Διαβάζουμε διαρκῶς, μὲ κάθε εὐκαιρία καὶ κάθε …«πρόσχημα», κυρίως στὸν διεθνῆ τύπο (ἀλλὰ ὄχι μόνον) ἀμέσως ἢ ἐμμέσως, ἕνα «Ἐξαφανίσθε τὸ ἰσλάμ».  Πρόκειται γιά ἐντολή; Πρόκειται γιά προτροπή; Πρόκειται γιά ἐπιθυμία; Στόχο; Σκοπό; Σχέδιον;

Τὸ ἐπίσημον -πάντα- ἀφήγημα στοχοποιεῖ τὸ  ἰσλάμ, ὡς θρησκεία, ὄχι τόσο γιὰ τὶς θεωρήσεις του, ὅσο γιὰ τὴν ἀδαοσύνη, τὸν μισανθρωπισμὸ καὶ τὰ ἐγκλήματα κάποιων (φερομένων ὡς) φανατικῶν πιστῶν του πού, ὅταν ἐκφράζονται μέσα στὶς δυτικὲς -κυρίως- κοινωνίες, γεννοῦν φρίκες. Τοὺς ἄλλους, τοὺς μετριοπαθεῖς, τοὺς -τέλος πάντων- φιλησύχους, ποὺ καὶ ἐνοχλῶνται καὶ διώκονται, ἀπὸ ὁμοθρήσκους των, τοὺς «παίρνει ἡ μπάλα» τῆς προπαγάνδας. Ὅλοι στὸν «κουβά». Καλοὶ καὶ κακοί, θύματα καὶ θῦτες, ἀθῷοι κι ἔνοχοι. Συνέχεια →