Ἡ σπηλιὰ

1) «Δεν υπάρχει χώρος»

Η κβαντική διεμπλοκή είναι το φαινόμενο κατά το οποίο, δύο σωματίδια όπου δημιουργούνται μαζί (για παράδειγμα δύο ηλεκτρόνια) μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως του χώρου που μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο. Αν στείλουμε το ένα από τα δύο στο άλλο άκρο του σύμπαντος και κάνουμε κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία. Έτσι, είτε πρέπει να δεχθούμε πως η πληροφορία μπορεί να ταξιδέψει με άπειρη ταχύτητα είτε πως στην πραγματικότητα τα δύο αντικείμενα ευρίσκονται ακόμα σε «επαφή», σε σύνδεση μεταξύ τους, σε κατάσταση διεμπλοκής. Η κβαντική διεμπλοκή είναι υπαρκτό φαινόμενο και παρατηρείται σε πειράματα, όχι μόνο στον μικρόκοσμο, αλλά και σε μεγαλύτερες κλίμακες [Wikipedia].

Ο Έρβιν Σρέντιγκερ απεκάλεσε την διεμπλοκή σαν το  «καθοριστικό γνώρισμα» της κβαντικής θεωρίας. Ο Αϊνστάιν από την άλλη δεν ήθελε να πιστέψει σε αυτήν καθόλου, θεωρώντας ότι η κβαντική θεωρία είχε σοβαρά λάθη. Ο ίδιος είχε πει «Ο Θεός δεν παίζει ζάρια». Το ίδιο έχει υποστηρίξει και η Ελληνική Σκέψη· οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι ακόμη και διαδικασίες που ενέχουν εγγενώς την τύχη εθεωρούντο προκαθορισμένες. Πολύ προτού τα ζάρια χρησιμοποιηθούν στα τυχερά παιχνίδια είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούνται ως μέσο μαντείας. Οι αρχαίοι στοχαστές πίστευαν ότι οι θεοί καθόριζαν το αποτέλεσμα της κάθε ζαριάς: η φαινομενική τυχαιότητα προέκυπτε από την άγνοιά μας σχετικά με τις θείες προθέσεις.

Πώς λοιπόν τα δύο ηλεκτρόνια ξέρουν το ένα τι κάνει το άλλο ακαριαία; Αυτό ακριβώς το παράδοξο ο Einstein ονόμασε «στοιχειωμένη δράση από απόσταση» (spooky action at a distance).

Ο Αϊνστάιν υπεστήριξε ότι η τυχαιότητα και η πιθανοκρατία που παρατηρούμε στα κβαντομηχανικά φαινόμενα οφείλονται στο ότι υπάρχουν κάποιες κρυμμένες μεταβλητές οι οποίες καθορίζουν την εξέλιξη των φαινομένων αλλά δεν τις γνωρίζουμε. Υποστηρίζουν δηλαδή οι οπαδοί της θεωρίας των κρυμμένων μεταβλητών πως αν γνωρίζαμε αυτές τις άγνωστες μεταβλητές των κβαντικών συστημάτων, τα κβαντικά φαινόμενα θα έμοιαζαν και αυτά ντετερμινιστικά και απολύτως προβλεπτά.

[Ντετερμινισμός ή αιτιοκρατία ονομάζεται η αντίληψη σύμφωνα µε την οποία οτιδήποτε πρόκειται να συμβεί είναι προκαθορισμένο από «αρχής κόσμου», δηλαδή βασίζεται στην άποψη ότι τίποτα δεν δημιουργείται τυχαία και εκ του μηδενός αλλά το καθετί έχει κάποιαν αιτία που µε αναγωγικές διαδικασίες (η αιτία τής αιτίας τής αιτίας…) οδηγεί πίσω, στην δημιουργία του Σύμπαντος. Οι πρώτοι που εισήγαγαν την φιλοσοφία της αιτιοκρατίας (ντετερμινισμός) ήταν οι Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι Λεύκιππος και Δημόκριτος που διετύπωσαν την θεωρία ότι όλα στον κόσμο μπορούν να ερμηνευθούν ως συγκρούσεις των αοράτων συστατικών της ύλης τα οποία ονόμασαν άτομα. Η θεωρία αυτή είναι ταυτόσημη με την κλασική Νευτωνική Φυσική και φαίνεται να μην αφήνει χώρο για την ελεύθερη βούληση. (Wikipedia) ]

Προέκταση της κβαντικής διεμπλοκής, με την προϋπόθεση πως συνέβη η μεγάλη έκρηξη, είναι πως τα πάντα, αφού δημιουργήθηκαν μαζί, είναι ακόμα συνδεδεμένα μεταξύ τους, «ακουμπούν» υπό μίαν έννοια ακόμα το ένα το άλλο. Έτσι ο χώρος εμφανίζεται σαν ένα κατασκεύασμα που δίνει την ψευδαίσθηση πως υπάρχουν χωριστά αντικείμενα. Υπό την έννοια αυτήν, η κβαντική διεμπλοκή κάνει να καταρρέει η εμπειρία μας για τον χώρο [Wikipedia].

2) «Δεν υπάρχει χρόνος»,
«Κβαντικό πείραμα δείχνει ότι ο χρόνος μπορεί να τρέξει προς τα πίσω»,
«Αυτό που κάνουμε τώρα επηρεάστηκε από αποφάσεις που ελήφθησαν από μιαν μελλοντική εκδοχή μας!»

Τον 5ο αιώνα π.Χ., ο σοφιστής φιλόσοφος Αντιφών έγραψε στο έργο του «Περὶ ἀληθείας» ότι «Ὁ χρόνος δὲν ἀποτελεῖ πραγματικότητα (ὑπόστασιν), ἀλλὰ μίαν ἔννοιαν (νόημα) ἢ μέτρο». Ο Παρμενίδης (περίπου το 500 π.Χ.), ιδρυτής της Ελεατικής σχολής, προχώρησε ακόμη περισσότερο, υποστηρίζοντας ότι ο χρόνος, η κίνηση, και η αλλαγή είναι ψευδαισθήσεις. Η ιδέες του Παρμενίδου έγιναν ευρύτερα γνωστές από τον μαθητή του Ζήνωνα τον Ελεάτη (περίπου το 495 – 430 π.Χ.), που έθεσε τα περίφημα παράδοξά του σχετικά με τον χρόνο.

Παρόμοιες απόψεις είχε και ο Πλάτων (περίπου το 427 – 347 π.Χ.) που πρότεινε ότι αντιλαμβανόμαστε μιαν διαστρεβλωμένη μόνο εικόνα της πραγματικότητος, απλές «σκιές» αυτών που πραγματικά υπάρχουν στον κόσμο. Τους φιλοσοφικούς στοχασμούς για «διαστρεβλωμένη μόνον εικόνα της πραγματικότητος» ο Πλάτων διατυπώνει με την αλληγορία του Σπηλαίου [εικόνα 1] που περιλαμβάνεται στην «Πολιτεία».

Ταυτόσημη σχεδόν με τους φιλοσοφικούς στοχασμούς των Σοφιστών Αντιφώντος και Παρμενίδου είναι και η θεωρία του block world, σύμφωνα με την οποία η εικόνα του σύμπαντος που προκύπτει είναι η εικόνα ενός «παγωμένου» κόσμου, τον οποίον ορισμένοι επιστήμονες αποκαλούν «μονολιθικό κόσμο» (“block world” π.χ.: Dickson σ. 165–174). Σε έναν τέτοιο κόσμο, κάθε γεγονός που συνέβη ή που πρόκειται να συμβεί υπάρχει ήδη εκεί, ευρίσκεται δηλαδή στο τετραδιάστατο χωροχρονικό συνεχές. «Ο χρόνος δεν αποτελεί πραγματικότητα – ο χρόνος που γνωρίζουμε είναι αυτός που βλέπουμε στα ρολόγια» υπεστήριξε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν.

Αυτούσιες σχεδόν θέσεις με αυτές των σοφιστών Αντιφώντος και Παρμενίδου υιοθέτησαν και οι μεταγενέστεροι Gottfried Wilhelm von Leibniz, (1646 – 1716), Leibniz, Immanuel Kant (1724 – 1804), Gödel, John Ellis McTaggart («Η μη-πραγματικότης του Χρόνου» – The Unreality of Time, 1908, βλ. Mind: A Quarterly Review of Psychology and Philosophy 17 : 456–473), ενώ παρόμοιες ιδέες υιοθετούνται και από τον Palle Yourgrau, στο βιβλίο του “A World Without Time: The Forgotten Legacy of Gödel and Einstein” (2005), αλλά και από τον μεγάλο της Φυσικής, Αϊνστάιν, ο οποίος είχε παραδεχθεί με αφορμή τον θάνατό ενός φίλου του, του Μπέσο: «Ο Μπέσο έφυγε από αυτόν τον παράξενο κόσμο, λίγο πριν από εμένα. Αλλά αυτό δε σημαίνει κάτι. Άνθρωποι σαν κι εμάς, γνωρίζουμε ότι ο διαχωρισμός ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, είναι απλά και μόνο μια πεισματάρικη ψευδαίσθηση».

Πρόσφατα, ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Proceedings of The Royal Society A υποστηρίζει ότι η κβαντική θεωρία πρέπει να είναι «αντίστροφα αιτιακή» ή αλλιώς ότι ένα αποτέλεσμα συμβαίνει πριν την αιτία του.

Κατ’ αρχάς, όταν οι επιστήμονες εξέτασαν την «μεσολάβηση» εναντίον της «μη-μεσολαβήσεως», δηλαδή τον ανθρώπινο παράγοντα κατά την διαδικασία της λήψεως κβαντικών μετρήσεων, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η πνευματική δραστηριότητα, ο ανθρώπινος νους, η προσοχή και η πρόθεση, επιδρούν στην ύλη με έναν ορισμένο τρόπο. «Οι παρατηρήσεις όχι μόνο επηρεάζουν αυτό που μετράται, αλλά το παράγουν… Αλλάζουμε τις συνθήκες για να πάρουμε μια συγκεκριμένη θέση… Εμείς από μόνοι μας παράγουμε τα αποτελέσματα μιας μετρήσεως», τονίζει ο Dr. Dean Radin, υπεύθυνος ερευνητής στο CERN.

Ως προς την ροή ή μη του χρόνου, το άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Proceedings of The Royal Society αναφέρει ότι, όταν ένας πειραματιστής επιλέγει το περιβάλλον μέτρήσεως με το οποίο θα μετρήσει ένα σωματίδιο, αυτή η απόφαση μπορεί να επηρεάσει τις ιδιότητες εκείνου του σωματιδίου (ή ενός άλλου) στο παρελθόν, ακόμα και πριν εκείνος κάνει την επιλογή.
Με άλλα λόγια, μια απόφαση που λαμβάνεται στο παρόν μπορεί να επηρεάσει κάτι στο παρελθόν! Είναι ξεκάθαρο βέβαια ότι αν αυτή η θεωρία είναι σωστή, η έννοια του χρόνου, έτσι όπως την έχουμε αναλύσει, είναι λανθασμένη- αφού φυσικές διεργασίες μπορούν να συμβαίνουν προς τα εμπρός και προς τα πίσω, ενώ περιγράφονται από τους ιδίους φυσικούς νόμους.

Μια άλλη έρευνα, δημοσιευμένη από τους Matthew S. Leifer στο Πανεπιστήμιο Chapman της California και Mathew F. Pusey από το Perimeter Institute for Theoretical Physics στο Ontario του Καναδά ήθελαν να ερευνήσουν αν ο χρόνος, όπως και η ύλη, συμπεριφέρεται διαφορετικά στην κβαντική κλίμακα. Σύμφωνα με την έρευνα, η κβαντική διεμπλοκή δείχνει ότι τα αντικείμενα συνδέονταν παρά το στοιχείο του χρόνου, ή οι πληροφορίες στην ουσία ταξίδεψαν ταχύτερα από την ταχύτητα του φωτός. (Πληροφορία που ταξιδεύει με την ταχύτητα του φωτός είναι και η τηλεπάθεια – στην κβαντική διεμπλοκή, αναζητείται και η εξήγηση της τηλεπάθειας, ένα φαινόμενο που συνδέεται άμεσα με την κβαντική φυσική.)

Αλλά, αν η αιτιότητα πηγαίνει αντίστροφα, αυτό θα σήμαινε ότι το μόριο στο παρόν θα μπορούσε να επηρεάσει το μόριο του παρελθόντος. Αυτό επίσης σημαίνει ότι όχι μόνον τα δύο μόρια συνδέονται, αλλά επίσης ότι αλληλεπιδρούν, ανεξαρτήτως του χρόνου. Γι’ αυτό και οι κβαντικές θεωρίες δείχνουν πως ο,τι συμβαίνει στο παρόν μπορεί να αλλάξει αυτό που συνέβη στο παρελθόν.
Ο χρόνος λοιπόν δεν υπάρχει με τον τρόπο που τελικά εμείς τον έχουμε αναλύσει και κατανοήσει. Τέλος, αυτό πιθανώς να σημαίνει ότι οι επιλογές μας στο παρόν επηρεάζουν το τι έχει ήδη συμβεί στο παρελθόν. Η κβαντική διεμπλοκή υφίσταται, ανεξαρτήτως του χρόνου, κάτι που δείχνει ότι δύο κομμάτια ύλης μπορούν να εμπλακούν μεταξύ τους στον χρόνο. [Εναλλακτική Δράση , «Η κβαντική θεωρία δείχνει ότι το μέλλον θα μπορούσε να επηρεάζει το παρελθόν!»]

Σύμφωνα και με τα στοιχεία κβαντικών μελετών που δημοσιεύει η Dailymail σε άρθρο της με τίτλο «Μπορεί το παρελθόν να αλλάξει από το ΜΕΛΛΟΝ; Το περίεργο κβαντικό πείραμα δείχνει ότι ο χρόνος μπορεί να τρέξει προς τα πίσω», ο χρόνος θα μπορούσε να τρέξει τόσο προς τα πίσω όσο και προς τα εμπρός. Αν αυτό αποδειχθεί αληθινό, θα μπορούσε να σημαίνει ότι αυτό που κάνουμε τώρα επηρεάσθηκε από αποφάσεις που ελήφθησαν από μια μελλοντική εκδοχή μας!

Ο καθηγητής Kater Murch στο πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον διαπίστωσε ότι, «γνωρίζοντας το μελλοντικό αποτέλεσμα ενός σωματιδίου, η κατάσταση του στο παρελθόν έχει τροποποιηθεί». Με άλλα λόγια, η γνώση των μελλοντικών γεγονότων μπορεί να αλλάξει το παρελθόν! [Dailymail , ‘’ Can the past be changed by the FUTURE? Bizarre quantum experiment suggests time can run backwards’’, dailymail.co.uk]

3) «Το Ον δεν υπάρχει»

Πριν από 2200 χρόνια, υπερβαίνοντας κάθε ανθρώπινο αντιληπτικό όριο, ο Γοργίας είπε: «Τὸ ὂν δὲν ὑπάρχει, δηλαδὴ τίποτα ἀπὸ ὅ,τι σκεπτόμεθα καὶ ἀντιλαμβανόμεθα δὲν ὑπάρχει. Ἀλλὰ ἀκόμη κι ἐὰν ὑπῆρχε δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ τὸ γνωρίσουμε. Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ νὰ μπορούσαμε νὰ τὸ γνωρίσουμε, δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ κοινωνήσουμε τὴν γνώμη μας μὲ τοὺς ἄλλους». Η θέση του Γοργία είναι καθαρή. Ακόμη και να είναι δυνατή η γνώση, δεν κοινωνείται μεταξύ των ανθρώπων, οπότε το ζήτημα της αντικειμενικότητος ή της υποκειμενικότητός της δεν τίθεται καν.

Πρόκειται για φιλοσοφικούς στοχασμούς που υιοθετεί η Ελεατική Σκέψη, με κύριο εκπρόσωπο τον μεγάλο Σοφιστή Παρμενίδη ο οποίος είπε για το ον: «Τὸ «Φαίνεσθαι» δὲν θεμελιώνει ἀληθινὴ γνώση, δὲν ὑπάρχει ἡ ἔννοια τοῦ μὴ ὄντος ἀλλὰ εἶναι πλάνη, στὴν ὁποίαν ὁδηγήθηκε ὁ ἄνθρωπος μέσῳ εἰκασιῶν. Ἐκ τούτου συνάγεται πὼς ἡ ῥοὴ τῶν φαινομένων, τὸ γίγνεσθαι εἶναι μύθευμα, λανθασμένη ἀντίληψις εἰς τὴν ὁποίαν ὁδηγεῖ ἡ ἐμπειρία κι ὄχι ὁ λόγος καὶ τὸ Ὄν εὑρίσκεται εἰς στάσιν, ἄχρονο, ἀδημιούργητο, ἀδιαίρετον».

” δεν θεμελιώνει αληθινή γνώση, δεν υπάρχει η έννοια του μη όντος αλλά είναι πλάνη στην οποία οδηγήθηκε ο άνθρωπος μέσω εικασιών. Εκ τούτου συνάγεται πως η ροή των φαινομένων, το γίγνεσθαι, είναι μύθευμα, λανθασμένη αντίληψη στην οποία οδηγεί η εμπειρία και όχι ο λόγος, και πως το Ον βρίσκεται σε στάση, άχρονο, αδημιούργητο, αδιαίρετο».

4) «Δεν υπάρχει θάνατος»

Σύμφωνα με τα θεολογικά πρότυπα των Πυθαγορείων, Οι αριθμοί συνδέονται με την μορφοποίηση της ύλης (Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά 986 α), συνεπώς και με την θνητότητα του φθαρτού ανθρωπίνου σώματος. Ο Πυθαγόρας πίστευε ότι οι αριθμοί ήταν θείες οντότητες και τους εξίσωνε με τους θεούς. Οι θεοί δεν ήταν πλέον ανθρωπόμορφα όντα σε μια θεϊκή μελοδραματική παράσταση, είχαν γίνει αφηρημένες μαθηματικές οντότητες. Η πυθαγόρεια εικόνα του κόσμου δεν ήταν το συμπαντικό θέατρο του Ομήρου και του Ησοόδου, αλλά ένας μεταφυσικός χορός αριθμών («Το παντελόνι του Πυθαγόρου» – Margaret Wertheim). Την βαθύτερη φύση των πραγμάτων ο Πυθαγόρας περιγράφει ως αριθμούς. Η ανθρώπινη σκέψη, ο ανθρώπινος λόγος, η γνώση, οι ιδέες, οι αριθμοί, υπάρχουν πέρα και ανεξάρτητα από την ανθρώπινη ύπαρξη. Κατά την Πυθαγόρεια Σκέψη ο αριθμός είναι πρώτη και απόλυτη αιτία των πάντων. Κατά το Πυθαγόρειο Δόγμα «ὁ Θεὸς ἀεῖ γεωμετρεῖ».

[Μία μόνο περίπτωση υπάρχει οι αριθμοί να συνδέονται με την μορφοποίηση της ύλης, δηλαδή να είναι οι αριθμοί η πρώτη και απόλυτη αιτία των πάντων: Η θεωρία της εικονικής πραγματικότητος, η θεωρία της προσομοιώσεως του Σύμπαντος εντός του οποίου υπάρχει η πληροφορία της υπάρξεὠς μας. Στην από 7 Σεπτεμβρίου 2016 έκθεση της Bank of America Merrill Lynch, έκπληκτοι οι επενδυτές είδαν την γνωστή εταιρεία διαχειρίσεως πλούτου να παρουσιάζει την άποψη, ότι το περιβόητο «Μάτριξ» της γνωστής διάσημης κινηματογραφικής τριλογίας έχει πολλές πιθανότητες να συμβαίνει στα αλήθεια και ότι όλοι μας έχουμε 20-50% πιθανότητες να ζούμε μέσα σε μια ψηφιακή προσομοίωση! Τα σχετικά δημοσιεύματα για την έκθεση της Bank of America σε Independent και Business Insider, εδώ:
independent.co.uk
businessinsider.com

Για το βιολογικό γεγονός που οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε ως «θάνατος», οι αισθήσεις αποτελούν πηγή πλάνης όχι για την μηδενιστική συλλογιστική μόνο των Σοφιστών (για την οποία ούτε ζωή ούτε θάνατος υπάρχει), ή την σύνθετη Πλατωνική Σκέψη, αλλά για το σύνολο σχεδόν της Ελληνικής Σκέψεως. Ενδεικτικά:

«Ο θάνατος δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ο διαχωρισμός δύο πραγμάτων, του ενός απ’ το άλλο, δηλαδή της ψυχής απ’ το σώμα (Πλάτωνας , 524Β)». «Όταν επέρχεται ο θάνατος στον άνθρωπο, το μεν θνητό μέρος αυτού, καθώς φαίνεται, πεθαίνει, το δε αθάνατο, η ψυχή, σηκώνεται και φεύγει σώο και άφθαρτο» (Πλάτωνας – Φαίδων, 10Ε). [Στην πλατωνική σκέψη βασίστηκαν οι δημιουργοί του χριστιανικού δόγματος. Ο Νίτσε ονόμασε τον Πλάτωνα «προϋπάρξαντα χριστιανό», ενώ ο Ένγκελς τον θεωρεί τον μεγάλο πρόδρομο του χριστιανισμού. Ο άγιος Αυγουστίνος είπε «ο πλατωνισμός είναι ο προθάλαμος του χριστιανισμού». Αυτή η άποψη συνεχίσθηκε από τον Ντιντερό και τον Ρουσσώ (First Discourse, 1751). Η εκτεταμένη αγιογράφηση του …«Αγίου Πλάτωνος η μορφή του οποίου διακοσμεί πλήθος χριστιανικών ορθοδόξων ναών, δεν αποτελεί παρά την αναγνώριση της συμβολής τής Πλατωνικής σκέψ»εως στην δημιουργία του χριστιανικής κοσμοθεωρίας] «Ό,τι πεθαίνει δεν χάνεται, αλλά μένει μέσα στην φύση» (Μάρκου Αυρήλιου , Τα εις Εαυτόν Η,ιη), «Τίποτα δε διαφέρει ο θάνατος απ’ την ζωή» (Θαλής, Διογ. Λαερτ. Βιοι Φιλοσ.Ι,35). Ο Σωκράτης διαβεβαιώνει: «Ούτε τους ζωντανούς λοιπόν αφορά ο θάνατος ούτε τους πεθαμένους, αφού για εκείνους δεν υπάρχει, ενώ αυτοί οι τελευταίοι δεν έχουν πια υπόσταση», υπονοώντας ότι το γεγονός που οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε ως βιολογικός θάνατος δεν είναι παρά πλάνη της αντιλήψεώς μας (Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, Θ.Κ. Στεφανόπουλου, Στ. Τσιτσιρίδη, Λ. Αντζουλή, Γ. Κριτσέλη). Και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος αποφαίνεται: «Ούτε γεννήθηκε, ούτε υπάρχει κάτι νεκρό στον κόσμο, ούτε θα υπάρξει ποτέ». Και για να μας διαλύσει κάθε πιθανή παρανόηση, διευκρινίζει: «Τίποτα από όσα υπάρχουν στον κόσμο, δεν θα χαθεί ποτέ».

5) «Νόθα είναι η γνώση που στηρίζεται στην όραση, την ακοή, την οσμή, την γεύση, την αφή»

Η αντίληψη του ανθρωπίνου νου συνίσταται στην επεξεργασία των πληροφοριών που προσλαμβάνουν οι ανθρώπινες αισθήσεις. Σύμφωνα με τον Δημόκριτο, υπάρχουν δύο είδη γνώσεως, η μία μέσω των αισθήσεων και η άλλη μέσω της διανοίας. Από αυτές, εκείνη που αποκτάται μέσω της διανοίας την αποκαλεί γνήσια, αποδίδοντάς της αξιοπιστία για την εκφορά σωστής κρίσεως, ενώ εκείνη που αποκτάται μέσω των αισθήσεων την ονομάζει νόθα, μην αναγνωρίζοντάς της το αλάθητο για την διάγνωση του αληθινού. Λέγει κατά λέξη, «Υπάρχουν δύο μορφές γνώσεως, μία γνήσια και μία νόθα. Στην νόθα ανήκουν όλα τα παρακάτω, η όραση, η ακοή, η οσμή, η γεύση, η αφή. Η άλλη μορφή γνώσεως είναι γνήσια, που είναι ξέχωρη από αυτήν» [από τον ιστότοπο του αστροφυσικού του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Μάνου Δανέζη, «Ζούμε σ’ ένα matrix… η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου» («Η ψευδαίσθηση του αισθητού κόσμου»)].

6) Ο τελευταίος ναός της Αειπαρθένου Αρτέμιδος

Τα λείψανα του Ιερού της Αμαρυσίας Αρτέμιδος στην Αμάρυνθο ανεκάλυψε, έπειτα από 100 και πλέον χρόνια έρευνας, ομάδα αρχαιολόγων της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Ελλάδα σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Ευβοίας. Η σπουδαία ανακάλυψη ανακοινώθηκε πανηγυρικά την Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017.

(I) Ισοσκελές είναι το τρίγωνο με κορυφή τον ναό της Αρτέμιδος Υμηττού (σήμερα μονή Καισαριανής), και πλευρές έως (α) το ναό του Δαφνηφόρου Απόλλωνος στην Ερέτρια (48.398,95 μ.) και (β) τον ναό της Αμαρυσίας Αρτέμιδος (48.398,77 μ.). [εικόνα 2]

(II) Ισοσκελές είναι το τρίγωνο με κορυφή τον ναό της Αμαρυσίας Αρτέμιδος, και πλευρές έως (α) τον ναό του Ισμηνίου Απόλλωνος στην Θήβα (51.822,3 μ.) και (β) τον ναό της Βραυρωνίας Αρτέμιδος στην Βραυρώνα Αττικής (51.822,82 μ.). [εικόνα.3]

(III) Ισοσκελές είναι το τρίγωνο με κορυφή ναό του Δελφινίου Απόλλωνος στην Αίγινα, και πλευρές έως (α) τον ναό του Πυθίου Απόλλωνος στην νήσο Κέα (82.672,65 μ.) και (β) τον ναό της Αμαρυσίας Αρτέμιδος (82.672,23 μ.). [εικόνα 4]

Κατ’ αρχάς το ερώτημα είναι, αν ο παραπάνω ακριβής τριγωνισμός μεταξύ των 7 ναών των Διδύμων είναι έργο ανθρώπινο συνειδητό. Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι κατηγορηματικά αρνητική. Η μαθηματική απόδειξη ευρίσκεται στην λίμνη Πλαστήρα, δίπλα στην οποία ευρίσκεται ο ναός του Οπλίτου Απόλλωνος.

Ο ναός του Οπλίτου Απόλλωνος στην Μητρόπολη Καρδίτσας «δένει» γεωδαιτικά τα άκρα της Λίμνης Πλαστήρα. Το λογικό κενό εδώ είναι ότι η λίμνη Πλαστήρα είναι τεχνητή. Σχηματίσθηκε το 1959 με την ολοκλήρωση του φράγματος στο νότιο άκρο της. Ο ναός του οπλίτου Απόλλωνος χρονολογείται λίγο πριν τα μέσα του 6ου αι π. Χ. (560-550 π.Χ.). Ήλθε στο φως με την ανασκαφή που ξεκίνησε το 1994, η οποία ολοκληρώθηκε το 1997. Συνεπώς η ακρίβεια με την οποία ο ναός του Οπλίτου Απόλλωνος «δένει» γεωδαιτικά την λίμνη Πλαστήρα, δεν είναι έργο ανθρώπινο συνειδητό, για τον λόγο ότι η θέση του ναού του Οπλίτου Απόλλωνος δεν ήταν γνωστή κατά τον χρόνο που δημιουργήθηκε η τεχνητή Λίμνη Πλαστήρα (ανάλυση και μετρήσεις, εδώ:Λίμνη Πλαστήρα (Knowing)). Το άγαλμα του Οπλίτου Απόλλωνος με το χαρακτηριστικό αρχαϊκό μειδίαμα [εικόνα 5] είναι το πολυτιμότερο – ιερότερο ανθρώπινο δημιούργημα. Ο Οπλίτης Απόλλων αποδεικνύει ότι το μέλλον είναι καθορισμένο. Συνεπώς, θεωρητικά, μπορεί και να προβλεφθεί.

[Ότι το μέλλον μπορεί να προβλεφθεί υποστηρίζουν και οι Αμερικανοί επιστήμονες του MIT. Την δημιουργία αλγορίθμου που προβλέπει μελλοντικές καταστάσεις ανακοίνωσαν τον προηγούμενο μήνα οι επιστήμονες του κορυφαίου ΜΙΤ. Ο νέος αλγόριθμος υπολογιστού βοηθά στην πρόβλεψη των ακραίων γεγονότων κάθε είδους στην στεριά, στην θάλασσα και στον αέρα. Ο αλγόριθμος έδειξε ότι έχει την ικανότητα να προβλέπει το συμβάν στο 75% έως 99% των περιπτώσεων. Το σχετικό δημοσίευμα στο CNN, εδώ cnn.gr. Η δημοσίευση στο Science Advances, εδώ: advances.sciencemag.org]

Οι γεωδαισιακές τριγωνικές σχέσεις μεταξύ ναού του Οπλίτου Απόλλωνος και (τεχνητής) Λίμνης Πλαστήρα καταδεικνύουν ότι ο τριγωνισμός των 7 Ελληνικών ναών στις εικόνες 2 – 4 δεν είναι έργο ανθρώπινο συνειδητό. Ο άνθρωπος δεν έχει ελεύθερη βούληση, όπως σωστά πιθανολόγησε ο Daniel Wegner, ο πολυβραβευμένος Αμερικανός κοινωνικός ψυχολόγος και καθηγητής ψυχολογίας στο Harvard. Η ελεύθερη βούληση είναι μια αυταπάτη, μια ψευδαίσθηση του ανθρώπου.

7) Εφαρμόζοντας αυστηρά κανόνες σωκρατικής διαλεκτικής, ισχύουν τα κάτωθι:

(I) Από τους ναούς των εικόνων 2 – 4, πρώτος δημιουργήθηκε ο Ναός Ισμηνίου Απόλλωνος στην Θήβα (κτίσθηκε γύρω στα τέλη του 8ου αι. π.Χ.), δεύτερος δημιουργήθηκε ο Ναός του Απόλλωνος στην Καρθαία στην Κέα (χρονολογείται περίπου στο 530 π.Χ.), τρίτος ο Ναός Δελφινίου Απόλλωνος στην Αίγινα (χρονολογείται από το 520–500 πΧ.), τέταρτος ο Ναός Δαφνηφόρου Απόλλωνος στην Ερέτρια (η κατασκευή του ξεκίνησε στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., από 520-490 π.Χ.), πέμπτος ο Ναός της Αρτέμιδος στην Βραυρώνα (κτίσθηκε στα τέλη του 5ου αι. π.Χ.), έκτος ο Ναός Αρτέμιδος στον Υμηττό (σήμερα μονή Καισαριανής που κτίσθηκε στα λείψανα Ελληνικού ναού Ελληνικής θεότητος που σύμφωνα με την Wikipedia λατρεύετο τον 5ο με 6ο αι.). Έβδομος και τελευταίος δημιουργήθηκε ο Ναός της Αμαρυσίας Αρτέμιδος στην Αμάρυνθο της Ευβοίας (τα πρώτα ανασκαφικά αποτελέσματα έφεραν στο φως μνημειώδη στοά του 4ου αι. π.Χ. που πλαισίωνε την ανατολική και τη βόρεια πλευρά του ιερού).

(II) Ο τριγωνισμός των Ελληνικών ναών αποδεικνύεται από τον πολιτισμό μας μαθηματικά. Τα μαθηματικά δεν επιδέχονται λογικής αμφισβητήσεως.

[Για τον τριγωνισμό των Ελληνικών ναών, βλ. και δημοσίευμα στις 6 Ιουλίου 2017, με τίτλο ‘’The mystery behind Greece’s temples’’ στο έγκυρο βρεταννικό δίκτυο BBC, εδώ: bbc.com]

(III) Ο τριγωνισμός που εντοπίζουμε σήμερα μεταξύ Ελληνικών ναών που χτίσθηκαν σε διαφορετικές περιόδους του χθες, αποδεικνύει ότι, αν στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχαν χάρτες της Google οι Αρχαίοι Έλληνες θα μπορούσαν, με την μέθοδο του τριγωνισμού, να προβλέψουν τα σημεία που οι μελλοντικοί ναοί θα κτίζονταν. Άρα θα μπορούσαν να προβλέψουν το μέλλον.

[Ένας σύγχρονος άνθρωπος ταξιδεύει από το 2016 πίσω στο χρόνο στην Αρχαία Ελλάδα. Ο ταξιδιώτης από το μέλλον δεν γνωρίζει την ελληνική Ιστορία και δεν έχει ιδέα ποιοι ναοί ποιων Θεών ευρίσκονται πού. Το μόνο που γνωρίζει είναι ο κανόνας τριγωνισμού που ισχύει μεταξύ των Ελληνικών ναών. Στο ταξίδι του στην Αρχαία Ελλάδα φέρνει μαζί του χάρτες της Google και ειδικό λογισμικό που εντοπίζει τριγωνισμούς μεταξύ Ελληνικών ναών. Σημειωτέων ότι κατά τον χρόνο αναχωρήσεώς του (2016) για την προχριστιανική Αρχαία Ελλάδα, ο ναός της Αμαρυσίας Αρτέμιδος δεν είχε ανακαλυφθεί από τους αρχαιολόγους της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής. Συνεπώς ο χρονο-ταξιδιώτης μας αγνοεί το σημείο που κτίσθηκε ο ναός της Αμαρυσίας Αρτέμιδος.

Ο ταξιδιώτης έχει ρυθμίσει την χρονομηχανή να τον μεταφέρει στα μέσα του 5 αι. π.Χ. Κατά την άφιξή του στην Αρχαία Ελλάδα του 5 αι., από τους παραπάνω 7 ναούς υπάρχουν οι 6: ο ναός του Ισμηνίου Απόλλωνος, ο ναός του Απόλλωνος στην Κέα, ο ναός του Δελφινίου Απόλλωνος στην Αίγινα, ο ναός Δαφνηφόρου Απόλλωνος στην Ερέτρια, ο ναός της Αρτέμιδοςς στην Βραυρώνα και ο ναός της Αρτέμιδος στον Υμηττό (σήμερα μονή Καισαριανής), ενώ δεν έχει ἀκόμη κτισθεί ο ναός της Αμαρυσίας Αρτέμιδος.  Ο ναός της Αμαρυσίας Αρτέμιδος θα χτισθεί 100 χρόνια μετά!

Ο ταξιδιώτης από το μέλλον επισκέπτεται τους παραπάνω 6 (υπαρκτούς τον 5ο αι.) ναούς, έχοντας γνώση του κανόνα τριγωνισμού των Ελληνικών ναών. Αφού εντόπισε την γεωγραφική θέση των 6 ναών στους χάρτες της Google, στην συνέχεια κάνοντας χρήση του ειδικού λογισμικού που εντοπίζει τριγωνικές γεωδαισιακές σχέσεις μεταξύ των 6 παραπάνω ναών με πιθανά σημεία που στο μέλλον θα χτιζόταν ένας 7ος Ελληνικός ναός, εντοπίζει στον χάρτη το ακριβές σημείο όπου στο μέλλον θα κτισθεί ο ναός της Αμαρυσίου Αρτέμιδος!

Προκύπτει από τα παραπάνω ότι, το γεγονός της κατασκευής του ναού της Αμαρυσίου Αρτέμιδος που επρόκειτο να συμβεί υπήρχε ήδη εκεί, ευρίσκεται δηλαδή στο τετραδιάστατο χωροχρονικό συνεχές ήδη από τον 5 αι. π.Χ· απλώς το μέλλον της κατασκευής του ναού τής Αμαρυσίου Αρτέμιδος δεν έχει ακόμα πραγματωθεί στην ανθρώπινη αντίληψη ούτε του ταξιδιώτη από το μέλλον ούτε των αρχαίων Ελλήνων (βλ. θεωρία «παγωμένου κόσμου» / “block world”, Dickson σ. 165–174). Η πραγμάτωση του μέλλοντος επιβεβαιώνεται όταν ο χρόνο-ταξιδιώτης μας επιστρέφει στο 2017. Στις 21/9/2017 διαβάζει στις εφημερίδες ότι ο ναός της Αμαρυσίου Αρτέμιδος ανακαλύφθηκε στο ίδιο ακριβώς σημείο που του είχε υποδείξει το λογισμικό τριγωνισμού κατά την παραμονή του τον 5 αι. π.Χ στην Αρχαία Ελλάδα. Οι εικόνες 2-4 του είναι γνώριμες. Τις είχε δει στην οθόνη της συσκευής του κατά την επίσκεψή του στην Αρχαία Ελλάδα, στα μέσα του 5 αι. π.Χ. Ο χρονο-ταξιδιώτης μας επέτυχε να προβλέψει το μέλλον! Γνώριζε από τον 5ο αι. π.Χ το ακριβές σημείο που τον 4ο αι. π.Χ. θα χτιζόταν ο ναός της Αμαρυσίου Αρτέμιδος!]

Την παραπάνω συλλογιστική η ανθρώπινη λογική δεν μπορεί να απορρίψει, επειδή αποδεικνύεται μαθηματικά. Τα μαθηματικά είναι η πιο καθαρή μορφή αποδείξεως. Ως βασιζόμενη στην μαθηματική απόδειξη η παραπάνω συλλογιστική προκύπτει μέσω της διανοίας, πρόκειται δηλαδή σύμφωνα με τον Δημόκριτο για «γνήσια γνώση». Αντίθετα «νόθα είναι η γνώση που στηρίζεται στην όραση, την ακοή, την οσμή, την γεύση, την αφή», ως ο Δημόκριτος λέγει.

(IV) Η παραδοχή «Ο τριγωνισμός διαφορετικών ναών που κτίσθηκαν σε διαφορετικές περιόδους αποδεικνύει ότι ο τριγωνισμός προηγουμένων χρονικά ναών υποδεικνύει την θέση των μελλοντικών ναών», συνεπάγεται ότι το γεγονός της κατασκευής τους που επρόκειτο να συμβεί υπήρχε ήδη εκεί, βρίσκεται δηλαδή στο τετραδιάστατο χωροχρονικό συνεχές ήδη πριν κατασκευασθούν. Σε αυτή την περίπτωση οι ναοί είναι άχρονοι, αδημιούργητοι και παντοτινοί. Πιθανόν οι τριγωνικές γεωδαιτικές δομές μεταξύ των Ελληνικών ναών να είναι δομές παγωμένες στο τετραδιάστατο συνεχές (βλ. θεωρία «παγωμένου κόσμου» / “block world”, Dickson σ. 165–174). Πιθανόν δεν υπάρχει χρόνος, και σίγουρα ο χρόνος δεν ρέει όπως τον αντιλαμβανόμαστε.

(V) Αν ο κόσμος μας είναι «παγωμένος», αυτό συνεπάγεται ότι δεν υπάρχει «μέλλον»· όχι τουλάχιστον όπως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την ροή του χρόνου. Συνεπώς δεν υπάρχει χρόνος. «Ο χρόνος που γνωρίζουμε είναι αυτός που βλέπουμε στα ρολόγια», όπως ο μεγάλος Αϊνστάιν είπε.

(VI) Η παραδοχή ότι ο χρόνος δεν υπάρχει, ότι ο χρόνος είναι «παγωμένος», θα αποδείκνυε ορθή την Ελεατική Σκέψη, συγκεκριμένα τους μεγάλους Σοφιστές Γοργία και Παρμενίδη που είπαν για το όν: «τίποτα από ότι σκεπτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε δεν υπάρχει, ούτε το όν υπάρχει», «το Ον ευρίσκεται σε στάση, άχρονο, αδημιούργητο, αδιαίρετο».

(VII) Αν το όν δεν υπάρχει και ό,τι από αυτό υπάρχει (στην αντίληψή μας) ευρίσκεται σε στάση, άχρονο, αδημιούργητο, αδιαίρετο, μέσα στον παγωμένο χρόνο, τότε δεν υπάρχει ζωή, ούτε θάνατος υπάρχει, αλλά μόνο μεταβολή της καταστάσεως της πληροφορίας. Σε αυτό το ενδεχόμενο, η μεταβολή της πληροφορίας εκλαμβάνεται από τον άνθρωπο ως «ζωή» και «θάνατος» αποκλειστικά στα στενά όρια της ανθρώπινης αντιλήψεως, με την παρατήρηση μόνο, ότι οι έννοιες «ανθρώπινη αντίληψη», «ανθρώπινη λογική» και «ανθρώπινη σκέψη» αδυνατούν να εξηγήσουν την πραγματικότητα, πολλώ δε μάλλον που και η ανθρωπογενής έννοια «πραγματικότητα» δεν υφίσταται, αφού πρόκειται για διανοητική κατασκευή της ανθρώπινης αντιλήψεως, άρα υπόκειται στους αισθητηριακούς και αντιληπτικούς περιορισμούς της ανθρώπινης φύσεως. Και κάπως έτσι καταλήγουμε στην Σπηλιά του Πλάτωνος [εικόνα 1].

8) Ο Πλάτων περιγράφει μίαν ομάδα ανθρώπων που ζουν σε ένα σπήλαιο όλη τους την ζωή, αλυσοδεμένοι σε έναν τοίχο, χωρίς να μπορούν να δουν έξω από το σπήλαιο, ούτε να δουν πίσω τους, όπου ευρίσκεται μια φλόγα που φωτίζει τα αντικείμενα που κινούνται και ρίχνει τις σκιές τους στα τοιχώματα του σπηλαίου. Οι φυλακισμένοι αρχίζουν να αποδίδουν αυτά τα σχήματα με όρους και έννοιες, ενώ πιστεύουν ότι οι σκιές αυτές είναι πραγματικές.

Το ότι οι φυλακισμένοι, ωστόσο, μπορούν να δουν μόνο τις σκιές αυτές, δε σημαίνει ότι ο υπαρκτός κόσμος περιορίζεται μόνο μέσα στο σπήλαιο. Αν κάποιοι καταφέρουν να λυθούν από τις αλυσίδες και βγουν από το σπήλαιο, θα τυφλωθούν από την λάμψη του Ηλίου και θα επιστρέψουν πίσω. Αν, ωστόσο, συνηθίσουν το φως, θα δουν καθαρά τον Ήλιο, που συμβολίζει το Αγαθό, και θα καταλάβουν ότι όσα έβλεπαν μέσα στο σπήλαιο ήταν απλά προβολές, σκιές της αλήθειας. Ίσως σκεφθούν να επιστρέψουν πίσω, λυπούμενοι τους φυλακισμένους συντρόφους τους. Πίσω, όμως, στο σπήλαιο, δεν θα μπορούν να συνηθίσουν στο σκοτάδι, και, προσπαθώντας να διδάξουν στους υπολοίπους την αλήθεια, ίσως δεχθούν το μίσος και την αντίδρασή τους. Ωστόσο, όσοι ελευθερώθηκαν, οι φιλόσοφοι, έχουν χρέος να επιστρέψουν πίσω και να διδάξουν και τους υπόολοίπους.

Ο κόσμος μέσα στο σπήλαιο εκφράζει την εμμονή στα «αισθητά πράγματα», όσων μπορούν οι άνθρωποι να αντιληφθούν με τις αισθήσεις τους, ενώ η άνοδος στον πραγματικό κόσμο και η όραση των αληθινών Ιδεών υπό το φως του Ηλίου οδηγούν στην εναρμόνιση των τριών τμημάτων της ψυχής και την ενδυνάμωση του λογιστικού.

Η αλληγορία του Σπηλαίου περιλαμβάνεται στην «Πολιτεία», με την οποία ο Πλάτων εξηγεί την Θεωρία των Ιδεών του. Η αλληγορία του σπηλαίου είναι μια προσπάθεια τεκμηριώσεως της θέσεως του φιλοσόφου ως βασιλιά στην Ιδεώδη Πολιτεία. [Wikipedia]

Φιλόσοφοι της εποχής μας είναι οι επιστήμονες που υπηρετούν τις Επιστήμες αιχμής. Είναι εκείνοι που διακονούν τις Επιστήμες, των Μαθηματικών, της Φυσικής και της Πληροφορικής.

Ἀλαμπάσης Θανάσης

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply