Γράμμα ἀπὸ τὴν Ἰαπωνία.

Κάποια πολύ ἀγαπημένα μου πρόσωπα, ἔχοντας ἰσχυρούς δεσμούς μὲ τὴν Ἰαπωνία, ἀπεφάσισαν νὰ ἀναχωρήσουν, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ ἔμαθαν γιὰ τὸν σεισμό, πρὸς τὴν χώρα τοῦ Ἀνατέλοντος Ἡλίου. Ἐκεῖ, ποὺ ἄνθρωποι ὄπως ἐμεῖς, ὅπως ὅλοι, διαβιοῦν ἐν μέσῳ μίας ἐκ τῶν χειροτέρων στιγμῶν τῆς ζωῆς τοῦ πλανήτου.

Μία χώρα ῥημαγμένη, χιλιάδες νεκρῶν καὶ πολύς πόνος. Ἀπίστευτος πόνος. Ἀλλὰ κανένα παράπονο. Οὖτε πρὸς τοὺς θεούς, Οὖτε πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Οὖτε πρὸς ὁ,τιδήποτε. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, μὲ κάποιον τρόπο, τὴν ἐπομένη στιγμὴ τῆς καταστροφῆς, πρὶν ἀκόμη ξεκινήσουν νὰ μετροῦν τὶς πληγές τους, σήκωσαν τὰ μανίκια καὶ ῥίχτηκαν στήν δουλειά. Διότι ξέρουν τὴν μία καὶ μοναδική ἀρχή: λα ξαναγίνονται! λα!

Δὲν θὰ σᾶς μεταφέρω τὴν ἐπιστολὴ ποὺ ἔλαβα, γιὰ εὐνοήτους λόγους. Θὰ σᾶς μεταφέρω ὅμως κάποιες φράσεις της, ποὺ ἐμένα προσωπικῶς, μὲ ἔκαναν νὰ δακρύσω. Μ καναν ν καταλάβω τ τ εμαστε κα τ τ θ πρεπ ν εμαστε.

Γράφει ὁ ἀγαπημένος φίλος:

«Μή ξεχνᾶς ὅτι ἐδῶ εἶναι Ἰαπωνία κι ὄχι νεοελληνισμός, νεοβαρβαρισμός, ὅπως αὐτὴν τὴν στιγμή στὴν δύστυχη Ἑλλάδα μας…. …Εἴμαστε καλά, γιατί κανεῖς Ἰάπωνας, παρὰ τὴν καταστροφὴ, δὲν ῥωτάει, ὡς συνήθως… «μὰ ποῦ εἶναι τό κράτος»; Καὶ ξέρεις γιατί; Γιατί τ κράτος εναι δ. »

Τὸ κράτος εἶναι ἐκεῖ! Οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐκεῖ! Ἀγωνίζονται! Ξανακτίζουν ἀπό τὴν ἀρχή ὅσα ἡ φύσις (;;;;) γκρέμισε…. Εἶναι ἐκεῖ ὅλοι! Καὶ δουλεύουν ὅλοι μαζί. Κι ἂς πασχίζουν οἱ δημοσιοκᾶφροι νὰ παρουσιάσουν μίαν διαφορετικὴν πραγματικότητα ἀπὸ αὐτὴν ποὺ στὴν πραγματικότητα, ζοῦν κάποιοι ἐκεῖ … Δὲν μπαίνω σὲ λεπτομέρειες… Ξέρουν αὐτοί!

Καὶ μετὰ ἀπό τὴν ἀνάγνωσι τῆς ἐπιστολῆς, θύμωσα… Ἀγανάκτησα…. Πικράθηκα… Γιατί ἐγώ δὲν μπορῶ νὰ πῶ αὐτό ποὺ λέει ὁ κάθε Ἰάπων… Δὲν μπορῶ νὰ πῶ, δὲν πειράζει, θὰ τὰ ξαναφτιάξουμε…. Καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸ πῶ, γιατί ἀχρηστεύθηκα. Δὲν εἶμαι αὐτό ποὺ ἔπρεπε νὰ εἶμαι. Εἶμαι κάτι ἄλλο.. Κάτι λίγο.. Μικρό… Μηδαμινό… Κάτι ἀσήμαντο.. Κάτι σιχαμερό… Ὄχι αὐτό ποὺ θέλω. Ἀλλά αὐτὸ ποὺ μέ βολεύει νὰ θέλω.

Εἶμαι ὅ,τι κι ἐσύ. Κι ἐσύ! Κι ὁ ἄλλος… Καὶ ὅλοι μας!

Εμαστε χέστες, βολεψάκηδες, νίκανοι, νεύθυνοι, ιψάσπιδες κα φυγόπονοι. Δὲν ἤμασταν πάντα ἔτσι. Ἀλλά τώρα εἴμαστε. Καὶ ντρέπομαι. Ἐὰν αὐτὴν τὴν στιγμή ζούσαμε αὐτὸ ποὺ ζοῦν οἱ Ἰάπωνες, θὰ εἴχαμε κατέβει στὸν δρόμο γιὰ νὰ βρίσουμε τὴν κυβέρνησι, νὰ κτυπήσουμε τὸν ἐργολάβο καὶ νὰ κλωτσήσουμε τὸ σκυλί ποὺ ἁπλῶς εὑρέθη ἐμπρός μας τυχαίως. Ἀντὶ νὰ σηκώσουμε τὰ μανίκια καὶ νὰ πέσουμε μὲ τὰ μοῦτρα στὴν δουλειά, πρὸ κειμένου νὰ σώσουμε ὅ,τι σώζεται. Ἀντὶ νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι, νὰ κτυπήσουμε φιλικά τὴν πλάτη τοῦ γείτονα καὶ νὰ ποῦμε κουράγιο. Ἀντί νὰ κυττάξουμε  μὲ θᾶρρος τὸ μέλλον καὶ νὰ ποῦμε, «θ τ ξαναφτιάξουμε».

Δὲν ἤμασταν πάντα ἔτσι. Καὶ τὸ ἀποδεικνύουμε στὰ δύσκολα. Ἀλλά τώρα εἴμαστε ἔτσι. Τώρα φτανε λοι ο λλοι γι τ δικά μας χάλια. Φταῖνε οἱ ἄλλοι γιὰ τὴν κατάντια μας. Φταῖνε οἱ ἄλλοι γιὰ τὴν κακοδαιμονία μας. Κα δν φταμε μες πο τόσα χρόνια συντηρομε νικάνους. Δὲν φταῖμε ἐμεῖς ποὺ τόσα χρόνια δεχόμαστε ἀδιαμαρτύρητα κάθε ἀνομία. Δὲν φταῖμε ἐμεῖς ποὺ συντηροῦμε τὴν ἀσυδοσία καὶ τὴν κραιπάλη. Δὲν φταῖμε ἐμεῖς ποὺ ἔχουμε σὰν πρότυπο ῥουβᾶδες καὶ κουβᾶδες. Ποὺ γιὰ νὰ γίνῃ ἡ ζωὴ μας πιό εὔκολη, κάνουμε τὶς κόρες μας  πουτᾶνες πολυτελείας. Ποὺ μᾶς φταίει ὁ Ἄκης ὅταν τὰ ἅρπαζε ἀλλὰ ὄχι ἔμεῖς ὅταν δίναμε τὰ φακελάκια.

Κάποτε, σὲ μίαν συνέντευξι τοῦ Νίκου Λυγεροῦ, ἄκουσα μίαν φράσι, ποὺ μοῦ ἀπεκάλυψε ὅλην τὴν μικρότητα μὲ τὴν ὁποίαν κοιμόμαστε τοὺς τελευταίους αἰῶνες. Εἶπε ὁ Λυγερός, πὼς καὶ οἱ Πόντιοι καὶ οἱ Ἁρμένιοι, ἔζησαν μίαν συγκλονιστική γενοκτονία. Ὅμως ἡ διαφορὰ τῶν Ποντίων ἀπὸ τοὺς Ἁρμενίους, ἐγκειται στὸ ὅτι οἱ Ἁρμένιοι, ὅταν ἐρωτῶνται γιὰ τὴν γενοκτονία, ἀπαντοῦν: «εμαστε δ, ζομε»…. Οἱ Πόντιοι τί ἀπαντοῦν; Οἱ ὑπόλοιποι;

Κλαῖμε! Μόνον κλαῖμε.. Κλαῖμε γιὰ τὰ περασμένα μεγαλεῖα…. Κλαῖμε γιὰ τὶς σκλαβιές μας. Κλαῖμε γιὰ τὴν ἀνικανότητα τῶν κυβερνήσεων.. Κλαῖμε γιὰ τὴν ἀδυναμία μας νὰ δοῦμε πέρα ἀπό τὴν μύτη μας…. Κλαῖμε γιὰ τὴν βλακεία μας… Γιὰ τὴν δειλία μας… Γιὰ τὸν θάνατό μας…

Ἐ λοιπόν τέλος. Ἐγώ σηκώνω τὰ μανίκια καὶ πέφτω στὴν δουλειά. Ἐγώ θέλω Ἑλλάδα γιὰ τὰ παιδιά μου καὶ γιὰ τὰ παιδιά ὅλων μας. Θέλω μέλλον κι ὄχι τάφους! Κι ,τι γινε, γινε… Θ τ ξαναφτιάξουμε! λα πό τν ρχή! λα! Κα ο ιψάσπιδες ν περάσουν ξω. ΕΞΩ!!! πό ΤΩΡΑ!!! Ὅ,τι φτιάχτηκε μίαν φορά, ξαναφτιάχνεται!

Θ τ ξαναφτιάξουμε λοιπὸν ΟΛΑ ἀπὸ τὴν ἀρχή ! πό τώρα!

Κι ποιος θέλει, μπορε κι ντέχει κολουθε.

Φιλονόη.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply