Ἡ περιφρόνησις καὶ ἡ ἐχθρότης πρὸς τὴν ἰδιοκτησία τοῦ νεοελληνικοῦ σοσιαλιστικοῦ μορφώματος καὶ δὴ αὐτοῦ ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὸ ἀπαράδεκτο σοσιαλιστικὸ Σύνταγμα τοῦ 1975 (τὸ προοδευτικότερο τῆς Εὐρώπης, ὅπως ὑπερηφανεύονται οἱ «ἐθναρχικοί» κομπλεξικοὶ δεξιοί), δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτυπωθῇ χαρακτηριστικότερα ἀπὸ τὴν ὕπαρξη τῆς πολεοδομίας καί, φεῦ, τῆς «ἀρχιτεκτονικῆς ἐπιτροπῆς».
Ἡ ἐνασχόλησις τοῦ κράτους μὲ τὴν αἰσθητικὴ στὸ τέλος, ὅπως σὲ ὅλα τὰ πράγματα, ἀκυρώνει καὶ τὴν αἰσθητική. Συνέχεια