Ἡ δικαίωσις τῆς Σερβίας.

Μετά την πρόσφατη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, που απάλλαξε τη Σερβία από την κατηγορία της «γενοκτονίας» εις βάρος μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995, το «σερβικό ζήτημα» αποκτά πλέον μια άλλη διάσταση. Η δικαίωση της Σερβίας στερεί από τους φανατικούς εχθρούς της το ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημα, λόγω της εις βάρος της καταγγελίας για «γενοκτονία», και φέρνει το Βελιγράδι ένα βήμα πιο κοντά στον έξω κόσμο. Τελικά δεν ήταν «ο θάνατος του Μιλόσεβιτς που θα βοηθούσε τη Σερβία ν’ ατενίσει επιτέλους το μέλλον», όπως ήλπιζε ο Χαβιέρ Σολάνα, αλλά παραδόξως το Δικαστήριο της Χάγης, που, απεγνωσμένα και παραβιάζοντας κάθε έννοια δίκαιης δίκης, επιδίωκε την καταδίκη του Μιλόσεβιτς και συγχρόνως ένα δυνατό χτύπημα στην κυριαρχία των εθνών–κρατών.

Είναι σαφές πλέον ότι η συστηματική και διαχρονική δαιμονοποίηση της Σερβίας από συγκεκριμένα κέντρα της Δύσης, προκειμένου να επιτευχθούν αλλότριοι στόχοι στα Βαλκάνια, αποδεικνύεται ακόμη και από ένα Δικαστήριο εφεύρημα του οποίου είναι η Μαντλίν Ολμπράιτ. Κατ’ επέκταση, ως προς αυτό, δικαιώνεται –μετά θάνατον– και ο «χασάπης των Βαλκανίων» Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, από τους ίδιους μάλιστα τους διώκτες-δεσμώτες του, που μεθόδευσαν την ανατροπή του και φέρουν τεράστια ευθύνη για το μακάβριο τέλος του.

Παρόμοιες «εκπλήξεις» αναμένονται πάντως και στη συνεχιζόμενη στη Χάγη δίκη Μιλουτίνοβιτς, για τη «γενοκτονία» των Αλβανών στο Κοσσυφοπέδιο, όπου ο πρώην στρατιωτικός ακόλουθος της βρετανικής πρεσβείας στο Βελιγράδι, συνταγματάρχης Τζων Κρόσλαντ, στη μαρτυρική του κατάθεση δήλωσε, μεταξύ άλλων, ότι ο περιβόητος UCK, που μέσα σε μια νύχτα μεταμορφώθηκε από τα δυτικά ΜΜΕ από τρομοκρατική ομάδα σε «εθνικοαπελευθερωτικό στρατό», δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το χρήσιμο εργαλείο των Κλίντον – Ολμπράιτ – Χόλμπρουκ, οι οποίοι ήδη από το 1998 αποφάσισαν να ανατρέψουν το καθεστώς Μιλόσεβιτς1.

Βέβαια, το έτσι κι αλλιώς αμφιλεγόμενο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, γνωστό για τις πολιτικές του εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ, φρόντισε να αποφανθεί ότι το Βελιγράδι παραβίασε το Διεθνές Δίκαιο, αφού δεν έκανε καμιά προσπάθεια ν’ αποτρέψει τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η οποία, ως γνωστόν, έγινε μπροστά στα μάτια εκατοντάδων Ολλανδών κυανοκράνων, η απάθεια και «ουδετερότητα» των οποίων άγγιξε τα όρια της συμμετοχής σε έγκλημα2.

Όπως αναμενόταν, αυτή η δευτερευούσης σημασίας κατηγορία έδωσε την ευκαιρία σε όλους αυτούς, που τα τελευταία 15 χρόνια ακατάπαυστα εκφράζουν το αντισερβικό τους μένος, να σταθούν αποκλειστικά στο παραπάνω «πλημμέλημα» και να μιλούν για «συνυπευθυνότητα» των Σέρβων. Ποιοι είναι αυτοί; Πρόκειται για ποικίλους «διαμορφωτές» της ευρωπαϊκής και αμερικανικής κοινής γνώμης, που –κατά πλειοψηφία– το όνομά τους φιγουράρει σε λίστες πληρωμών του ΝΑΤΟ, των δυτικών κυβερνήσεων, των ποικιλώνυμων ΜΚΟ, αλλά και ευαγών ιδρυμάτων τύπου Τζωρτζ Σόρος, και οι οποίοι επανέρχονται κάθε καλοκαίρι θυμίζοντάς μας «το χειρότερο έγκλημα πολέμου μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο». Το χαρακτηρίζουν μάλιστα εφάμιλλο του Άουσβιτς, όταν όλως τυχαίως (;) κάνουν πως δεν γνωρίζουν τι ακριβώς γίνεται σήμερα στο Ιράκ ή την Παλαιστίνη. Από κοντά τους και αρκετοί πολιτικοί, που έψαχναν επιτακτικά το «επιχείρημα» για να προκαλέσουν «ανθρωπιστικούς πολέμους» χωρίς τη συγκατάθεση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Στόχος όλων, ως γνωστόν, να γονατίσει η Σερβία, να εκδιωχθεί διά παντός η Ρωσία από τα Βαλκάνια, να επιστρέψει η Γερμανία σε γνώριμα πολεμικά πεδία και να γεμίσει το «μαλακό υπογάστριο» της Ευρώπης με προτεκτοράτα και αμερικανόδουλες Μπανανίες.

Δεν χωρά αμφιβολία ότι οι ευθύνες της «γενοκτονίας», όπως αποφάνθηκε το δικαστήριο (με τα κριτήρια που μόνο το ίδιο γνωρίζει), ανήκουν στους Σερβοβόσνιους, που τώρα πλέον πολύ δύσκολα θα μπορούν να διεκδικήσουν την απόσχισή τους από το βοσνιακό προτεκτοράτο, πόσο μάλλον την ένωσή τους με τη Σερβία. Πιθανότατα η ετυμηγορία του δικαστηρίου υπέρ της Σερβίας να έχει καθαρά πολιτικές προεκτάσεις και ν’ αποδειχθεί εν τέλει το καρότο για την αποδοχή εκ μέρους του Βελιγραδίου της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου.

Οι ευθύνες αυτές των Σερβοβόσνιων βεβαίως δεν θα περιοριστούν κατ’ ελάχιστο, ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι οι εκτελεσθέντες στη Σρεμπρένιτσα μουσουλμάνοι ήταν τελικά μόνο 2 με 3.000 και όχι 6-8.000, όπως ισχυρίζεται η πλειονότητα των δυτικών ΜΜΕ. Το μόνο απόλυτα ασφαλές είναι ότι ο Ερυθρός Σταυρός είχε καταγράψει περίπου 7.500 εξαφανισθέντες, χωρίς να γνωρίζει όμως πόσοι από αυτούς είναι νεκροί. Βεβαίως, ούτε το Διεθνές Δικαστήριο μπόρεσε «ν’ αποκλείσει την περίπτωση ένα ποσοστό των πτωμάτων στους τάφους να είναι άνδρες που έπεσαν σε μάχη»3. Οι δολοφονίες αυτές όμως δεν μπορούν να δικαιολογηθούν, ακόμη κι αν ήταν γνωστό ότι:

• Αφότου η Σρεμπρένιτσα ανακηρύχθηκε, το 1993, σε προστατευόμενη και αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη του ΟΗΕ, οι Μουσουλμάνοι, ορμώμενοι από τον θύλακα αυτό, έκαναν συστηματικές επιθέσεις, με αποτέλεσμα τον θάνατο τουλάχιστον 500 Σέρβων της περιοχής, και μετά αποσύρονταν πάλι στην προστατευόμενη περιοχή, υπό την προστασία του ΟΗΕ.

• Υπήρχε μυστική συμφωνία μεταξύ αμερικανικού Πενταγώνου και εξτρεμιστικών ισλαμικών ομάδων από τη Μέση Ανατολή, υποστηρικτών των Βόσνιων μουσουλμάνων, για τον λαθραίο εξοπλισμό τους με αμερικανικά όπλα μέσω Κροατίας, τα οποία και εμφανίστηκαν εκείνη την περίοδο στη Σρεμπρένιτσα4.

• Στην ευρύτερη περιοχή της Σρεμπρένιτσα οι ορδές του Μουσουλμάνου διοικητή Νασέρ Όριτς έκαψαν από το 1992 έως το 1995 σχεδόν 200 σερβικά χωριά και σκότωσαν 2.800 Σέρβους αμάχους5.

Ίσως όμως να είχε αποφευχθεί το μακελειό και να υπήρχε μια άλλη εξέλιξη του βοσνιακού πολέμου –και εν κατακλείδι της Γιουγκοσλαβίας– αν οι Σερβοβόσνιοι γνώριζαν αυτό που αναφέρεται σε έκθεση του Κόφι Ανάν (15/11/1999): «Σε κλειστή συνάντηση της βοσνιακής-μουσουλμανικής ηγεσίας, τον Νοέμβριο του 1993, ο πρόεδρος Ιζεμπέκοβιτς δήλωσε πως γνωρίζει ότι μια επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη είναι δυνατή, όμως μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο εάν οι Σέρβοι εισέλθουν βιαίως στη Σρεμπρένιτσα και δολοφονήσουν τουλάχιστον 5.000 ανθρώπους»6.

Οι Σέρβοι δεν πήραν το πολιτικό τους μάθημα ούτε στην Κράινα ούτε στη Βοσνία, γι’ αυτό και επανέλαβαν τα εγκληματικά τους λάθη και στο Κοσσυφοπέδιο, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουν τη θανάσιμη παγίδα που εντέχνως τους έστησαν οι «υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» Κλίντον και Σία. Αν εφάρμοζαν την τακτική των Βρετανών, σε σχέση με τον Ιρλανδικό Απελευθερωτικό Στρατό, πιθανότατα το Κοσσυφοπέδιο να μην ήταν σήμερα λίγο πριν την ανεξαρτησία. ………………………..

1. Εφημερίδα Freitag, 23-2-2007.

2. Βέβαια αυτό δεν εμπόδισε καθόλου την ολλανδική κυβέρνηση, στα τέλη της περασμένης χρονιάς, να τιμήσει επιδεικτικά Ολλανδούς στρατιώτες του ΟΗΕ που παρευρίσκονταν στα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα.

3. Απόφαση του Δ.Δ. της Χάγης στη δίκη κατά του Σερβοβόσνιου στρατηγού Radislav Krstic.

4. Έκθεση – έρευνα του Ολλανδικού Ινστιτούτου καταγραφής πολέμων (NIOD), Απρίλιος 2002.

5. Εφημερίδα Javnost, 23-12-1995. Ο αριθμός των καμένων σερβικών χωριών πιστοποιήθηκε και από τον στρατηγό των κυανόκρανων Τομ Κάρεμανς.

6. Έκθεση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης για τη Σρεμπρένιτσα, Νοέμβριος 2001.

Β. Στοϊλόπουλος
[ἀπό περιοδικὸ Ἄρδην ]
Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

One thought on “Ἡ δικαίωσις τῆς Σερβίας.

Leave a Reply