Ἂν ἐρωτήσῃς ὁποιανδήποτε σύγχρονη κοπέλλα: «τί θέλεις νά γίνῃς ὅταν μεγαλώσῃς;» – οὐδὲ μία πρόκειται νὰ σοῦ ἀπαντήσῃ σύζυγος καὶ μητέρα. Μία φοιτήτρια πλέον δὲν προβλέπεται νὰ παντρευθῇ πρὶν νὰ τελειώσῃ τὶς σπουδές της, ἡ καριέρα πάντα προηγεῖται. Ἡ οἰκογένεια δὲν θεωρεῖται ἀρκετὰ φιλόδοξο ὄνειρο γιὰ μίαν κοπέλλα. Εἰδικὰ ὁ ῥόλος τῆς νοικοκυρᾶς θεωρεῖται ὅ,τι πιὸ ὑποτιμητικό. Ἀντιθέτως, τὸ νὰ φέρεται ἡ γυναῖκα σὰν ἄνδρας (σεξουαλικὰ ἐπιθετική, ἀνόητες κοκκορομαχίες), νὰ μιλάει σὰν ἄνδρας («μαλάκα», «στ’ ἀρχίδι@ μου») καὶ να σκέφτεται σὰν ἄνδρας (μὲ δῆθεν βαθεῖς στοχασμούς, ἀντὶ γιὰ τὸ γυναικεῖο ἔνστικτο, ποὺ τὴν κάνει καὶ καλλίτερο κριτή χαρακτήρων) εἶναι ἔνδειξις ἀπελευθερώσεως. Ὡστόσο, δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχῃ κάτι πιὸ ὑποτιμητικὸ γιὰ μίαν γυναῖκα ἀπὸ τὸ νὰ φέρεται σὰν ἄνδρας. Συνέχεια