Μοῦ ἔστειλαν ἕνα ἐκπληκτικό κείμενο καὶ ἀπεφάσισα νὰ τὸ μοιρασθῶ μαζύ σας. Ἕνα κείμενον ποὺ μὲ εἰλικρίνεια καὶ σεβασμό καταγράφει τὸν δρόμο ποὺ ἔχουμε διανύσει μέσα στὰ τελευταῖα 37 χρόνια. Δυστυχία! Δυστυχία ποὺ ζήσαμε τόσα χρόνια, μακρυά ἀπό τὴν μάννα Πατρίδα. Καὶ πόσο ὄμορφο νὰ ἐπιστρέφουμε στὸν κόρφο της, ξενιτεμένοι τόσων ἐτῶν, κι ὅμως, ἀκόμη Ἕλληνες….

Διαβάζοντάς το ἐδάκρυζα…
Ἕλλάδα, μάννα….

Ἐπιστρέφουν τὰ παιδιά σου…

Φιλονόη

Με πήραν κι εμένα στο παιδομάζωμα του -70
Γράφει ο JZ

Ελλάδα μου, Μάννα μας, σε φιλώ.

Έλειπα χρόνια μακρυά σου και σε λησμόνησα. Ήμουν εδώ, κι όμως έλειπα.

Με πήραν στο παιδομάζωμα, Μάννα. Εκεί στις αρχές του Σεπτεμβρίου του -75, εμένα κι άλλους πολλούς απ’ την ίδια γέννα μας πήραν απ’ τον κόρφο σου και μας έβαλαν στην στράτα να μας κάνουν αναλλώσιμα για τις ιδεολογίες τους, τις λέρες και τις απαταιωνιές τους.

Οι αλήτες, μάννα, που ήλθαν απ’ τα ξένα  με τα τρανά ονόματα και το δανεικό εγγλέζικο βρακί, την αμερικανική τρύπια κάλτσα και τις γαλλικές κολώνιες… Αυτοί ήλθαν να σ’ αποτελειώσουν κόβοντας τα κεφάλια μας. Κι είχαν μαχαίρια και λόγχες που τέτοιες δεν ξανά ‘δες ούτε του πέρση βασιλιά, ούτε του τούρκου, ούτε του γερμανού.
Μας πήγαν στα «σχολειά» τους  να μας τυφλώσουν, να μας σπάσουν τα δάκτυλα να στραβώσουν τα μυαλά μας, να γίνουμε ένα με δαύτους και να τους υπηρετούμε μια ζωή. Κι άρχισαν να σε ξεγυμνώνουν εμπρός μας… πρώτα την γαλάζια ποδιά, ύστερα τα σχολικά Σάββατα, κατόπιν τους τόνους και τα πνεύματα… τα νεύματα. Πήραν τα βιβλία και τα κιτρίνησαν… έκαναν τα σχολεία κουτιά. Τσιμεντένιες αυλές, κάγκελα στα παράθυρα, τσιμέντο και σοβάς παντού… σχολείο αδιάφορο, άχρωμο, άοσμο, άγευστο… η χειρότερη πόρτα για να μπεις στην ζωή.

Γυμνάσιο… στραγγαλισμός των εφηβικών ονείρων… αίθουσες κονσέρβες των 35 και των 40 ψυχών, ευνουχισμός της κρίσεως, ο βωμός της παπαγαλίας. Εκεί μας έμαθαν πως δεν είμαστε παιδιά σου Μάννα, και πως στα χώματά σου ήλθαμε «ινδοευρωπαίοι» και σφάξαμε τον κόσμο σου. Πως το αλφάβητό σου είναι του Γιαχβέ  και ο Πλάτων αντέγραφε τον Μωυσή και πως οι αρχαίοι μας παππούδες ήσαν κύναιδοι, ομοφυλλόφιλοι και παιδεραστές… Γυμνάσιο… εκεί σκοτώσανε τον Διόνυσο μέσα μας… Σκονάκια στα μανίκια, τσιγάρο στην πίσω αυλή, κοπάνες, αλάνικο περπάτημα, ουΐσκια και μπύρες στα κλεπτά, μπιλιάρδα και ρέφα στα ουφάδικα, βιντεοταινίες με τον Ντούζο στις καφετέρειες… μαγκιές, κλανιές, ροχάλες και χουφτώματα… Αυτά μας τάϊζαν, αυτά τρώγαμε, άλλο δρόμο δε μας έδειξαν…

Ύστερα Λύκειο, Πολυκλαδικά πειράματα, Τεχνικά αλητοκότετσα, Γενικά της πτυχιακής παραμύθας.  Πάλης ξεκίνημα, σχολείο μπουρδέλο απ’ τις παρατάξεις και τα κόματα… Ο γιός του βουλευτή πρόεδρος στο 15μελές… αλλαξοκωλιές με τα γαλαζοπράσσινα συμβούλια καθηγητών, βουτιές  στο «ταμείο», μίζες απ’ τις εκδρομές… κονόμα τρελλή στην πενταήμερη… Μαθητές κομματόσκυλα, σιχαμένες «προεκλογικές» εκστρατίες… αφίσσες τυπωμένες απ’ το κόμμα, ανορθόγραφα συνθήματα στον τοίχο που μόλις άσπρισε ο επιστάτης… και μετά κοπάνα, σούζες κι ορθάδικο ο ένας επάνω στον άλλο.

Δώδεκα χρόνια στα θρανία και δεν μου έμαθαν να κυτιτώ την ομορφιά σου Ελλάδα μου. Και οι δάσκαλοι στον χορό της συνδίκας ως τα κέρατα βουτηγμένοι. Η ταυτότητά μας, ένα χαρτί πλαστικοποιημένο, αυτό μόνο.
Πανεπιστήμιο… ευνουχιστήρια κρίσεως, φυτώριο κομματόσκυλων. Μια μάντρα προπτυχιακών προβάτων… αφίσσες για  το πάρτυ της ΠΑΣΠ με το ξεκώλι γκεστ-σταρ, εκπαιδευτική της ΔΑΠ στην Μύκονο για παρτούζες, οι άλλοι με τα κόκκινα κολημένοι στα υπόγεια με τον Βασίλη να σκούζει «Πρώτη Μαϊου» κλπ κλπ. Εξεταστική, πεντάρια, τάβλι και φράπα, κλαμπάκι κι άπλυτο το άδειο από ημέρες τάπερ με τα γεμιστά… Ένα ολόκληρο κράτος να μη μπορεί να ενεργοποιήσει τα νειάτα του, να μη μπορεί να τα δείξει πως ν’ αναπνέουν στο φως….

Στρατός… λούφα, αγγαρία, υποταγή στον καραβανά μαλάκα με τα συμπλέγματα εξουσίας και την σκοπιά να κυττά τοίχο. Κανένα ιδανικό για σένα, όλος ο στρατός ένα πεδίο μίζας και βολέματος. Αρχαία ρητά παντού… ποιός να διαβάσει… «Ω ΞΕΙΝ, ΑΓΓΕΛΕΙΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣ ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ»  ποιός να το καταλάβει με την σαχλή «τυρόπιττα» στο κεφάλι και τη χακί «μπυτζάμα» για στολή… Βολές με μπαγιάτικα πυρομαχικά, το g3 ολογυάλιστο αλλά στον «γάμο του καραγκιόζη»… 18 μήνες πεταμένοι στον βωμό των δεικτών της ανεργίας…

Μετά δουλειά στην αρένα του κάπιταλ, σε τσιφλικάδες που αγόρασαν τα πάντα με κολώχαρτα τυπωμένα από τραπεζίτες, ΣΤΑΖΙ και CIA. Πέντε – δέκα τύποι αφέντεψαν τα πάντα. Μεγαλέμποροι που έβαλαν χέρι στην κοινή περιουσία και μεγαλοψιλικατζήδες που με τις εφημερίδες και τα κανάλια γέμιζαν τα ρεζερβουάρ της μπουλντόζας που είχε την μίζα στη Βουλή. Πέντε – δέκα τσιφλικάδες «εργολάβοι» αγόρασαν τις μετοχές της ζωής μας, των παππούδων και των παιδιών μας. Τώρα μας «ενοικιάζουν» την ζωή μας με επανωτόκια. Πέντε – δέκα τοκογλύφοι που τίποτα δεν έκαναν στην ζωή τους παρά μόνον, αγόραζαν ομάδες, συνειδήσεις, κόμματα, πολιτικούς… Πάμπλουτοι μεγιστάνες που κοντράρουν τα μεγέθη τους στα κότερα και τις θαλαμηγους και τον στόλο των ελικοπτέρων… Όσοι είχαν εργοστάσια και έδιναν δουλειές τα έκλεισαν κι έγιναν έμποροι. Μια Ελλάδα άνεργη να ταϊζει μεγιστάνες…

Εδώ στα χάμω, πόλεμος για την επιβίωση… Αν δεν έχεις καγιέν δεν είσαι τίποτα στα μέρη σου Ελλάδα. Και το τίποτα δε νοιάζεται για εσένα… Τελευταία ρουφηξιά στο μάλμπορο, τ’ αποτσίγαρο στον δρόμο, διπλοπαρκαρισμένες αγωνίες, «χέρι» στο φπα… Ημιϋπαίθριος βίος, ξυστό και στοιχηματζήδικο για την άσπρη ημέρα… Ο «κονομημένος» είναι ο έξυπνος – μουρμουράς όταν τον βλέπεις –  κι ας τρώει απ’ τη σύνταξη του πατέρα και το γάλα του αγέννητού σου.

Γενοκτονία γίνεται μάννα μου Ελλάς. Πραγματική γενοκτονία των Ελλήνων  στον τόπο σου. Στρατιές τηλεβοθράρηδων ξερνούν μίσος για εσένα και για ό,τι δικό σου, αμέτρητοι τηλεπούστηδες του λάϊφστάϊλ λέν στις κόρες σου να ξεπαρθενιασθούν στα 12 για να πωλούν τα μαγαζιά μπιχλιμπίδια και τα γειρατιά να γαμούν με πολυεθνικά βιάγκρα. Έφεραν και δυο εκατομμύρια δύστυχους απ’ έξω και μας έκλεισαν στα πίσω απ’ τα κάγγελα των παραθύρων μας να κυττάμε τα βλήματα του Μέγκα, τα πρωϊνά φερέφωνα και τα σιχάματα του μεσημεριού.

Γενοκτονία… πού και γιατί να φέρεις παιδί στα μέρη σου Ελλάδα μου σήμερα αφού δεν θα σε γνωρίσει… Οι γονείς δεν μεγαλώνουν τα παιδιά τους, αλλά η μουρόχαβλη στην πλάσμα με τα εξτένσιον. Οι γονείς δουλεύουν διπλοβάρδιες για το χιλιάρικο, οι παππούδες δουλεύουν κι αυτοί να μαζέψουν τα ένσημα – το νόμισμα για τον Χάρο…
Λυπάμαι μάννα μας Ελλάδα μου γλυκειά. Αν συνέβαλα κι εγώ στο χάλι αυτό να ξέρεις πως το έκανα στον δρόμο για την επιβίωση. Ζωή άξιά σου δεν ζήσαμε, τον ουρανό σου δεν τον είδαμε, την σημαία σου την αφήσαμε κουρελλιασμένη και τον ύμνο σου τον κομπιάζουμε… Δεν είμαστε προδότες όμως και δεν φεύγουμε αν οι αλήτες που σε έγδαραν δεν τα πληρώσουν όλα και με επανωτόκια.
Ένα νέο μνημόνιο για πολιτικούς – δημοσιογράφους – και καρχαρίες… Μέχρι η Πέτρα σου Ελλάδα να ξαναγίνει άορνος….
ΟΛΥΜΠΙΑ