Ὥρα πραγματικῆς Ἀντιστάσεως… (ζ)

…καὶ ἐπαναδομήσεως… Ἐκ θεμελίων… τῶν πάντων…
…γιὰ νὰ μπορέσουμε, σιγὰ σιγά, νὰ ἐπανακτήσουμε τὴν χαμένη μας αὐτοεκτίμησιν, τὸν χαμένο μας ἑαυτὸν καὶ τὴν κλεμμένη μας ζωή.
Ἡ ἀντίστασις, ἐπὶ τῆς οὐσίας, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, πρέπει νὰ γίνεται μὲ ὅπλα κι ἐργαλεία στὰ ὁποία δὲν ἔχουν πρόσβασιν κι ἔλεγχο οἱ κρατοῦντες, διότι σὲ κάθε ἄλλην περίπτωσιν θὰ τὰ διαφθείρουν καὶ θὰ τὰ καταστρέψουν.
Καί ποιό εἶναι τό μέγιστον ὅπλο τοῦ κόσμου μας; Μήπως ἡ σκέψις μας; Μήπως τό μυαλό μας;

Ξεκινᾶμε λοιπὸν ἀπὸ αὐτό, τὸ μέγιστον ὅπλο μας, ποὺ πράγματι ἐλέγχεται μόνον ἀπὸ ἐμᾶς…
…καί, μετά, ὅταν τὸ ἐνεργοποιήσουμε, συνεχίζουμε…

Ἀντίστασις λοιπόν… οὐσιαστική.
Ὁδηγός, σύντροφος καὶ σύμμαχος, σὲ αὐτὴν τὴν ὁπτική, ὁ φίλος Δημήτριος Δρούκας, ὁ ὁποῖος σήμερα μᾶς προτείνει τὸ ἕβδομον βῆμα τῆς (πραγματικῆς) παθητικῆς ἀντιστάσεως.

Παθητικὴ ἀντίστασις, κίνησις ἑβδόμη:

«Μᾶθε τὸ τὶ ἀπαγορεύεται νὰ ἔχῃς ἢ νὰ εἶσαι καὶ πρᾶξε τὸ ἀντίθετον!!!»

Δημήτριος Δρούκας

Γιὰ νὰ ἔχῃ ἀποτέλεσμα ἡ σκέψις μας, ἡ ἐπιλογή μας καὶ ἡ πράξις μας ἀπαιτεῖται νὰ «ξεφλουδίσουμε» τὸ πεποιθησιακό μας καὶ τὸ ἠθικό μας «οἰκοδόμημα». Τὸ ὁ,τιδήποτε ὀφείλουμε νὰ τὸ ἐρευνήσουμε, νὰ τὸ ἀμφισβητήσουμε καὶ νὰ τὸ κρίνουμε ὡς ἀναγκαῖον (ἤ ὄχι), πρὸ κειμενου νὰ καταργηθοῦν ὅλα τὰ ἀόρατα καὶ ὀρατὰ δεσμά μας. Δεσμὰ ποὺ δὲν ἀντιληφθήκαμε πότε καὶ πῶς φορτωθήκαμε, ἀλλὰ τὰ κατανοοῦμε εὔκολα μόνον ὅταν προσπαθοῦμε νὰ πράξουμε κάτι ποὺ συγκρούεται μὲ τὶς κρατοῦσες καὶ ἔξωθεν ἐπιβεβλημμένες μορφὲς καταστολῆς μας.
Ἐὰν ἀδυνατοῦμε νὰ ξεκινήσουμε ἀποδομητικά, τότε, ἁπλᾶ, ξεκινᾶμε μὲ τὰ ὅσα …ἀπαγορεύονται!

Φιλονόη

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply