Μισὸς μισός……

Ἕνα ποίημα τοῦ Ὀρέστου Λάσκου ποὺ μοῦ ἔστειλε ὁ φίλος Παναγιώτης. Πόσο σύγχρονο καὶ ἐπίκαιρο… Πόσο ἀληθινό…..

Κι ὅμως….

Τὸ πρόβλημα ποτὲ δὲν ἦταν στό χρῶμα. Τὸ πρόβλημα πάντα ἦταν στὴν ἀντίληψι. Στὴν σκέψι (ἢ στὴν ἀπουσία αὐτῆς.) Στὴν νόησι. 

Πόσοι «ἀπέκτησαν» τὸ δικαίωμα στὴν γνώσι; 

Αὐτοὶ εἶναι καὶ οἱ μόνοι ποὺ κατανοοῦν τὴν διαφορὰ τοῦ «χρώματος».

Ὅταν ὅλοι εἶναι «λευκοὶ» γύρω μας, ὅταν ὅλοι «ἴδιοι»,  ὅμοιοι… Τότε πῶς μποροῦμε νὰ διακρίνουμε τὸ διαφορετικόν; Τὸ μοναδικόν; Αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς ἀφυπνίσῃ; 

Κι ἐὰν τὸ διακρίνουμε, μήπως θὰ τὸ μισήσουμε διότι δὲν ἀντέχουμε τὴν ἀλήθεια ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει;

Φιλονόη.

Υ.Γ. Ὁ μισὸς ἀλήθεια τί σχέσι ἔχει μὲ τὸ μίσος;

Μιὰ  μέ­ρα ποὺ ἄ­γρι­α ἡ πλή­ξη τὸν μα­στί­γω­νε,

κι’ ἡ μο­να­ξιὰ τοῦ σά­λευ­ε τὰ φρέ­να του

στὸ μα­κρυ­νὸ Σιν­τά­μο,

ὁ Κων­σταν­τῖ­νος Κρι­θα­ρᾶς, ἐκ Φι­λια­τρῶν,

τὴν Ἀ­βησ­συ­νε­ζού­λα Τιν­κι­νὲς

τὴ γύ­ρε­ψε ἀπ’ τὸν κύ­ρη της σὲ γά­μο.

Καὶ στὴ στιγ­μή, μὲ δύ­ο γε­λά­δες ἀ­χα­μνές,

ἔ­κα­νε χτῆ­μα τὴ μι­κρού­λα Τιν­κι­νές.

Κι’ ὁ Κων­σταν­τῖ­νος Κρι­θα­ρᾶς κτη­νώ­δι­κα

στὴ μαύ­ρη βε­λου­δέ­νια σάρ­κα της

ὁ­λο­νυ­χτὶς τὴ λύ­τρω­ση ζη­τοῦ­σε.

Κι’ ἡ Τιν­κι­νές, μὲ δέ­ος στὰ μα­τά­κια της,

τὸν κά­θε πό­θο τοῦ ἄ­σπρου της θε­οῦ

πι­στὰ τὸν ἐ­κτε­λοῦ­σε.

Κι’ ἀ­πὸ τὰ σπλά­χνα της, τὸ ἐν­νι­ά­μη­νο ἀ­κρι­βῶς,

βγῆ­κε ὁ Ἰ­ά­σων Κρι­θα­ρᾶς… “μ ι σ ὸ ς – μ ι σ ὸ ς “.

” Μ ι σ ὸ ς – μ ι σ ὸ ς ” θὰ πῇ μὲ λό­γι­α ἁ­πλά,

μι­σὸς Ρω­μη­ός, μι­σὸς Ἀ­βησ­συ­νός,

κά­τι νὰ ποῦ­με μέσ’ στὴ μέ­ση.

Μὰ τὸ φρι­χτὸ τὸ νό­η­μα, τὸ βα­θύ,

στὴ λέ­ξη ἐ­τού­τη τὴ δι­πλὴ

ποιὸς νὰ τὸ δώ­σῃ θὰ μπο­ρέ­σῃ;

” Μ ι σ ὸ ς – μ ι σ ὸ ς ” θὰ πῇ ντρο­πή, πό­νος, λα­χτά­ρα,

κι’ ἑ­φτὰ γεν­νι­ὲς ἐ­δῶ κι’ ἐμ­πρὸς μαύ­ρη κα­τά­ρα.

Τὸ νό­η­μα αὐ­τὸ τὸ κο­λα­σμέ­νο τὸ πρω­τό­νοι­ω­σε

σὰν πρω­το­πῆ­γε ὁ Ἰ­ά­σων Κρι­θα­ρᾶς

στὸ Ἑλ­λη­νι­κὸ σχο­λεῖ­ο.

T’ ἄ­σπρα Ἑλ­λη­νό­που­λα, τὰ “ὁ λ ό κ λ η ρ α”,

σὰ νἄχε λέ­πρα φεύ­γαν ἀ­πὸ δί­πλα του

κι’ ἔ­με­νε μό­νος… με­λα­νὸ ση­μεῖ­ο.

Κι’ ἔν­νοι­ω­σε μί­σος στὴν καρ­διά, χω­ρὶς νὰ θέ­λῃ,

κι’ ἐν­τός του ἀ­νέ­μι­ζε ἡ ψυ­χού­λα του κου­ρέ­λι.

Καὶ στὴν ντρο­πή, στὸν ἐμ­παιγ­μό, στὴν κα­τα­φρό­νε­ση,

τὰ χρό­νι­α πέ­ρα­σαν, ἀλ­λοί­μο­νο, χω­ρὶς

καμ­μι­ὰ χα­ρὰ στὸν κό­σμο νἄ­βρη.

Κι’ ὅ­ταν τὸν ἔδι­ω­ξε ἡ κο­πέλ­λα ποὺ ἐ­ρω­τεύ­τη­κε,

ἡ γα­λα­νὴ κο­πέλ­λα μὲ τὰ ὁ­λό­χρυ­σα μαλ­λιά,

ἄ­γρι­α μί­ση­σε τὴ μάν­να του τὴ μαύ­ρη.

Καὶ χτὲς ἐ­φό­ρε­σε τὴν ἄ σ π ρ η φο­ρε­σιά του

καὶ πέ­τα­ξε στὸν ἀ­έ­ρα τὰ μυα­λά του.

Ὀρέστης Λάσκος’

φωτογραφία ἀπὸ ἐδῶ

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

5 thoughts on “Μισὸς μισός……

  1. Ο Ορέστης Λάσκος έχει γράψει εκπληκτικά ποιήματα και δυστυχώς είναι από τους πλέον παρεξηγημένους ποιητές, αν σας δοθεί η ευκαιρία διαβάστε και εκείνο το εκπληκτικό του ποίημα :ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ, αξίζει !!!

  2. Ὁ Ὀρέστης Λάσκος ὑπῆρξεν ἀδελφὸς τοῦ ἥρωος ἀντιπλοιάρχου Βαιλείου Λάσκου κυβερνήτου τοῦ ὑποβρυχίου ‘Κατσώνης’ τὸ ὁποῖον ἡκολούθησε εἰς τὸν ὑγρὸν τάφον μετὰ τὴν δραματικὴν πάλην κατὰ γερμανικοῦ περιπολικοῦ τὴν νύκτα τῆς 14ης Σεπτεμβρίου 1943. Διὰ τὴν ἱστορίαν καὶ μόνον ἄς θυμηθὦμεν ὅτι δέκα ἡμέρας μετὰ ἐβυθίζετο εἰς τὸ Λακὶ τῆς Λέρου τὸ ἀντιτορπιλικὸν ‘Βασίλισσα Ὄλγα’ μὲ κυβερνήτην τὸν ἡρωϊκὸν Γεώργιον Μπλέσσαν. Ἐπιστροφὴ ὅμως εἰς τὸ θέμα μας. Διὰ νὰ τιμήσῃ τὸν ἥρωα ἀδελφὸν του ὁ Ὀρέστης Λάσκος ἔγραψε ποίημα ἐκ τοῦ ὁποίου ἐπιλέγω τοὺς ἀκολούθους στίχους: «Μάννα μου χωριάτισσα, κυρὰ Παναγιώταινα, κυρὰ Μαριγώ, ἄς ἦταν σὰν τὸν Βάσο μας ἄμποτες νὰ πέθαινα καὶ γώ…».

    • Χρῆστε, δὲν θέλω νὰ μοιράζω ἐλπίδες.
      Σιγουριὰ καὶ πίστη στὴν νίκη τοῦ δικαίου θέλω νὰ μοιράζω.
      Ἐγὼ εἶμαι βεβαία!!!!

  3. Φιλονόη,

    Ἡ πίστη ἔρχεται μετὰ τὴν ἐλπίδα καὶ συμπληρώνει τὴν δύναμη ὅσων ἐμπνέονται ἀπ’ τὰ ἐθνεγερτικὰ σαλπίσματα καὶ ἀγωνίζονται γενναῖα. Βρισκόμαστε ἀκρβῶς στὴν καμπὴ τῆς ἀνατάσεως τῶν Ἑλλήνων καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, μὲ βεβαιότητα πλέον γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα. Ἡ σύγχυση, εἴτε μεθοδευμένη, μέσα ἀπ’ τὴν διαπλοκή, ἢ καὶ ἀκουσίως, ὅπως γίνεται συνήθως στὴν ἱστορία, διαλύεται. Δὲν μιλάω γιὰ τοὺς βαλτοὺς στὸ διαδίκτυο. Αὐτὸ ἔδειξαν καὶ θὰ ξαναδείξουν πιὸ μαχητικὰ οἱ Ἀγανακτισμένοι,

    Χῤῆστος

Leave a Reply