Λέγει τὸ Δράμα:
Καὶ ὅμως ἑὰν ἠκολούθῃς κατὰ πόδα τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, θὰ τὸν ἤκουες κοπτόμενον εἰς θεωρίας ὑπὲρ τῆς Μεγάλῃς Δημοκρατίας, δι’ ἥς ἕκαστον ὄν ἔχει ἕν σημεῖον ἐπὶ τῆς γῆς, διὰ νὰ ἴσταται, καὶ ἕν Ζενὶθ εἰς τὸν οὐρανόν, διὰ ν’ ἀτενίζῃ. Ἐρωτῶ: Καὶ δὲν ὑπάρχει Δημοκρατία ἐπὶ τῆς γῆς; Ναί, ὑπάρχει μία, ἀλλὰ καὶ ἐκείνη εἰς μίαν εἰκόνα. Αἱ λοιπαὶ εἶναι τερατώδεις τῆς ἐλευθερίας εἰρωνίαι, ὑπὸ τὸ προσωπεῖον τῶν ὁποίων ὀργιάζουσι Μοναρχικοὶ ὀδόντες, καὶ Συμμορῖες καταξεσχίζοντες πᾶσαν ἐλευθερίαν.
Καὶ εὑρίσκομαι ἀκαριαῖως εἰς μεγάλην Πινακοθήκην, ἔνθα βλέπω κόσμον πολὺν θεωροῦντα εἰκόνα.
Ἄλλοι ἔλεγον:…Τὶ ὡραῖα χρώματα! Τὶ ὡραῖον πλαίσιον! Καὶ ἄλλοι: Τὶί φυσικὸν ἐκεῖνο τὸ βόδιον!
Τὶ ζωηρός ἐκεῖνος ὁ ἀστήρ!
Τὶ φυσικὰ ἐκείνα τὰ ἄχυρα!
