Βρῆκα πρὸ ἡμερῶν, 85ετῆ συνάδελφο Μηχανολόγο, τὸν ὁποῖο πρὶν χρόνια εἴχα ὑπεργολάβο, ὅταν κάναμε ἕνα μεγάλο ἔργο στὴν τότε Χαλυβουργία Θεσσαλίας (νῦν Ἑλλάδος).
Ὁ κύριος Κώστας, μιλοῦσε στὸ μορφοσίδερο. Ἢταν σὰν νὰ ἦταν προέκτασις τῶν χεριῶν του.
Πονοῦσε στὴν ἕλξι, ἀνακουφιζόταν ὅταν στηριζόταν καλά, ἤξερε πῶς νὰ τὸ ἑνώσῃ (προτιμοῦσε πάντα λύσεις μὲ βίδες ἀντὶ γιὰ κολλήσεις). Συνέχεια