Δολοφονώντας τοὺς ἀρίστους…

Σήμερα, εἰδικὸ ἀφιέρωμα, σὲ ἕναν μεγάλο ἀδικημένο, συκοφαντημένο καὶ βασανισμένο Ἥρωα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως. Ἕναν ἄνθρωπο θῦμα τῶν σαπροφύτων τοῦ πλανήτου: τῶν γνωστῶν μας τοκογλύφων.
Ἕναν ἀγωνιστὴ ποὺ μόνο του μέλημα ἦταν ἡ δική μας αὐτονομία, ἀλλὰ ποὺ γιὰ νὰ ἐξυπηρετηθοῦν καὶ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὰ γνωστὰ τότε καθάρματα τῆς ἐποχῆς (κωλέττηδες, μαυροκορδᾶτοι, ζαΐμηδες, κουντουριώτηδες, νᾶκοι, γκοῦρες, μακρυγιάννηδες, ἀλλὰ καὶ στρατιὲς ξελιγωμένων), ἐπισήμως καὶ μὲ τὴν βούλα  ἐξουσιοδοτημένοι ἀντιπρόσωποι τῶν τραπεζικῶν συμφερόντων στὴν χώρα μας, ὄχι μόνον τὸν ἐσυκοφάντησαν, τὸν κατεδίωξαν καὶ τὸν ἐδολοφόνησαν, ἀλλά, ἐπὶ πλέον, ἀλλοίωσαν κάθε ἱστορικὴ μαρτυρία, πρὸ κειμένου νὰ μὴν γίνῃ γνωστὸ τὸ ἔγκλημά τους.
Μόλις καὶ μετὰ βίας, ὁ τότε φύλαξ τοῦ Ὀδυσσέως Ἀνδρούτσου, Κωνσταντῖνος Καλαντζῆς, ἐξομολογήθη σὲ στενὸ κύκλο συναδέλφων του, τὰ φρικτὰ βασανιστήρια τοῦ Ἀνδρούτσου, στὰ ὁποία ἦταν αὐτόπτης μάρτυς, τὴν νύκτα τῆς δολοφονίας του. (Ἐφημερὶς «Καιροί», Δεκέμβριος 1898).
Αὐτὴν τὴν μαρτυρία σᾶς παραθέτω σήμερα:
Συνέχεια

Γνῶσις κι ἄγνοια περὶ πραγματικῶν ἡρώων

Νά σᾶς κάνω νά νοιώσετε θλίψη καί νά μελαγχολήσετε;

Πᾶρτε ἕναν 25χρονο – ποὺ νὰ ἔχῃ τελειώση τὶς σπουδές του – καὶ ἐρωτῆστε τον ἐὰν ἀναγνωρίζῃ κάποιον/κάποιους ἀπὸ τοὺς παρακάτω εἰκονιζομένους…

Συνέχεια

Ἡ δολοφονία τοῦ Ὀδυσσέως Ἀνδρούτσου.

«Τὰ γράμματά μου τὴν σήμερον δὲν  πέμπονται παρὰ εἰς ὅσους φρουνοῦν καλὰ διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς Πατρῖδος.
Πρέπει λοιπὸν νὰ λείψουν ἀπὸ τὸ γένος τὰ κρυφά, καὶ σὰν ἀληθινοὶ πατριῶται νὰ κηρύττωμεν τὴν ἀληθείαν εἰς ὅλους, χωρὶς κανέναν φόβον.
Ἐκεῖνοι ὅμως ποὺ λυσσιάζουν διὰ ἀξιώματα ἄς γράψουν διπλωματικά, ἄς λέγουν κρυφὰ κι ἄς προσπαθῇ νὰ γελᾷ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον.
Αὐτοὶ εἶναι σὰν πανούκλα εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ πρέπει ὁ λαὸς νὰ χωρισθῇ ἀπ΄  αὐτοὺς καὶνὰ τοὺς κάμῃ κουμάτζια (κάθαρσις) διὰ νὰ μὴν μολευθοῦμε ὅλοι μας καὶ χαθοῦμεν…»

Ὀδυσσέας Ἀνδροῦτσος.

Συνέχεια

Νά μοιράζομαι τίς σκέψεις μου;

Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς σκέψεις μου…
Ὑπάρχουν σκέψεις ποὺ πρέπει κι ὀφείλω νὰ μοιράζομαι κι ἄλλες ὄχι.
Ὑπάρχουν ἰδέες ποὺ πρέπει νὰ διαδίδονται κι ἄλλες ὄχι…
Ὑπάρχουν γνώσεις ποὺ πρέπει νὰ διδάσκονται κι ἄλλες ὄχι… Συνέχεια

Προσκλητήριον Πολεμιστῶν!

Σήμερα, λόγῳ τῆς ἡμέρας… θὰ ἀσχοληθῶ ΜΟΝΟΝ μὲ τοὺς μεγάλους μας Πολεμιστές, ποὺ σὲ ἐκείνην τὴν μεγίστη πορεία, τὴν Ἑλληνικὴ ἐπανάστασιν, βγῆκαν ἐμπρός, μὴ φοβούμενοι καὶ μὴ ἀντέχοντας τὴν μαύρη ζωὴ τῆς σκλαβιᾶς… κι ἀντιμετώπισαν πολὺ πιὸ πεπαιδευμένους ἐχθροὺς καὶ σαφὼς πολὺ καλλίτερα ἐξοπλισμένους…
Ἄνθρωποι ἀγνοὶ οἱ περισσότεροι, τρυφεροί, συνεσταλμένοι ποὺ ὅμως ἡ Ἀνάγκη τοὺς μετεμόρφωσε σὲ σὲ στρατιωτικούς ἀρχικῶς ἀλλά, σταδιακῶς Γίγαντες καὶ Ὑπερανθρώπους καὶ Ἥρωες…

Συνέχεια

Παπακώστας Τζαμάλας.

Ὁ ἐν λόγῳ πρωταγωνιστὴς τῆς ἐπαναστάσεως ἦταν κι ὀλίγον …καθαρματάκι. Ἦταν αὐτὸς ποὺ συνήργησε στὴν δολοφονία τοῦ Ὀδυσσέως Ἀνδρούτσου, κάτι γιὰ τὸ ὁποῖον οὐδέποτε ἐτιμωρήθη. Παρὰ ταὔτα ὅμως ὀφείλουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε πὼς μετεῖχε καὶ στὶς πολεμικὲς πράξεις, ἀλλὰ καὶ γενικότερα στοὺς ἀγῶνες ἀπελευθερώσεως ἀπὸ τὴν τουρκοκρατία. Ἂλλως τὲ ἦταν μέσα στοὺς συντρόφους τοῦ Ὀδυσσέως στὴν Γραβιά. (Κι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ λεπτομέρεια μεγαλώνει τὸ μέγεθος τοῦ ἐγκλήματός του! Ἂλλως τὲ μαζὺ μὲ τὸν Γκούρα συνήργησε γιὰ τὸ μέγιστον αὐτὸ ἔγκλημα!!!)
Κρατᾶμε λοιπὸν μικρὸ καλαθάκι γιὰ τὸ ἦθος του, ἀλλὰ ὀφείλουμε ἐπίσης νὰ τὸν ἀναφέρουμε, ὅπως κι ὅλουτ τοὺς ἄλλους, καλοὺς ἢ κακούς.

Φιλονόη

1790-1862

Γεννήθηκε στη Δρέμισσα το 1790. Μέχρι την Επανάσταση ήταν Ιερέας στην Δρέμισσα. Τότε εγκατέλειψε τα ιερατικά του άμφια και ζώστηκε τα άρματα, για να πολεμήσει τον κατακτητή.
Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες κυρίως με την συνεργασία των Κοντογιανναίων, όπως στη Γραβιά, Προφήτη Ηλία Άμφισσας, Αετό Υπάτης, Δίστομο, Αράχωβα, Σκαρμίτα, Δομοκό, Νεβρόπολη, Βελεστίνο, Πέτρα, Πλάτανο, Αλμυρό κλπ. Επίσης μεγάλη ήταν και η συμβολή του στην επιτυχή άμυνα της Ακροπόλεως των Αθηνών, όταν Φρούραρχος ήταν ο Γκούρας.

Μετά την απελευθέρωση της χώρας ήταν από τους λιγοστούς Δρεμισσιώτες αγωνιστές που δέχτηκε να πάρει ως αμοιβή των αγώνων του, μεγάλη κτηματική έκταση στη θέση Ποταμάκια της Λαμίας.
Επί  Όθωνα έγινε αντισυνταγματάρχης, αργότερα όμως περιέπεσε σε δυσμένεια. Κατά τα λεγόμενα Μουσουριανά. Συνέπεια τούτου, το 1847, κατα τη στάση του συνταγματάρχη Φαρμάκη στη Ναυπακτία στασιάζει και αυτός στη Φθιώτιδα. Τα κυβερνητικά στρατιωτικά αποσπάσματα τον κατεδίωξαν με μανία και αναγκάστηκε να καταφύγει στην τουρκοκρατούμενη ακόμα τότε Θεσσαλία.

Το 1848 δεν δέχτηκε την αμνηστία που του έδωσε η κυβέρνηση Κουντουριώτη. Ο λόγος ήταν ότι δεν αμνηστεύτηκαν και άλλοι όμοιοι του. Αργότερα μαζί με τους άλλους φυγάδες αξιωματικούς και με την βοήθεια πολλών τουρκαλβανών εισέβαλαν από την Θεσσαλία στη Φθιώτιδα και σκόρπισαν τον τρόμο στις παραμεθόριες επαρχίες. Τους υποχρέωσαν όμως να καταθέσουν τα όπλα οι οπλαρχηγοί Μαμούρης, Παπακώστας, Γρίβας Γαρδικιώτης.
Κατά την επανάσταση της Θεσσαλίας το 1854, τον βρίσκουμε να πολεμά τους τούρκους σαν αρχηγός του τμήματος Δυτικού Παγασητικού. Συνεργαζόμενος με τους Πανουργιά, Δυοβουνιώτη και Φαρμάκη οδηγεί το Πήλιο σε επανάσταση.
Πέθανε στη Λαμία το 1862.

πηγή

φωτογραφία