲ ἕναν, εἶναι ἀναγκαστικῶς προσωπική, ἐνᾦ ὅταν ἀφορᾶ σὲ περισσοτέρους, εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἐθνικὴ καὶ συλλογική. Ποιός λοιπόν ἀπό τούς χασάπηδες μετενόησε; Εἴτε αὐτοὶ ἦσαν μέλη τῆς ΟΠΛΑ, εἴτε μέλη τῶν γερμανο-ἐλεγχομένων ταγμάτων ἀσφαλείας, ἄλλαξαν κάποιαν στιγμή ὁπτική; Μετενόησαν; Ἐδήλωσαν, ὄχι ἀπαραιτήτως δημοσίως (κι ὄχι ἐκβιαζόμενοι), συγγνώμη ἀπό τά θύματά τους; Ἤ μήπως κουνοῦν ἀκόμη καί σήμερα τό δάκτυλο, «διδάσκοντας» τήν δική τους «ἠθική»; 
(Προσοχή!!! Δὲν ἀναφέρομαι στοὺς ἐξ ἀνάγκης καὶ ἐκ τῶν βιαίων συνθηκῶν συμμετέχοντες στὰ τάγματα ἀσφαλείας, ἀλλὰ στοὺς φερομένους ὡς ἐκδικητὲς καὶ μόνον!!!)  

Κατ’  ἐπέκτασιν, συγκρίνοντας τὶς συνθῆκες γενοκτονίας μας ἀπὸ τοὺς Τούρκους, μὲ αὐτὲς τοῦ «ἐμφυλίου», καταλήγω στὸ ἕνα καὶ μόνον ἐρώτημα: Ποία συγχώρεσις μπορεί νά ὑπάρξῃ ἀπό τό θῦμα πρός τόν θύτη, ἐάν ὁ θύτης ἀρνεῖται τό ἔγκλημα;

Ἂς ἀναλογισθοῦμε λοιπὸν τὸ πῶς ἀκριβῶς ὅλη αὐτὴ ἡ ἀριστερὰ παράταξις διέγραψε ἀπὸ τὴν μνήμη της τὰ ἐγκλήματά της καὶ μιμεῖται τοὺς γείτονες, ἐνᾦ παραλλήλως κουνᾶ τὸ δάκτυλο ἀπειλώντας εὐθαρσῶς θεοὺς καὶ δαίμονες, κάθε φορὰ ποὺ ἕνας λογικός, ἱστορικὰ τεκμηριωμένος, ἀντίλογος τὴν ἐκθέτει. Ἂς ἀναλογισθοῦμε ἐπίσης κάποια καθάρματα ἑλληνόφωνα (εὐτυχῶς μετρημένα στὰ δάκτυλα), ποὺ ἐμιμήθησαν ἄλλους γενοκτόνους, καθ΄  ὅλην τὴν διάρκεια παραμονῆς τους στὴν Μικρὰ Ἀσία (κι, ἐννοεῖται, πὼς δὲν ἦσαν τὰ ἁπλᾶ φανταράκια, ἀλλὰ κάποιοι, γνωστοὶ καὶ μὴ ἐξαιρετέοι, διαχρονικοί, μὲ ἀλλαγμένα πάντα ὀνόματα, ἐθνοπροδότες!!!) Ἂς ἀναλογισθοῦμε τέλος καὶ τοὺς γερμανοτσολιάδες (κυριολεκτικῶς ὅμως, ὄχι τοὺς ἐξ ἀνάγκης) καὶ τὰ συνολικά τους ἐγκλήματα ἐπὶ Κατοχῆς…
…καὶ τότε, ἐφ΄ ὅσον ὅλα αὐτὰ θὰ ζυγισθοῦν μέσα μας, ἂς ἐπιλέξουμε τὸ ποιὰ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἡ διαδικασία συγχωρήσεως, ἀγνοώντας ὅλες τὶς αὐτὲς τὶς φανφάρες, ποὺ μᾶς ὑπέδειξαν τόσες δεκαετίες.
Διότι ἡ διαδικασία συγχωρήσεως ἔχει στάδια, ἔχει μετέχοντες κι ἔχει καὶ στόχο. Ὅταν δὲν τὴν βιώνουμε ὁλόκληρη, τότε ἁπλῶς δὲν ὑφίσταται. Κι ὅσο δὲν ὑπάρχει κάτι τέτοιο, τόσο ἀντιλαμβάνομαι πὼς θὰ ξαναζήσουμε κάθε εἴδους γενοκτονίας, ἔως νὰ μάθουμε νὰ ἀναγνωρίζουμε καὶ τὸ δίκαιον καὶ τὸ ἠθικὸν καὶ τὸ ἀνθρώπινον.

Φιλονόη

εἰκόνα