Ὑπάρχουν κάποιοι, οἱ ἄνθρωποι μὲ ἀναπηρία, ποὺ ἀπὸ μικρὸ παιδὶ μὲ συγκινοῦν, μὲ συναρπάζουν μὲ τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς, τῆς δυνάμεως ποὺ διαθέτουν.
Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, δὲν ζητοῦν τὸν οἶκτο κάποιου.
Γνωρίζουν τὸ πρόβλημα, τὴν ἀσθένεια καὶ τὶς ἐπιπλοκές της καλλίτερα ἀπὸ τὸν ἰατρό τους, μὰ δὲν ζοῦν σὰν ἄῤῥωστοι. Μαθαίνουν, βίαια καὶ ἀπότομα πολλὲς φορές, νὰ εἶναι ἀνεξάρτητοι κι αὐτόνομοι.
Χαίρονται μὲ τὶς χαρὲς καὶ τὶς ἐπιτυχίες τῶν ἄλλων ἁπλᾶ γιατὶ γνωρίζουν νὰ ζοῦν τὴν στιγμή, νὰ ἀπολαμβάνουν τὴν ζωή, μέσα ἀπὸ τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετωπίζουν.
Συνέχεια