Ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ πρὸς ὑπουργὸ Ἀρβανιτόπουλο.

Ἀνοικτὴ ἐπιστολή-ἀπάντησις, στὴν ἐπιστολὴ Ἀρβανιτοπούλου πρὸς τὸν Βύρωνα Πολύδωρα.

Λοιπὸν ὑπουργὲ παπαγαλίζεις ἄλλων ἰσχυρισμούς. Κι αὐτὸ εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνον…
Γιὰ ὅλους μας!

Τὸ νὰ εἶσαι ἄσχετος μὲ κάποιο θέμα ὑπουργὲ δὲν εἶναι κακό. Τὸ νὰ λαμβάνῃς θέσιν ὅμως σὲ κάποιο θέμα, γιὰ τὸ ὁποῖον εἶσαι παντελῶς ἄσχετος, εἶναι πάρα πολὺ κακό! Εἶναι τὸ χειρότερον ποὺ μπορεῖ νὰ κάνῃ κάποιος ἡμιμαθής, ἤ ἀκόμη κι ἀμαθής! 
Καὶ μάλιστα ὅταν τυγχάνῃςς ὑπουργὸς ἀ-παιδείας, τὸ ἐλάχιστον  ποὺ ὀφείλεις νὰ κάνῃς, πρὸ κειμένου νὰ διατηρῇς τὸν σεβασμὸ τῶν ψηφοφόρων σου, γιὰ τοὺς ὁποίους κι ἐσύ, ἀλλὰ καὶ  κάθε ἄλλος ὅμοιός σου, κόπτεσαι, θὰ ἦταν νὰ μὴν παίζῃς μὲ τὴν νοημοσύνη μας!!!
Δῆλα δή, ἔρχεσαι νὰ ἀπαντήσῃς στὸν Πολύδωρα, κι ἐμμέσως σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀντιμάχονται τὸ ἔκτρωμα ποὺ κάποιοι βάπτισαν «γραμματική»,  ἀναπαράγοντας τὶς δηλώσεις τῶν «γλωσσολόγων», ποὺ δὲν εἶναι 140, ἀλλὰ πάρα πάρα πολὺ λιγότεροι. (Καὶ ὥς «γλωσσολόγοι» πρωτίστως, ἀλλὰ κυρίως ὥς συμφωνοῦντες  μὲ  τὸ περιεχόμενον τῆς ἐπιστολῆς ποὺ ἐδημοσιεύθῃ πρὸ μερικῶν μηνῶν.)
Ἐὰν ἔκανες τὸν κόπο νὰ ἐρευνήσῃς τὸ πόσοι συμφωνοῦν καὶ γιατί, μὲ ἐτοῦτο τὸ κατασκεύασμα, θὰ δεχόμουν ὥς ἔγκυρη τὴν ἐπιστολή-ἀπάντησίν σου, μόνον ὅμως ὅσον ἀφορᾷ στὸν τομέα τῆς γλωσσολογικῆς του τεκμηριώσεως. Ἀλλὰ ἐπεὶ δὴ δὲν σὲ ἀπησχόλησε, ἀφ’ ἑνός, θεωρῶ πὼς ἤδη ἔχεις διαπράξει μέγιστον ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀληθείας καὶ τῆς παιδείας τῶν Ἑλληνοπαίδων! Ἀφ’ ἑτέρου ὅμως, δὲν εἶναι θέμα γλωσσολογικόν, ἡ διδακτικὴ γλωσσολογικῶν ὅρων, διότι ἀπλούστατα δὲν ἔχουν ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ παιδιὰ , τὰ ὁποῖα δὲν χρειάζονται γλωσσολογικὴν ἐπιμόρφωσιν, ἀλλὰ γραμματικὴν ἐπιμόρφωσιν!!!

Θὰ περιοριστῶ ὅμως γιὰ τὴν ὤρα μόνον στὴν ἐπιστολή σου, ποὺ οὐσιαστικῶς εἶναι ἕνα κείμενον τὸ ὁποῖον προφανῶς σοῦ ἔχουν ὑπαγορεύσει  οἱ περίφημοι «γλωσσολόγοι», ἤ τέλος πάντων αὐτοὶ ποὺ τοὺς ὑποστηρίζουν, διότι μόνος σου δὲν εἶχες οὔτε τὴν θέλησιν νὰ ἐρευνήσῃς οὔτε νὰ ἐξετάσῃς τὸ ζήτημα, καὶ φυσικά, λειτουργῶντας μονόπλευρα, ὅπως δὲν ταιριάζει φυσικὰ σὲ ὑπουργό, ἀκύρωσες αὐθαιρετῶντας τὸν ἀντίλογον. Αὐτὸ φυσικὰ καταδεικνύει πρόσωπο ποὺ δὲν ἔχει μάθει νὰ σκέπτεται ἀλλὰ μόνον νὰ παπαγαλίζῃ, καὶ σαφῶς ἀνίκανον καὶ ἐπικίνδυνον γιὰ τὴν παιδεία μας.  

Παρακάμπτω τὸ γεγονὸς πὼς ὥς καθηγητὴς Διεθνῶν Σχέσεων εἶναι φύσει ἀδύνατον νὰ ἀντιλαμβάνεσαι κάτι περὶ γλώσσης, ἐκτὸς κι ἐὰν ἀπὸ μόνος σου ἐτύγχανες ἐραστής της. Κάτι ποὺ φυσικὰ οὐδέποτε συνέβῃ! Σωστά ὑπουργέ;

Ἄς ξεκινήσω λοιπὸν σιγὰ σιγὰ μὲ τὴν ἐπιστολή σου. 
Γράφεις:

«….Εἶναι ἀπολύτως εὔλογο κάθε τὶ ποὺ ἀφορᾷ στὴν γλῶσσα νὰ προκαλῇ γενικότερη συγκίνησι, ἀκόμη καὶ ἀκραῖες ἀντιδράσεις, διότι ἡ γλῶσσα ἑνὸς ἔθνους, καὶ ἰδιαίτερα τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, ἀνήκει στὰ ἱερά του….»

Τί ἐννοεῖς; Πώς ὁ Πολύδωρας εἶναι συντηρητικός; Πώς ἐσύ ξέρεις περισσότερα; Ἤ μήπως μέ αὐτήν τήν φράσιν σου πασχίζεις νά μᾶς ἀποδείξῃς πώς ἔχεις καλές προθέσεις; Καί γιατί δέν ἔκανες τόν κόπο νά μελετήσῃς λίγο τό βιβλίο τῆς «γραμματικῆς»; Μήπως τά ἐπιχειρήματα πού ἔχουμε παραθέσει τόσοι καί τόσοι τούς τελευταίους μῆνες; Μήπως δέν σέ ἐνδιαφέρει ὁ ἀντίλογος ὑπουργέ;

Γιὰ νὰ δοῦμε ὅμως, τίς ἔχεις τίς καλές προθέσεις;

«…Πιστεύω ὅ,τι ἡ ἐπιστημονικὴ ὀρθότητα ἀποτελεῖ τὴν μόνη βάσι γιὰ τὴν ὀρθὴ ἐκπαίδευσιν τῶν Ἑλλήνων μαθητῶν, ὅσο καὶ γιὰ τὴν προάσπισι τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας. Ὅπως μᾶς ἔχει γνωστοποιηθεῖ ἀπὸ τὸ Κέντρο Ἑλληνικῆς Γλώσσης, τοῦ ὁποίου τὶς ἀπόψεις σας παραθέτω, τὰ φωνολογικοῦ τύπου φαινόμενα ποὺ περιέχονται στὴν ἐν λόγῳ Γραμματικὴ τῆς Ε’ καὶ Στ΄ Δημοτικοῦ, ἔχουν τὰ ἀκόλουθα χαρακτηριστικά:

  • α. Στηρίζονται σὲ παλαιότερες παραδοσιακὲς ἀντιλήψεις γιὰ τὸ γλωσσικὸ φαινόμενον καὶ τὸν τρόπο ἀναλύσεως καὶ περιγραφῆς του.

  • β. Δὲν λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν τὴν θεμελιακὴ διαφορὰ μεταξὺ προφορικοῦ καὶ γραπτοῦ λόγου, ποὺ ἀνέδειξε καὶ υἱοθέτησε ἡ σύγχρονη γλωσσικὴ ἐπιστήμη ἤδη ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰῶνος (Saussure 1916)  καὶ ἰδίως μετὰ τὴν ἐργασίαν τοῦ Trubetzkoy (1939) γιὰ τὶς Ἀρχὲς τῆς Φωνολογίας….»

Ὤπα… Σιγὰ καὶ πῆρες ἤ πήρατε φόρα. 
Οὐδόλως ἐνδιαφέρει ἕνα παιδὶ τῆς Ε’ ἤ τῆς Στ’ Δημοτικοῦ τὸ τὶ ἀντιλήψεις φέρουν οἱ διάφοροι, ἀνᾲ τῷ πλανήτῃ γλωσσολόγοι καὶ «γλωσσολόγοι». Αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀφορᾷ καὶ στὸ ὁποῖον αὐστηρότατα παραμένουμε, εἶναι ἕνα: τὸ τὶ ἀκριβῶς χρειάζονται τὰ παιδιὰ ἑνὸς δημοτικοῦ σχολείου νὰ γνωρίζουν. Ὀφείλουν νά γνωρίζουν ἀνάγνωσιν, γραφή, σωστὴ ὀρθογραφία!!! Μήπως τό νά μάθουν κάποιες ἤ ὅλες τίς γλωσσολογικές ἀντιλήψεις, ἐγχώριες καί διεθνεῖς, θά τά ὁδηγήσουν στήν καλλίτερη γνώσιν τῆς γλώσσης τους;
Δέν γνωρίζουν ἤδη, ἀπό τήν νηπιακή τους ἡλικία, τήν ἐκφορά τῶν ἤχων καί τῶν φθόγγων; Δέν ἔχουν διδαχθεῖ ἤδη στίς πρῶτες ἑβδομάδες τοῦ Δημοτικοῦ σχολείου, τό πῶς διαβάζουμε τά γράμματα; Γιατί τώρα καί γιατί στό πέρας τοῦ Δημοτικοῦ σχολείου; Αὐτό μπορεῖς νά τό ἀπαντήσῃς ἤ θά ἀνατρέξῃς πάλι στούς καθοδηγητές σου ὑπουργέ;
Καί γιατί τόσους αἰῶνες θαυμάσια τά κατάφερναν δίχως γλωσσολογικές θεωρεῖες καί παρεμβάσεις οἱ Ἕλληνες,  ἐν ῷ τώρα συζητᾶμε γιά μίαν ἀπολύτως ἀνορθόγραφον κοινωνία, ἄνευ ἀντιλήψεως καί ἱκανότητος συνδέσεως τῆς γλώσσης μας μέ τίς ῥίζες της; Γιατί ἕνα παιδί, τό ὁποῖον ἤδη παραμένει ἀνορθόγραφον, λόγῳ τοῦ τρόπου διδαχῆς τῆς γλώσσης του, νά χρειάζεται κι αὐτήν τήν ἐπί πλέον πληροφορία; Ἔχει ἤ δέν ἔχει ὁλοκληρώσει ἤδη τόν κύκλο σπουδῶν του στίς βασικές γνώσεις τῆς γραμματικῆς καί τῆς ὀρθογραφίας; Ποῦ ἀκριβῶς χρειάζεται αὐτή ἡ ἐπί πλέον, ἐν τελῶς ἄχρηστη ὁμολογουμένως, «γνώσις»; 
Ἔχουν ἤ ὄχι λάβει ἐντολές οἰ δάσκαλοι καί οἱ καθηγητές νά μήν διορθώνουν τά ὀρθογραφικά λάθη τῶν παιδιῶν ἀπό τίς πρῶτες τάξεις τοῦ δημοτικοῦ σχολείου; 
Διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς δὲς κι αὐτό:

Κι αὐτό:

Κι αὐτό:ὅπου καὶ διαπιστώνουμε τὴν μοναδικὴ διόρθωσιν ἀπὸ τὸν ἐκπαιδευτικόν, διότι δὲν πειράζει, ἄς εἶναι ἀνορθόγραφον τὸ κείμενον. Νὰ ξεκινᾶ ἡ λέξις μὲ κεφαλαῖον μόνον! Σωστά ὑπουργέ; (Οἱ κόκκινες ὑπογραμμίσεις δικές μου στὰ παραπάνω.)

Αὐτήν τήν εἰκόνα δέν παρουσιάζουν τά γραπτά τῶν μαθητῶν, τῶν φοιτητῶν καθῶς καί τῶν ἐνηλίκων σήμερα; Μήπως ἀκριβῶς αὐτό πασχίζουν νά διατηρήσουν οἱ «γλωσσολόγοι» τύπου Φιλιππάκη καί Σία σήμερα;

Ξέρεις τί ἀκριβῶς εἶπε αὐτός ὁ ἐκπαιδευτικός σέ  παιδάκια τῶν πρώτων τάξεων τοῦ Δημοτικοῦ; «Δὲν πειράζει ἐὰν μπερδεύετε τὸ ἔψιλον μὲ τὸ ἄλφα ἰώτα ἤ τὸ ἰώτα μὲ τὸ ὕψιλον καὶ τὸ ἦττα. Ἐγὼ δὲν θὰ τὰ διορθώνω»!!!
Τά γνωρίζεις αὐτά ὑπουργέ ἤ δέν τά γνωρίζεις; Κι ἐάν τά γνωρίζῃς, γιατί συμπεριφέρεσαι σάν νά ἔχουν ὅλα καλῶς; Ἔργο τῶν «γλωσσολόγων» δέν εἶναι αὐτό πού μόλις σοῦ παρουσίασα;

Καὶ νὰ εἶσαι σίγουρος ὑπουργὲ πὼς δὲν τὰ κατέβασε ἀπὸ τὴν κεφάλα του τὰ ὅσα εἶπε ὁ ἐκπαιδευτικός!! Ἀπὸ ἀλλοῦ λαμβάνει ἐντολές! Τὸ γνωρίζεις!
Ἤ μήπως εἶναι τυχαῖον ἡ παράλληλος διανομή τοῦ λεξικοῦ πού ἀλλοιώνει ἐν τελῶς τόν παραδοσιακόν τρόπο γραφῆς τῶν λέξεων; (Θὰ παραθέσω συνδέσμους στὸ τέλος.)

Πιστεύεις λοιπόν; Τί πιστεύεις; Αὐτό πού σοῦ ὑπαγόρευσε ὁ Καζάζης, ὁ διορισμένος τῆς Διαμαντοπούλου, ἡ ὁποία ἤθελε νά καταστήσῃ τήν ἀγγλική ἐπίσημον γλῶσσα τοῦ κράτους; Ἤ μήπως ἔχεις γνώσιν, καί συνεπῶς γνώμην; Διότι ἀπὸ ὅσα διάβασα μᾶλλον ἄποψιν ἔχεις, μακρὰν τῆς γνώμης καὶ σαφῶς ὑπαγορευμένη ἀπὸ τὰ κέντρα ποὺ ἐπιδιώκουν τὸν ἀπογλωσσισμό μας. Ἀποδείξεις σοῦ παρέθεσα ἤδη ἐν μέρει  κι ἔχω ἀρκετὲς ἀκόμη. 

Ἀλλὰ ἄς συνεχίσουμε μὲ τὴν ἐπιστολή σου καλλίτερα ὑπουργέ. 

Ἀναφέρεις πὼς ἡ ἐν λόγῳ «γραμματικὴ» ἔχει ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὸ 2008, ἐπὶ ὑπουργείας Στυλιανίδου. Δὲν θὰ καταπιαστῶ μὲ τὸ εἶδος τοῦ Στυλιανίδου ἀλλὰ μὲ τὴν ἱστορία τῆς «γραμματικῆς». Ἀληθεύει πώς ἡ προκάτοχός του ὑπουργός, Μαριέττα Γιαννάκου ἀπέρριψε αὐτήν ἀκριβῶς τήν «γραμματική» ἤ ὄχι; Μήπως τελικῶς ἀναμασᾶς αὐτά πού ἄλλοι, σάν ἐσένα, τόν Στυλιανίδη καί τήν Διαμαντοπούλου ἐφαρμόζετε διότι δέν κατέχετε βασικές γνώσεις Ἑλληνικῆς γλώσσης;

Συνεχίζεις λοιπὸν ὐπουργὲ παρακάτω:

«…. Πρόκειται γιὰ μίαν βάσιν πολὺ στενὴ γιὰ τὴν ἐξαγωγὴ τοῦ αὐθαιρέτου συμπεράσματος περὶ «δῆθεν διολισθήσεως τῆς ἐκπαιδεύσεως πρὸς τὴν φωνητικὴ γραφὴ καὶ τὴν υἱοθέτησιν τοῦ λατινικοῦ ἀλφαβήτου». Ἀλλὰ οὔτε καθαυτὴ εὐσταθεῖ ἡ ἔνστασις, διότι ὑπονομεύεται ἀπὸ μίαν σύγχυσιν περὶ τὴν ὁρολογίαν και τὶς βασικὲς ἔννοιες τῆς γραμματικῆς.
Στὶς ἐνστάσεις αὐτὲς λανθάνουν δύο ἀμαρτήματα ποὺ τὶς ἀκυρώνουν.
Τὸ πρῶτο εἶναι ὅ,τι ἡ πρότασις αὐτὴ χρησιμοποιεῖ τὸν ὅρο «φωνῆεν», μὴ διακρίνοντας στὸ ἐσωτερικό του τὸν φθόγγο ἀπὸ τὸ γρᾶμμα.
Ἀλλὰ Φθόγγος εἶναι ὁ ἦχος καὶ Γρᾶμμα ἡ γραπτὴ ἀπόδοσις τοῦ ἤχου. (Οἱ σύγχρονοι γλωσσολόγοι χρησιμοποιοῦν τοὺς ὅρους φωνήματα καὶ γραφήματα.) Ἀπόλυτη σύμπτωσι Γραμμάτων καὶ Φθόγγων δὲν ἴσχυε ποτὲ παρὰ μόνον στὴν ἱστορικὴ ἀρχὴ τοῦ ἐλληνικοῦ ἀλφαβήτου. Στὴν συνέχεια, καθῶς ἡ ζωντανὴ γλῶσσα βρισκόταν καὶ βρίσκεται σὲ διαρκὴ ἀλλαγή, συμβαίνει ἄλλοτε τὰ δύο νὰ συμπίπτουν (ὅπως στὴν περίπτωσι τοῦ α, ὅπου [α] ἀκούεται καὶ α γράφεται), ἄλλοτε ὅμως ὄχι (μὲ ἀποτέλεσμα λ.χ. [i] νὰ ἀκούεται καὶ ει νὰ γράφεται). Ἡ ἀξία τῆς διάκρισης θὰ φανῇ στὴν συνέχεια. Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἡ σύγχυσι πρέπει νὰ ἀναζητηθῇ στὴν ἄγνοια ἤ ἔλλειψι προσοχῆς ἄλλων, καὶ ὄχι τῶν συγγραφέων τοῦ ἐγχειριδίου….» 

Οὔπς…
Τί μᾶς λές ὑπουργέ; Μήπως λίγο ἔως πολύ παραδέχεσαι, ἀναμασσῶντας ὅπως ἔχω ἤδη ἀναφέρει, πώς πράγματι περνᾶμε ἐν τελῶς συνειδητῶς στήν ἐπιβολή τοῦ λατινικοῦ ἀλφαβήτου; Δῆλα δή θεωροῦν ἐτοῦτα τά ὄντα πώς δέν ὑπάρχει διάκρισις μεταξύ τῶν γραμμάτων ἀκουστικῶς; 
Γιὰ διάβασε σὲ παρακαλῶ τὸ τὶ ἀκριβῶς ἰσχυρίζεται ἡ Εἰρήνη Μαυροπούλου, κατ’  ἐξοχὴν γνώστης τοῦ συγκεκριμένου ζητήματος, φιλόλογος καὶ πολυετὴς ἐρευνήτρια τῆς μουσικότητος τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, ποὺ ἀκόμη ὑφίσταται:

 Γιὰ τόσο σοβαρὰ ὅμως θέματα, ὅπως εἶναι ἡ λαλιὰ ἐνὸς λαοῦ, θὰ περιμέναμε νὰ παραθέσουν τουλάχιστον μία ἔρευνα (π.χ. φασματογραφικὴ ἀνάλυσι τῆς προφορικῆς ἐκφορᾶς τῶν λέξεων στὴν Νέα Ἑλληνικὴ) ποὺ νὰ ἀποδεικνύει ὅτι ἡ Νέα Ἑλληνικὴ ἔχει 5 καὶ ὄχι 7 φωνήεντα, ὅπως εἶχε μέχρι πρό τινος. Σήμερα, εὐτυχῶς, ἡ τεχνικὴ πρόοδος μᾶς δίνει τὴν δυνατότητα νὰ τεκμηριώσουμε τὴν προσωδία τῆς νέας Ἑλληνικῆς διὰ μέσου ἀναλύσεων μὲ τὸν ἠλεκτρονικὸ ὑπολογιστή-τοῦ ὁποίου τὴν ἀκρίβεια δὲν ἀμφισβητεῖ κανείς. Ἴσως ἔτσι συνειδητοποιήσουμε τὸ σφάλμα ποὺ διαπράττεται μὲ τὴν κατάργησι τοῦ πολυτονικοῦ καὶ τῆς διδασκαλίας τῶν μακρῶν καὶ βραχέων φωνηέντων (ἀμφισβητεῖται δηλαδή,  χωρὶς ἐπαρκῆ τεκμηρίωσι, ἡ αἴσθησις τοῦ μήκους τῶν συλλαβῶν σήμερα καὶ τὸ χειρότερον εἶναι ὅτι κατ΄αὐτὸν τὸν τρόπον ἡ ὅποια φυσικὴ αἴσθησις τοῦ μήκους τῶν συλλαβῶν καὶ τῆς τρισυλλαβίας, ἀντὶ νὰ ἐνισχύεται, διαστρεβλώνεται  μὲ τὴν διδασκαλία. Γίνεται δηλ. στὸ σχολεῖο μία ρυθμιστικὴ προσπάθεια ἐπὶ τὰ χείρῳ (μὲ τὴν διδασκαλία γραμματικῶν τύπων ὅπως τοῦ Πανεπιστήμιου, των ταυτότητων).

πηγή

Ἐὰν λοιπὸν ἔκανες τὸν κόπο ὑπουργὲ νὰ ἐρευνήσῃς τὰ ὅσα σοῦ ἑτοίμασαν, θὰ διεπίστωνες πὼς ἤδη ἔχουν γίνει πάρα πολλὲς ἔρευνες ποὺ ἀποδεικνύουν τὴν μουσικότητα τῆς γλώσσης σήμερα. 
Δὲν τὸ ἔκανες. Γιατί ἄρα γέ; 

«….Τὸ δεύτερο εἶναι ὅ,τι ἡ πρότασις ὑποθέτει μία γραμματική, κοινὴ γιὰ ὅλες τὶς φάσεις τῆς ἑλληνικῆς, ὅπου ὅλα τὰ φαινόμενα θὰ ἔχουν ὁριστεῖ τελεσίδικα και ἅπαξ καὶ διὰ παντὸς μὲ τρόπο ὁμοιόμορφο καὶ ἀμετακίνητο….»

Ὑπουργέ, ἔχουμε θέμα, καὶ μάλιστα σοβαρότατον! Καὶ πολὺ φοβᾶμαι πὼς σὲ ἔχουν περικυκλώσει γίγαντες παραπληροφορήσεως. 
Ἡ Φιλιππάκη, παρέα μὲ τὴν παρέα της, ἔγραψε μίαν γραμματικὴ γιὰ Ἑλληνόπουλα τοῦ ἐξωτερικοῦ, γιὰ ἀλλοδαποὺς καὶ γενικότερα γιὰ πρόσωπα ποὺ δὲν ἔχουν σὰν μητρική τους τὴν Ἑλληνική.
Αὐτὴν τὴν γραμματικὴ τὴν κρατῶ στὰ χέρια μου.
Ἐὰν κάτσω νὰ φυλλομετρήσω τὶς  σελίδες ποὺ ἀναφέρονται στὴν φωνητικὴ γραφή, δῆλα δὴ στοὺς φθόγγους μόνον, φθάνουν τὶς 27!!! Ναί, 27 σελίδες παρακαλῶ! Ξεπέρασε κάθε προκάτοχον ἐτούτη!

Μὰ τὸ καλλίτερον ὑπουργὲ δὲν τὸ γνωρίζεις!
Στὴν εἰσαγωγή τους ἀναφέρεται πὼς φιλοδοξοῦν νὰ γίνῃ αὐτὴ ἡ γραμματικὴ κύριον ἐγχειριδιον τοῦ ὁποιουδήποτε θὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ σπουδάσῃ τὴν Ἑλληνική!
Ἄς τὸ ἐξετάσουμε λίγο βαθύτερα ὑπουργέ…
Ἀξίζει πράγματι ἕνα τέτοιον σύγγραμα νά γίνῃ τό βασικόν ἐγχειρίδιον κι ἐργαλεῖον κάθε σπουδαστοῦ τῆς Ἑλληνικῆς, ἰδίως στά Πανεπιστημιακά ἱδρύματα;
Μὲ τὸ χέρι στὴν καρδιὰ λέω ὄχι ὑπουργέ.
Ξέρεις γιατί ὑπουργέ;
Διότι αὐτὰ τὰ βιβλία, καὶ ἡ μητρικὴ «γραμματικὴ» ἀλλὰ καὶ τὸ «ὑβρίδιόν» της, ἔχουν τὴν λογικὴ τῆς …λατινοποιήσεως τῆς Ἑλληνικῆς γραμματικῆς. 
Ξαφνικὰ χάσαμε τοὺς ὠραίους μας Μελλοντες, τοὺς Ἀορίστους, τὶς Ὑποτακτικὲς καὶ τὶς Προστακτικές, διότι κάποιοι ἀγράμματοι δὲν τοὺς ἐδιδάχθησαν ὀρθῶς ἤ διότι ἀδυνατοῦσαν νὰ τοὺς ἀντιληφθοῦν!
Καὶ τώρα πασχίζουν νὰ κάνουν τὸ ἴδιο ποὺ ἔκαναν σὲ κάθε νέο στὴν Ἀγγλία κι ἐδῶ, στὰ σχολεῖα μας, στὰ παιδιά μας ὑπουργέ. Νὰ ἐπαναλάβουν τὸ πείραμα.
Μπορεῖς νά τό συνειδητοποιήσῃς αὐτό; Ἤ ὄχι;

Γνωρίζεις μήπως πώς τά παραδείγματα τῆς «γραμματικῆς» δημοτικοῦ εἶναι πανομοιότυπα μέ τά παραδειγματα τῆς «μαμᾶς»της;  Τὸ ῥῆμα ἀγαπιέμαι, (κι ὄχι ἀγαπῶμαι), μέ ὅλα τά ἀνισόρροπα ἀκούσματα πού μᾶς φέρνει ἡ «γραμματικιὰ» τοῦ Δημοτικοῦ, ἀκριβῶς τά ἴδια μᾶς παρουσιάζει καί ἡ «γραμματικιὰ» τῶν Hilton, Mackridge, Φιλιππάκη-Warburton! Κεντρικὸν παράδειγμα καὶ στὰ δύο βιβλία, καθῶς ἐπίσης κι ὅλα τὰ ὑπόλοιπα ῥήματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται κοινὰ κατὰ τὸ πλεῖστον. 
Γνώριζες γιά παράδειγμα πώς ὁ ἀπλός παρελθοντικός εἶναι ὁ πρώην Ἀόριστος; (Παράδειγμα ἀγαπήθηκα στὴν σελίδα 136.) Γνωρίζεις πώς μᾶς προέκυψε καί ὑποθετικός Μέλλων; Ξέχωρος; Μόνος του;
Τήν Συνοπτική Προστακτική τήν ἔχεις ἀκούσει; Τόν Ἐξαρτημένον; Ὄχι Μέλλοντα, σκέτον Ἐξαρτημένον. (Θεωρήσω, παράδειγμα σελίδος 139) Ὅσο γιὰ τὰ Ἀπαρέμφατα… Γερούνδια μᾶς προέκυψαν….Τὰ ἀντίστοιχα σὲ κατάληξιν -ing τῶν Ἄγγλων. (Κάτι σὲ μετοχὲς ἔπρεπε νὰ δοῦμε ἀλλὰ ἄς τὸ ἀφήσουμε…)  

Τὸ ὀρθὸ ὅμως εἶναι ὅ,τι ἡ μὲν γραμματικὴ τῆς ἀρχαίας ὅντως γνωρίζει ἑπτὰ «φωνήεντα» (προσοχή: γράμματα/φθόγγους), ἀλλὰ τοῦτο δὲν ἐμποδίζει ἐκείνη τῆς νέας (αἰῶνες ἀργότερα) νὰ ἀναγνωρίζῃ πέντε «φωνήεντα» (προσοχή: «φωνήεντα-φθόγγους»  ἤ καλλίτερα «φωνηεντικοὺς φθόγγους», κατὰ Τριανταφυλλίδη, στοὺς ὁποίους ἀντιστοιχοῦν δώδεκα «γράμματα»). Ὅπως καὶ συμβαίνει….»

Τί λές ὑπουργέ; Γιατί ἕνας κολλημένος ἐγκέφαλος νά καθορίζῃ τόν ἀριθμό τῶν φωνηέντων; Τὰ φωνήεντα ἦταν, εἶναι καὶ θὰ παραμείνουν ἑπτὰ στὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα! 
Τὸ πῶς συνεννοοῦνται μεταξύ τους οἱ γλωσσολόγοι, ἐγχώριοι καὶ ἀλλοδαποί, οὐδόλως μᾶς ἐνδιαφέρει ὑπουργέ!
Αὐτὸ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει, γιὰ τὸ ὁποῖον καὶ διαμαρτυρόμαστε ἐντόνως ἐδῶ καὶ τόσους μῆνες, εἶναι τὸ ὅ,τι μποροῦν νὰ κάνουν στὰ συνέδριά τους ἀκόμη καὶ κωλοτοῦμπες. Μποροῦν νὰ ἀποκαλοῦν τὴν πάπια σιδηρόδρομο, τὸν ποντικὸ σκίουρο καὶ τοὺς «γλωσσολόγους» εἰδήμονες. Ἔξω ὅμως ἀπὸ τὰ συνέδριά τους, ἔξω ἀπὸ τὰ χωράφια ποὺ ἀλληλολιβανίζονται, ἄς πάψουν! Ἰδίως στὰ ὅσα ἀφῳροῦν στὰ σχολεῖα μας! Ἀρκετὴ καταστροφὴ προκάλεσαν ἤδη! Ἀρκεῖ! Ἔως ἐδῶ!
Καί ξέρεις γιατί ὑπουργέ
Διότι οὐδέποτε στὴν ἱστορία τοῦ Ἔθνους μας παρουσιάστηκαν γλωσσολόγοι ὅσο ἡ γλῶσσα μας ἦταν ζωντανή. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ τὴν ἀνέλαβαν οἱ γλωσσολόγοι τῆς τσάκισαν τὰ φτερά!

Οὐδέποτε μέσα στοὺς αἰῶνες χρειάστηκε ἡ Ἑλληνικὴ ἀφεντικά, εἰδήμοννες, ἐπαϊοντες γιὰ νὰ ὑπάρχῃ!
Ὅπως ἀποδεικνύεται ὅμως τώρα πιά, χρειάζεται ἀφεντικά, εἰδήμονες, ἐπαϊοντες γιὰ νὰ πάψῃ νὰ ὑπάρχῃ!

«….Ἀναλυτικότερα:

Στὴν ἀρχαιότητα
Τὸν κατάλογο τῶν ἐπτὰ «φωνηέντων» τὸν διαβάζουμε σὲ μίαν ἀρχαία γραμματικὴ αὐθεντία, τὸν Διονύσιο Θράκα, καὶ ἀφορᾷ στὴν γραμματικὴ τῆς ἀρχαίας. 

Φωνήεντα μὲν ἐστὶν ἑπτά: α, ε, η, ι, ο, υ, ω, (…) Τῶν δὲ φωνηέντων μακρὰ μὲν ἐστὶ δύο, η καὶ ω, βραχέα δύο, ε καὶ ο, δίχρονα τρία, α,ι,υ. Δίχρονα δὲ λέγεται, ἐπεὶ ἐκτείνεται καὶ συστέλλεται.
Καὶ ἡ νεώτερη γλωσσολογία ἐπιβεβαιώνει τὴν ὕπαρξι ἐπτὰ γραμμάτων τῆς ἀλφαβήτου γιὰ ἐπτὰ διακριτοὺς ἤχους. Πολὺ ἀδρά: ἡ ἀρχαία, ὥς γλῶσσα ποσοτική, διακρίνει  «φωνήεντα» τριῶν κατηγοριῶν (μακρά, βραχέα, δίχρονα). (Θὰ δοῦμε πόσο κρίσιμη εἶναι ἡ ποσοτικὴ διάκρισι τῶν συλλαβῶν, μεταξὺ ἄλλων, γιὰ τὸν τονισμὸ τῶν λέξεων.) Τὴν διαφορὰ ποσότητας ὁ ἀρχαῖος κάποτε τὴν ἀποδίδει ἀκόμη καὶ γραφικά, γράφοντας ω στὶς λέξεις ὅπου ὁ φθόγγος [ο] διαρκεῖ χρόνο διπλάσιο τοῦ βραχέος ο, καὶ η στὶς λέξεις ὅπου ὁ φθόγγος [e] διαρκεῖ χρόνο διπλάσιο τοῦ βραχέος ε.  Ὄχι ὅμως πάντα, γιὰ λόγους οἰκονομίας, δὲν ἐπινοήθηκε ἰδιαίτερο γρᾶμμα γιὰ τὸ μακρὸ καὶ ἰδιαίτερο γιὰ τὸ βραχὺ ι, γιὰ τὸ μακρὸ ἤ τὸ βραχὺ α, γιὰ τὸ μακρὸ ἤ τὸ βραχὺ υ. Στὴν περίπτωσι του γράμματος u, ἡ καταγραφομένη διαφορὰ εἶναι καὶ ποιοτική, ἐφ’  ὅσον τὸ  [u] ἀκουόταν ὅπως στὰ γαλλικὰ  lune, ruse, δῆλα δὴ ὁλότελα διαφορετικὰ ἀπὸ τὸ σημερινὸ γρᾶμμα u, ποὺ φθογγικὰ εἶναι [i]. Μὲ αὐτὲς τὶς ἐξηγήσεις αἰτιολογεῖται πλήρως ὁ ἀριθμὸς ἐπτά….»

Αὐτός πού συνέγραψε τό παραπάνω ἀπόσπασμα ὑπουργέ τί προσπαθεῖ νά μᾶς πῇ; Μήπως ἁπλῶς ἐπιβεβαιώνει πώς ἤδη κάποιοι ἔχουν δρομολογήσει τήν φωνητική γραφή μέ κατάληξιν τήν λατινική γραφή; Κάπως ἀσαφές δέν εἶναι τό παραπάνω, ἰδίως ὅταν συζητᾶμε γιά μίαν «γραμματική» πού ξεκάθαρα δίδει βαρύτητα στήν φθογγογραφή κι ἀπό τήν ὁποίαν ἀπουσιάζουν ἐν τελῶς διπλά γράμματα ὅπως τό [τς] καί τό [τζ];  Ἤ μήπως μᾶς λέει ξεκάθαρα μέσα στήν ἐπιστολή του πώς ἐφ΄ ὅσον ἔως πρό μερικῶν δεκαετιῶν ἴσχυε τό πολυτονικό ὑπῆρχε καί λόγος χρήσεως ὅλων αὐτῶν τῶν φωνηέντων καί τῶν συμφώνων ἀλλά τώρα ἔπαψε νά ὑφίσταται τέτοιος λόγος;
Γιὰ ξαναδιάβασε προσεκτικότερα τὴν ἐπιστολή σου-ὑπαγόρευσιν ποὺ σοῦ ἔχω κοκκινίσει καί ὑπογραμμίσει παρὰ πάνω. Ἀλλὰ προσεκτικά, λέξιν τὴν λέξιν. Ὅπως ἀκριβῶς τὰ μετέφερες στὸν Πολύδωρα. Ἐν τάξει;

«… Στὸ σχολεῖο.
Ἔτσι μαθαίνουμε τὰ «φωνήεντα» καὶ σήμερα, ὅταν μαθαίνουμε ἀρχαία (κατὰ τὴν «Γραμματικὴ τῆς Ἀρχαίας» τοῦ Μιχ. Οἰκονόμου, ἤ τοῦ Ἀχ. Τζαρτζάνου, ἄν προτιμᾶτε) ἔτσι τὰ διδασκόμασταν οἱ παλαιότεροι, μαθαίνοντας τὸν τονισμὸ τῆς καθαρεύουσας (κατὰ τὴν «Γραμματικὴ τῆς Ἀπλῆς Καθαρευούσης» τοῦ Ἀχ. Τζαρτζάνου) ἔτσι ἐξακολουθούσαμε νὰ τὰ μαθαίνουμε καὶ ἀφ΄ ὅτου, μετὰ τὴν ἐπικράτησι τῆς δημοτικῆς, ἔπρεπε οἱ λέξεις της νὰ τονίζονται κατὰ τὸ παραδοσιακὸ πολυτονικὸ σύστημα. Κατὰ τὴν πάγια σχολικὴ πρακτική, καὶ ὀρθῶς ὥς σήμερα ὀρθογραφοῦμε μὲ τρόπο ἐνιαῖο, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅ,τι στο ἐνδιάμεσον ὁ «ποσοτικὸς» χαρακτήρας τῶν φωνηέντων δὲν ἔχει ἐπιβιώσει, καὶ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅ,τι πρόσφατα σχετικὰ τὸ συμβατικὸ πολυτονικὸ σύστημα ἔδωσε τὴν θέση του στὸ μονοτονικό-αἰῶνες ἀφ’ ὅτου ὁ ἀρχαῖος μουσικὸς τόνος τῶν λέξεων ἔδωσε τὴν θέσι του στὸν λεγομενο δυναμικὸ τόνο….»

Τί σοῦ ἔλεγα παρά πάνω ὑπουργέ; Ὁ ποσοτικός χαρακτήρας τῶν φωνηέντων δέν ἔχει ἐπιβιώσει; Τί θέλει νά πῇ ὁ γράφων τήν ἐπιστολή; Μήπως πώς ἔφθασε ὁ καιρός νά παυθῇ ἡ ἱστορική ὀρθογραφία;

 Στὴν Νέα Ἑλληνική. 
«…Προδηλώθηκε ὅ,τι ἡ γλωσσολογία, ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Μεγάλης (ἤ «κρατικῆς») Γραμματικῆς τοῦ Μ. Τριανταφυλλιδη τοῦ 1941, πρὸ κειμένου γιὰ τὴν Νέα Ἑλληνική, διακρίνοντας συστηματικὰ ἤχους ἀπὸ γράμματα, ὁμιλεῖ γιὰ ἕνα σύστημα πέντε στοιχειακῶν «φθόγγων», ἤ μᾶλλον «φωνηεντικῶν φθόγγων» ἤ «φωνημάτων». Ἔκτοτε καμμία ἐπιστημονικὰ ἀνάλυσι τῆς κοινῆς νέας Ἑλληνικῆς (καὶ ὑπάρχει σεβαστὴ βιβλιογραφία) δὲν ἔχει ἀνακαλύψει στοιχειακοὺς «φθόγγους» ἄλλους πέραν αὐτῶν τῶν πέντε….» 

Ψευδέστατον! Θὰ μποροῦσα νὰ σοῦ παραθέσω ὅλην τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Τριανταφυλλίδου, ποὺ πράγματι ἀσχολεῖται μὲ τοὺς φθόγγους, ἀλλὰ οὐδέποτε πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλό του, τοὐλάχιστον κάτι τέτοιο δὲν διαφαίνεται μέσα ἀπὸ τὸ κείμενόν του, πὼς οἱ φθόγγοι ἔχουν μεγαλυτέραν βαρύτητα ἀπὸ τὰ γράμματα. Σὲ κάθε του ἀναφορὰ στοὺς φθόγγους φροντίζει νὰ διαχωρίζῃ τὸ τὶ θέλει νὰ πῇ. 
Οὐδέποτε χρησιμοποίησε λατινικὰ σύμβολα!
Οὐδέποτε ὁμίλησε γιὰ πέντε  φωνήεντα ἔτσι ξεκάρφωτα. Πάντα διευκρίνιζε τὸ τὶ ἐννοεῖ:

Κατάλαβες ὑπουργέ πόσο τυπικός ἦταν ὁ Τριανταφυλλίδης ἤ νά σοῦ στείλω ὅλο τό κεφάλαιον; 

Ἐδῶ, ὅσοι διδάχτηκαν μόνον τὴν παλαιὰ γραμματικὴ πιθανῶς ἐγείρουν νέα ἔνστασιν: μὰ ἐδῶ ἀνακατεύονται γράμματα καὶ «δίφθογγοι». Ἡ ἀπάντησι εἶναι ὅ,τι στὴν ἀρχαιότητα, τὰ ἀνωτέρῳ ὀνομάζονταν καὶ ἦσαν πράγματι δίφθογγοι, δῆλα δὴ ζεύγη φθόγγων. Στὴν ἱστορικὴ ὅμως συνέχεια, μονοφθογγίστηκαν, ἔγιναν μονοὶ φθόγγοι. Ὁ σημερινὸς ὅρος δίγραμμα (δύο γράμματα γιὰ ἕναν φθόγγο) διακρίνει σαφῶς τὴν περίπτωσι αὐτὴ ἀπὸ τὴν δίφθογγο, ποὺ κατὰ κυριολεξίαν σημαίνει δύο φθόγγους, «δύο γράμματα γιὰ δύο φθόγγους». –Γιὰ διευκρινήσεις πάνω στὸ ὅ,τι ἄλλες εἶναι οἱ δίφθογγοι τῆς ἀρχαίας (καὶ τῆς καθαρεύουσας), καὶ ἄλλες τῆς νέας, εἶναι εὔκολο νὰ παραπέμψῃ κανεῖς στὰ δύο ἐγχειρίδια τοῦ Τζάρτζανου, ἕνα γιὰ τὴν Ἀρχαία (σελ.  7, ὅπου μιλᾶ γιὰ ἔνδεκα διφθόγγους) καὶ ἕνα γιὰ τὴν Καθαρεύουσα (σελ. 20-21), ἐπίσης ἔνδεκα), καὶ τοῦ Τριανταφυλλίδη γιὰ τὴν Νέα Ἑλληνικὴ (σελ. 25-26, ὅπου φαίνεται ὅ,τι οἱ νεοελληνικὲς «δίφθογγοι» -ἄσχετες ἀπὸ τὰ δίψηφα- δὲν συμπίπτουν μὲ τὶς ἀρχαῖες. 

Ὤπα….
Γιατί ὁ Τριανταφυλλίδης ἔχει δίκαιον κι ὁ Τζάρτζανος ἄδικο; Μέ ποιά ἐπιστημονική λογική καταρρίπτει ὁ Τριανταφυλλίδης χιλιάδων ἐτῶν γραμματική; Καί γιατί νά θεωρήσω τόν Τριανταφυλλίδη ὥς νέο πάπα πού ἔχει τό θέσφατον;
Πάντως ἀνατρέχοντας στὶς σελίδες 25-26 τοῦ Τριανταφυλλίδου δὲν διάβασα αὐτὰ ποὺ ἀναφέρονται στὴν ἐπιστολή σου, ἀλλὰ αὐτά:

Ἐν ὁλίγοις, ὁ Τριανταφυλλίδης, τοὐλάχιστον σὲ αὐτὸ τὸ ἀπόσπασμα, ἀναφέρει πὼς πράγματι ἔχουμε μουσικὸ ὕψος καὶ μάκρος τῶν φωνηέντων, ἀναλόγως τοῦ ποῦ μπαίνει ὁ τόνος καὶ φυσικὰ ἀναλόγως τοῦ ἐὰν ἔχουμε βραχὺ ἤ μακρόν. Ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ πρὸς ὑπουργὸ Ἀρβανιτόπουλο.6Στὶς σελίδες ποὺ ἀκολουθοῦν, ἐπίσης στὸ βιβλίον τοῦ Τριανταφυλλίδου, διαβάζουμε: 

Ἐπίσης, καὶ στὸν Τριανταφυλλίδη ἔντεκα τοὺς μέτρησα τοὺς διφθόγγους. Ἀλλὰ δὲν τὶς βρῆκα παρὰ μόνον στὴν σελίδα 33. Μήπως μπερδεύθηκα ἐγώ; Ἤ μήπως ὁ συντάκτης τοῦ κειμένου ὑπουργέ;

«…Ἀνάλογα ἰσχύουν καὶ γιὰ τὰ «σύμφωνα». Ἡ ἐπίμαχη Γραμματικὴ «δὲν εἰσάγει νέα σύμφωνα «μπ, ντ, γκ». Στὴν σελίδα 36 σαφῶς σημειώνονται δι’  ἄλλης γραμματοσειρᾶς καὶ ἐντὸς ἀγυλῶν [μπ], [ντ], [γκ], ὅπως κάνουν οἱ συγγραφεῖς τῆς σχολικῆς γραμματικῆς, ὅταν σημειώνουν φθόγγους, ποὺ λανθασμένα ἐκλαμβάνονται ὥς γράμματα. Ἄλλως τέ, πῶς μπορεῖ νά ἐξοβελίζῃ ἡ νέα γραμματική τά διπλά ξ, ψ (ὅπως τῆς προσάπτεται), ὅταν τὰ καταλογογράφει μεταξύ τῶν συμφώνων -ὥς γραμμάτων τοῦ ἀλφαβήτου, βέβαια. Ὅλα αὐτὰ τὰ ὁρίζουν οἱ γλωσσολόγοι ὅπως τὸ διδάσκει ἡ Γραμματικὴ τῆς Ε’ -Στ’  Δημοτικοῦ, ἁπλᾶ, ἐπιστημονικὰ καὶ παιδαγωγικὰ σωστά. Δὲν εἶναι σκόπιμη ἡ ἐπιμήκυνσι τοῦ λόγου ἐδῶ…»

Ὑπουργέ, ἀφῆστε τὰ «ἐπιστημονικὰ» καὶ τὰ «παιδαγωγικὰ» καὶ κυττᾶξτε ὅλοι σας γύρω σας. Διότι αὐτὴν τὴν ἀθλία πραγματικότητα ποὺ ζοῦμε, κάτι τύποι, σὰν αὐτοὺς ποὺ σοῦ ὑπαγόρευσαν τὴν ἐπιστολή, τὴν δημιούργησαν.  
Ἔχεις διαβάσει κείμενον νέου ἀνθρώπου ὑπουργέ; Δῆλα δή ἀνθρώπου κάτω ἀπό τά σαράντα;
Θὰ ἀνατριχιάσῃς ὑπουργέ. Ἐκτὸς φυσικὰ κι ἐὰν δὲν ἐνδιαφέρεσαι, διότι ἴσως νὰ ἔχῃς στὸ γραφεῖο σου αὐτόματον διορθωτή.

Στὴν σελίδα 36 λοιπὸν ὑπουργέ, καθῶς ἐπίσης καὶ σὲ ὅλο τὸ τμῆμα τοῦ βιβλίου ποὺ ἀναφέρεται στοὺς φθόγγους, συμβαίνει ἕνα μαγείρεμα ἄνευ προηγουμένου.
Θὰ σοῦ ἀναφέρω μερικὰ ἀπὸ τὰ παράτυπα τοῦ βιβλίου, ποὺ μὲ τόσο σθένος ὑπερασπίζεσαι, διότι ἔχω τὴν ἀμυδρὰ ὑποψία πὼς δὲν τὸ ἔχεις κἄν δεῖ οὔτε στὸ ἐξώφυλλον.  

  1. Στὶς σελίδες 35,36,37 εἰσέρχονται ἐπισήμως πλέον οἱ λατινικοὶ τύποι γραφῆς τῶν χὶ καὶ ζήτα:
  2. Στὶς ἴδιες σελίδες χρησιμοποιοῦνται συμβολισμοὶ γλωσσολογικοί, ἔννοιες ἐπίσης διεθνοῦς γλωσσολογίας, προσέγγισις τῆς γλώσσης μὲ τρόπο ποὺ μόνον κάποιος ἐρευνητὴς θὰ μποροῦσε νὰ ἀντιληφθῇ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀπομακρύνῃ τὰ παιδιὰ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ χρειάζονται νὰ μάθουν. Δῆλα δή, γραμματική, γράμματα, σύνθεσιν προτάσεων. 
  3. Στὶς ἴδιες σελίδες ὑπουργέ, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πολυποδαρούσα ποὺ μόλις σοῦ παρουσίασα, ἔχουμε ἀπουσία τῶν [τσ] καὶ [τζ]. Γιατί ἄρα γέ ὑπουργέ;
  4. Παρουσιάζονται νεολογισμοὶ τέτοιοι, ποὺ γιὰ νὰ τοὺς προφέρουμε …πνιγόμαστε! Ἀλλάζουν οἱ ἱστορικοὶ τρόποι χαρακτηρισμοῦ τῶν συμφώνων, μὲ μίαν ὁρολογία ποὺ ἐξυπηρετεῖ γλωσσολόγους ἀλλὰ ὄχι παιδιά. Ἀλήθεια, ἐκεῖνος ὁ φουκαράς ὁ γονέας, πού ἀπουσιάζει τίς περισσότερες ὧρες στήν ἐργασία του, πῶς θά μπορέσῃ νά βοηθήσῃ τό παιδί του νά καταλάβῃ τό τί χρειάζεται νά μάθῃ, ἐάν ὁ ἴδιος δέν μπορῇ οὔτε κἄν νά ἀναγνώσῃ τίς νέες ὁρολογίες; Κι ἐάν αὐτές οἱ ὁρολογίες εἶναι πολύ οἰκεῖες στούς γλωσσολόγους, γιατί νά γίνουν καί γιά τούς γονεῖς; Τί στο καλό; Γραμματική ἐκμαθήσεως θέλουν νά φτιάξουν ἤ γραμματική ἀπομαθήσεως;

Καὶ κάτι ἀκόμη ὑπουργέ, ποὺ δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μόνον μὲ τὰ γράμματα καὶ τοὺς φθόγγους. 

  1. στὴν σελίδα 77 γιὰ παράδειγμα ἡ ἠχὼ γίνεται τῆς ἠχοῦς ἐν ὧ ἡ Ἀργυρῶ εἶναι τῆς Ἀργυρῶς. Παράνοια; 
  2. στὴν σελίδα 100 …δολοφονεῖται μὲ …φόλα, ὁ στακτύς ποὺ γίνεται σταχτής:
  3. Γιὰ τὰ ῥήματα ἐπεφύλαξαν ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα!
    Καταργοῦν τοὺς χρόνους τῆς Ὑποτακτικῆς, ἀλλάζοντάς τους ὀνομασία τοῦ Ἐνεστῶτος, τοῦ Μέλλοντος καὶ τοῦ Ἀορίστου καθῶς ἐπίσης καὶ χρήσιν.. Σὲ κάποιους ἄλλους ῥηματικοὺς τύπους, ποὺ δὲν θέλουν νὰ τοὺς μάθουμε, τοὺς ὀνομάζουν ….ἄλλους τύπους! 
  4. τὸ αὐτὸν καὶ γιὰ τὴν Προστακτικήν:
  5. Ὁ Μέλλων μεταμορφώνεται σὲ …ἀγγλικὸν ὑβρίδιον:
  6. στὴν σελίδα 168 ξεχνᾶμε τὶς παραδοσιακὲς προθέσεις καὶ διαπιστώνουμε μερικὲς νέες, ἐμπνεύσεως Φιλιππάκη:Προθέσεις καὶ φυσικὰ …προθέσεις μὲ κάποιαν …πρόθεσιν κάπου στὸ μέλλον νὰ γίνουν προθέσεις… Ὅπως γιὰ παράδειγμα τὰ ὤς, σάν, ἐναντίον, ἐξαιτίας, λόγῳ… Μὰ εἶναι γιὰ γέλια καὶ γιὰ κλάματα ἡ ….γελοιοποίησις τῶν προθέσεων!!!! 
  7. Τὸ αὐτὸν συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς συνδέσμους καὶ μὲ τὰ ἐπιφωνήματα. Καὶ φυσικὰ τὸ καλλίτερον!!!! Τὰ ὄχι καὶ ναὶ μεταμορφώνονται σὲ …μόρια!!!ἄκου μόριον τὸ ναὶ καὶ μόριον τὸ ὄχι! Μά μέ τί τά συνέδεσε; Μέ ἄλλου εἴδους …μόρια; (Ἀπὸ κάτω σοῦ παρέθεσα ὑπουργὲ τὴν ἀντίστοιχον καταγραφὴ γιὰ τὰ μόρια ἀπὸ τὸν Τριανταφυλλίδη… Ἔτσι… Μήπως καὶ θυμηθῇς…)

Δὲν συζητᾶμε φυσικὰ γιὰ συνδέσμους, γιὰ κλίσεις οὐσιαστικῶν, ἐπιθέτων, ῥημάτων. Αὐτὴ ἡ γραμματικὴ ἀν τὶ νὰ προσπαθήσῃ νὰ βάλῃ τὰ πράγματα σὲ τάξιν, κατὰ τὸ ὅποιον ἐπίπεδον τῶν δασκάλων,  ἀκυρώνει ἀκόμη καὶ τὴν ἀλλοιωμένη τους γνώσιν καὶ μεταπηδᾶ στὴν διδαχὴ τῆς γλώσσης …ἀπὸ τὰ κάτω! Δῆλα δὴ ἀπὸ τὸν ὁποιονδήποτε δὲν ἔχει μορφωθεῖ στοιχειδῶς.
Ἄνοιξε τὴν γραμματικὴ ὑπουργέ. Δὲν δαγκώνει. Ἴσως νὰ σὲ κάνῃ νὰ γελάσῃς ἤ ἀκόμη καὶ νὰ κλάψῃς. Ἀλλὰ σίγουρα δὲν μπορεῖ νὰ μορφώσῃ! Μόνον νὰ …παραμορφώσῃ μπορεῖ!

Συμπερασματικά, ὅλες οἱ γραμματικὲς προειδοποιοῦν καὶ ο Μ. Τριανταφυλλίδης τόνιζε: «εἶναι βαθιὰ ῥιζωμένη ἡ συνήθεια, ὅταν μιλοῦμε γιὰ φθόγγους νὰ πηγαίνῃ ὁ νοῦς μας σὲ λέξεις τυπωμένες, ποὺ μᾶς ἔρχονται τὴν ἴδιαν στιγμὴ ἐμπρὸς στὰ μάτια μας, καὶ αὐτὸ μᾶς ἐμποδίζει νὰ κρίνομε σωστὰ ὅ,τι ἀληθινὰ προφέρεται.» [σελ, 10]

Εἰλικρινῶς ὑπουργέ, δὲν μπορεῖς νὰ φαντασθῆς πόσο ἀδιαφορῶ γιὰ τὸ τὶ εἶπε καὶ δὲν εἶπε ὁ Τριανταφυλλίδης. Κι ἐπίσης εἰλικρινῶς, ἔχω βγάλει τὰ συμπεράσματά μου γιὰ τὸ ἄτομόν του ἤδη, καθ’  ὅσον μελετοῦσα τὸ ἔργον του. 
Ἄς μὴ τὸν ἐπικαλεῖσαι καλλίτερα. Διότι πατῶντας ἐπάνω στὰ δικά του ἔργα, ὅλοι αὐτοὶ οἱ «γλωσσολόγοι» κατάφεραν νὰ καταστρέψουν ἐν τελῶς τὴν παιδεία στὴν χώρα μας. 
Μὲ πρῶτον καὶ χειρότερον τὸν προκάτοχόν σου, τὸν Μπαμπινιώτη, ἔχουν κυριολεκτικῶς ἀφανίσει κάθε ἔννοια λογικῆς ἀπὸ τὴν γλωσσική  μας παιδεία. Κι αὐτὸ δικαιολογεῖται μόνον ἀπὸ μίαν πιθανότητα: θέλουν νὰ μᾶς καταστήσουν ὅλους ἀγραμμάτους, πρὸ κειμένου νὰ παρουσιάζονται στὰ μάτια μας ὥς οἱ μόνοι ἐγγράμματοι. Ἤ κάνω λᾶθος;  

 Ὅπως ἔχουν ἐπισημάνει ὁμόφωνα καὶ οἱ εἰδικοὶ γλωσσολόγοι, ζήτημα γιὰ τὸ βιβλίο δὲν ὑφίσταται. Διότι οὔτε καινοτομεῖ οὔτε σκανδαλίζει: αὐτὰ διδάσκονται σὲ ὅλες τὶς φιλοσοφικὲς σχολὲς τῆς χώρας καὶ στὸ ἐξωτερικό. Τὸ βεβαιώνουν οἱ ὑπογραφὲς τῶν 140 γλωσσολόγων σὲ κοινό τους κείμενο. 

Μάλιστα! 
Τώρα φθάσαμε στὸ ζητούμενον!
Μίλησαν οἱ «εἰδικοί» κι ἐμεῖς πρέπει νὰ βγάλουμε τὸν σκασμό!
Οἱ εἰδικοὶ ποὺ ἔχουν κάνει τὰ πάντα πρὸ κειμένου νὰ ἀκυρώνουν τὴν λογικὴ τῶν παιδιῶν μας, στὰ ὁποῖα ὅμως μαθαίνουν πὼς ὁ Παρακείμενος εἶναι …παροντικὸς χρόνος! Ἤ ποὺ  ἐπιβάλλουν στοὺς δασκάλους νὰ μὴν ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἱστορικὴ ὀρθογραφία, γιὰ νὰ μὴν δημιουργοῦν …ψυχικὰ τραύματα στὰ παιδιά μας. Ἤ ποὺ  παρουσιάζουν ὥς προθέσεις τὸ «λόγῳ», ποὺ παραμένει μία ἁπλῇ δοτικὴ τοῦ λόγου. Τόσο εἰδικοί! 
Σωστά ὑπουργέ;
Καί σέ τελικήν ἀνάλυσιν ὑπουγέ, ἐάν αὐτά διδάσκονται σέ ὅλες τίς φιλοσοφικές σχολές τῆς χώρας, αὐτό σέ τί ἀφορᾷ στά παδιά μας; Μήπως τά παιδιά μας φιλοδοξοῦν νά γίνουν γλωσσολόγοι; Ἤ μήπως ἔμαθαν νά γράφουν ὀρθά τήν λέξιν παράθυρον, τηλεόρασι καί λαχανόκηπος;
Αὐτοί δέν εἶναι οἱ γλωσσολόγοι πού διδάσκουν κι ἐπιβάλλουν τέτοιους τρόπους διδασκαλίας ὤς τέ τελικῶς τά παιδιά μας νά βγαίνουν ἀγράμματα ἐν τελῶς ἀπό τά σχολεῖα ὑπουργέ; Καί πόσο ἐγγράμματοι εἶναι ὅλοι αὐτοί πού παρουσιάζονται σήμερα ὥς εἰδικοί «γλωσσολόγοι»;  Μήπως εἶναι περισσότερο ἀδαεῖς κι ἀγράμματοι ἀπό ἕναν ἁπλό, ἀλλά καλά μελετημένο δάσκαλο; 

Συνοψίζοντας τονίζουμε πὼς ὁ θόρυβος ποὺ δημιουργήθηκε γύρω ἀπὸ τὰ φωνήεντα καὶ τὰ σύμφωνα τῆς Νέας Ἑλληνικῆς, εἶναι ἀδικαιολόγητος καὶ δὲν ἔχει ἐπιστημονικὴ βάσι. Διαθέτουμε ἀξίους ἐπιστήμονες γλωσσολόγους στὰ Πανεπιστήμιά μας ποὺ μποροῦν νὰ μποροῦν νὰ προστατεύουν τὴν ἐθνικὴ γλωσσικὴ κληρονομιά. Πάντα ὅμως ὁ λαός, πνευματικοὶ φορεῖς καὶ πολιτικοὶ πρέπει νὰ ἐπαγρυπνοῦμε γιὰ τὴν διαφύλαξι τῆς γλώσσης μας.»

Ὁ Ὑπουργός

Κωνσταντῖνος Ἀρβανιτόπουλος. »

Ποῦ τούς εἶδες ὑπουργέ τούς ἀξίους ἐπιστήμονες; Τούς ἐρωτησες ἔναν ἔναν; Κατάλαβαν τό τί ἀκριβῶς ὑπέγραψαν; Ἔμαθες τό ποιοί ἔκαναν σέ ποιούς τά χατήρια; Τίς διατριβές τους; Τά μεταπτυχιακά τους; 
Ἐμεῖς ψάξαμε ὑπουργὲ καὶ δυστυχῶς δὲν βρεθήκαμε ἐμπρὸς σὲ τόσο …καθαρὲς σχέσεις.
Οὔτε μάθαμε πὼς ὅλοι εἶναι γλωσσολόγοι ἀπὸ τοὺς «γλωσσολόγους».
Κι ἐπίσης ὑπουργέ, διαπιστώσαμε πὼς κάποιοι, ἀρκετοὶ δυστυχῶς, δὲν εἶχαν ἐνημερωθεῖ γιὰ τὸ περιεχόμενον τῆς ἐπιστολῆς. Τά γνωρίζεις αὐτά ὐπουργέ ἤ κωφεύεις; 

Καταλάβαμε λοιπὸν ὑπουργέ, ἀπὸ τὴν ἐπιστολή σου, πὼς πρόθεσίς σου δὲν εἶναι ἡ ἀποκατάστασις τοῦ ὀρθοῦ καὶ τοῦ δικαίου, ἀλλὰ ἡ ἱκανοποίησις μίας μερίδος ποὺ οὐδόλως ὅμως σέβονται τὰ κοινά!
Ὑποχρεώσεις βγάζεις… Γραμμάτια ξεπληρώνεις… Τὸ ἕνα χέρι τῶν «γλωσσολόγων» καὶ τὸ ἄλλο χέρι τὸ δικό σου, νίβονται μεταξύ τους καὶ ὅταν τελειώσουν τὸ νίψιμο καὶ τὸ σκύψιμο καὶ τὸ στύψιμο, τότε θὰ στύψετε καὶ θὰ ἀποτελειώσετε τὰ δικά μας παιδιά. 
Ἀλλὰ αὐτὴν τὴν φορὰ ὑπουργὲ δὲν νομίζω νὰ τὸ ἀφήσουμε νὰ περάσῃ ἔτσι.
Ἐκλογὲς ἔρχονται… Κι ἐμεῖς ψηφοφόροι εἴμαστε… Καὶ εἰλικρινῶς ὑπουργέ, ἰδίως στὴν ἐκλογική σου περιφέρεια, ἐκεῖ, στὸν Πειραιᾶ, δὲν θὰ ἤθελες νὰ γνωρίζῃς τὸ πόσο πολὺ ἔχουν ὀργιστεῖ κάποιοι ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐπιστολή σου.
Γιὰ νὰ δοῦμε… Θά σοῦ ἐπιτρέψουν νά ξαναδῇς ἀπό μέσα τήν βολή;

Φιλονόη. 

Σημείωσις

Οἱ  Ἕλληνες ὑπουργὲ ΟΥΔΕΠΟΤΕ συνομίλησαν στὸν πληθυντικό. Κι ἐγὼ παραμένω Ἑλληνίς! 
Οὐδέποτε λοιπὸν θὰ προσφωνήσω κάποιον σὰν νὰ εἶναι …πολλοί!
Δὲν εἶναι θέμα σεβασμοῦ!
Ἄλλως τὲ ὁ σεβασμὸς κερδίζεται ὑπουργέ! Δὲν χαρίζεται καὶ δὲν γίνεται τμῆμα μίας θέσεως.
Τίμησε τὴν θέσιν σου καὶ θὰ ἔχῃς τὸν σεβασμό μου. Ὄχι τὸν πληθυντικὸ τῆς εὐγενείας. Γιὰ αὐτὸν σὲ παραπέμπω ἐδῶ:

Ὁ πληθυντικὸς τῆς εὐγενείας.

Σχετικὰ θέματα:

Κι ὅμως, ἡ φωνητικὴ γραφὴ διδάσκεται στὰ σχολεῖα μας ἤδη!!!

Ποιοί «γλωσσολόγοι» εἶναι γλωσσολόγοι;

Οἱ «γλωσσολόγοι» ἐπεστράτευσαν ἐφεδρεῖες!!!

Μά καλά, ἕνας ἔντιμος «γλωσσολόγος» δέν βρέθηκε;

Σχετικὰ μὲ τοὺς «γλωσσολόγους».

Βρὲ καλῶς τοὺς «γλωσσολόγους»!!!!

Ἡ νέα «γραμματικὴ» τῆς Ε’ καὶ Στ’ Δημοτικοῦ.

Ἡ νέα «γραμματική».

 φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply