Ὑπάρχουν πολλὲς Γερμανίες

Εἶναι κοινὸς τόπος αὐτὰ τὰ χρόνια τῆς κρίσεως νὰ μιλᾶμε γιὰ τὴν προστεταντικὴ ἠθικὴ τῆς Γερμανίας, τοῦ (καθολικοῦ) Σόυμπλε καὶ τῆς (προτεστάντισσας;;;) Μέρκελ.
Μέσα σὲ αὐτὴν τὴν λογικὴ ἁπλοποιήθηκαν οἱ λόγοι τῆς «τιμωρίας» μας καὶ νέα στερεότυπα οἰκοδομήθηκαν στὸν «λαό», ποὺ μέσα ἀπὸ τὰ στερεότυπα αὐτὰ μπορεῖ εὐκολότερα νὰ ἀντιληφθῇ τὶς καταστάσεις.
Οὐδὲν ἀναληθέστερον ἀπὸ αὐτὸ τὸ στερεότυπο!!!

Κατ’ ἀρχὴν ὑπάρχουν πολλὲς Γερμανίες. Ὑπάρχει ἡ καθολικὴ Γερμανία τοῦ νότου καὶ τῆς κοιλάδος τοῦ Ῥήνου, ἡ ὁποία ἦταν καθοριστικὴ στὶς μεταπολεμικὲς πολιτικὲς διαμορφώσεις, μὴν ξεχνᾶμε τὸ κυβερνὸν τὰ τελευταῖα 12 χρόνια Τσὲ – Ντέ-Οὔ., εἶναι κυρίως δημιούργημα τοῦ καθολικοῦ Ἀντενάουερ, τὸ μάρτυρος καὶ ὁ τίτλος του, ἐπίσης τὰ δύο πλουσιότερα κρατίδιά του, ἡ Βαυαρία καὶ ἡ Βάδη Βυτεμβέργη, εἶναι (θεωρητικά) καὶ μὲ συντριπτικὲς πλειοψηφίες καθολικά.

Ἡ Γερμανία ὅμως, δεν εἶναι οὔτε καθολικὴ οὔτε προτεσταντική. Εἶναι πρωτίστως προϊὸν τῆς νεωτερικότητος καὶ τῆς ἑνώσεως δεκάδων «βασιλείων», δουκάτων καὶ τσιφλικίων ὑπὸ τὴν ἡγεσία τῆς Πρωσσίας τοῦ 1870.

Ἐὰν ὑπάρχῃ μία σταθερὰ στὴν Γερμανία, πέραν ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἕνωση, εἶναι ἴσως ὁ καθοριστικὸς ἰδεολογικὸς ἠγεμονισμὸς τῆς σοσιαλδημοκρατίας.
Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι τὸ 1914 τὸ σοσιαλδημοκρατικὸ κόμμα ἦταν πλειοψηφία στὸ Ῥάιχσταγκ.

Ἡ ἄλλη ἰδεολογικὴ σταθερὰ εἶναι ὁ φεουδαλισμός, ποὺ ἔχει περάσῃ στὸ πετσὶ τῶν Γερμανῶν, γιὰ 1800 κοντὰ χρόνια, ἀπὸ τότε ποὺ «ἐμφανίσθηκαν» ἱστορικὰ στὶς ῥωμαϊκὲς παρυφές.

Ὁ Γερμανὸς δὲν λατρεύει κάποιον θεό, ποὺ μπορεῖ νὰ γίνῃ ἀντιληπτὸς μέσα ἀπὸ διαδικασίες ἐνοράσεως καὶ αἰσθήματος. Εἶναι σκληρὸς πραγματιστής, στὴν μακραίωνη ἱστορία τοῦ (τῶν 20 αἰώνων).
Πλέον οἱ ἀπόψεις του ἔχουν ἀποκρυσταλλωθῇ.
Λατρεύει μόνον τὸ κράτος, ὄχι τὴν πατρίδα ἢ τὴν ἑλληνικὴ πολιτεία, ἀλλὰ τὸ κράτος.

Στὶς περιπτώσεις ποὺ εἶναι ἀριστερόστροφος τὸ κράτος εἶναι ὁ μπαμπάς του καὶ ἡ μαμά του, εἴτε ἔχει τὸ ὄνομα Βίσμαρκ, εἴτε τὸ ὄνομα Φῦρερ, εἴτε τὸν λὲν Μπρᾶντ καὶ Σμίτ, ἢ ἀκόμη κι ἂν τὸ λὲνε Ἄγκελα.

Ἐὰν εἶναι δεξιόστροφος τότε ὁ ἀπόλυτος κυρίαρχος εἶναι ὁ φεουδάρχης ἤ, στὸ τέλος – τέλος, τὸ ἀφεντικό του.

Ὁ καλλίτερος Ναζιστὴς καὶ ὁ καλλίτερος Κομμουνιστὴς ταὐτόχρονα.

Δὲν ὑπάρχει κάποιο ψυχικὸ μεγαλεῖο σὲ αὐτὸν τὸν λαό, ποὺ νὰ τὸν κάνῃ σπουδαῖο.
Λαὸς παρίας, μονίμως μὲ τὴν αἴσθηση τῆς εἰς βάρος του ἀδικίας, μονίμως σὲ ἀναζήτηση ἀφεντικοῦ.
Αὐτὸς ποὺ ψηφίζει σήμερα, μὲ μεγάλη εὐκολία, μπορεῖ νὰ μετατραπῇ ἀπὸ ὀρθοπολιτικὸ γουροῦνι (ποὺ εἶναι σήμερα) σὲ ῥατσιστικὸ θηρίο, ἐὰν αὐτὸ ἐξυπηρετῇ τὴν στιγμή.

Αὐτὸς ὁ λαὸς σήμερα καθορίζει τὴν τύχη τῆς Εὐρώπη.
Ἕνας λαὸς δουλοπαροίκων μὲ ταλέντο τεχνίτου. Τίποτα περισσότερο καὶ τίποτα λιγότερο.

Ἡ μόμιμος καταδίκη του σὲ καθεστὼς αὐστηρῆς ἐπιτροπείας, εἶναι μοναδικὴ ἐξασφάλισις γιὰ τὸν ἐλεύθερο κόσμο.

Τὰ μεγάλα του μυαλὰ εἶναι οἱ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις στὸν κανόνα.

«Ἕνας»

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply