Ἡ χρῆσις τῆς βαρείας κ.ἄ.

Πρὸς ἀνάμνησιν τῶν παλαιῶν, βεβαίωσιν τῶν ἀμφιβαλλόντων καὶ διδαχὴν τῶν νεωτέρων ἢ ἀρχαρίων τοῦ πολυτονικοῦ.

Ἡ βαρεῖα γράφεται ἀντὶ τῆς ὀξείας (ποτέ τῆς περισπωμένης) ὅταν τὴν ὀξύτονον λέξιν ἀκολουθῇ λέξις φέρουσα τόνον, ἀδιαφόρως ἐὰν ἡ ἑπομένη φέρῃ ὀξεῖαν, βαρεῖαν ἢ περισπωμένην καὶ ἐπὶ τίνος συλλαβῆς.

Ἡ βαρεῖα γράφεται, δηλαδή, μόνον ἐπὶ τῆς ληγούσης, λέγεται ὅμως ἐν πάσει «μὴ τονουμένῃ» συλλαβῇ, χωρίς νὰ γραφῇ. Αἱ ἄτονοι συλλαβαί, ὀνομάζονται διὰ τοῦτο καὶ «βαρύτονοι». 

Συνέχεια

Ὀλίγη τέχνη δὲν βλάπτει

Ἀπὸ τὸν φίλο Γιάννη Στρατάκη. Συνέχεια

Ἡ μικρὰ τούτη ἀράχνη…

Γιὰ δύο περίπου αἰῶνες ἡ μικρὰ τούτη ἀράχνη ἐτάφη ἐντὸς τῆς β´ ἐκδόσεως γραμματικῆς τινος τῆς Ἑλληνικῆς.
Τὸ βιβλίον ἀνῆκε στὸν Ἀμερικανὸ κοινοβουλευτή, πάστορα, καθηγητή, διπλωμάτη (κ.ἄ.πολλά) Ἐδουάρδον Ἔβερετ, ποὺ ἐφημίζετο διὰ τὴν ῥητορικήν του ἱκανότητα, κτισμένη εἰδικὰ ἐπὶ τῶν ἀρχαιοελληνικῶν ἐπιταφείων λόγων.
Συνέχεια

364 λέξεις γιὰ τὶς ἐπιδράσεις τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσης…

Νά καὶ ἕνα ἄρθρο ἐκπαιδευτικοῦ ἀπὸ τὸ δδ:

«364 λέξεις για τις επιδράσεις που έχει η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας»

Γράφει ο Βασίλης Συμεωνίδης

Στην αρχαία ελληνική έχουμε συχνή χρήση μετοχών και απαρεμφάτων, μονολεκτικών επιρρηματικών προσδιορισμών, σύνθετων λέξεων με προθέσεις και πλουσιότερο κλιτικό σύστημα. Αυτά η νεοελληνική τα έχει αντικαταστήσει με τη χρήση δευτερευουσών προτάσεων και περιφράσεων. Ο σύνθετος, πυκνός λόγος της αρχαίας ελληνικής είναι ξένος στη νεοελληνική γλώσσα που είναι αναλυτική.

Η παράλληλη διδασκαλία δύο μορφών της γλώσσας προκαλεί την άστοχη χρήση τύπων και τρόπων της αρχαίας, τη διείσδυση της στη νεοελληνική και τη διατάραξη της δομής που έχει η νεοελληνική.

Συνέχεια