Χαμός. Κάθε μέρα καί κάτι καινούργιο, ἐξωφρενικό, ἄδικο, ἐκνευριστικό. Πόσο θά ἀντέξουν τά νεῦρα μας, ἀκόμη, ἡ ὑπομονή μας καί θά  τά κάνουμε ὅλα λαμπόγιαλο, δέν ξέρω.

Χθές, ἀκούσαμε ὅτι ἑτοιμάζονται νά μᾶς ἐλέγχουν καί νά μᾶς τά παίρνουν καί μετά θάνατον. Ἐπειδή δέν θά μποροῦμε νά δουλεύουμε, θά τούς πληρώνουμε σέ εἶδος. Ὅτι ἔχει ὁ καθένας ἐλαφρῶς μεταχειρισμένο. Καρδιές, νεφρά, συκώτια…Τά ἄλλα (τά δύο), νομίζω δέν μεταμοσχεύονται.

Ἑτοιμάζεται ὁ νέος νόμος Καστανίδη γιά τήν ἐχθροπάθεια. Θά μᾶς θεραπεύσουν κι ἀπό αὐτήν. Σάν τήν ἑλκοπάθεια ἕνα πρᾶγμα. Ἀμ τό ἄλλο; Διαδίδονται φῆμες γιά ρυθμίσεις στήν μπλογκόσφαιρα. Τέτοια δικτατορία, τέτοιον φασισμό δέν ἔχουμε «ξαναματαζήσει» στήν Ἑλλάδα. Οὔτε ἐμεῖς, οὔτε οἱ παποῦδες μας. Πρέπει νά καθόμαστε ὅλοι στόν καναπέ καί νά βλέπουμε big brother, Λαζόπουλο ἤ Ράδιο Ἀρβύλα. Ἄντε ν΄ ἀκοῦμε καί τόν Καψῆ νά γλείφη τήν κυβέρνησι ἤ τόν Πρετεντέρη (σέ Γιωργάκη μοῦ φέρνει λίγο αὐτός. Τέρας ἐξυπνάδας σάν τόν πρωθυπουργό μας). Οἱ Τοῦρκοι ἁλωνίζουν στό Αἰγαῖο. Πῆγε ὁ ΓΑΠ στό Ἐρζερούμ καί τούς ἔτριξε τά δόντια, γι΄αὐτό.

Τί νά ποῦμε γιά τούς Σκοπιανούς πού μᾶς δίνουν τό ἕνα χαστούκι μετά τό ἄλλο; Ὄχι πού θά μᾶς φοβηθοῦν. Μόλις βλέπουν τόν Δρούτσα εἶναι νά μή ἀλλάζουν γνώμη; Τά δυό πόδια σ΄ ἕνα παπούτσι τούς ἔχει βάλει.

Ὁ Γιωργάκης μᾶς καθησύχασε ὅτι θά μπορέσουμε νά ξεπληρώσουμε τά χρέη τους. Ἐδῶ, λέει, σωθήκαμε ἀπό τήν χρεωκοπία, τά δάνεια ἀπό τό 1881 δέν θά ἐξωφλήσουμε; Ε, ὅσο νά πεῖς, ἄλλη μιά ἀλήθεια μᾶς τήν εἶπε. Λέει ποτέ ψέμματα ὁ ἀθληταρᾶς μας; (παρ΄ ὁλίγο νά ξεχάσω τό θῆτα). Μειώνεται βέβαια, τό ΑΕΠ καί ἔτσι – μού φαίνεται, δέν εἶμαι οἰκονομολόγος – πώς μειώνονται τά εἰσοδήματα τῆς χώρας, ἀλλά ἀφοῦ τό εἶπε τό παιδί….νά μή τό πιστέψω; Τέτοια άσφάλεια δέν αἰσθανθήκαμε ποτέ. Παρά μόνον τώρα. Ἐπί ἐποχῆς Γεωργίου τοῦ μικροῦ.

Κάνουμε προσπάθεια, ὅλος ὁ Ἑλληνικός λαός – καί τῶν ἀριστερῶν συμπεριλαμβανομένων – νά ἀφελληνιστοῦμε. Ἔτσι, γιά νά μή ἔχουν πρόβλημα ὅλες οἱ φυλές τοῦ Ἰσραήλ πού ἔχουν παρεισφρύσει στό Ἑλλάντα. Νά ζοῦμε μαζί μέ τούς ἀλλοδαπούς. Ἤ δυνατόν στό ἴδιο σπίτι. Νά διασκεδάζουμε μαζί, νά δουλεύουμε μαζί, νά τούς δίνουμε ὅτι ἔχουμε καί δέν ἔχουμε χάριν τῆς Ἑλληνικῆς φιλοξενίας – καί τῆς Κρητικῆς ἄμα λάχει – καί ἔτσι σιγά-σιγά ὅλα θά φτιάξουν. Ἀφού τό πιστεύει ἡ κυβέρνησι, ἔχουμε ἐμεῖς κανένα λόγο νά πιστεύουμε τό ἀντίθετο;

Ἀναρωτιέμαι, ὅμως, τί συμβαίνει μ΄ ἐκείνην τήν κάρτα τοῦ πολίτου; Ἀκόμη νά ἐφαρμοσθῆ; Δέν μπορεῖτε νά φανταστεῖτε πώς μέ ἐνθουσιάζει ἡ ἰδέα νά γίνω νούμερο. Ποτέ δέν εἶναι ἀργά θά πεῖ κάποιος. Αὐτό λέω κι ἐγώ.

«Ἄν δέν μπορεῖς νά ἀποφύγης τό βιασμό, τουλάχιστον, ἀπόλαυσέ τον»!