Ὑπάρχουν ἀκόμη…. Δέν τούς ξερριζώσατε ὃλους! Δέν ξερριζώνονται τά βουνά!

Ὁ «Τοῦρκος» Ömer Asan!

Ὁ «Τοῦρκος» Ömer Asan, συγγραφεύςς κι ἐκδότης, ἒφθασε πρό μερικῶν ἑβδομάδων στήν Ἀθήνα, γιά νά παραστῇ σέ ἐκδήλωσι-συζήτησι ἀναφορικῶς μέ τά γυρίσματα τοῦ νέου του ντοκιμαντέρ μέ τίτλο «Ποῦ πᾶς ἀδελφέ; Μία Ἱστορία Ἀποχωρισμοῦ» (Kardeş Nereye: Bir Ayrilik Oykusu). Ἒδωσε μίαν συνέντευξι στήν Λένα Σαββίδου καί θά ἒλεγα πώς ἒχει μεγάλο ἐνδιαφέρον!

Ἀναφέρεται στήν ῥωμαίικη γλώσσα, στούς «Τούρκους» πού τήν ὁμιλοῦν ἀκόμη καί στίς διάφορες διώξεις πού ἒχουν ὑποστεῖ ὁ ἲδιος καί οἱ συντοπῖτες του. Μάλιστα, γιά τό βιβλίο του ἀναφέρει πώς ὑπῆρξε ἀπαγόρευσις κυκλοφορίας γιά κάποιο χρονικό διάστημα.

Μᾶς λέει λοιπόν μεταξύ ἂλλων:

«Η άγνοια της ιστορίας μας σέρνει σε σύγχυση της ταυτότητας. Αυτός που δεν ξέρει την ιστορία του δεν ξέρει και τον εαυτό του. Η παλιά ιστορία της Μικράς Ασίας μπορεί να μην είναι γνωστή ολοκληρωμένα ή ακόμα μπορεί και να αγνοείται εξ ολοκλήρου.

Υπάρχουν πολλές αιτίες γι’ αυτό. Θα έπρεπε να μάθουμε τι έγινε στην περιοχή αυτή προ της εποχής των Σελτζούκων. Οι άνθρωποι και οι κοινωνίες πρέπει να υποστηρίζουν τον πολιτισμό τους και την ιστορία τους. Απ’ αυτούς που αρνούνται την ιστορία τους, η ιστορία παίρνει την εκδίκησή της….

Το ότι μιλούσαμε ποντιακά στην οικογένειά μου είναι η πρώτη αιτία. Γι’ αυτόν το λόγο και από περιέργεια ξεκίνησαν όλα. Και αυτή η περιέργεια με πήγε μέχρι την Ελλάδα. Ένιωθα την ανάγκη να μετατρέψω τις έρευνές μου σε βιβλίο και όλα όσα με οδήγησαν σε αυτό τα έκλεισα στην εισαγωγή του: «Η ερώτηση «ποιός είμαι;» μου δημιούργησε την ιδέα να γράψω αυτό το βιβλίο. Ποιός ήμουν; Από που ερχόμουν, που πήγαινα; Δεν το ήξερε ούτε ο πατέρας μου, ούτε ο παππούς μου. Το ζήτημα δεν είχε σχέση μόνο μ’ εμένα. Το πρόβλημα ήταν ότι ήμασταν διαφορετικοί από τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. Η γλώσσα, η σκέψη, η συμπεριφορά, τα τραγούδια, οι χοροί, το φαγητό ήταν διαφορετικά. Το πρόβλημα ήταν η διαφορά πολιτισμού… Εγώ άρχισα να αναζητώ την ταυτότητά μου με αφορμή το γεγονός ότι η γλώσσα που μιλούσαν οι πρόγονοί μου δεν ήταν η τουρκική. Γιατί στο χωριό, στην πόλη, στο σχολείο μας είχαν μάθει ότι είμαστε Τούρκοι. Στη γειτονιά, στο σχολείο, στη δουλειά μιλούσαμε τουρκικά. Όμως στο σπίτι, στο χωριό, η γιαγιά μου, ο παππούς μου, όλοι στην οικογένεια μιλούσαν μεταξύ τους μια γλώσσα που την ονόμαζαν ρωμαίικα. Επομένως τι ήμασταν εμείς; Ρωμιοί ή Τούρκοι; Με την ερώτηση «ποιος είμαι;» είχα βυθιστεί μέσα στο άγνωστο. Έπρεπε να απαντήσω οπωσδήποτε σ’ αυτή την ερώτηση. Και έτσι άρχισε αυτή η περιπέτεια».

Στο κόσμο (τό βιβλίο του) προκάλεσε ενθουσιασμό. Έκανε δύο εκδοσεις. Δεν πραγματοποιήθηκε όμως 3η ή 4η έκδοσή του, διότι παγορεύθηκε…..

…….Κατά τη γνώμη μου το βιβλίο μου είναι μια στάση, ή απάντηση αν θέλετε, σε αυτούς που προκαλούν και επιβάλλουν λέγοντας ότι εσείς είσαστε αυτό ή το άλλο στην κοινωνία στην οποία ανήκω. Και δεν αποτελεί μόνο μια αντίσταση, αλλά είναι και μια αυτοανάκριση για το ψάξιμο της αλήθειας….

…..Πρώτα προσπαθούμε να καταλάβουμε αυτά που αισθάνθηκαν εκατοντάδες άνθρωποι όταν ξερριζώθηκαν από τους τόπους τους και στάλθηκαν σε ξένα μέρη. Ερευνούμε αν υπάρχουν ίχνη τραυμάτων στη 2η και 3η γενιά, τα οποία έχουν κληρονομήσει από την πρώτη γενιά, μετά από την ανταλλαγή πληθυσμού που πραγματοποιήθηκε το 1924. Το ετοιμάζουμε με τα οπτικά υλικά ως ντοκιμαντέρ. Ρωτώντας την αιτία και το αποτέλεσμα αυτού του δραματικού και τραυματικού γεγονότος, συνεχίζουμε τις έρευνές μας….

…..Οι περισσότεροι που έχουμε μιλήσει ανήκουν στη 2η γενιά. Μας διηγήθηκαν αυτά που είχε ζήσει η 1η γενιά σαν να τα είχαν βιώσει και οι ίδιοι. Όταν μιλούσαμε μαζί τους νιώθαμε σαν να είχαμε μπροστά μας ανθρώπους που είχαν ξερριζωθεί από τον τόπο τους πριν λίγο καιρό. Αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Και φεύγοντας από τον τόπο τους είχαν πάρει μαζί τους μόνο τις αναμνήσεις τους….»

Ἡ συνέντευξις κλείνει μέ ἓνα ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ömer Asan:

«Trabzon’un icinde hem mum yanar hem fener.

Bizi kavusturanun mezarina nur ener.
(Μέσα στην Τραπεζούντα, καίει κέρι, καίει φανάρι.
Στον τάφο αυτού που θα μας ξαναενώσει, θα κατέβει Άγιο φως.)»

(Ὃλη ἡ συνέντευξις στήν ἱστοσελίδα Ε-ΠΟΝΤΟΣ)

Ἂς πᾶμε τώρα σέ διάφορα ἂρθρα, παρουσιάσεις καί συνεντεύξεις τοῦ Νίκου Χειλαδάκη (τά ὁποῖα θά τολμοῦσα νά πῶ ὃτι ἐπίσης ἒχουν «ἀπαγορευθεῖ!»)

15.000.000 «Τοῦρκοι» κρυπτοχριστιανοί!

(Βέβαια, ἡ κυρία στήν ἀρχή,  κάτι σέ ἁγία Ἀθανασία τοῦ Αἰγάλεω μοῦ βρωμάει, ἀλλά τό κρατᾶμε ὡς πληροφορία!)


7 Ἰανουαρίου 2003, «Τουρκάλα» πέφτει στόν νερό γιά νά πιάσῃ σταυρό.

Μαζί μέ τούς λοιπούς χριστιανούς στήν Κωνσταντινούπολι…

Τυχαῖον γεγονός ἀλλά μᾶλλον σχετικόν μέ τό θέμα μας…. (ἀπόσπασμα ἀπό παρουσίασι τοῦ δημοσιογράφου)

Σέ ἂλλο σημεῖο (παρουσίασις τοῦ βιβλίου του«ποιοί Τοῦρκοι») ὁ δημοσιογρᾶφος μᾶς λέει:

«….Η διαμάχη αυτή που εκτυλίσσεται τα τελευταία χρόνια στις δύο πλευρές του Αιγαίου, συχνά με αιματηρό τρόπο, είναι στην ουσία μία παραβίαση της ιστορικής πραγματικότητας. Το Αιγαίο ήταν ανέκαθεν ένα πέλαγος που ένωνε τις δύο ακτές του από την αρχαιότητα μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν έγινε η τραγική καταστροφή της Μικράς Ασίας…..

ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΟΙ

Η διαδικασία αυτή απέφερε στις αρχές του εικοστού αιώνα την ολοκληρωτική φυλετική διαφοροποίηση αυτού που στη συνέχεια ο Κεμάλ Ατατούρκ ονόμασε «Τούρκος», με το γνωστό του ρητό, «Τι ευτυχής να λέω πως είμαι Τούρκος», με την διαφορά ότι πραγματικός Τούρκος δεν υπήρχε πια και στη θέση του υπήρχε ο Έλληνας και κάποιοι άλλοι, εξηληνισμένοι μέχρι τον δέκατο τέταρτο αιώνα λαοί, με μια καινούργια ετικέτα. Τα ήθη και οι παραδόσεις έμειναν στην ουσία οι ίδιες και παρά τον τραγικό  διαχωρισμό του 1922, που βασίστηκε καθαρά στον θρησκευτικό χαρακτήρα, το φυλετικό υπόβαθρο παράμεινε το ίδιο και στις δυο πλευρές του Αιγαίου….

….Αυτός αφορούσε κυρίως  την ύπαρξη μεθόδων που είτε υποχρέωναν ορισμένους αλλόθρησκους να ασπασθούν το Ισλάμ, είτε τους επέτρεπαν να  προχωρήσουν με διάφορα κριτήρια σε αυτή την ενέργεια. Οι δυο αυτές αντιθετικές τάσεις της προϋπόθεσης για τον εξισλαμισμό, σημαίνουν πως πραγματικά έχουμε μπροστά μας μια ολοκληρωμένη αντίληψη που απέβλεπε στο να επιτευχθεί ένας συγκεκριμένος εθνικό-θρησκευτικός συσχετισμός μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών, και όχι απλώς να προσηλυτισθεί στον ισλαμισμό όσο γίνεται μεγαλύτερος αριθμός χριστιανών…….

…..Έχει γίνει ήδη λόγος για το θεσμό του γενιτσαρισμού, (για τον οποίο θα αναφερθούμε σε ξεχωριστό κεφάλαιο), σαν μια πρώτη μεθόδου του εισβολέα που απέβλεπε στην αποεθνικοποίηση ενός τμήματος των ντόπιων λαών και στην αύξηση της κυρίαρχης εθνότητας με δυναμικά στελέχη. Μια δεύτερη ροή χριστιανικού αίματος και πολιτισμού δέχθηκε η τουρκική εθνότητα με τους μεικτούς γάμους. Ο μουσουλμανικός και ο χριστιανικός γάμος δεν έχουν τίποτε το κοινό σαν ιεροτελεστίες, αλλά και ως προς την ουσία τους πρόκειται για απόλυτα διαφορετικές οικογενειακές σχέσεις σε αυτές τις θρησκευτικές σφαίρες. Στους πρώτους αιώνες της Οθωμανικής παρουσίας ούτε καν μπορούσε να διανοηθεί κανείς για το ενδεχόμενο εθελοντικών γάμων μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων. Βέβαια από την στιγμή που οι Τουρανοί εποικιστές εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην ανατολική αυτοκρατορία και συνυπήρχαν με τους υπόδουλους επί αιώνες, θα μπορούσε να αναμένει κανείς ένα ελάχιστο αριθμό μεικτών γάμων. Τέτοιοι όμως δεν σημειώθηκαν, εκτός μόνο σαν τερατώδεις εξαιρέσεις, για τις οποίες γεννήθηκαν αυθόρμητα λαϊκά κυρίως τραγούδια, γεμάτα αηδία και κατάκριση για το γεγονός αυτό……»

Γράφει πολλά κι ἐνδιαφέροντα θέματα ὁ κος Χειλαδάκης καί καλό θά ἦταν νά τούς δώσουμε κάποιαν προσοχή.

Στό μεταξύ, διέρρευσε καί τό ἀποτέλεσμα ἐρεύνης, πού διενεργήθη στήν γείτονα(τήν ὁποίαν πάλι ὁ Νίκος Χειλαδάκης μᾶς μεταφέρει) ἀναφορικῶς μέ τήν θέσι-ἀντίληψι πολιτῶν σέ 27 χῶρες γύρω ἀπό τό ὂνομα  «Τοῦρκος». Ἒχει μεγάλο ἐνδιαφέρον νά διαβάσῃ κάποιος τό ἂρθρο (τό βρίσκεται ὁλόκληρο ἐδῶ)

«Μάστιγα τῆς ἀνρθωπότητος οἱ Τοῦρκοι σέ σχολικά βιβλία 27 χωρῶν! »

Μεταξύ ἂλλων διαβάζουμε:

«……στην Ουκρανία, στην εβδόμη τάξη της στοιχειώδους εκπαίδευσης αναφέρετε ότι ο Χασάν πασάς μετά την εξέγερση της Κριμαίας έφερε στην Πόλη τριακοσίους σκλάβους που τους πούλησε στο σκλαβοπάζαρο. Εκεί χωρίστηκε η μάνα από το παιδί της και ο γιος από τον πατέρα, μέσα από ένα ανεπανάληπτο θρήνο των δύστυχων σκλάβων…..

Είναι γνωστή βέβαια η θέση της Αρμενίας όπου στα σχολικά της βιβλία καυτηριάζεται με πολύ έντονο τρόπο όλη η ιστορική διαδρομή των  Τούρκων και φυσικά δίνετε μεγάλη έμφαση στην γενοκτονία που έγινε σε βάρος του αρμενικού λαού. Επίσης στα σχολικά βιβλία της Γερμανίας αναφέρετε με έντονα επικριτικό για τους Τούρκους ύφος η καταπίεση των Κούρδων, ενώ  η ίδια η Τουρκία χαρακτηρίζετε σαν ένα ακραίο εθνικιστικό κράτος και ότι ο τουρκικός στρατός είναι στρατός βασανιστηρίων. Τέλος στα σχολικά βιβλία της μακρινής Φιλανδίας υπάρχουν και εκεί άκρως υποτιμητικές για τους Τούρκους αναφορές. Συγκεκριμένα αναφέρετε ότι στην Τουρκία απαγορεύετε η χρήση της μητρικής γλώσσας για τους Κούρδους, ότι γίνονται βασανιστήρια σε άτομα των μειονοτήτων και ότι από το 1984 το ΡΚΚ, που χαρακτηρίζετε σαν απελευθερωτικό κίνημα, έχει αρχίσει ένοπλο αγώνα κατά της τουρκικής καταπίεσης. Οι έντονα επικριτικές για την Τουρκία και τους Τούρκους αναφορές σε βιβλία της σχολικής εκπαίδευσης επεκτείνονται και σε άλλες χώρες όπως η Ιταλία, Γαλλία, Ρωσία, ακόμα και στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν δημοσιευθεί στην ίδια την Τουρκία, στην γειτονική Συρία έχουν καταγραφεί 92, (οι περισσότερες), επικριτικές αναφορές για το πέρασμα των Οθωμανών και των Τούρκων από την χώρα τους, στην Κυπριακή Δημοκρατία 65,  στην Βουλγαρία 50 και 43 στην Βοσνία Ερζεγοβίνη.

Ένα άλλο μεγάλο πολιτικό-ηθικό σοκ που υπέστησαν πρόσφατα οι Τούρκοι είναι με την τελευταία κυβερνητική αλλαγή της Βουλγαρίας. Ο νέος πρωθυπουργός της Βουλγαρίας, Μπόικο Μπορίσοφ, σύμφωνα με δημοσιεύματα του ίδιου του τουρκικού τύπου,  δήλωσε επίσημα πως η Βουλγαρία θα διεκδικήσει αναγνώριση της γενοκτονίας που υπέστησαν οι Βούλγαροι στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα από τους Τούρκους, με τις σφαγές που έγιναν τότε σε πολλές βουλγαρικές επαρχίες…….

…..Αλλά  και στην ίδια την Τουρκία τα τελευταία  χρόνια έχει αναπτυχθεί μια νέα συζήτηση γύρω από τον ορισμό του Τούρκου και τον ιστορικό του ρόλο που αντιδιαστέλλεται από αυτό των Οθωμανών.

Σύμφωνα με μια μεγάλη μελέτη του αμερικανικού πανεπιστημίου Στάνφορντ, που αναδημοσιεύτηκε και στην Τουρκία από τον Τούρκο ιστορικό ερευνητή, Μπεκίρ Οζγκέ, μόνο το 9% των σημερινών κατοίκων της Τουρκίας μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν πραγματικά τουρκική καταγωγή από την κεντρική Ασία.

Η ταύτιση Τούρκων και Οθωμανών έγινε  εδώ και 100 χρόνια περίπου και απετέλεσε στη συνέχεια το ιστορικό όπλο του Κεμάλ Ατατούρκ για να θεμελιώσει νέα τεχνητή εθνική συνείδηση στους κατοίκους  της Μικράς Ασίας, που απέμειναν μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, τις σφαγές των χριστιανών και την περίφημη εθνοκάθαρση. Όπως αναφέρεται λοιπόν, μέχρι το 1876, η λέξη Τούρκος δεν απαντούσε πουθενά στα επίσημα έγραφα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας…..»

Θεωρητικῶς (βάσει ἀρκετῶν ἐρευνῶν, πού ἂλλες γνωρίζουμε κι ἂλλες δέν θά μάθουμε ποτέ!) εἶναι τοῖς πάσι γνωστό ὃτι τοὐλάχιστον τό μεγαλύτερο τμῆμα τῶν πληθυσμῶν πού ζοῦν στήν παραλιακή Μικρά Ἀσία, στά παράλια τοῦ Πόντου καί σέ κάποιες ἂλλες (ἀρκετές) περιοχές τῆς σημερινῆς Τουρκίας, ἓλκουν Ἑλληνική καταγωγή. Δίχως νά ἀγνοήσουμε Ἁρμενικές, Ἀσσυριακές καί Κουρδικές ῥίζες σέ κάποιους πληθυσμούς, καταλήγουμε βασιζομένοι κυρίως στίς ἒρευνες Χειλαδάκη) νά τούς ὑπολογίζουμε σέ πολλά ἑκατομμύρια. (Ἂλλοι λένε 15 κι ἂλλοι 25….)

Καταλήγω λοιπόν κι ἐγώ σέ μερικά ἐρωτήματα:

–  Γιατί θά πρέπει νά ἀνακαλύψουν τήν φυλετική τους ταυτότητα μέσα ἀπό κάποιον θρησκευτικό δρόμο; Δέν εναι πασιφανές πώς ατοί ο πληθυσμοί διψον γιά νά ντοπίσουν τίς ίζες τους;

-Δέν ὀφείλουν Ἓλληνες κι Εὐρωπαῖοι (ὃπως καί κάθε ὀργάνωσις πού ὑπερασπίζεται τά δικαιώματα μειονοτήτων ἀνά τόν πλανήτη) νά στραφοῦν πρός τόν ἐντοπισμό αὐτῶν τῶν πληθυσμῶν καί τήν ὑποστήριξί τους;  Κάποια ΜΚΟ στήν πατρίδα μας, μέ τόσα κονδύλια πού λαμβάνει, δέν θά πρέπει νά στραφῇ καί σέ ἂλλους τομείς; Ἐν τάξει, τούς φροντίσατε τούς λαθρομετανᾶστες! Γιά τούς Βορειοηπειρῶτες καί γιά τούς ἐναπομείναντες Ἓλληνες στήν Μικρά Ἀσία δέν περισσεύουν μερικές σταγόνες ἐνδιαφέροντος καί μέριμνας;

-Γνωρίζοντας πώς ἢδη σέ κάποιες περιοχές ἡ «ῥωμαίικη γλῶσσα» ἀκόμη ὁμιλεῖται, τί κάνουν κάποιοι κρατικοκομματικοί ταγοί; Γιατί δέν ὁδεύουν πρός τήν γλωσσική ὑποστήριξι τους; Ἢ ἒστῳ, γιατί δέν πιέζουν τήν Τουρκία νά ὀργανώσῃ προγράμματα ὑποστηρίξεώς τους; Νά μπῇ ἡ Τουρκία στήν Ε. Ἒνωσι δίχως νά κάνῃ ΤΙΠΟΤΑ πρός τόν ἐξευρωπαϊσμό της; Διότι, καλά τά οἰκονομικά κριτήρια πού τῆς θέτουν… Τά ἀνθρωπιστικά; Τά πολιτιστικά; Δέν νοοῦνται; Δέν ἐπιβάλλονται;

-Τί γίνεται μέ ὃλους αὐτούς τούς πληθυσμούς στήν περίπτωσι πού ἐπιλέξουν νά στραφοῦν πρός τήν πραγματική τους ῥίζα ἐπισήμως; (Γιατί ἀνεπισήμως ἢδη ἒχουν ἀρχίσει καί ἐμφανίζονται δειλά δειλά…) Θά τούς χαρακτηρίσουμε ὡς ἀλλοεθνείς μόνον βάσει τῆς κοσμοθεάσεώς τους ἢ θά τούς ἐντάξουμε στήν μεγάλη μας οἰκογένεια;

-Ἒτσι κι ἀλλοιῶς δὲν τοὺς θέλουν στὴν Εὐρώπη (τοὺς Τούρκους). Νὰ βοηθήσουμε μήπως ὃλοι μας γιὰ νὰ μὴν τοὺς ἀποκτήσουν ποτέ;

– Ἐάν μία Ἁρμενία διεκδικεῖ τά ἐδάφη της. Ἓνα Κουρδιστάν τά δικά του ἐδάφη! Τότε γιά ποιάν δυνατή Τουρκία ὁμιλοῦμε; Μήπως κατά τά νατολικά της θά πρέπει νά ναζητήσουμε κι μείς κάτι πό ατό πού μς ρπαξαν μέ τόσον βίαιο τρόπο; (Δέν μιλάω γιά μᾶχες καί πολέμους… Αὐτά τά πράγματα, στήν ἐποχή μας γίνονται μέ ἂλλους τρόπους συνήθως… Μέσῳ ΜΚΟ, ἂς ποῦμε….)

Φυσικά καί δέν ἀναμένω κάποιαν ἀπάντησι.

Ξέρω… Εἶστε ἰδιαίτερα μυστικοπαθείς καὶ ἀπασχολημένοι…

Φιλονόη.

Υ.Γ. Γιά ὃσους ἐνδιαφέρονται ἂς διαβάσουν κι αὐτό.

Λαός προσκυνημένος, λαός χαμένος!

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply