Διψώντας γιὰ αἷμα…

Διψώντας γιὰ αἷμα...Μετὰ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ (1922) καὶ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ προδομένου Στρατοῦ μας, ὑπὸ τοὺς συνταγματάρχες Νικόλαο Πλαστήρα καὶ Στυλιανὸ Γονατᾶ, τὸ κυρίαρχο σύνθημα ποὺ ὑπῆρχε στὰ χείλη Λαοῦ καὶ Στρατοῦ ἦταν ἕνα: «οἱ προδότες νὰ τιμωρηθοῦν»!
Λαὸς καὶ Στρατὸς ζητοῦσαν στὴν οὐσία ἐκδίκηση γιὰ τὴν Καταστροφή!

Βέβαια καμμία τιμωρία δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς δόσῃ πίσω τὴν Ἰωνία, τὴν Ἴμβρο, τὴν Τένεδο καὶ τὴν Ἀνατολικὴ Θράκη (ποὺ ἀναγκασθήκαμε νὰ παραδώσουμε στοὺς Τούρκους μὲ τὴν Συνθήκη τῆς Λωζάννης τὸ 1923), οὔτε νὰ ξαναφέρῃ στὴν ζωὴ τὶς ἑκατοντάδες χι;λιάδες Ἑλλήνων ποὺ ἐσφαγιάσθηκαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους.
Ὅμως ἔδειχνε ὅτι θὰ ἁπάλυνε τὸν πόνο, ὅλων αὐτῶν ποὺ ἔνοιωσαν προδομένοι, ὅταν ἔβλεπαν τὸν ἔνδοξο μέχρι τότε Ἑλληνικὸ Στρατό, νὰ ὑποχωρῇ ἄτακτα καὶ νὰ ἀποχωρῇ ἀπὸ τὰ ἱερὰ ἐδάφη τῆς Ἰωνίας, ἀφήνοντάς τους ἀνυπερασπίστους στὶς ὀρδὲς τοῦ ἐκδικητικοῦ Μουσταφᾶ Κεμάλ!
Θὰ ἁπάλυνε κατὰ κάποιον τρόπο καὶ τὴν ντροπὴ γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀξιωματικοὺς καὶ ὁπλίτες, ποὺ ἀπὸ ἔνδοξοι ἀπελευθερωτὲς κατήντησαν κυνηγημένοι φυγάδες, ρακένδυτοι, ξυπόλυτοι, ἄοπλοι, νηστικοί, μὲ μόνο ἔνστικτο νὰ κυριαρχῇ μέσα τους, αὐτὸ τῆς αὐτοσυντηρήσεως.

Τότε οἱ λεγόμενοι «6» Πολιτικοὶ καὶ Ἀρχιστράτηγος, κάθισαν σὲ ἕνα ἐδώλιο ἑνὸς δικαστηρίου, ποὺ ἐκ προοιμίου τοὺς εἶχε καταδικάση…
Κατηγορήθηκαν λοιπὸν γιὰ ἐσχάτη προδοσία, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι «μὲ δόλο συνήργησαν ἀπὸ κοινοῦ, μὲ σκοπὸ νὰ παραδοθοῦν
στὸν ἐχθρὸ Ἑλληνικὰ ἐδάφη»!

Ἡ ἀπόφασις κόλαφος!
Ἔνοχοι μὲ τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου… στὸ Γουδὶ ἔγινε ἡ ἐκτέλεσις τῆς ποινῆς!

Οἱ καταδικασθέντες:
Γούναρης, Θεοτόκης, Μπαλτατζῆς, Πρω
τοπαπαδάκης, Στράτος καὶ Χατζηανέστης!

Οἱ Ἄγγλοι προσεπάθησαν νὰ ἀποτρέψουν τὴν ἐκτέλεση τῆς ἀποφάσεως τοῦ Δικαστηρίου μὲ ἀπειλὲς γιὰ διπλωματικὸ ἀποκλεισμὸ καὶ ἄλλα ἀντίποινα, πολιτικὰ καὶ οἰκονομικά, ἀλλὰ βρῆκαν ἐμπρός τους τὸν συνταγματάρχη Νικόλαο Πλαστήρα. Τόν «Μαῦρο Καβαλάρη» τοῦ Μικρασιατικοῦ Μετώπου! Τὸν Διοικητὴ τοῦ «Σεϊτᾶν-σκέρ» (ὅπως ὀνόμαζαν οἱ Τοῦρκοι τό 5/42 Σύνταγμα Εὐζώνων).

Μὲ μίαν ἀντρίκια καὶ ἄκρως Ἑλληνοπρεπὴ ἀπάντηση στὸν πρέσβυ τους Λίντλεϋ, διέλυσε ὁποιανδήποτε ἐλπίδα τῶν Ἄγγλων, νὰ
ἐπιβάλουν τὴν θέλησή τους στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπαναστατικὴ Κυβέρνηση. Τὸ μόνο ποὺ κατάφεραν οἱ Ἄγγλοι, ἦταν νὰ παραλάβουν τὸν πρίγκιπα Ἀνδρέα, ὁ ὁποῖος εἶχε καταδικασθῆ σέ Ἰσόβια Ἐξορία καί, ἀμέσως μετά, σήκωσε τὸ τηλέφωνο καὶ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ
ἐκτελεσθῇ ἡ θανατικὴ ποινὴ ποὺ εἶχε ἐπιβάλλη τὸ Στρατοδικεῖο, στοὺς Ἕξι (Ἀρχιστράτηγο καὶ Πρωθυπουργὸ -Ὑπουργούς)!

Πολλοὶ νομικοὶ κύκλοι τῆς ἐποχῆς ἀρθρογράφησαν μὲ μανία καὶ ἐμπάθεια κατὰ τῆς ἀποφάσεως τοῦ Στρατοδικείου.
Ὑπεστήριξαν ὅτι δὲν ἀπεδείχθη τὸ κατηγορητήριο σὲ οὐδεμία περίπτωση… Καὶ ἀπὸ καθαρὰ «νομικὴ ἄποψη» εἶχαν δίκαιον.
Διότι οὐδέποτε ἀπεδείχθη ὅτι ὁ πρωθυπουργὸς Γούναρης καὶ οἱ κυριότεροι ὑπουργοί του, μαζὺ μὲ τὸν ἀρχιστράτηγο Χατζηανέστη, «μὲ δόλο συνήργησαν ἀπὸ κοινοῦ μὲ σκοπὸ νὰ παραδοθοῦν στὸν ἐχθρὸ Ἑλληνικὰ ἐδάφη» (ὅπως ἔλεγε τὸ κατηγορητήριο)!
Ὑπῆρξαν ὀργανωτικά καί οἰκονομικά ἀνίκανοι; Ναί…
Ὑπῆρξαν πολιτικά καί στρατηγικά «ἀλλήθωροι»; Ναί…
Ὑπῆρξαν στρατιωτικά «μύωπες»; Ναί…
Νὰ τὰ δεχθοῦμε ὅλα! Νά προσθέσουμε καί τήν μισαλλοδοξία;
Ἔστω…
Ὅμως δὲν ἀπεδείχθησαν «προδότες» μὲ τὴν στενὰ νομικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου!

Πρῶτον καὶ κύριον: ἡ Μικρὰ Ἀσία δὲν ἐθεωρεῖτο «τυπικά» Ἑλληνικὸ Ἔδαφος. Ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς εἶχε λάβη ἐντολὴ ἀπὸ τοὺς
συμμάχους νὰ ἀποβιβασθῇ γιὰ τὴν προστασία τῶν ἐκεῖ πληθυσμῶν, νὰ τηρήσῃ δηλαδὴ τὴν τάξη, ἀλλὰ πάντα σὲ «τυπικά» Ὀθωμανικὸ (Τουρκικό) ἔδαφος!
Ἄσχετα ἄν οἱ πάντες θεωροῦσαν βέβαιο ὅτι κάποιαν στιγμή, ὅλη αὐτὴ ἡ περιοχὴ – τουὐλάχιστον τοῦ σαντζακίου Σμύρνης – ἐπρόκειτο νὰ προσαρτηθῇ στὴν Ἑλλάδα, μετὰ ἀπὸ δημοψήφισμα, μὲ δεδομένη τὴν πλειοψηφία τοῦ Ἑλληνικοῦ καὶ φιλελληνικοῦ Ἀρμενικοῦ στοιχείου, στὴν περιοχή.

Δεύτερον δέν προέκυψε ἀπὸ κάπου – τοὐλάχιστον ἀπὸ τὴν ἀκροαματικὴ διαδικασία – ὅτι οἱ ἐν λόγῳ Πολιτικοί, ἔκαναν μὲ δόλο
ὅτι ἦταν δυνατόν, γιὰ νὰ παραδώσουν τὴν Μικρὰ Ἀσία στὸν Κεμάλ…
Στὴν συνείδηση ὅμως τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, ποὺ εὑρέθη ἐμπρὸς σὲ μίαν Ἐθνικὴ Καταστροφή ἦσαν ἐκ προοιμίου ὅλοι ἔνοχοι
Καὶ τὸ Στρατοδικεῖο συνετάχθη μὲ τὴν θέληση τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ!»

Δηλαδὴ καὶ μὲ λίγα λόγια.
Ἡ ἄποψίς μου εἶναι ὅτι, νομικά, τὸ κατηγορητήριο ἦταν σαθρὸ καὶ κατέῤῥευσε!
Ὅμως ἀξιωματικοί, πρόσφυγες, λαὸς ἤθελεν «Νέμεση», ἔστὧ καὶ μὲ αἷμα ἀθῴων, οἱ ὁποῖοι μποροῦσαν νὰ κατηγορηθοῦν γιὰ ὅ,τι μπορεῖτε νὰ φαντασθεῖτε, ἀπὸ ἀνικανότητα ἔως πολιτικὴ ματαιοδοξία.
Στὴν πεποίθηση ὅμως τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ τοῦ στρατοῦ ἦσαν προδότες…

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο μου: «Κύπρος 1974, ἡ Μεγάλη Προδοσία».
Ἐκδόσεις Πελασγός.

Δημητριάδης Κωνσταντῖνος

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply