Δὲν κάνουν διακρίσεις ΠΟΤΕ!!!

Σφάζουν ἀδιακρίτως καὶ  δεικνύουν  μεγάλην φροντίδα στὸν τρόπο θανάτου! Πρέπει νὰ εἶναι φρικτός! Ὁ φρικτότερος ποὺ θὰ μποροῦσαν  νὰ σκαρφιστοῦν ἐκείνην τὴν στιγμή! 

Ὁ Ῥαφαήλ Διαμαντής γράφει…

Ξέρετε…Ὅ,τι γράφει εἶναι ἐξαιρετικότατον καὶ ἀληθές!

Φιλονόη.

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΩΑΜΕΘ ΤΟΝ Β’ ΚΑΙ Ο ΠΡΙΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΤΗΣ PAOLO ERIZZΟ

 Γενικώς κυριαρχεί η άποψη ότι οι Οθωμανοί έτρεφαν εμπάθεια εναντίον των ελλήνων αποκλειστικά και ότι μόνον σ’αυτούς διέπραξαν φρικαλεότητες όπως και σε άλλα έθνη πού κατοικούσαν στη μικρά Ασία (Αρμένιοι, Περσομεσοποτάμιοι, Κούρδοι, Άραβες, κλπ.) αλλά ήσαν «ευγενικοί» και αντιμετώπιζαν διαφορετικά τους δυτικοευρωπαίους.

Αυτή η άποψη αποτελεί μύθο! Το παρακάτω γεγονός αποδεικνύει το αντίθετο αλλά και τη διεστραμμένη φύση του ανώμαλου σουλτάνου των οθωμανών Μεχμέτ του Καταστροφέα, το προσωνύμιο πού του απέδωσαν οι ενετοί (Maometo il Devastatore) – και όχι το δουλοπρεπέστατο πού του απέδωσαν οι βυζαντινοί κατακτημένοι «Μωάμεθ Β’ ο Πορθητής» προσωνύμιο πού κολάκευε το ανθωπόμορφο εκείνο τέρας!  ^[1]

Αποτελεί δε καταφανή διάγνωση το γεγονός ότι οι διεστραμμένες προσωπικότητες παρουσιάζουν παρεκκλίσεις και ανωμαλίες «εφ’όλης της ύλης» της συμπεριφοράς τους. Πρόκειται για ασταθείς χαρακτήρες πού είναι ικανοί για όλα και δεν περιορίζεται η τάση τους μόνον στα στενά πλαίσια της σεξουαλικής παρέκκλισης. Ο Μεχμέτ ήταν παθητικός ομοφυλόφιλος και ενεργητικός και αμφίφιλος,σαδιστής και μαζοχιστής. Πανάθεμά τον τα είχε όλα, τόσα, εξ αιτίας των οποίων το δύστυχο έθνος μας δεινοπάθησε ώστε για να επιβιώσει ανέπτυξε δούλικη συμπεριφορά και παθητική υποταγή στις όποιες προσταγές ή απαιτήσεις του κάθε ισχυρού ή του θεωρούμενου ως τέτοιου!

Σε αντίθεση με τον Κεμάλ πού ήταν αμιγής άντρας (φαλοκράτης με τα όλα του!) ο Μεχμέτ χαρακτηριζόταν από συμπεριφορές πού περιλάμβαναν όλο το φάσμα των σεξουαλικών προσανατολισμών! Με λίγα λόγια ήταν ένας ξέφρενος ηδονιστής γι αυτό και έκανε φόνους απίστευτης κλίμακας για να προσπορίσει ηδονή και μόνον!

Η σφαγή πού διέπραξε μετά την άλωση της Πόλης ήταν εκδίκηση για ένα προσωπικό γεγονός πού συνετελέσθη μεταξύ αυτού και του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ο Μεχμέτ ήταν ερωτευμένος με τον Κωνσταντίνο…Κάποτε του έκανε πρόταση συνεύρεσης…Εάν ο Κωνσταντίνος είχε ενδώσει η Πόλη δεν θα είχε πέσει ίσως ποτέ. (Βεβαίως με έναν επίορκο όπως ο Μεχμέτ «το ίσως ποτέ» δεν ισχύει απόλυτα). Ο Κωνσταντίνος απέρριψε τη χυδαία πρόταση καθώς ήταν πρακτικός άνθρωπος και απλός, αποκαλώντας τον Μεχμέτ «Κενζίρ» (γουρούνι!). Ο Μεχμέτ προσβλήθηκε τόσο πού κυριολεκτικά άφρισε! Έβαλε σκοπό λοιπόν να αλώσει τη Πόλη για εκδίκηση και μόνον.

Η ενετική κατασκοπεία γνώριζε και επιμελώς μάλιστα αυτά τα γεγονότα καθώς είχε επαφές με αμφότερα τα στρατόπεδα, τόσο το βυζαντινό όσο και το οθωμανικό και γεγονότα τέτοιας υφής διαρρέονταν αχαλίνωτα χωρίς φραγμούς. Κατόπιν οι ιστορικοί-χρονικογράφοι μας αναφέρουν το συμβάν της ανάκρισης του Λουκά Νοταρά πού ήταν κάπως σωματώδης (και δεν άρεσε στον μικροσκοπικό Μεχμέτ) πού τον υπέβαλε ο σουλτάνος και ξάφνου προς το τέλος της ανάκρισης ευθέως του ζήτησε τα δυό αγόρια του για ακατανόμαστες υπηρεσίες, αμφότερα 12 κα 10 χρονών, δηλαδή ανήλικα, (Ο Μεχμέτ ήταν και διαβόητος παιδεραστής) να τον «εξυπηρετούν στη κλίνη του».

Ο Νοταράς αρνήθηκε οπότε ο Μεχμέτ έκοψε τα κεφάλια των δύστυχων παιδιών πού θρηνούσαν όλη τη νύχτα με γοερά κλάμματα, μπροστά στον σοκαρισμένο πατέρα τους (για να διασκεδάσει με τον πόνο του καθώς όπως είπαμε ήταν σαδιστής πρώτου μεγέθους!), αμέσως μετά έκοψε κι αυτουνού το κεφάλι. Τα παρακάτω πολύ ενδιαφέροντα γεγονότα θα καταδείξουν πτυχές της ανώμαλης ψυχικής συμπεριφοράς του Μεχμέτ του Καταστροφέα καθώς και την επαλήθευση του προσωνυμίου πού του απέδωσαν οι ενετοί.

 

Να φανταστούν λοιπόν οι ελεύθεροι αναγνώστες σημερινοί μας συμπολίτες έλληνες τι τράβηξε το έθνος μας και οι προπαππούδες μας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία! ^[2] Γιατί όποιος υποστηρίζει ότι «περάσαμε καλά με τους Οθωμανούς» απλώς είναι ανημέρωτος, ανιστόρητος, δεν βγήκε  ποτέ έξω από το χωριό του δεν γνώρισε την ιστορία μέσω γειτονικών εθνών και κρατών γιατί απλώς ποτέ δεν επισκέφθηκε ένα μουσείο γειτονικής μας χώρας και δεν αντιλαμβάνεται ότι η ιστορία δεν είναι μόνον «ελληνική» αλλά αφορά το ίδιο γεγονός όλα και όλους τους λαούς πού ήλθαν σε επαφή με τους οθωμανούς!

Η Ιστορία αλληλοσυνδέει τα γεγονότα την ίδια χρονική στιγμή. (Έγκελς) Δεν θέλω να πιστέψω το αδιανόητο ότι κάποιος υποστηρικτής της θεωρίας του «περάσαμε καλά με τους Οθωμανούς» ενδέχεται να είναιscardinatore storico (ενετικός όρος για το «ιστορικός αποδομητής») και μάλιστα πληρωμένος από ξένα συμφέροντα..

 

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ NEGROPONTE (ΙΟΥΛΙΟΣ 1470)

Πρόλογος

Μετά την τέταρτη σταυροφορία η Κωνσταντινούπολη και το βυζαντινό κράτος – το διοικούμενο από την Κωνσταντινούπολη, καθώς οι άλλες μικρότερες αυτοτελείς βυζαντινές αυτοκρατορίες της Νίκαιας και τηςΤραπεζούντος ήσαν ακόμα ελεύθερες στη Μικρά Ασία – πέφτει στα χέρια των σταυροφόρων φραγκοενετών μαζί με την Ελλάδα στα 1204. Οι ενετοί καταλαμβάνουν και την νήσο Εὔβοια μετά από βραχεία φραγκική (γαλλική) διοίκηση και την ονομάζουν Νεγροπόντη (Negroponte) πού σημαίνει «Μαύρη Γέφυρα» από το χρώμα της ξύλινης γέφυρας πού κατασκεύασαν στη Χαλκίδα η οποία ένωνε το νησί με τη Στερεά Ελλάδα. (Στο Παλάτι των Δόγηδων στη Βενετία υπάρχει λεπτομερέστατος χάρτης σε τοιχογραφία όπου απεικονίζεται η μεσαιωνική ενετική Εὔβοια με τις ενετικές ονομασίες όλων των χωριών της αλλά και πολλών άλλων πού οι τούρκοι στη συνέχεια όταν την άλωσαν τα εξαφάνισαν από το χάρτη! Για παράδειγμα η αρχαία Αιδηψός ονομαζόταν από τους ενετούς Lipso).

Ο φιλόδοξος Μεχμέτ μετά από 25 χρόνια αφού άλωσε τη Πόλη του έπεφτε λίγη και ονειρεύτηκε άπληστος όπως ήταν να αλώσει τον Νεγροπόντη με τα ξακουστά τείχη του πού σε ασφάλεια, κάλος, άρτια οχυρωματική τεχνική ξεπερνούσαν σε φήμη ακόμα και τα Θεοφύλακτα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Για το σκοπό αυτό και με ύπουλο πρόσχημα ζήτησε να επισκεφθεί τη Χαλκίδα από την ενετική διοίκηση της πόλης και του εδόθη με γραπτή εντολή από τη Βενετία. Οι ενετοί κάτοικοι της Χαλκίδας υποδέχτηκαν τον Μεχμέτ καβάλα στο μαύρο αραβικό άλογό του με προσποιητή «εγκαρδιότητα» αφήνοτάς τον να δεί όλη τη πόλη για να καταλάβει ότι ήταν απόρθητη.

Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύτηκε και ο σουλτάνος. Το κατάλαβε και μετά από αρκετά χρόνια στα 1470 με 300.000 στρατό γενιτσάρων και άλλων άτακτων στιφών (περισσοτέρων σε αριθμό από αυτούς πού διέθεσε στα 1453 για να αλώσει τη Πόλη) βάδισε κατά της Χαλκίδας πολιορκώντας τη πόλη και παρακολουθώντας την από το κάστρο πού έκτισε το λεγόμενο «Καράμπαμπα» (το γνωστό ερείπιο Κάστρο της Χαλκίδας). Κάθε μέρα υφίστατο τη χλεύη και τη κοροϊδία των ενετών από τις πολεμίστρες των τειχών στη κάθε αποτυχημένη προσπάθεια των επιθέσεων των γενιτσάρων, με χαρακτηρισμούς όπως «Κενζίρ», «Γιατί ο μικροσκοπικός σας και λιπόσαρκος σουλτάνος δεν προσέρχεται σε γεύμα στη Πόλη μας να φάει χοιρινό να καρδαμώσει;», «Εδώ δεν υπάρχουν αγοράκια αλλά άντρες για τον ανήθικο σουλτάνο σας!», «Μεχμέτ αδερφή, φάε χοιρινό και άφησε ήσυχα τα αγόρια!» (Memeto checca magna la porchetta e lascia i puttei! – putteo = το αγόρι. Φράση όπως όλες οι άλλες σε ενετική διάλεκτο πού όποιος ξέρει ιταλικά δεν θα καταλάβει καλά! Η διάλεκτος κάθε ιταλικής πόλεως παρουσιάζει ιδιωματισμούς και χροιά πού δεν μοιάζουν με την ιταλική γλώσσα. ^[3] ).

Όπως ήταν φυσικό ο Μεχμέτ «έβγαλε αφρούς» από τις προσβολές καθώς τις άκουγαν και οι δικοί του στρατιώτες και κάποιους τους αποκεφάλισε με τη κατηγορία ότι «τόλμησαν να γελάσουν» (αμφίβολο εάν το έκαναν διότι όλοι έτρεμαν τα ξεσπάσματα αυτού του «χαμένου κορμιού»). Ο Μεχμέτ κατέλαβε τη Χαλκίδα έκαψε τη γέφυρα του Νεγροπόντη, κατέσφαξε το πληθυσμό της όπου δεν έμεινε ούτε δείγμα ενετού, έδωσε στους στρατιώτες του όλα τα ανήλικα αγοράκια και τις κοπελλίτσες στα χαρέμια των αξιωματικών του, ο ίδιος παρέλαβε τον Πάολο Ερίτσο βάϊλο και κυβερνήτη της Χαλκίδας…και φρόντισε μετά να ξεθεμελιώσει τα τείχη της Χαλκίδας πού έκτοτε έμεινε έρημη, γυμνή από το ένδοξο μεσαιωνικό της παρελθόν δίχως ιστορία μια ευνουχισμένη πολιτεία πού η φυσική της ομορφιά και μόνον αποκατέστησε τη φρικαλεότητα πού υπέστη από τον αλήτη αυτόν σουλτάνο!

Συνοπτικά η Μάχη του Negroponte έλαβε χώρα τον Ιούλιο του 1470 μεταξύ των στόλων της Γαληνοτάτης Δημοκράτιας της Βενετίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Οθωμανοί οδηγούμενοι από τον σουλτάνο «Μεχμέτ τον Β’ τον Φατίχ» (Φατίχ τουρκιστί ο Κατακτητής!) πολιόρκησαν την Χαλκίδα μέχρις ότου κατέφθασαν οι βενετοί σε επικουρία για να ανακουφίσουν τους πολιορκημένους. Όμως στάθηκαν ανήμποροι να σπάσουν το τουρκικό κλειό. Ο ηγέτης της βενετικής επικουρικής δυνάμεως ήταν ο Νικολό Κανάλε γνωστός ως «άνθρωπος των γραμμάτων παρά ως πολεμιστής, ένας μορφωμένος άνθρωπος αναγνώστης βιβλίων άσχετος με το να διευθύνει πολεμικές επιχειρήσεις θαλάσσης». Ο στόλος του αποτελείτο από 53 γαλέρες και 18 μικρότερα πλοία στο ένα πέμπτο του μεγέθους του Οθωμανικού στόλου. Άντεξε τρείς εβδομάδες τη πολιορκία, έχασε το σθένος του και υποχώρησε στη Σαμοθράκη, ζητώντας περισσότερη βοήθεια, αλλά έλαβε μόνον Παπικές συγχωρέσεις. Ο Κανάλε θα μπορούσε να σπάσει τη πολιορκία εάν είχε επιτεθεί στην πλωτή γέφυρα από την οποία εξαρτώνταν οι τούρκοι. Ο άνεμος και η παλίρροια ήσαν ευνοϊκά για τον Κανάλε και οι βενετοί έπλεαν με 15 κόμβους δίπλα από τη πλωτή γέφυρα, όμως έχασε το θάρρος του και υποχώρησε. Πήρε λοιπόν τον υπό ανταρσία πλέον στόλο του πίσω στη Βενετία και η Χαλκίδα παραδόθηκε την επόμενη ημέρα. Ο ενετός αρχηγός της φρουράς της Χαλκίδας,Paolo Erizzo παραδόθηκε αφού έλαβε ένορκη υπόσχεση από τον ίδιο τον Μεχμέτ «ότι θα κρατούσε το κεφάλι του στους ώμους του», όμως οι Οθωμανοί τον πριόνισαν στα δύο από την οσφύ. Ο Κανάλε δικάσθηκε στη Βενετία, υποβλήθηκε σε πρόστιμο, καθαιρέθηκε από το βαθμό του και εξορίσθηκε στο Portogruaro, της ανατολικής Eνετίας.

«Πλούσιο ελληνικό σπίτι στην Αίγινα» με τζάκι και σκύλο και ωραία θέα στη θάλασσα και με κοτόπουλα στην αυλή του σπιτιού, επί  τουρκοκρατίας!  «Περνάγαμε καλά με τους τούρκους!». Η εικόνα δημοσιεύθηκε στην Ευρώπη και την Αμερική στα 1828.  Τον Αύγουστο του 1828, ο αμερικανός Συνταγματάρχης Col. Jonathan P. Miller από το Vermont δημοσίευσε ένα βιβλίο με το τίτλο: «Οι συνθήκες της Ελλάδας στα 1827 και 1828» (The Condition of Greece in 1827 and 1828) εκθέτοντας τη φτώχεια, τη δυστυχία και τη μιζέρια στις οποίες οι κάτοικοι της ελλάδας κατάντησαν από τις καταστροφές των πόλεών τους και των χωριών τους και την ερήμωση της χώρας από τους ανελέητους τούρκους εχθρούς. Η παραπάνω εικόνα αποτελεί μέρος του βιβλίου αυτού αλλά και το αιγινίτικο ελληνικό σπίτι όπου φιλοξενήθηκε ο συνταγματάρχης αυτός, αυτόπτης μάρτυρας της ελληνικής εξαθλίωσης.

Έτσι από ανέκαθεν διδασκόταν ξερά στην ελληνική ιστορία ότι έγινε εδώ και μόνον αγνοώντας με πείσμα τον υπόλοιπο ελληνισμό χάρις στον οποίον υπάρχουμε εμείς σήμερα! Μετά λύπης μου έβλεπα κόσμο «των γραμμάτων» όχι μόνον να μην θέλει να ακούσει και να μάθει αλλά και να αναιρεί ab initio οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελεί γνώση πέραν αυτών των λίγων πού οι ίδιοι ήξεραν Stratioti) πού πολέμησαν σθεναρά για την απελευθέρωση του Γένους στα φοβερά χρόνια της Οθωμανικής Κατοχής της χώρας μας κατά τους αιώνες 15ο 16ο και 17ο έως και 18ο οπότε χάνεται το κράτος της Γαληνοτάτης Δημοκράτιας από το χάρτη και παρακμάζει στα 1797…

Η Signoria (Ενετική Κυριαρχία) του Negroponte

Η Signoria του Negroponte υπήρξε ένα σταυροφορικό κράτος πού ιδρύθηκε το 1204 και λειτούργησε έως το 1470 στη νήσο Εύβοια, στο Αιγαίο Πέλαγος, πού αποτέλεσε τμήμα των κτήσεων της Ενετικής Δημοκρατίας στην ανατολή  (Stato da Màr).

Με την άλωση στα 1204 της Κωσταντινουπόλεως κατά τη διάρκεια της Τετάρτης Σταυροφορίας και της δημιουργίας μιάς νέας Λατινικής Αυτοκρατορίας είς βάρος της νικημένης βυζαντινής αυτοκρατορίας, η Βενετία έγινε κυρίαρχος «ενός τετάρτου και ημίσεως της Αυτοκρατορίας της Ανατολής», επεκτείνοντας τις κτήσεις της δημιουργώντας μιά εκτενή θαλάσσια αυτοκρατορία πού την καταστούσε κυρίαρχο του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου. Για να αποκτήσει και οργανώσει τα νέα εδάφη η Ενετική Δημοκρατία υιοθέτησε το φεουδαρχικό σύστημα σε χρήση παρά τους συμμάχους της φράγκους, δίνοντας κίνητρα στην ιδιωτική παρέμβαση των μεγάλων πατρικίων οικογενειών στις αποικίες και εξασφαλίζοντας συνεπώς έναν έμμεσο έλεγχο των ιδίων. Το ενδιαφέρον της Βενετίας δεν ήταν τόσο η εδαφική κυριαρχία, όσο η διαθεσιμότητα πολυαρίθμων βάσεων και ασφαλών για το στόλο και τον έλεγχο των εμπορικών πορειών. (Σημείωση: Πάραυτα υπήρξαν ανταρσίες ενετών φεουδαρχών πού δεν μπορούσαν να καταβάλουν τους υπέρογκους φόρους πού απαιτούσε η Βενετία καταστώντας τα νησιά που παρέλαβαν πειρατικά. Η πειρατεία ανθίζει επί ενετοκρατίας και νησιά όπως τα Κύθηρα και μερικά κυκλαδίτικα νησιά μετατρέπονται σε πειρατικά όπου συνεργάζονται και τούρκοι αποστάτες πού περνούν στη πειρατεία. Ο ελληνικός λαός δεινοπάθησε κι από αυτούς).

Σύμφωνα με τη διανομή των βυζαντινών εδαφών πού επικυρώθηκε από το σύμφωνο Partitio terrarum Imperii Romaniae, η Εύβοια παραχωρήθηκε στον Βονιφάτιο τον Μονφερρατικό, βασιλέα της Θεσσαλονίκης, πού με τη σειρά του την παραχώρησε ως φέουδο στον φλαμανδό ευγενή Jacques d’Avesnes. Μετά το θάνατό του η νήσος χωρίστηκε σε τρείς περιφέρειες πού αποκαλέστηκαν Terzieri (Τριτουχίες). Αυτή του Ρίου στο βορρά, της Καρύστου στο νότο, και η κεντρική της Κλεισούρας. Αυτά τα φέουδα μοιράστηκαν σε τρείς υποτελείς (vassalli) πού με τη σειρά τους έφεραν το τίτλο του Terziere (Τριτούχου). Αυτοί ήσαν οι Ravano delle Carceri, Gilberto delle Carceri και Pecoraro da Mercanuovo.

Εν τούτοις από το 1209 ο Ravano είχε καταστεί μοναδικός κύριος με το τίτλο του Dominus insulae Nigropontis. Συμμετέχοντας στην αποτυχημένη ανταρσία κατά του Αυτοκράτορα Ερρίκου της Φλάνδρας, το ίδιο έτος ο Ravano αναγκάστηκε να ζητήσει τη συμμαχία της Βενετίας, πού του αναγνώρισε με Συμβόλαιο Προσφοράς τη signoria και με τη σειρά του εγγυώμενος στη Γαληνοτάτη Δημοκρατία τεράστια εμπορικά προνόμια. Ταυτοχρόνως ο Signore di Negroponte αναγνωρίστηκε υποτελής του λατίνου αυτοκράτορα, συμφιλιώμενος με αυτόν. Για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της στη νήσο Εύβοια, η Βενετία επιλήφθηκε να τοποθετήσει μόνιμα έναν Βάϊλο (Κυβερνήτη και διπλωματικό αντιπρόσωπο). Κατ’αυτόν τον τρόπο ήταν δυνατόν να εξασφαλίσει τον έλεγχο της αποικίας δίχως να διεκδικήσει την άμεση κατοχή.

Το 1216 ο βενετός Βάϊλος παρεμβαίνει ως μεσολαβητής στη διαδοχή μεταξύ των γιών του  Ravano. Όμως το 1255 ο θάνατος της Carintana dalle Carceri, τριάρχου των Ωρεών και σύζυγος του Γουλιέλμου Β’ του Βιλλαρδουΐνου, πρίγκηπος της Αχαΐας και ονομαστικού κυρίου του Negroponte, άφησε να ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ των Τριτούχων, πού ενέπλεξε ταχέως και τη Βενετία και το Δουκάτο των Αθηνών. Μετά από αλλεπάλληλα γεγονότα, τον Αύγουστο του 1262 σφραγίστηκε ειρήνη πού αναγνώριζε τα δικαιώματα του Γουλιέλμου του Β’ επί της νήσου Εύβοιας.

Η κατάσταση όμως είχε μεταβληθεί βαθειά στην Ανατολή. Το προηγούμενο έτος ο Μιχαήλ ο Η’ ο Παλαιολόγος είχε αποκαταστήσει τη βυζαντινή εξουσία ανακτώντας την Κωνσταντινούπολη, αποστέλλοντας τον ναύαρχο Λικάριο να απελευθερώσει τα νησιά του Αιγαίου. Η Εύβοια περιήλθε σχεδόν πλήρως στην αυτοκρατορική κυριαρχία με εξαίρεση του φρουρίου της Κλεισούρας.

Το 1279 έφθασε και η βενετική αντεπίθεση και το 1296 η Εύβοια μπορούσε να θεωρηθεί πλήρως απελευθερωμένη. Το 1317 η Τριτουχία της Καρύστου κατελήφθη από τη Καταλανική Εταιρεία του Alfonso Fadrique, γενικού βικάριου (αναπληρωτού) του Δούκα των Αθηνών και στη συνέχεια εξαγοράστηκε από τη Βενετία το 1365. Οι δύο άλλες Τριτουχίες προσαρτήθηκαν στη  Γαληνοτάτη Δημοκρατία το 1383 και το 1390 αντιστοίχως, μετά το θάνατο των κυρίων τους, εξασφαλίζοντας συνεπώς στην Ενετική Δημοκρατία τον άμεσο έλεγχο όλης της Εύβοιας μέσω ενός Κοινοτάρχη (Podestà) πού εγκαταστάθηκε στη Κλεισούρα.

Η Εύβοια χάθηκε το 1470, όταν ο σουλτάνος Μεχμέτ ο Β’ επιτέθηκε στο Negroponte, καταλαμβάνοντας τη Κλεισούρα στις 12 Ιουλίου και προσαρτώντας την στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

[*] Ο Ραφαήλ Διαμαντής είναι ιατρός, ειδικός παθολόγος

HellasOnTheWeb.Org

---

Σημειώσεις

1. Είναι ακατανόητο εν γένει γιατί πάντοτε οι έλληνες προσδίδουν επονομασίες υπερφίαλης δουλοπρέπειας όπως «Πλανητάρχης» !!! «Αυτοκράτωρ» «Παντοκράτωρ», κλπ, όλοι όροι απίστευτης υποταγής πού οι αρχαίοι μας πρόγονοι ως δημοκρατικοί δεν είχαν στο λεξιλόγιο τους! Ποτέ οι έλληνες του Μιλτιάδη, του Λεωνίδα, του Ξενοφώντα, του Αρριανού ακόμα, δεν αποκαλούν τον Πέρση μονάρχη με τους ανωτέρω όρους αλλά απλά ο «μεγάλος Βασιλεύς». Όταν όμως υποδουλώθηκαν στους ρωμαίους, οι τελευταίοι τους επέβαλαν υπερφίαλους όρους προσφώνησης προς αυτούς όπως «Ισόθεος» και όλα τα επίθετα πού λήγουν σε –άρχης! Αυτό εξακολουθούν και οι σημερινοί έλληνες! Άκου «Πλανητάρχης»! Κανένας άλλος δεν κάνει χρήση αυτού του όρου παρά μόνον εμείς! Εμείς πού φέρουμε ακόμα μέσα μας ψήγματα της δουλοπρέπειας πού μας επέβαλαν οι τούρκοι…

2. Για να μην νομίζει κανείς από τους αναγνώστες ότι ο γράφων αναφέρει ανακρίβειες ή ότι «μισεί τους ευγενικούς τούρκους», ας σκεφτεί πως οι ίδιοι υποστηρίζουν την αμφισβήτηση και της αρμενικής γενοκτονίας!

3. Ο γράφων ομιλεί πέντε τέτοιες τοπικές ιταλικές διαλέκτους!