Ὁ Βασίλης Τσιάρτας ἔστησε τὴν μπάλα στὰ εἰκόσι ὀκτὼ μέτρα, πῆρε φόρα μόλις τρία βήματα ποὺ διένυσε ῥάθυμα, ζύγισε τὰ φάλτσα, μέτρησε τὴν δύναμη, σημάδεψε, χάιδεψε τὸ τόπι μὲ τὰ τρία πρῶτα δάκτυλα τοῦ ἀριστεροῦ τοῦ πλασὲ καὶ ἐξετέλεσε τὴν πολιτικὴ ὀρθότητα ἀδίστακτα, ἀκριβῶς σὰν νὰ ἦταν στὰ Φιλαδέλφεια μὲ ἀντίπαλο τὴν Ῥεὰλ Μαδρίτης τῶν γκαλάκτικος ξανακτυπώντας ἐκεῖνο τὸ θρυλικὸ φάουλ.

Καὶ τότε καὶ σήμερα ἡ μπάλα καρφώθηκε στὸ δεξὶ γάμμα, δηλαδὴ στὴν συμβολὴ μεταξὺ ὁριζοντίου καὶ καθέτου δοκοῦ, τινάζοντας τὸ καλοαπλωμένο διχτάκι τοῦ γκὸλ πὸστ καὶ ἀφήνοντας τὸ τέρμα μαρμαρωμένο ἄγαλμα νὰ κυττάζῃ τὸ ἀναπόδραστο τέλος: τὴν μπάλα στὸ πλεκτό του καὶ τὴν φωτεινὴ ἔνδειξη τοῦ σκόρ. Πολιτικὴ ὀρθότης καὶ Βασίλης σημειώσατε 0-1.

Ὁ Βασίλης Τσιάρτας ὑπῆρξε βιρτουόζος τῶν γηπέδων χωρὶς οὐδέποτε νὰ πουλήσῃ ὁπαδιλίκι γιὰ νὰ φανῇ. Ἦταν ἀπὸ ἐκείνους τοὺς παῖκτες ποὺ δὲν χρειάζεται νὰ ματώσουν τὴν φανέλα τους γιὰ νὰ λάμψουν μέσα στὸ γήπεδο. Ἀνήκει σὲ ἐκεῖνο τὸ κλειστὸ κλᾶμπ ποδοσφαιριστῶν ποὺ δὲν «παίζουν» ποδόσφαιρο, ἀλλὰ «ζωγραφίζουν» ἐπάνω στὸ φρεσκοκουρεμένο γκαζόν. Παίκτης διαμάντι· δεκάρι, ἡγέτης, μπαλαδόρος. Ἀποτελεῖ φαινόμενο ποδοσφαιρικῆς καταρτίσεως γιὰ ἑλληνικὰ δεδομένα, πρᾶγμα ποὺ ἀνεγνώρισαν καὶ στὴν Σεβίλλη ὅταν τὸν διάλεξαν γιὰ ἡγέτη τους, χαρίζοντάς του τὸ προσωνύμιο «Ὁ Μάγος». Καὶ Μάγος ἦταν στὴν κυριολεξία ὁ Τσιάρτας.

Τὴν λέξη προπόνηση δὲν τὴν ἤξερε, τί νά τήν ἔκανε ἄλλωστε τήν προπόνηση; Ἡ προπόνησις εἶναι γιὰ τοὺς ἀτάλαντους ποὺ θέλουν νὰ παίζουν δίπλα στοὺς Τσιάρτες. Τὸ ταλέντο ἀρκοῦσε μὲ τὸ παραπάνω νὰ τὸν βγάζῃ πάντα ἀσπροπρόσωπο καὶ νὰ καλύπτῃ τὶς ἀτέλειες τοῦ ἀσκληραγώγητου κορμιοῦ του μέσα στὸ γήπεδο. Δὲν ἔτρεχε, δὲν βασάνιζε τὴν μπάλα, σχεδὸν δὲν ἴδρωνε τὸ τισέρτ του. Ἡ συμμετοχή του περιορίζετο μόλις σὲ μερικὰ λεπτὰ παιχνιδιοῦ, ὄχι περισσότερα ἀπὸ τριάντα ὅταν ἦταν στὰ ντουζένια του, κι ἀκόμη πιὸ λίγα μετὰ τὴν ἐπιστροφή του στὴν χώρα, ἀλλὰ καὶ τριάντα δευτερόλεπτα ἦταν ἀρκετὰ γιὰ νὰ ἀποκαλύψουν τὴν ἀξία του. Μαγικὲς κάθετες μπαλιές, τακτικὴ ντίμπλα δολοφόνου, ταχυδρόμος στὶς πλάγιες σέντρες καὶ ἀπόλυτος σίριαλ κίλλερ στὰ στημμένα ἔξω ἀπὸ τὴν περιοχή, βαστοῦσε τὶς ἀνάσες του γιὰ νὰ ζωγραφίζῃ στὸ γήπεδο, δὲν ἔμπαινε μέσα ἁπλᾶ γιὰ νὰ τρέξῃ.

Φαίνεται λοιπὸν πὼς πρώτα φεύγει ἡ ψυχὴ ἑνὸς ἀνθρώπου καὶ μετὰ τὸ χούι του, ἔτσι καὶ στὶς δηλώσεις του ὁ Τσιάρτας δὲν βγῆκε γιὰ νὰ τὸ κουράσῃ. Ἔστησε τὴν μπάλα ἐκεῖ ποὺ ἔγινε τὸ φάουλ, στὴν περίπτωσή μας στὸ ἡλικιακὸ ὄριο τῶν δεκαπέντε ἐτῶν γιὰ τὴν ἀλλαγὴ φύλου, εἶδε ὅτι ἤταν εὐκαιρία γιὰ γκὸλ στὶς ἔμφυλες ταὐτότητες, ζύγισε τὰ φάλτσα του καὶ ἀπεφάσισε πὼς ἐὰν κάποιος ψηφίζῃ κάτι -ἰδιαίτερα δὲ ὁ βουλευτής- δὲν ἔχει πρόβλημα καὶ νὰ τὸ λουσθῇ, μέτρησε τὴν δύναμή του καὶ χάιδεψε τὸ κλωταοσκούφι μὲ μίαν εὐχή: «Εὔχομαι οἱ πρῶτες ἀλλαγὲς φύλου νὰ γίνουν στὰ παιδιὰ αὐτῶν ποὺ ψήφισαν αὐτὸ τὸ αἶσχος. Νὰ δῶ μὲ τὶ καμάρι θὰ κυκλοφορήσουν».

Μισὸ λεπτό, ἐὰν αὐτοὶ ποὺ νομοθέτησαν τὸ συγκεκριμένο μέτρο δὲν θέλουν νὰ τοὺς ἀγγίξῃ, τότε προφανῶς πρόκειται γιὰ «ὁμοφοβικά» (σίκ) -«τρανσοφοβικά» βασικά- ἄτομα, τὰ ὁποῖα ὑποκριτικὰ ψηφίζουν ὅσα μέσα τους ἀπεύχονται. Ἐὰν δὲν τὰ ἀπεύχονται τότε πρός τί ἡ κριτική στόν Βασίλη κι ἐάν τά ἀπεύχονται, τότε πῶς τά νομοθετοῦν;

Γεώργιος Μακρῆς

εἰκόνα