Κάποιοι φίλοι, συχνὰ πυκνά, μέσα σὲ ὅλην αὐτὴν τὴν κατάντια, ἀρνῶνται νὰ ἀπολαύσουν τὴν καθημερινότητα, μὲ τὰ ὅποια καλὰ ἢ στραβά της. Κλείνονται σιγὰ σιγὰ στοὺς ἑαυτούς τους, στιγματίζουν κάθε προσπάθεια ἀντιμετωπίσεως τῶν ἰσοπεδωτικῶν μηχανισμῶν, ἐνᾦ ἀρνῶνται νὰ συνειδητοποιήσουν πὼς γιὰ νὰ ἐξέλθῃ κάποιος νικητὴς ἀπὸ ἕναν πόλεμο (τὸν ὁποιονδήποτε) ὀφείλει στὸν ἑαυτόν του νὰ πιστεύῃ πρῶτος αὐτὸς στὴν νίκη καί, κυρίως, στὴν ζωή.

Κάποιοι ἄλλοι ἀκόμη ἐξ αὐτῶν, δυστυχεῖς καὶ ταλαίπωροι πραγματικά, ἀποσύρονται ὅλο καὶ πιὸ συνειδητὰ ἀπὸ τὶς δράσεις καὶ τὶς ἀντιδράσεις, ἀπενεργοποιώντας, ἀρχικῶς, τοὺς μηχανισμοὺς αὐτοπροστασίας τους καί, τελικῶς, ἐπιτρέποντας σὲ ὅλων τῶν ἐπιπέδων τοὺς κρατοῦντες νὰ σημειώνουν ἐπαναλαμβανόμενες ἠθικὲς καὶ νοητικὲς νίκες εἰς βάρος τους. Κι ἀκριβῶς λόγῳ αὐτῆς τῆς ὑπαναχωρήσεως καὶ τῆς παραιτήσεως, ὅλο καὶ περισσοτέρων ἀπὸ τὶς προσπάθειες διατηρήσεως γραμμῶν «ἀμύνης», οἱ συλλογικὲς ἀντιδράσεις ἀπομειώνονται καὶ σὲ ἀριθμὸ καὶ σὲ ποσοστὰ συμμετοχῆς, δίδοντας τὴν χαρὰ τῆς νίκης σὲ καθεστωτικοὺς καὶ ἰσοπεδωτικοὺς μηχανισμούς. Εἶναι, ἐν ἀγνοίᾳ τους, τὰ σπουδαιότερα θύματα αὐτοῦ τοῦ «πολέμου», ἐφ’ ὅσον στὴν πραγματικότητα εἶναι κι αὐτοὶ ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ συνδράμουν ὅσο οὐδεὶς ἄλλος, στὸ νὰ διατηρηθοῦν οἱ ὅποιες «γραμμὲς ἀμύνης» ἀδιαπραγμάτευτες καὶ ἀμετακίνητες. Καί, κρίνοντας ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, αὐτοὶ ἦσαν τελικῶς ὁ βασικὸς στόχος τῶν πιέσεων τοῦ καθεστῶτος.

Κάποιοι ἄλλοι, προχωρώντας το ἀκόμη παρὰ πέρα, θεωροῦν πὼς ἐπὶ πλέον μέσα σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς συνθῆκες καταῤῥεύσεως ὅλοι αὐτοὶ ποὺ μποροῦν καὶ χαμογελοῦν, ποὺ ἀντιμετωπίζουν μὲ σταθερότητα καὶ αἰσιοδοξία τὰ προβλήματα καὶ ποὺ παραμένουν ὄρθιοι μέσα σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ ἀπάνθρωπο σκηνικό, εἶναι τοὐλάχιστον ἠλίθιοι καὶ γελοῖοι καὶ ἐκτὸς πραγματικότητος, ἐνᾦ συστηματικὰ οἱ ἴδιοι μετατρέπονται σὲ μοχλὸ ἀσκήσεως πιέσεων καθυποτάξεως κάθε ἑνὸς ποὺ ἀκόμη σκέπτεται, στέκεται καὶ αἰσιοδοξεῖ. Ἡ ἐν λόγῳ ἀντίδρασις, συνδυαστικὰ μὲ τὶς δύο προαναφερόμενες …«συνθῆκες»,  εἶναι τελικῶς τὸ «σαράκι» ποὺ τρώει ἐκ τῶν ἔσω ὅλο τὸ σῶμα τῆς κοινωνίας, μὴ ἐπιτρέποντας καὶ στοὺς ὅποιους ἐκ τῶν ὑπολοίπων ἐπιθυμοῦν νὰ συστηματικοποιήσουν τὶς κινήσεις τους.

Κι ἐρχόμεθα στοὺς …«καλομηνάκηδες» (λέξις «κλεμμένη ἀπὸ τὸν διαδικτυακὸ φίλο καὶ δημοσιογράφο Νῖκο Ῥούσση)…
Οἱ …«καλομηνάκηδες» εἶναι γιὰ αὐτοὺς ὅλους, ποὺ προανέφερα, τὸ «κόκκινο πανί», διότι, ἐν τελῶς «χαζοχαρούμενα» ἀγνοοῦν τὶς πραγματικὲς συνθῆκες διαβιώσεώς μας καὶ παραμένουν σὲ ἕναν κόσμο μὲ λουλουδάκια καὶ καρδοῦλες, ποὺ οὐδὲ μίαν σχέσιν ἔχει μὲ τὴν πραγματικότητα. Εἶναι αὐτοὶ πού, ἐπισήμως, θέλουν διὰ τῆς βίας νὰ διατηροῦν τὰ περιτυλίγματά τους καὶ νὰ μὴν ἐμβαθαίνουν, κρύβοντας ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς τους τὶς ἀλήθειες. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ «πετοῦν» σὲ ἕναν κόσμο δικό τους καὶ ποὺ εἶναι ἀνίκανοι νὰ συνειδητοποιήσουν τὸ βάρος αὐτῶν ποὺ ἔχουν πέση στὶς πλάτες μας. Εἶναι, ἐὰν θέλετε, οἱ ἠλίθιοι τῆς καθημερινότητός μας, ποὺ καὶ μᾶς βασανίζουν καὶ μᾶς ταλαιπωροῦν, ἀνίκανοι νὰ δοῦν πέραν ἀπὸ τὴν μύτη τους. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀν τὶ νὰ ἑστιάζουν στὴν οὐσία τῶν προβλημάτων, τὰ κουκουλώνουν καὶ πηγαίνουν γιὰ …καφέ. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία, σὲ ἔνα νέο «λεφτὰ ὑπάρχουν» θὰ σπεύσουν νὰ χειροκροτοῦν καὶ νὰ χοροπηδοῦν σὰν μαϊμοῦδες.
Κι ἐρωτῶ ἐγώ: ἔ καί; Τί ἔγινε; Μποροῦν ὅλοι νά ἀντιληφθοῦν τά ἴδια πράγματα; Μποροῦν ὅλοι νά συνειδητοποιήσουν στό ἴδιο βάθος κάποιους μηχανισμούς; Μποροῦν ὅλοι νά ἔχουν τίς ἴδιες σκέψεις; Μήπως μποροῦν ὅλοι νά ἔχουν τίς ἴδιες ἀντιδράσεις; Ἤ μήπως μποροῦν ὅλοι νά ἔχουν τά ἴδια ταλέντα;

Σὲ κάθε κοινωνία χρειάζονται ἅπαντες. Χρειάζονται καὶ οἱ ἔξυπνοι καὶ οἱ χαζοί. Χρειάζονται καὶ οἱ ἀκαδημαϊκοὶ καὶ οἱ σιδεράδες. Χρειάζονται καὶ οἱ ἰατροὶ καὶ οἱ τραγουδοποιοί.
Μὲ τὴν ἰδίαν λογικὴ χρειάζονται καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀντιλαμβάνονται τὰ περισσότερα, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλοι, ποὺ ἀναλόγως τοῦ βαθμοῦ ἀντιληπτικότητός τους, ἀντιλαμβάνονται μικρὸ ἢ μεγάλο τμῆμα τῶν ὅσων συμβαίνουν.
Χρειάζονται ἐν ὁλίγοις καὶ οἱ στραβοὶ καὶ οἱ ἀνοικτομάτηδες.
Χρειάζονται κι αὐτοὶ ποὺ θὰ σκαλίζουν μὲ τὶς ἔρευνές τους τὰ ψέμματα, γιὰ νὰ φέρουν στὸ φῶς τὶς ἀλήθειες, ἀλλὰ κι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἀρέσκονται στὰ …ψέμματα καὶ θὰ φοβοῦνται τὶς ἀλήθειες.

Γιατί χρειάζονται ὅλοι; Μὰ διότι ὅταν ὁ ὄγκος μίας μεγαλειώδους ἐργασίας ἢ ἑνὸς μεγάλου ἀγῶνος ἢ ἀκόμη κι ἑνὸς πολέμου ἀπαιτεῖ προσηλώσεις, ἀφοσιώσεις καὶ δεσμεύσεις ἀπόλυτες καί, κυρίως, δίχως ἐκπτώσεις, εἶναι ἐλάχιστοι αὐτοὶ ποὺ ἀπὸ τὴν ἀρχή, γνωρίζοντας τὸ μέγεθος τοῦ κόπου ποὺ ὀφείλουν νὰ καταθέσουν, θὰ δεχθοῦν νὰ συμμετάσχουν καὶ νὰ θυσιάσουν κάθε ἱκμάδα τους σὲ ἕναν σκοπό. Οἱ κόποι φαντάζουν «βουνά» ἀξεπέραστα στοὺς περισσοτέρους συνανθρώπους μας. Ἡ ἄγνοια τοῦ μεγέθους τοῦ κόπου καὶ τοῦ πόνου ποὺ θὰ ἀπαιτηθῇ ὅμως συνδράμει τελικῶς στὸ νὰ ἐργασθοῦν ἅπαντες γιὰ ἕναν κοινὸ σκοπό*, ἂν καὶ οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν τελοῦν ὑπὸ πλήρῃ ἄγνοια τοῦ μεγέθους τῆς θυσίας καὶ τοῦ πόνου ποὺ θὰ κληθοῦν νὰ καταθέσουν. Κι ἔχουμε πράγματι βουνὰ νὰ ὑπερβοῦμε. Πανύψηλα… Θεωρητικῶς ἀνυπέρβλητα…

Μά, εἴτε τὸ ἀντιλαμβανόμεθα, εἴτε ὄχι, ὅλοι ἐμεῖς αὐτὸ κάνουμε σήμερα. Ἔχουμε εἰσέλθη σὲ μίαν περίοδον τέτοιαν, ποὺ ἐὰν δὲν πολεμήσουμε θὰ χαθοῦμε. Συνειδητῶς ἢ μή, γνωρίζοντες ἢ ὄχι, ἀντιλαμβανόμενοι ἢ μή, πολεμοῦμε. Ἄλλοι τὸ κάνουν συνειδητῶς κι ἄλλοι ὑποσυνειδήτως. Ἄλλοι «βαροῦν γροθιὰ στὸ μαχαίρι» κι ἄλλοι κύπτουν τὶς κεφαλὲς λοξοκυττώντας ὅ,τι τοὺς ὁδήγησε στὸ νὰ ὑποταγοῦν ἐπιφανειακῶς. Ἄλλοι, ἀρκετοί, συμβιβάζονται ἐπισήμως ἀλλὰ μέσα τους πνίγονται κι ἐλπίζουν. Εἶναι ἐλάχιστοι, ἀναλογικῶς, αὐτοὶ ποὺ ἀπολαμβάνουν τὶς σημερινὲς συνθῆκες καί, ὁπωσδήποτε εἶναι καὶ ἐξαγορασμένοι καὶ διαπλεκόμενοι. Ὅμως αὐτοὶ οἱ τελευταῖοι εἶναι καὶ οἱ ἀδιάφοροι, ἐφ΄ ὅσον ἡ μεγάλη μάζα ὑποφέρει καὶ βαρυγκομᾶ. Κι ὅσο, ἀκόμη κι ἕνας μόνον, συμπολίτης μας, βαρυγκομᾷ, τόσο τὸ σκηνικὸ θὰ εἶναι πλαστὸ καὶ ὁ πόλεμος θὰ μαίνεται λυσσώδης. Μὰ ὅσο ὁ πόλεμος καλὰ θὰ κρατῆ, τόσο δὲν θὰ μπορῆ ἄνθρωπος στὸν πλανήτη νὰ κοιμᾶται ἥσυχος. Διότι ἡ ἀπελευθέρωσις τοῦ Ἀνθρώπου δὲν εἶναι τοπικὴ ἀλλὰ παγκόσμιος.

Προσπαθοῦμε λοιπόν, ἀγωνιζόμεθα, παλεύουμε γιὰ νὰ ἐπαναδομήσουμε ἀρχικῶς τὶς ἀναγκαῖες «γραμμὲς ἀμύνης» καὶ νὰ συγκροτήσουμε, σταδιακῶς, μίαν «κρίσιμο μάζα» ἀνθρώπων συνειδητοποιημένων, ποὺ θὰ ἐπαναπροσδιορίσουν ὅσα χρειάζονται, γιὰ νὰ ἀσκήσουμε τὸ αὐτονόητον δικαίωμά μας στὴν ζωή. Καὶ τὸ αὐτονόητον δικαίωμά μας στὴν ζωὴ δὲν περιλαμβάνει κάτι ἀπὸ τὸ ψευδεπίγραφον Ἑλλαδοκαφριστάν, ποὺ ἔως τώρα γνωρίζαμε σὰν Πατρίδα μας. Περιλαμβάνει μύρια ἄλλα ἄσχετα, ἠθικῆς, νοητικῆς καὶ πνευματικῆς βάσεως, ποὺ γνώμονά τους θὰ ἔχουν τὸ δίκαιον καὶ τὴν ἰσονομία, θεωρώντας τὸν Ἄνθρωπον πᾶν μέτρον κι ὄχι τὸ ἀνάποδον. Ἔως τότε, ἔως τὴν στιγμὴ δῆλα δὴ ποὺ θὰ ξεκινήσῃ νὰ ὑπάρχῃ ἐκείνη ἡ ἀναγκαία «κρίσιμος μάζα», εἴμεθα ὑποχρεωμένοι, μὲ κάθε εὐκαιρία νὰ σκεπτόμεθα θετικά, νὰ συμμετέχουμε σὲ μάχες θεωρώντας ἐκ τῶν προτέρων πὼς ἡ νίκη μᾶς ἀνήκει και νὰ πολεμοῦμε τοὺς ἀρνητὲς τῆς ἐπιτυχοῦς ἐκβάσεως. Διότι πλέον, δὲν ἀρκεῖ μόνον νὰ συμμετάσχουμε στὶς μάχες συνειδητῶς, ἀλλὰ ἐπιβάλλεται νὰ τὸ κάνουμε θεωρώντας πὼς θὰ ἐξέλθουμε τῶν μαχῶν νικητές. Διότι ἐκτὸς τοῦ «οὔ πόσοι, ἀλλὰ ποῦ», καλὸ εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὁ κάθε Ἕκτωρ, ποὺ βγαίνει στὴν μάχη, ὀφείλει νὰ θεωρῇ πὼς ἔχει τόπο νὰ ἐπιστρέψῃ κατόπιν αὐτῆς. Ἔχει Πατρίδα νὰ πατήσῃ ἐπάνω της. Ἔχει μίαν Ἀνδρομάχη νὰ τὸν προσδοκᾷ. 
Τί ἔχουμε ἐμεῖς λοιπόν γιά νά μᾶς ἀναμένῃ; Ποῦ εἶναι αὐτή ἡ ἀναγκαία Πατρίς τῶν Ἀνθρώπων πού ὀφείλουμε νά ὑπερασπισθοῦμε; Ποῦ εἶναι ἡ Ἀνδρομάχη μας; Ἤ  μήπως ξεκινώντας γιά κάθε μορφή μάχης μέ τό ὕφος τοῦ ἡττημένου, θά ἔχουμε πιθανότητες ἐπιτυχίας;

Χαρὰ τῶν «καλομηνάκηδων» λοιπὸν σήμερα. Χαρὰ τῶν «καλημεράκηδων» καθημερινῶς. Χαρὰ ὅλων αὐτῶν ποὺ ἐπέλεξαν νὰ πολεμοῦν χαμογελώντας κι ὄχι σκυθρωποί. Χαρὰ τῶν πραγματικὰ Ἐλευθέρων Ἀνθρώπων σὲ κάθε γωνιὰ τοῦ πλανήτου! Χαρὰ ὅλων αὐτῶν ποὺ γνωρίζουν πὼς συμμετέχουν σὲ ἕναν πόλεμο γιὰ τὰ πανανθρώπινα δίκαια κι ὄχι γιὰ νὰ καταργηθοῦν μόνον τὰ τοπικὰ μνημόνια. Χαρὰ ὅλων αὐτῶν ποὺ ἐπιστρέφουν στὸ πεδίον τῶν μαχῶν, ἂν καὶ θὰ μποροῦσαν νὰ παραμείνουν ἐκ τοῦ μακρόθεν παρατηρητές.

Γύρισα σπίτι!!!

Χαρὰ τοῦ κάθε ἑνός, κάθε στιγμή, σὲ κάθε γωνιὰ τοῦ πλανήτου, ποὺ γνωρίζει τὸ μέγεθος τοῦ τιμήματος ποὺ θὰ πληρώση. Χαρὰ ὅμως καὶ ὅλων ἐκείνων ποὺ ἀγνοοῦν. Χαρὰ κι αὐτῶν ποὺ μέσα στὴν βαριεστημάρα τους, τὴν ἐπιδερμικότητά τους, τὴν βλακεία τους χαμογελοῦν χαζοχαρούμενα. Χαρὰ κι ἐκείνων ποὺ ἐθελοτυφλοῦν συνειδητῶς. Χαρὰ καὶ τῶν ἄλλων ποὺ δὲν ἔχουν ἰδέα τοῦ μεγέθους τῶν προβλημάτων καὶ βαρυγκομώντας χασκογελοῦν μιμητικά. Χαρὰ τῶν χαζῶν παιδιῶν, ποὺ εἶναι ὅλα χαρὰ γεμάτα, μὰ καὶ τῶν εὐφυῶν παιδιῶν, ποὺ καθημερινῶς, μέσα σὲ ὅλην αὐτὴν τὴν σαπίλα, παραμένουν ὄρθια.
Χαρὰ ὅμως κυρίως ὅλων αὐτῶν ποὺ ἀντιλαμβάνονται πὼς εἶναι καὶ πολεμιστὲς καὶ ζωντανὰ ὄντα καὶ θαυμαστὰ τῆς Φύσεως πλάσματα καί, κυρίως, ἀντέχουν καὶ τὸ ἀπολαμβάνουν. Διότι ἡ ζωὴ εἶναι μικρὴ καὶ σύντομος… δὲν ἀξίζει νὰ τὴν χαραμίζουμε σὲ ἀνοησίες καὶ περιττά…
…ἀξίζει ὅμως νὰ ἀπολαμβάνουμε τὰ πάντα, ἀκόμη κι ἐὰν αὐτὰ τὰ πάντα εἶναι τὰ …τελευταία μας!!!!

Ἐπ’ εὐκαιρίας λοιπόν, καλὸν μῆνα καὶ ὅλα τὰ καλὰ σὲ ὅλους.

Φιλονόη

Σημειώσεις

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἐμεῖς δὲν ἔχουμε κοινωνία καὶ καλούμεθα νὰ τὴν κτίσουμε ἀπὸ τὸ μηδέν. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ δὲν ἔχουμε κοινωνία ἀπαιτεῖται νὰ θεωροῦμε τοὺς πάντες ἐν δυνάμει συντρόφους μας. Ἀκόμη κι αὐτοὶ ποὺ ἐκ πρώτης ὅψεως ἀκούγονται γελοῖοι καὶ γραφικοί, εἶναι ἐξ ἴσου σημαντικοὶ κι ἀναγκαῖοι γιὰ ὅλους μας, διότι δίδουν μίαν …νότα ἐλαφρότητος, σὲ κάτι ὑπὲρ τοῦ δέοντος μεγάλο γιὰ τὶς (θεωρητικῶς περιορισμένες) ἀντοχές μας. Ἀκόμη καὶ τοὺς προσκυνημένους ἢ τοὺς (ἀποδεδειγμένα) προδότες, ὀφείλουμε νὰ τοὺς θεωροῦμε χρησίμους καὶ σημαντικούς, διότι ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν αὐτοί, ἐμεῖς σήμερα δὲν θὰ γνωρίζαμε πὼς τελοῦμε ὑπὸ κατοχὴν καὶ πὼς πρέπει, ἐὰν θέλουμε ἀνάσες Ἐλευθερίας, νὰ θυσιάσουμε πολλὰ τμήματα ἀπὸ τὶς βολές μας καὶ τὰ …«κεκτημένα» μας.

Ὁ πόλεμος ποὺ σήμερα διεξάγεται, πέραν τῶν ὁποίων ἐκ πρώτης ὅψεως φαινομένων, εἶναι κυρίως πόλεμος νοητικῶν δυνάμεων καὶ ὄχι στρατῶν, προπαγάνδας καὶ λοιπῶν, φαινομενικῶς πάντα, ἀνικήτων μηχανισμῶν καταστολῆς. Ἀπὸ τὶς πολυπολιτισμικότητες, τὰ μνημονιακὰ νομικὰ πλαίσια καὶ τὶς ἀπολύτως ἐλεγχόμενες κοινωνίες, μέσῳ δεκάδων κι ἀχαρτογράφητων μηχανισμῶν, ποὺ ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἔχουν σχεδιασθῆ, ἐμεῖς πρέπει νὰ κυττᾶμε …πίσω τους καὶ νὰ βλέπουμε τὸ ποὺ θέλουν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν. Ἐὰν καταφέρουμε νὰ «δοῦμε» πέραν τῶν στενῶν προσωπικῶν μας ὁρίων, θὰ διαπιστώσουμε πὼς τὰ πράγματα εἶναι ἁπλούστερα καὶ σαφέστερα καί, ὁπωσδήποτε, πολὺ πιὸ αἰσιόδοξα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἐκ πρώτης ὅψεως διακρίνεται.
Ὀφείλουμε δέ, σὰν πρῶτα συμπεράσματα, νὰ κρατήσουμε τὰ ἐξῆς:

• Ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τοῦ καθεστῶτος παραμένει ἡ δημιουργία ἑνὸς πιὸ …συμβατοῦ καὶ ὑποτακτικοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους. Οὐδέποτε ὅμως, ἔως σήμερα, ἐπέτυχαν νὰ ἐπικρατήσουν ὅσοι ἐπεχείρησαν νὰ δημιουργήσουν ἕνα πιὸ …ὑπάκουο ἀνθρώπινον εἶδος. Κατέῤῥεαν παταγωδῶς ἅπαντες καὶ κάθε φορά, ἡ κατάῤῥευσίς τους, ἦταν πιὸ θορυβώδης κι ἐπώδυνος. Ἂς μελετήσουμε τὴν ἱστορία γιὰ νὰ διαπιστώσουμε πὼς ἀκόμη κι ὅταν ὁ ἀνθρώπινος παράγων ἀδυνατῇ νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὴν ὑβριστικὴ αὐτὴν μηχανὴ (δολοφονίες, διάλυσις αὐτοκρατοριῶν, ἀδικαιολόγητες ἧττες), ὅλος ὁ Φυσικὸς Νόμος διαλύει ἐν τέλει τὸ ὑβριδικὸ μόρφωμα (πλημμύρες, κατακλυσμοί, σεισμοί, εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ καταγεγραμμένα καὶ γνωστὰ – ἐπισήμως- αἴτια…).
• Πάντα, μὰ πάντα, μέσα σὲ κάθε πρόβλημα ἐνυπάρχει ἡ λύσις του. Πάντα. Θὰ μπορούσαμε, σὲ ἕναν βαθμό, νὰ τὸ παρομοιάσουμε ὅλο αὐτὸ μὲ τὸν τρόπο γεννήσεως τῆς Θεᾶς Ἀθηνᾶς, ποὺ ξεπετάγεται ἀπὸ τὴν κεφαλὴ τοῦ πατρός της Διός. Τὸ ὀξύμωρον εἶναι πὼς ὁ Δίας, γνωρίζοντας, ἀπὸ προφητείες, πὼς θὰ ἀνατραπῆ ἀπὸ δικό του παιδί, κατάπιε τὴν Ἀθηνᾶ. Τὸ τέλος τῆς ἱστορίας αὐτῆς οὐδέποτε μᾶς τὸ εἶπαν, ἀλλὰ καὶ μόνον ὁ τρόπος γεννήσεως τῆς Ἀθηνᾶς ἀποδεικνύει πὼς ἡ Σοφία τῆς Φύσεως εἶναι ἀναγκαιοτέρα τῆς ἀνθρωπίνου βλακείας ἤ, ἀκόμη, ἐὰν ἀπαιτεῖται (βάσει πάντα τῆς μυθολογίας μας) καὶ τῆς θεϊκῆς ὕβρεως.
• Σὲ κάθε πόλεμο ὑπάρχουν θύματα. Ὅσο πιὸ ἐξαπλωμένος αὐτὸς ὁ πόλεμος, τόσο περισσότερα τὰ θύματα. Ὅμως.. Ἀκόμη κι ἐὰν γνωρίζουμε πὼς τὸ πρῶτο θῦμα θὰ εἴμαστε ἐμεῖς, ἐφ΄ ὅσον ὁ σκοπὸς εἶναι σημαντικότερος καὶ ἱερότερος ἀπὸ ἐμᾶς, δὲν ἀξίζει νὰ προβληματιζόμεθα γιὰ τὸ ἐὰν πρέπῃ, ἢ ὄχι, νὰ συμμετάσχουμε στὶς μάχες ἐνεργά. Εἴτε συμμετάσχουμε συνειδητῶς εἴτε ὄχι, θύματα θὰ γίνουμε, ἐὰν ἔτσι πιστεύουμε. Γιατί λοιπόν νά μήν θυσιασθοῦμε γιά τήν Ἐλευθερία τῶν παιδιῶν μας ἀλλά καί ὅλων τῶν ἐπερχομένων γενεῶν; Τί ἀξία ἔχει ἡ δική μας ἀτομική καί ἀσήμαντος καθημερινότης, ἐμπρός σέ ἕναν κόσμο καθαρό καί χρήσιμο κι Ἐλεύθερο;
  

Κατ’ ἐπέκτασιν δὲν ἔχει νόημα νὰ χαλᾶμε τὴν …σακχαρένια μας καὶ νὰ κλαῖμε τὴν Μοίρα μας. Κάποιοι κάνουν τὴν βρώμικη δουλειά τους κι ἐμεῖς καλούμεθα νὰ κάνουμε τὴν δική μας, καθαρή, δουλειά. Τὸ ποιὸς στὸ τέλος θὰ ὑπερισχύση τὸ ἀπαντᾶ ἡ ἱστορία τοῦ πλανήτου κι ὄχι οἱ ἐκφοβιστές μας, οἱ ἡττημένοι καὶ οἱ προσκυνημένοι.

Οἱ …«καλομηνάκηδες» τὴν σήμερον, ἐὰν δὲν εἶναι μαϊμοῦδες, εἶναι οἱ σημαντικότεροι πυλῶνες στηρίξεως τῆς ἐπαναδομήσεως τῶν κοινωνιῶν μας, ἐφ΄ ὅσον, μέσα ἀπὸ ὅλην τὴν συμφορά, ἐκτὸς τοῦ ὅ,τι χαμογελοῦν, ἐπιτυγχάνουν νὰ συμπαρασύρουν κι ἄλλους σὲ αὐτό. Ἡ πρώτη παραίτησις ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἀπελπισία. Ἡ δική μας ἀπελπισία θέτει τὶς βάσεις τῆς κάθε μελλοντικῆς ἥττης. Ἐμεῖς εἴμαστε ὁ κυριότερος μοχλὸς ἀλλαγῆς κι ἀνατροπῆς τῶν σημερινῶν φαινομένων βίας.

* Κοινὸς σκοπός. Ἄγνωστον εἶδος.
Μήπως αὐτό δέν ἔκανε κι ὁ Μεταξᾶς; Μήπως δέν ἐπέτυχε (ναί, μέσῳ τῆς προπαγάνδας καὶ τοῦ περιπλόκου μηχανισμοῦ της) νά ἐπιβάλῃ  μίαν ἑνιαία εἰκόνα στούς Ἕλληνες γιά τό «ἐθνικό» καί τό «καθῆκον» καί τό «χρέος»;  Μήπως τελικῶς δέν πολέμησε λυσσαλέως ὁ λαός τόν κάθε εἴδους εἰσβολέα, ἀδιαφορώντας γιά τίς ὅποιες πολιτικές ἤ κομματικές πεποιθήσεις τῶν συμπολεμιστῶν του καί τῶν συμπατριωτῶν του; Νομίζει κάποιος ἀνάμεσά μας, ἀκόμη, πώς μποροῦμε νά ἀντιπαρέλθουμε τῶν πιέσεων ἐάν δέν μετατραποῦμε ἅπαντες σέ «γρανάζια» τοῦ αὐτοῦ μηχανισμοῦ; Νομίζει κάποιος πώς ἐάν δέν ἀντιληφθοῦμε ἀκόμη καί τόν …ἐχθρό μας ὡς χρήσιμο, θά μπορέσουμε νά ξεπεράσουμε τά τέλματα καί νά ἐπανα-ἀποκτήσουμε τό δικαίωμα στήν ζωή; Ἔ;

εἰκόνα