Ἡ Σφαγὴ τῶν Ἀργείων ἀπὸ τοὺς Γάλλους στὶς 4 Ἰανουαρίου 1833.
«Τὸν Σεπτέμβριο, εἴπαμε νὰ φτιάξουμε μία ἐπιτροπὴ καὶ νὰ μοιράσουμε τοὺς ἀτάκτους, λίγους-λίγους ἀνάμεσα στὰ χωριά, νὰ εὑρίσκουν ἕνα πιάτο φαὶ καὶ νὰ μὴν γυρίζουνε ἀσύδοτοι νὰ ληστεύουνε τὸν κόσμο. Στὴν ἐπιτροπὴ ἦταν, ἐκτὸς ἀπὸ μένα, ὁ Νικολάκης ὁ Κριεζιώτης, ὁ Νότης Μπότσαρης, ὁ Δημητράκης Καλλέργης καὶ κανὰ δύο ἄλλοι, καὶ κάναμε ὅ,τι μπορούσαμε γιὰ νὰ σώσουμε τὸν τόπο καὶ τοὺς ἀνθρώπους.
Συνέχεια
Πρόλογος στὸ βιβλίον «Περὶ τοῦ ἐμφαινομένου προσώπου τῷ κύκλῳ τῆς Σελήνης»
τοῦ κου Ἀριστοτέλους Ντοβόρη
Βερμούδα: ἡ νῆσος τῶν Δαιμόνων τῆς φυλακῆς τοῦ Κρόνου
Εἶναι περισσότερο ἀπὸ ἕνας χρόνος ποὺ τελείωσα τὸ (πρῶτο) ἀνάγνωσμα μίας ἐξαιρετικῆς ἐρεύνης, μὲ τίτλο «Μυστήρια καὶ Μυστικαὶ Ἑταιρίαι» τοῦ Χαριλάου Καλαϊσάκη, ποὺ ἐξεδόθη τὸ 1910. Τὸ βιβλίο μπορεῖτε νὰ τὸ κατεβάσετε ἀπὸ ἐδῶ ἢ νὰ τὸ ἀγοράσετε σὲ μία πιὸ …δημοτικὴ ἐκδοχή του ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Μακρῆ.
Αὐτὸ ποὺ μὲ ἔκανε νὰ καταπιασθῶ μὲ τὸ ἐν λόγῳ πόνημα ἦταν ἔνα μικρό του ἀπόσπασμα ποὺ μοῦ ἀνέγνωσε φίλος …τηλεφωνικῶς καί, σκαλίζοντας ἔφθασα στὸν Καλαϊσάκη. Τὸ ἀπόσπασμα ποὺ μοῦ ἀνέγνωσε ὁ φίλος μου ἀφοροῦσε στοὺς -σὲ ἀρκετοὺς ἀπὸ ἐμᾶς – γνωστοὺς πλέον Ἀσσασίνους (ἢ Χασισὶν ἢ Χασασσίνους). Συνέχεια
Πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων ἔγραφα γιὰ τὸ ἐξαιρετικὸ ἔργο (ναί, τὸ εἴπαμε, ἱστορικὸ μυθιστόρημα!!!) «Δέκα χιλιάδες μέλισσες», τοῦ κου Ἄντη Ῥοδίτη. Τὸ ἐν λόγῳ βιβλίο, ὅπως ἤδη ἀνέφερα, μὲ ἱκανοποίησε βαθύτατα διότι πέραν τῶν πολλῶν ἱστορικῶν λεπτομερειῶν ποὺ παρουσιάζει, γύρω ἀπὸ τὴν Προδοσία τῆς Κύπρου καὶ τὸν Μακάριο (πού, ἀκόμη, ἐντέχνως ἀποσιωπῶνται), μὲ ὑπεχρέωσε νὰ «εἰσέλθω» στὴν ἱστορικὴ στιγμή, τῆς ὁποίας ὁ (ἀληθὴς) πρωταγωνιστὴς εἶναι ἄγνωστος στὸ πλατὺ κοινό. Ἂν καί, σὲ γενικὲς γραμμές, εἶχα ἤδη πρὸ πολλοῦ σχηματίση μίαν εἰκόνα γιὰ τὸν …«ἐθνάρχη», ἐν τούτοις, τὸ βάθος τῆς ἱστορικῆς γνώσεως τοῦ κου Ῥοδίτη μὲ βοήθησε νὰ κατανοήσω καὶ νὰ διακρίνω ἀκόμη περισσότερα. Τοῦ τὸ χρωστῶ καὶ τὸν εὐχαριστῶ ἀπὸ βάθους καρδίας!!!.
Λίγες ἡμέρες ἀργότερα ὁ κος Ῥοδίτης μοῦ προσέφερε ἔνα βιβλίο μὲ τὰ τεκμήρια τῆς ἐρεύνης του. Τὸ «Κουράγιο Πηλενόπη», ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ἁρμός, μπῆκε λοιπὸν στὴν ζωή μου γιὰ νὰ μοῦ δώσῃ, πέραν ἀπὸ τὸ πλούσιο (ἱστορικὸ) ἀποδεικτικὸ ὑλικό, πολὺ πόνο. Πάρα πολὺ πόνο.
Πῆρα πρὶν λίγους μῆνες ἕνα πρόσφατα βραβευμένο μυθιστόρημα πιστεύοντας πὼς δὲν θὰ ἔχανα τὸν καιρό μου καὶ ἄρχισα νὰ διαβάζω κρατώντας, μάλιστα, καὶ σημειώσεις μὲ σκοπὸ νὰ γράψω κάτι γιὰ τὸ ἔργο μετὰ τὸ πέρας τῆς ἀνάγνωσης. Καθὼς προχωροῦσα βῆμα μὲ βῆμα, σελίδα μὲ σελίδα, ἐνοίωσα ξαφνικὰ ὅτι βρέθηκα ξανὰ σὲ μία παραλία τῆς Ζακύνθου, ὅπου πῆγα γιὰ διακοπὲς πρὶν καμμιὰ εἰκοσαριὰ χρόνια. Γιατί; Διότι ὅταν μπῆκα στὴ θάλασσα νὰ κολυμπήσω μου συνέβη κάτι ποὺ δὲν τὸ περίμενα. Περπατοῦσα μὲν μὲς στὸ νερό, μὰ τὸ νερὸ δὲν ἀνέβαινε καθόλου, οὔτε κἂν μέχρι τὰ γόνατα. Ἐπέμεινα νὰ περπατῶ στὰ ῥηχὰ ψάχνοντας τὸ πολὺ νερὸ μὰ δὲν ὑπῆρχε καὶ στὸ τέλος βαρέθηκα κι ἐπέστρεψα στὴν ἁμμουδιά. Τὸ ἴδιο γινόταν τώρα μὲ τὸ βιβλίο. Τὸ ἄφησα στὴ μπάντα. Ἡ τελευταία σημείωση ποὺ ἔγραψα ἦταν αὐτή, γιὰ τὴν παραλία τῆς Ζακύνθου.
Συνέχεια
-Μελέτησες Ἀριστοτέλη;
-Ναί, ἔχω διαβάση ὅλα του τὰ ἔργα.
-Σὲ θαυμάζω! Ἀλήθεια, τά καταλαβαίνεις;
-Πλάκα μοῦ κάνεις; Ὁ Ἀριστοτέλης εἶναι γιὰ μικρὰ παιδιά…
Ἕνας τέτοιος διάλογος πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν, μὲ γνωστὸ πρόσωπο τῆς πολιτικοκομματικῆς καθημερινῆς ἐπικαιρότητος τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν, μὲ ὁδήγησε στὸ νὰ ἀντιληφθῶ τὸ πασιφανές: ἐὰν αὐτός, μὰ καὶ ὄλοι οἱ ἄλλοι σὰν κι αὐτον, εἶχαν διαβάση (ὄχι μελετήση) ἀριστοτελικὰ κείμενα (μὰ καὶ κείμενα Ἑλλήνων κλασσικῶν γενικότερα) γιὰ καιρὸ καὶ τὰ εἶχαν -κάπως καὶ σὲ γενικὲς γραμμὲς κατανοήση (ἀκόμη καὶ μόλις στὸ 10% αὐτῶν), ὁ κόσμος μας θὰ ἦταν καλλίτερος σήμερα. Κατ’ ἐπέκτασιν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀρέσκονται νὰ νομίζουν πὼς μᾶς κυβερνοῦν, ὄχι μόνον δὲν διαβάζουν (πολὺ περισσότερο δὲν μελετοῦν) μὰ οὔτε καὶ κατανοοῦν στὸ ἐλάχιστον τὰ ἀρχαία ἑλληνικὰ κείμενα (πολλῷ δὲ μᾶλλον τὰ ἀριστοτελικά), διότι δὲν τοὺς χρειάζεται. Εἴμαστε ἤδη ἄλογα ὄντα, ὡς λαὸς καὶ μᾶς ἄγουν εὐκολότατα δίχως αὐτά… (Μά, ἐπὶ πλέον εἶναι κι ἀναίσχυντοι συκοφάντες τους, ἐφ΄ ὄσον ἀκριβῶς τὰ ἀντίθετα πράττουν.) Συνέχεια
