Γιὰ νὰ μπορῇ κάποιος νὰ δημιουργῇ μὲ χρυσό, κι ὄχι μόνον, τέτοια κομψοτεχνήματα, διαθέτει πίσω του ἱστορία πάρα πολλῶν ἐτῶν (γιὰ νὰ μὴ πῶ αἰώνων), γνώσεις καὶ ἐμπειρία. Δὲν ἐξύπνησε ἕνα πρωΐ καὶ ἀπεφάσισε νὰ καταπιασθῇ μὲ τὸν χρυσό, διότι ὁ χρυσὸς δὲν εἶναι κάτι ποὺ τὸ συναντᾶς μέσα σὰ σακκούλια στὸν δρόμο.
Δὲν θὰ καταπιασθῶ λοιπὸν σήμερα μὲ τὸ πότε ξεκίνησε ὁ Ἕλλην νὰ ἀναζητᾷ, νὰ ἀνακαλύπτῃ καὶ νὰ ἐπεξεργάζεται τὸν χρυσό. Αὐτὸ εἶναι δουλειὰ τῶν εἰδικῶν καὶ τῶν «εἰδικῶν».
Θὰ ἀρκεσθῶ στὸ νὰ σᾶς παρουσιάσω μόνον τὴν εἰκόνα αὐτῶν τῶν δημιουργημάτων. Δῆλα δὴ τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς τέχνης ποὺ ἐξεκίνησε κάπως, κάπου, κάποτε….

Φυσικὰ τὸ νὰ χαρακτηρίζουμε ὥς θρακικὰ αὐτὰ τὰ ἔργα, σκέτο, δίχως νὰ προσθέτουμε τὴν λέξι Ἑλληνικὰ ἐμπρός τους, θίγει ἐμᾶς, τὴν ἱστορία μας καὶ τὶς μνῆμες μας… Διότι τὸ νὰ χαρίζουμε σὲ ἀλλοφύλους κάτι ποὺ οἱ παπποῦδες μας πρῶτοι ἀνεκάλυψαν, ἐπεξεργάστηκαν καὶ μᾶς κληροδότησαν ἐκτὸς ἀπὸ μεγίστη ἀνοησία εἶναι καὶ μεγίστη προδοσία τῆς μνήμης τῆς ἀνθρωπότητος.

Φιλονόη.

εἰκόνα ἀπὸ περιοδικὸν ἀναζήτησις