Οἱ φυλακές μας.

Ἔκανα μίαν βόλτα πρὸ ἡμερῶν καὶ ἐτράβηξα κάποιες φωτογραφίες, μὲ στόχο νὰ διαπιστώσω τὸ πόσο πολὺ αἰσθανόμεθαε ἀσφαλεῖς ἤ ἀνασφαλεῖς ἐντὸς τῶν συνθηκῶν ποὺ διαβιοῦμε.
Ὁπουδήποτε κι ἐὰν ἔστρεφα τὸ βλέμμα μου ἔβλεπα κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα…
Κατάθλιψις….
Εἶναι ἀπέραντο τὸ βάσανο νὰ βλέπῃς τὸ ἐλάχιστον φῶς ποὺ φθάνει στὰ διαμερίσματά μας μέσα ἀπὸ τὰ κάγκελα.
Παρ’ ὅλα αὐτὰ συνέχισα.
Ὁπουδήποτε κι ἐὰν ἔστρεφα τὸ βλέμμα μου κάγκελα. Οἱ δικές μας φυλακές.
Αὐτὲς ποὺ πλέον μόνοι μας δομοῦμε, πρὸ κειμένου νὰ κερδίσουμε λίγα γραμμάρια ψευδοῦς ἀσφαλείας. Διότι περὶ ψεύδους πρόκειται, ἐὰν ἀναλογιστοῦμε πὼς ὅταν ἐμεῖς τοποθετήσουμε τὰ τάδε κάγκελα, μὲ τὸν Ἄλφα βαθμὸ ἀσφαλείας καὶ προστασίας, ὁ κακοποιὸς ἔχει ἤδη ἀνακαλύψῃ τὴν ἀκύρωσι τοῦ Ἄλφα σὺν ἕνα βαθμοῦ ἀσφαλείας.

Ἀπὸ τὶς φωτογραφίες ποὺ συγκένρωσα δὲν θὰ παρουσιάσω παρὰ μόνον μία. Αὐτὴν ποὺ μοῦ ἔκανε τὴν μεγαλυτέρα ἐντύπωσι. Αὐτὴν ποὺ κυριολεκτικῶς κόβει ἀκόμη καὶ τὸν ἀέρα.
Ἔτσι, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε καλλίτερα τὸ πόσο πολὺ πλέον μόνοι μας ἐπιλέγουμε τὸ νὰ κτίζουμε φυλακὲς γιὰ νὰ περισώσουμε κάτι ἀπὸ τὰ ἤδη ἀπωλεσθέντα.

Γιατί ἀπωλεσθέντα;
Διότι ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἐμεῖς δὲν ἀντιδράσαμε στὴν ὥρα ποὺ ἔπρεπε, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἔπρεπε, γιὰ αὐτὰ ποὺ ἔπρεπε, δὲν δικαιούμεθα νὰ τὰ κατέχουμε. Πάντα πρέπει νὰ θυμόμαστε πὼς ὁ ἐλεύθερος ἄνθρωπος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀνᾲ πάσᾳ στιγμὴ εἶναι ἔτοιμος καὶ ἱκανὸς νὰ ὑπερασπισθῇ, νὰ πολεμήσῃ ἤ ἀκόμη καὶ νὰ πεθάνῃ γιὰ τὴν Πατρίδα του, τὴν ζωή του καὶ τὶς ἀξίες του.
Ἐμεῖς ἀν τὶ νὰ πολεμήσουμε ὑποχωρούσαμε σὲ κάθε βῆμα. Καὶ ὑποχωρούσαμε, καὶ ὑποχωρούσαμε…
Καὶ τώρα ἔχουμε κλειστεῖ μέσα σὲ κλουβιά, ἐθελοντικῶς, βγάζοντας κάπου κάπου τὴν μύτη μας ἔξω ἀπὸ τὰ κάγκελα καὶ καταδεικνύοντας τοὺς ἄλλους ὥς ὑπευθύνους γιὰ τὶς συμφορές μας.
Μήπως ὅμως τήν ὤρα πού τό ἕνα δάκτυλό μας ὑποδεικνύει τούς ὑποτιθεμένους ὑπευθύνους, τά τέσσερα ὑποδεικνύουν ἐμᾶς;

Οἱ φυλακές μας…
Περίεργο… Ἄν καὶ θλιβερὸ ὥς θέαμα, τώρα πιὰ πιστεύω πὼς μόνον ἐὰν ἀποφασίσουμε ΜΟΝΟΙ μας νὰ σπάσουμε αὐτὰ τὰ σίδερα, νὰ βγοῦμε ἔξω, νὰ πολεμήσουμε θὰ ἔχουμε δικαίωμα στὴν Ἐλευθερία.
Μόνον ὅσοι εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ θυσιάσουν τὰ πάντα, γιὰ νὰ κερδίσουν τὸ μέγιστον ἀγαθόν, θὰ ἔχουν δικαίωμα στὸ νὰ ἐπιβιώσουν καὶ νὰ κτίσουν σὲ νέες βάσεις αὐτὸ ποὺ ΕΜΕΙΣ ἐπιτρέψαμε νὰ μᾶς ὑφαρπάξουν….

Σκληρό;
Ναί, ἀλλὰ ἀληθές…
Ἄλλως τέ, στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα, οἱ σκλάβοι προήρχοντο ἀπὸ τὶς μάχες.
Κάθε φορὰ ποὺ κάποιος δὲν μποροῦσε ἤ δὲν ἤθελε νὰ ὑπερασπιστῇ τὴν ἐλευθερία του, κατέληγε νὰ γίνῃ σκλάβος. Πόσο λοιπόν πιό ἀποκαλυπτική νά γίνῃ ἡ ἀλήθεια τῆς ἱστορίας; Δέν τήν βλέπουμε ἐμπρός μας; Δέν τήν βιώνουμε μέ κάθε δυνατόν τρόπο; Δέν γίναμε αὐτό πού πολεμούσαμε καί μάλιστα ἐθελοντικῶς;

Φιλονόη

Υ.Γ. Μπήκαμε μόνοι μας στὶς φυλακές μας. Δῆλα δὴ μόνοι μας ἐπιλέξαμε νὰ γίνουμε σκλάβοι. Ἄρα μόνοι μας, μὲ τὸν διπλάσιο κόπο καὶ πόνο, πρέπει νὰ ἀποφασίσουμε τὴν ὅποιαν ἔξοδο.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply