Ζητιανεύοντας σπέρμα

Ἂν ἐρωτήσῃς ὁποιανδήποτε σύγχρονη κοπέλλα: «τί θέλεις νά γίνῃς ὅταν μεγαλώσῃς;» – οὐδὲ μία πρόκειται νὰ σοῦ ἀπαντήσῃ σύζυγος καὶ μητέρα. Μία φοιτήτρια πλέον δὲν προβλέπεται νὰ παντρευθῇ πρὶν νὰ τελειώσῃ τὶς σπουδές της, ἡ καριέρα πάντα προηγεῖται. Ἡ οἰκογένεια δὲν θεωρεῖται ἀρκετὰ φιλόδοξο ὄνειρο γιὰ μίαν κοπέλλα. Εἰδικὰ ὁ ῥόλος τῆς νοικοκυρᾶς θεωρεῖται ὅ,τι πιὸ ὑποτιμητικό. Ἀντιθέτως, τὸ νὰ φέρεται ἡ γυναῖκα σὰν ἄνδρας (σεξουαλικὰ ἐπιθετική, ἀνόητες κοκκορομαχίες), νὰ μιλάει σὰν ἄνδρας («μαλάκα», «στ’ ἀρχίδι@ μου») καὶ να σκέφτεται σὰν ἄνδρας (μὲ δῆθεν βαθεῖς στοχασμούς, ἀντὶ γιὰ τὸ γυναικεῖο ἔνστικτο, ποὺ τὴν κάνει καὶ καλλίτερο κριτή χαρακτήρων) εἶναι ἔνδειξις ἀπελευθερώσεως. Ὡστόσο, δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχῃ κάτι πιὸ ὑποτιμητικὸ γιὰ μίαν γυναῖκα ἀπὸ τὸ νὰ φέρεται σὰν ἄνδρας. Συνέχεια

Γύφτικα σκεπάρνια

 

Πρωτογνώρισα τοὺς τσιγγάνους ὡς φοιτητὴς στὰ 80s, στὸ ταξείδι μὲ τὴν ἁμαξοστοιχία Ἀθῆνα-Θεσσαλονίκη· τότε ποὺ τὸ ταξείδι διαρκοῦσε ἀπὸ 8-17 ὦρες μέσα σὲ κουπὲ ὀκτὼ (8) ἀτόμων. Συνήθως ἔκανα θαυμάσιες γνωριμίες στὴν διάρκεια αὐτῆς τῆς πολυώρου ταλαιπωρίας, ἐκτὸς μιᾶς σκοτεινῆς καὶ θυελλώδους νύκτας, ποὺ ἡ βροχὴ ἔπεφτε καταρρακτωδῶς· τότε εἴχα τὴν ἀτυχία νὰ πέσω σὲ κουπὲ μὲ γύφτους, ἐνῶ δὲν μποροῦσα νὰ ἀλλάξω θέση: ἀπίστευτη βρώμα καὶ ἀνυπόφορη βαβούρα. Φίλος μου, κνίτης τότε ποὺ τοὺς δικαιολογοῦσε· σήμερα μένει σὲ μονοκατοικία ἔξω ἀπὸ τὴν Κόρινθο, ἔχουν, δέ, μπουκάρῃ οἱ γῦφτοι σπίτι του δύο (2-3) φορές, τὴν ὥρα ποὺ κοιμᾶται μὲ τὴν οἰκογένειά του — ἔχει πολλάκις ἀναθεωρήσῃ τὶς τότε ταξικὲς ἀναλύσεις του. Στὸν στρατὸ φυσικὰ ἔβγαιναν μαζικὰ Ι5· ἀνίκανοι νὰ ὑπηρετήσουν (δεν εἶχε νόημα ἄλλωστε ἡ θητεία τους). Συνέχεια

Δυσώδης βόθρος

Οἱ πρόσφατοι τρομοκράτες τῆς Βαρκελώνης δὲν εἶναι παρανοϊκοὶ δολοφόνοι, ἀλλὰ γενναῖοι στρατιῶτες ποὺ αὐτοθυσιάζοντο. Εἴμαστε σὲ πόλεμο καὶ δὲν ὑπάρχει τέτοιο πρᾶγμα ὅπως εὐγενὴς πόλεμος· μὲ τὴν τρομοκρατία πολεμοῦν οἱ φτωχοὶ καὶ μὲ τὸν πόλεμο τρομοκρατῶνται  οἱ πλούσιοι. Ἡ εὐθύνη αὐτῶν ποὺ τὰ κρύβουν αὐτὰ ἀπὸ τοὺς πολίτες τῆς Δύσεως μὲ διαφημίσεις τύπου «τὰ σύνορα εἶναι μόνον στὸ μυαλό μας» εἶναι τεραστία. Ὅποιο δημόσιο πρόσωπο τολμήσει νὰ ψελλίσῃ κάτι ἐπὶ τοῦ θέματος ἀντιμετωπίζει τὸ γνωστό: «ὄχι στὸν ῥατσισμό, στοὺς νεοναζὶ καὶ στὴν ἀκροδεξιά». Μόνον ὁ Δονάλδος Τράμβιος ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς πολιτικοὺς δἒν φοβὰται τοὺς self-haters τῶν ὁμοιομόρφων ΜΜΕ καὶ προσπαθεῖ νὰ ἀποτρέψῃ τὴν αὐτοχειρία τῆς Δύσεως. Ὅποιος δὲν βλέπει τὴν δυστοπικὴ ὁμοιομορφία στὰ ΜΜΕ καὶ μιλᾶ ἀφελῶς γιὰ «θεωρίες συνωμοσίας» εἶναι ἁπλᾶ ἀληθοφοβικὸς ἢ «στὸ κόλπο». Ὄλες οἱ μεγάλες ἀλλαγὲς στὴν ἱστορία μόνον μὲ συνωμοσίες ἔγιναν: ἡ Ἀμερικανικὴ καὶ ἡ Γαλλικὴ ἐπανάστασις ἀπὸ τοὺς τέκτονες, ἡ Ἑλληνικὴ ἐπανάστασις ἀπὸ τὴν Φιλικὴ Ἐταιρεία, ἡ Ὀκτωβριανὴ ἀπὸ τὸν Κάιζερ κοκ. Συνέχεια

Φωτιὰ κι ἀναδάσωσις

Τὸ 2007 λοιπόν, στὶς μεγάλες πυρκαϊές, θυμᾶμαι δύο (συγκλονιστικὰ ἀλήθεια) περιστατικά. Τὸ ἕνα ἀφοροῦσε στὴν κινητοποίησιν τῆς πυροσβεστικῆς, ἀλλὰ …ἐπιλεκτικῶς καὶ τὸ ἄλλο ἀφοροῦσε στὴν …ἀδιαφορία της. Μία ἀδιαφορία ποὺ …γέννησε ἀνεμογεννήτριες κι μία παγιωμένη κατάστασιν, γιὰ ἕνα δάσος ποὺ ἀκόμη δὲν ὑφίσταται.

Ἡ Ἀττικὴ τὸ 2007, ὑπὸ τὸν στενὸ κλοιὸ τῶν πυρκαϊῶν, κατέληξε ἄγονος γῆ. Στὴν Ἀνατολική της πλευρά, ὅπου διέμενε ὁ τότε πρωθυπουργός μας, εἶχαν συγκεντρωθῇ πέριξ τῆς οἰκίας του περὶ τὰ εἴκοσι καὶ κάτι ὀχήματα (μαρτυρία πυροσβέστου), ἐνᾦ λίγο παραπάνω τὰ βουνὰ καὶ οἱ ἀγροικίες παρέμεναν ἀφύλακτα καί, φυσικά, ἕρμαια τῆς καλῆς ἢ κακῆς τους …τύχης!!! Συνέχεια

Φυλακὴ ὡς λιγότερο ἀποτελεσματικὸ μέσον σωφρονισμοῦ…

…καί,
…ἐπαινετέα ἐγκλήματα!

Γνωρίζουμε πὼς ἡ τέχνη τοῦ νὰ διοικῇς καθορίζεται ἀπὸ δύο βασικὲς μεταβλητές: ἐπιβράβευσις καὶ τιμωρία. Στὴν προσωπικὴ ζωὴ ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι: οἱ συνθῆκες ποὺ δὲν ἐλέγχουμε μᾶς ὁρίζουν· μᾶς καθοδηγοῦν πρὸς τὸν ἕναν δρόμο ἢ πρὸς τὸν ἄλλον· καὶ μετὰ τιμωρούμεθα γι’ αὐτό. Ἡ κοινωνία προετοιμάζει τὸ ἔγκλημα· ὁ ἐγκληματίας ἁπλᾶ τὸ διαπράττει. Μετέπειτα, ὁ πρῴην φυλακισμένος δὲν θὰ εἶναι λιγότερο ἐπιῤῥεπὴς πρὸς τὴν παρανομία· θὰ ἔχῃ μάθῃ ἁπλᾶ πῶς νὰ ἀποφύγῃ τὴν σύλληψη. Ὁ σωφρονισμὸς εἶναι μύθευμα. Συνέχεια

Ἱπποδρομία Δουρείων Ἵππων

Νὰ ποῦμε μίαν ἀλήθεια, ποὺ ξέρουν οἱ παροικοῦντες τὴν Ἱερουσαλήμ: ἡ Δικαιοσύνη εἶναι βιλαέτι τῆς ΝΔ, ὅπως ὁ συνδικαλισμὸς τοῦ Σύριζα. Ἐξοργίζομαι νὰ ἀκούω στὰ κανάλια τὰ περί: στυγνῆς δικτατορίας τοῦ Σύριζα· μὴ ἀνεξαρτησίας τῆς δικαιοσύνης, λόγῳ τῆς ἄκομψης μετακινήσεως τῆς Θάνου στὸ Μαξίμου· συνταγματικῆς ἐκτροπῆς, λόγῳ τῶν βλακωδῶν τηλεφωνημάτων τοῦ Καμμένου· καὶ ἄλλα ἠχηρὰ παρόμοια. Δυστυχῶς αὐτὴ εἶναι ἡ ποιότητα τῆς πολιτικῆς συζητήσεως, τῆς ὁποίας τὴν ἀτζέντα —μὴν ξεχνᾶμε— θέτουν πάντοτε ἡ ἀντιπολίτευσις καὶ τὰ ΜΜΕ, γιατὶ ἡ ἑκάστοτε συμπολίτευσις εἶναι πάντοτε βολεμένη. Τάχατες νοιάζονται γιὰ τὴν δημοκρατία: Ποιοί; Τὰ ἰδιωτικὰ ΜΜΕ! Μερικὲς φορὲς ἐκπλήσσομαι ἀπὸ τὸν τεράστιο βαθμὸ ἀφελείας ποὺ προϋποθέτει ἡ σύγχρονος ἐπικοινωνιά.
Συνέχεια