Διαχρονικὴ ἡ τέχνη τοῦ πλιατσικολογήματος…
Πάντα μὲ τὶς πανομοιότυπες τακτικές, κουβαλώντας τεχνογνωσία αἰώνων καὶ διαρκῶς μὲ τὰ ἴδια ὀνόματα τῶν ἐμπλεκομένων, ποὺ ἀλλάζουν μόνον ὅταν …«καοῦν» διὰ παντός, ἤ, ὅταν ἔχει «λησμονηθεῖ», τεχνηέντως, ἀπὸ τὴν ἐπίσημο ἱστορία,  ἡ  ῥίζα…
(Ὑπ’ ὄψιν, τὴν ἱστορία, ἐπισήμως πλέον, τὴν διαχειρίζεται μόνη της ἡ ΕΤΕ!!!)
Διαφορετικῶς ἀκοῦμε γιὰ δεκαετίες τὸ ὄνομα «βενιζέλου», «καραμανλῆ», «παπανδρέου», «σημίτη», «κόκκαλη», «μεϊμαράκη», ἀλλὰ δὲν ἀνησυχοῦμε. Κάπου κάπου ἕνας …«διάττων ἀστήρ» τῆς πολιτικῆς, ποὺ ὅμως στὴν  πραγματικότητα εἶναι τῆς αὐτῆς γραμμῆς αἴματος καὶ τελικῶς τακτικῆς, ἔρχεται γιὰ νὰ «σπάσῃ» τὸ κατεστημένο, μὰ στὴν πραγματικότητα ἐπαναλαμβάνοντας τὰ εἰς βάρος μας ἐγκλήματα.
Κι ἐμεῖς, οἱ ἀπαίδευτοι, οἱ ἀμνήμονες, οἱ μάζες τέλος πάντων, δὲν ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ἁπλῶς ἀλλάζει ὁ Μανωλιὸς τὰ ῤοῦχα του… Ὁ ἴδιος οὐδέποτε…

Συνέχεια →