Τί σημαίνει ἡ λέξις εὐλογία;
Μὰ φυσικὰ εὐλογία σημαίνει: ὁ καλὸς (=εὔ) λόγος.
Μὰ ὅταν λέμε «καλὸς λόγος», καλὸ θὰ ἦταν νὰ γνωρίζαμε καὶ τὸ τὶ ἀκριβῶς ἐννοοῦμε. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: γλῶσσα
Τὸ Ἑλληνικὸν Ἀλφάβητον
Περὶ τοῦ ἐμφαινομένου προσώπου τῷ κύκλῳ τῆς Σελήνης
Πρόλογος στὸ βιβλίον «Περὶ τοῦ ἐμφαινομένου προσώπου τῷ κύκλῳ τῆς Σελήνης»
τοῦ κου Ἀριστοτέλους Ντοβόρη
Βερμούδα: ἡ νῆσος τῶν Δαιμόνων τῆς φυλακῆς τοῦ Κρόνου
Ἀπόλλων, Πυθία, Πυθών, Δελφοὶ
Γράφει ὁ Ἀριστοτέλης Ντοβόρης
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ νέο βιβλίον του Ὁμήλου Ἰλιάς.
Ἀπόλλων. Ὁ θεὸς τοῦ ϕωτὸς καὶ τῆς μαντικῆς.
Δυϊκὸς καὶ πληθικὸς ἀριθμός
Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις τῶν κειμένων τοῦ κυρίου Μιχαὴλ Ἀλεξανδρῆ δίχως ἀναφορὰ τῆς πηγῆς, τοῦ ὀνόματός του καὶ τοῦ ἐπαγγέλματός του ὡς ἔχει!!!
Παρακαλῶ πολὺ σεβαστεῖτε το…
Εὐχαριστῶ.
(τοῦ Μιχαὴλ Ἀλεξανδρῆ)
Α. ΧΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΔΥΪΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ: Παραλείπων τὸ γραμματικὸν μέρος, περὶ τοῦ ὁποίου πᾶς ἐνδιαφερόμενος δύναται νὰ ἀνατρέξῃ εἰς μίαν Γραμματικὴν τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς καὶ νὰ γνωρίσῃ τὸ τυπικὸν τούτου, περιορίζομαι ἐν τῆι χρήσει ἀπὸ τοῦ Ὁμήρου καὶ ἐντεῦθεν, ἐπισημαίνων ὅτι ἡ ἀνάπτυξις καὶ ἡ χρῆσις τοῦ δυϊκοῦ εἶναι προγενεστέρα τοῦ Ὁμήρου:
- Ὑπάρχουν μερικὰ πράγματα, τὰ ὁποῖα ἐκ φύσεως ἀποτελοῦν ζεῦγος. Τοιαῦτα εἶναι κυρίως μέλη καὶ ὄργανα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος: χεῖρες, πόδες, σκέλη, μηροί, νεφροί, ὀφθαλμοί, ὦτα. Ἐκ τῆς χρείας πρὸς ἐπακριβῆ ἐκφορὰν τοιούτων ζευγῶν παρήχθησαν γραμματικοὶ τύποι πάντων τῶν κλιτῶν μερῶν τοῦ λόγου μετὰ ἰδιαιτέρων καταλήξεων, εἰς μὲν τὰ πτωτικὰ ὁμοίων εἰς τὴν γενικὴν καὶ δοτικὴν καὶ ὁμοίων εἰς τὰς ἄλλας τρεῖς πτώσεις, εἰς δὲ τὸ ρῆμα μόνον διὰ τὸ δεύτερον καὶ τρίτον πρόσωπον (ὡς Συνέχεια
Θεμελειώδεις νόμοι τῆς νοήσεως. Ἀρχὴ τοῦ ἐπαρκοῦς ἤ ἀποχρῶντος λόγου.
Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις τῶν κειμένων τοῦ κυρίου Μιχαῆλ Ἀλεξανδρῆ δίχως τὴν ἄδειά του!!!
Παρακαλῶ πολὺ σεβαστεῖτε το…
Εὐχαριστῶ.
ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΝΟΗΣΕΩΣ: ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΕΠΑΡΚΟΥΣ Ή ΑΠΟΧΡΩΝΤΟΣ ΛΟΓΟΥ (principum rationis sufficientis)
Ὁ ἐπαρκὴς ἢ ἀποχρῶν λόγος εἶναι ὁ τέταρτος καὶ τελευταῖος νόμος τῆς νόησης. Σύμφωνα μ’ αὐτὸν κάθε πρᾶγμα καὶ φαινόμενο ἔχει τὴν αἰτία του, ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ νόηση γιὰ κάθε πρᾶγμα νὰ βρίσκει τὴν αἰτία καὶ γιὰ κάθε διανόημα τὸν λόγο ποὺ τὸ στηρίζει.
Στὴν πραγματικότητα κάθε πρᾶγμα καὶ κάθε φαινόμενο συνδέεται μὲ σχέση αἰτίου καὶ αἰτιατοῦ, ὅπως τὸ διανόημα συνδέεται μὲ σχέση λόγου καὶ ἀκολουθίας. Τὸ τεῖχος (πρᾶγμα) εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς αἰτίας καὶ ἡ βροχή (φαινόμενο) εἶναι αἰτιατὸ μιᾶς ἄλλης αἰτίας. Συνέχεια