Ἡ ἀνθελληνικὴ δήλωσις τοῦ Κίσινγκερ.

Τὸ θέμα μὲ ἔχει ἀπασχολήσει ἀρκετὲς φορές. Ἡ ἀλήθεια τῆς δηλώσεως εἶναι ἕνα ζήτημα ποὺ χρήζει ἐρεύνης ἀλλὰ καὶ ἀμφισβητήσεως. 

Δὲν διαφωνῶ μὲ τὴν εἰκόνα ποὺ διακρίνουμε καὶ ποὺ ἔχει πράγματι παγιώσει τὴν ἀπομάκρυνσί μας ἀπὸ κάθε στοιχεῖο πολιτισμοῦ, ἐθνικῆς ταὐτότητος καὶ ἱστορικῆς γνώσεως. Πράγματι, εἶναι πάρα πολλοὶ οἱ παράγοντες ποὺ ἔχουν συμβάλλει στὴν σημερινὴ κατάντια, μὲ προεξάρχοντα τὴν συνειδησιακὴ μας  ἀποδόμησι.

Εἴμαστε λαὸς δυσκολοκυβέρνητος. Πραγματικότης. Ἀλλὰ αὐτὸ συνέβη πότε; Ἀπὸ γεννήσεώς μας; Ἀπὸ ὑπάρξεως κόσμου; Ἔχουμε μία δομὴ σκέψεως τέτοια ποὺ μᾶς δίδει ἀνάσα πνευματικῆς ἐλευθερίας. Γιὰ νὰ μᾶς κυβερνήσῃ κάποιος πρέπει νὰ ἀποδομήσῃ αὐτὴν τὴν σκέψι καὶ νὰ μᾶς μετατρέψῃ σιγὰ σιγὰ σὲ ἀπολύτους ὑπηκόους. 

Γιὰ σκεφθεῖτε ὅμως, πότε ξεκίνησε αὐτό; Ἀπὸ ποιούς καὶ γιατί; 

Κάποιοι θὰ ἀπαντήσουν πὼς συνέβῃ μὲ τὴν κατάργησι τοῦ πολυτονικοῦ. Κάποιοι ἄλλοι θὰ ἰσχυρισθοῦν πὼς ἡ ἀποδόμησις τῶν Πανεπιστημιακῶν τμημάτων Ἱστορίας ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔβαλε τὴν ὑπογραφή στὴν κατρακύλα μας. Κάποιοι ἄλλοι θὰ προσθέσουν κι ἄλλες παραμέτρους. 

Ὅλα δεκτά. Ἀκόμη καὶ οἱ συνδυασμοί τους. Ἀλλὰ ξαναρωτῶ, πότε ξεκίνησε αὐτό; Πῶς ξεκίνησε; Γιατί ξεκίνησε;

Γιὰ νὰ μὴ θίξω κάποιου τὰ «πιστεύω»  καὶ τὶς θεωρήσεις, θὰ παραμείνω μόνον στὴν πρόσφατό μας ἱστορία. 

Τί ἀκριβῶς συνέβῃ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας; Τί ἀκριβῶς συνέβῃ μετὰ τὴν ἐπανάστασι τοῦ 1821; Ποιός ἢ ποιοί ἀνέλαβαν τὰ ἡνία τῆς χώρας; Τί ἐπεδίωκαν καὶ τί ἐπέτυχαν; 

Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας (παραμένω ὅπως βλέπετε στὰ κοινῶς ἀποδεκτά) ὁ σκοταδισμὸς ἦταν ἀπόλυτος. Καμμία παιδεία, καμμία προσωπικὴ αὐτοεξέλιξις, καμμία πνευματικὴ ἀνάτασις. (Σὲ συλλογικὸ κι ὄχι προσωπικὸ ἐπίπεδο πάντα.) 

Ὁ λαὸς παρέμενε ἀμόρφωτος, ἐξαθλιωμένος καὶ ἀπολύτος σκλᾶβος. Δῆλα δή, ἐκτὸς ἀπὸ κάποια φωτεινὰ παραδείγματα, στὸ σύνολο τῶν Ἑλλήνων ὀ σκοταδισμὸς ἦταν ἀπόλυτος. 

Τί συνέβῃ μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσι; Ποιός μᾶς κυβέρνησε; Μήπως ὁ Καποδίστριας ποὺ τὸν ἐδολοφόνησαν; Δῆλα δή, μόλις εὐρέθῃ ἕνας κυβερνήτης μὲ πατριωτικὴ συνείδησι, ἀμέσως ἔγινε πεποίθησις κάποιων πὼς ἐνοχλεῖ. Καὶ ΜΠΑΜ… Πᾶρ’ τον κάτω…

Ἠκολούθησαν ὅλοι οἱ ὀλίγιστοι! Ὁ ἕνας μικρότερος τοῦ ἄλλου. (Πάντα μὲ κάποιες φωτεινὲς ἐξαιρέσεις, ἀλλὰ κι αὐτὲς ….ἀπεμακρύνθησαν μὲ τὸν προσφιλή τους τρόπο. Τὴν δολοφονία!)

Ὅσο ὄμως μικρότερος εἶναι κάποιος κυβερνήτης, τόσο λιγότερο ἀνέχεται τοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους. Τί κάνει λοιπόν; Ἀποδομεῖ! Γιατί; Μὰ φυσικὰ γιὰ νὰ ἐλέγχῃ! Δὲν γίνεται νὰ ἐλέγξῃς κάποιον ποὺ σκέφτεται ἐλεύθερα. Πρέπει νὰ τὸν ἔχῃς ὑποχείριό σου καὶ κατώτερο στὸ ἐπίπεδο σκέψεως ἢ ἀντιλήψεως. 

Μήπως λοιπὸν ὅλο αὐτὸ ποὺ βλέπουμε σήμερα ἔχει τὶς ῥίζες του κάπου, πολὺ βαθύτερα ἀπὸ τὸν Κίσινγκερ;

Ὅσο γιὰ τὴν ἐπικράτησι τῆς ἀριστερᾶς καὶ τῶν ἀποδομητικῶν της ἰδεῶν, μὴ πᾶτε μακρυά. Τὸ πρόβλημα ξεκίνησε (καὶ κατέληξε, διότι τὸ τέλος της ἔφθασε) στὴν ἐνοχικὴ στάσι ὅλων ὅσων τὴν ἐξεδίωξαν. Καὶ ἦσαν πάρα πολλοί, τὸ γνωρίζουμε. 

Πάντως θὰ σᾶς δώσω μίαν ἀκόμη πληροφορία. 

Τὸ 1910 ὑπῆρχε τὸ κίνημα τῶν κοινωνιολόγων. Μία κίνησις ποὺ στόχο εἶχε τὴν καλλιέργεια τῶν πολιτῶν καὶ τὴν συνειδητή τους συμμετοχή στὰ κοινά. 

Ὁ Βενιζέλος ἐγνώρισε τὶς διακηρύξεις τους, τοὺς στόχους των καὶ τὰ προγράμματά των. Μάλιστα κάποια ἐξ αὐτῶν τὰ ἐχρησιμοποίησε στὴν δική του πολιτικὴ δράσι. Ὄχι ὅμως ὅλα. 

Γιὰ παράδειγμα, τὸ θέμα τῆς ἁπλοποιήσεως τῆς γραφῆς (Ψυχάριος τάσις) πέρασε ἀπὸ τὴν τότε βουλή ἀλλὰ ἀπεῤῥίφθῃ γιὰ λόγους κοινωνικῆς κατακραυγῆς. Ὅμως ἡ θέσις τοῦ Βενιζέλου ἦταν ταὐτόσημος μὲ τὴν θέσι τῶν κοινωνιολόγων. Δῆλα δή, δημοτικὴ καὶ μόνον δημοτική, κάτι ἀνάμεσα στὴν Ψυχάριο καὶ τὴν δημοτικὴ τοῦ Μελᾶ. (Ὑπ’ ὄψιν, ὁ Μελᾶς ἦταν θαυμαστὴς τοῦ Βενιζέλου καὶ βαθύτατα θυμωμένος μαζύ του γιὰ τὴν ὀπισθοχώρησι στὸ θέμα τῆς δημοτικῆς. Ἐπίσης, ὁ Μελᾶς γράφει σὲ μίαν ἀπίστευτη κκετζίδικη δημοτική, ὅπου τὰ «κτ» μετατρέπονται σὲ «χτ» (ὀκτώ ἢ ὀχτώ;), δὲν ὑπάρχουν ῥηματικὲς προσαυξήσεις καὶ ἡ ὀρθογραφία κάποιες φορὲς ἀγνοεῖται.)

Ἐὰν λοιπὸν ἕνα θέμα τῆς Ἀκαδημίας ἐξετάζεται ἀπὸ τὴν βουλή, τότε γιὰ ποιάν παιδεία συζητᾶμε; Δὲν ἔγινε ἐπὶ Βενιζέλου. Ἔγινε ἐπὶ Ῥάλλη καὶ Ἀνδρεά. Μία μικρὴ καθυστέρησις κάποιων δεκαετιῶν, μεταθέτει τὴν πατρότητα τῆς ἰδέας στὸν Κίσινγκερ;

Ὅσο γιὰ τὴν ἱστορία μας… Ἀφῆστε το… Αὐτὸ κατῂντησε θέμα «μπίζνας» καὶ μόνον. Ῥίξτε μία ματιὰ στὴν χερσόνησο τοῦ Αἵμου καὶ θὰ καταλάβετε. Ἐπίσης ἀναζητεῖστε τοὺς πόθους τῆς Ῥωσσίας γιὰ ἔξοδο στὴν Μεσόγειο, καὶ θὰ καταλάβετε ἀκόμη περισσότερα. Τέλος προσπαθεῖστε νὰ συνειδητοποιήσετε τὰ κοινὰ σημεῖα τῶν τούρκων μὲ τοὺς πάσῃς φύσεως διῶκτες μας. Εἶτε λέγονται ἀμερικανάκια, εἶτε βρεταννόπαιδα, εἶτε γερμανοναζιστές, εἶτε τσάμηδες, εἶτε βουλγαροσκοπιανοί, εἶτε ῥωμαιοϊταλοί, εἶτε ὅπως ἐσεῖς θέλετε. Τί ἤθελαν πάντα ἀπὸ ἐμᾶς; Γιατί μᾶς κρατοῦσαν τόσο καλὰ ἁλυσοδεμένους; Καὶ γιατί ἐμᾶς κι ὄχι ἄλλους; 

Δὲν θέλω νὰ γίνομαι κουραστική, ἀλλὰ γίνομαι. Γράφω καὶ ξαναγράφω τὰ ἴδια διαρκῶς. Πιστεύω βαθύτατα πὼς τὴν ἀπόλυτο εὐθύνη τὴν ἔχουμε ἐμεῖς καὶ μόνον. Βαρύ, βαρύτατον, ἀλλὰ δυστυχῶς (κατ’ ἐμὲ πάντα) ἀληθές. Μόνοι μας, μὲ τὰ χέρια μας, μὲ τὶς σκέψεις μας, μὲ τὶς πράξεις μας θὰ καταφέρουμε νὰ ἀλλάξουμε ὠς ἄτομα καὶ μετὰ νὰ ἀλλάξουμε ὅλον τὸν κόσμο μας. 

Δὲν φταῖνε πάντως οἱ κατακτητές. Ἐμεῖς ἔχουμε πολλὲς κερκόπορτες κι ἀκόμη περισσοτέρους Ἐφιᾶλτες.

Φιλονόη.

Η ανθελληνική δήλωση του Χένρι Κίσινγκερ – Το χρονικό ενός μύθου

Η γέννηση του μύθου

Τον Φεβρουάριο του 1997, το μηνιαίο περιοδικό «Νέμεσις» της Λιάνας Κανέλλη (η οποία δεν είχε ακόμη αρχίσει τη στενή συνεργασία της με το ΚΚΕ) δημοσίευσε ένα απόσπασμα ομιλίας του Χένρι Κίσινγκερ από τη βράβευσή του από προσωπικότητες του επιχειρηματικού κόσμου των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον», που (υποτίθεται ότι) είχε γίνει το Σεπτέμβριο του 1994:
«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».

Ως πηγή του δημοσιεύματος υποδεικνύεται η αγγλόγλωσση τουρκική εφημερίδα «Turkish Daily News» της 17.2.97. Τον μύθο (διότι για μύθο πρόκειται) τον κατάπιαν αμάσητο πολλά έντυπα, δημοσιογράφοι, σχολιαστές, πολιτικοί αναλυτές.

Ο Κίσινγκερ δεν άργησε να πληροφορηθεί, από συνεργάτη του περιοδικού «Πολιτικά Θέματα», ότι κυκλοφορούσε πλαστή δήλωσή του. Η διάψευσή του δημοσιεύτηκε στα «Πολιτικά Θέματα» (13.6.97): «Το απόσπασμα για το οποίο με πληροφορήσατε είναι ψευδές. Κάθε λέξη σ’ αυτό είναι ένα ψεύδος και το νόημά του είναι επίσης ψευδές». Ωστόσο, η διάψευση αγνοήθηκε (σ.σ.: ή δεν έγινε αντιληπτή) και ο μύθος συνέχισε να αναμεταδίδεται. Επιπλέον, όταν ζητήθηκε από την Λιάνα Κανέλλη να παρουσιάσει την πηγή της, εκείνη ισχυρίστηκε ότι το συγκεκριμένο φύλλο της τουρκικής εφημερίδας έχει γίνει άφαντο από τα γραφεία της εφημερίδας και από την ηλεκτρονική της έκδοση! Ειρήσθω εν παρόδω, η Κανέλλη έκτοτε δεν φάνηκε διατεθειμένη να υποστηρίξει το δημοσίευμά της.

Λίγο αργότερα, η είδηση για τη δήλωση Κίσινγκερ έφτασε στον Γιάννη Μαρίνο, που τότε ήταν εκδότης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», όπου διατηρούσε τη στήλη «Αντιοικονομικά», που διαβαζόταν πολύ (την υπέγραφε ως «Κριτόβουλος»). Ένας αναγνώστης της στήλης, του απέστειλε φωτοτυπία από την μηνιαία εφημερίδα «Δικαίωμα» (Μάρτιος 1997). Ο Γιάννης Μαρίνος πείσθηκε ότι η επιστολή είναι γνήσια και τη δημοσίευσε στη στήλη του. Αμέσως τη σχολίασε ο Χρήστος Γιανναράς στην «Καθημερινή», ο οποίος στη συνέχεια πέρασε γενεές δεκατέσσερις όποιον αμφισβητούσε τη γνησιότητά της. Με τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα, ήρθε στο φως και η προηγούμενη διάψευση Κίσινγκερ στα «Πολιτικά Θέματα». Τελικά, μπροστά στο θόρυβο που δημιουργήθηκε, ο Γιάννης Μαρίνος αποφάσισε να ερευνήσει το θέμα. Έγραψε στον Κίσινγκερ, ο οποίος του απάντησε ότι πρόκειται για μύθο (φωτοτυπία εδώ). Το κείμενο της διάψευσης έχει ως εξής:
«Dear Mr. Marinos

Thank you for your letter. As to the quote, there was no award ceremony, there was no speech and the alleged quote is entirely untrue. The whole thing is pure invention, and I expect you to correct it.
Since you are the first to tell me where the quote came from, I have only today had the opportunity to correct it in the Turkish Daily News and I have done so.

Sincerely yours,
Henry A. Kissinger».

Και η μετάφραση:
«Αγαπητέ κύριε Μαρίνο,

Ευχαριστώ για την επιστολή σας. Όσον αφορά το απόσπασμα, ούτε τελετή βραβεύσεώς μου υπήρξε, ούτε ομιλία μου και το προβαλλόμενο απόσπασμα είναι εξολοκλήρου αναληθές. Η όλη ιστορία είναι καθαρό εφεύρημα και αναμένω ότι θα προβείτε σε διόρθωση.
Καθώς είσθε ο πρώτος που με πληροφορεί από πού προήλθε το δημοσιευθέν απόσπασμα, μόλις σήμερα είχα την ευκαιρία να προβώ σε διόρθωση προς την «Turkish Daily News» και αυτό έπραξα.

Ειλικρινά δικός σας,
Χένρι Α. Κίσινγκερ».

Βέβαια, η διάψευση θα έπρεπε να περιττεύει. Οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει λίγο μυαλό στο κεφάλι του, καταλαβαίνει ότι είναι απολύτως αδύνατο ένας παμπόνηρος διπλωμάτης σαν τον Κίσινγκερ να ξεστομίσει τόσο ωμά λόγια. Ακόμα κι αν τα πίστευε αυτά, ποτέ δεν θα τα έλεγε –ή, αν τα έλεγε, θα τα γαρνίριζε με πολυπολιτισμικές και ανθρωπιστικές σάλτσες.

Στην συνέχεια, ο Γιάννης Μαρίνος, παρακάλεσε τον δημοσιογράφο Άλκη Κούρκουλα, ανταποκριτή ελληνικών εφημερίδων στην Κωνσταντινούπολη, να ψάξει στα αρχεία της «Turkish Daily News». Ο Άλκης Κούρκουλας βρήκε το φύλλο της 17.2.1997 (το οποίο η Λιάνα Κανέλλη είχε ισχυρισθεί ότι χάθηκε μυστηριωδώς) και σ’ αυτό δεν υπάρχει καμιά δήλωση Κίσινγκερ, όπως άλλωστε και σε άλλα φύλλα της εφημερίδας τα οποία έψαξε.

Θα μπορούσε να προσπεράσει κανείς τη διάψευση του Κίσινγκερ, λέγοντας ότι ο πονηρός διπλωμάτης είπε ψέματα. Όμως, να είπε τάχα ψέματα και ο Έλληνας ανταποκριτής, που δεν βρήκε καμιά δήλωση στο επίμαχο φύλλο της τουρκικής εφημερίδας; Ή μήπως οι δαιμόνιοι Τούρκοι τύπωσαν πλαστό φύλλο της 17.2.97 ειδικά για να το δει ο «γκιαούρης» ανταποκριτής; Απείρως πιθανότερο είναι να ψεύδεται το ρεπορτάζ της Λιάνας Κανέλλη.

Επιπλέον, ο Γιάννης Μαρίνος συνέχισε στην εντός Ελλάδος διερεύνηση του πώς προέκυψε αυτό το δημοσίευμα. Έτσι όπως ήταν επόμενο αναζητήθηκε η ταυτότητα της μηνιαίας εφημερίδας «Δικαίωμα», η οποία όπως προέκυψε εκδίδεται στην Κομοτηνή από τον εκεί εδρεύοντα Σύλλογο Ιμβρίων, Τενεδίων, Κωνσταντινουπολιτών και Ανατολικών Θρακών. Μετά από πολυήμερες άκαρπες προσπάθειες επετεύχθη επικοινωνία με την πρόεδρο της εφημερίδας, Σούλα Χρυσοστόμου, η οποία -άλλη έκπληξη- πληροφορεί ότι το δημοσίευμα της εφημερίδας της δεν το πήρε από την τουρκική «Turkish Daily News», όπως προέκυπτε από τη διατύπωση του κειμένου, αλλά το αναδημοσίευσε από την ημερήσια εφημερίδα της Κομοτηνής «Χρόνος». Ο εκδότης-διευθυντής της εφημερίδας, Σταύρος Φανφάνης, όταν τον ανακάλυψε στο τηλέφωνο ο Γιάννης Μαρίνος, τον πληροφόρησε ότι κι εκείνος το αναδημοσίευσε από ένα περιοδικό, που όμως δεν θυμόταν ποιο ήταν. Εδώ ήταν αναπόφευκτο να σταματήσει η έρευνα, η οποία επιβεβαιώνει τη διάψευση του Χένρι Κίσινγκερ, ότι ουδεμία έχει σχέση με τη δήθεν ομιλία του με το προφανώς κατασκευασμένο περιεχόμενο της. Εκτός αν τα έντυπα της Κομοτηνής, που το έφεραν στη δημοσιότητα, μπορέσουν να επικαλεσθούν αξιόπιστα τεκμήρια γνησιότητας.

Ο μύθος περιπλέκεται
Όπως αποκάλυψε ο «Ιός της Ελευθεροτυπίας», η πρώτη αναφορά για υποτιθέμενη δήλωση Κίσινγκερ δεν έγινε από την Λιάνα Κανέλλη το 1997 (για δήλωση του 1994) αλλά από τον δικηγόρο Θ. Σταυρόπουλο σε άρθρο του στις 26.1.1987 στην «Ελευθεροτυπία», η οποία είχε περάσει απαρατήρητη. Επιχειρηματολογώντας υπέρ της ανάγκης να ξαναρχίσει η διδασκαλία των αρχαίων στο γυμνάσιο, ο Θ. Σταυρόπουλος πρόταξε ως μότο στο άρθρο του μια συντομότερη, αλλά σαφώς ιδίου κλίματος δήλωση του Χένρι Κίσινγκερ, η οποία, κατ’ αυτόν, είχε ειπωθεί το 1973, αμέσως μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Συγκεκριμένα, η δήθεν δήλωση είναι: «Τους Έλληνες δεν μπορούμε να τους δαμάσουμε. Είναι μη κυβερνήσιμοι (ingouvernables). Πρέπει να τους χτυπήσουμε στις πολιτικές τους βάσεις» Henry Kissinger (Νοέμβριος 1973). Να προσεχτεί εδώ ότι δίνεται σε παρένθεση μια γαλλική λέξη (ingouvernables) και ότι το «πολιτικές» μάλλον είναι τυπογραφικό λάθος αντί για «πολιτισμικές».

Το κακό τριτώνει, όταν π. Γεώργιος Μεταλληνός, προσκαλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή το 2003, δήλωσε ότι όχι μόνο υπάρχει η δήλωση Κίσινγκερ, αλλά και την άκουσε ο ίδιος με τ’ αυτιά του (αυτήκοος, που λέμε). Τον Σεπτέμβριο του 1974, διηγείται, άκουσε τον Παύλο Μπακογιάννη στην ελληνική του εκπομπή από το Μόναχο (όχι τη Ντόιτσε Βέλε) να αναφέρει ότι ο Κίσινγκερ την προηγούμενη μέρα είχε πει αυτά κι αυτά στο Εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο Νέας Υόρκης (σ.σ.: Ίσως να με απατά και η μνήμη μου, αλλά ο π. Μεταλληνός σε άλλη συνέντευξη, πιο πρόσφατη, δήλωσε ότι ήταν παρών στο ακροατήριο του Κίσινγκερ όταν εκστόμισε αυτή τη δήλωση). Η μαρτυρία του όμως, όπως και να έχει, μάλλον αποδυναμώνει την αληθοφάνεια του μύθου. Διότι όταν ο ένας λέει 1973, ο άλλος 1974 και ο άλλος 1994, το συμπέρασμα είναι ή ότι ο Κίσινγκερ έβγαινε συνέχεια και έκανε άγαρμπες δηλώσεις (και καλά, το τρις εξαμαρτείν;) ή ότι και η πιο καλοπροαίρετη μνήμη ξεγελιέται –αν και όλοι οι εμπλεκόμενοι, δεν μπορούν να θεωρηθούν καλοπροαίρετοι.

Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ, ότι ο π. Μεταλληνός δεν είναι ο μοναδικός που δηλώνει αυτήκοος μάρτυρας. Υπάρχουν και άλλοι που ισχυρίζονται ότι άκουσαν τη δήλωση απ’ το ραδιόφωνο. Κοινό σημείο όλων; Κανένας δεν άκουσε με τ’ αφτιά του τον Κίσινγκερ να κάνει την περιβόητη δήλωση. Όλοι την άκουσαν μέσω κάποιου/ας εκφωνητή/ήτριας κάποιων ραδιοφωνικών εκπομπών. Κι όπως είναι λογικό, οι περισσότεροι δηλώνουν διαφορετική ημερομηνία ακρόασης.

Το «τελειωτικό(;) χτύπημα» έρχεται από την διαδικτυακή κοινότητα του περιοδικού «Ρεσάλτο», όταν ο ιδιοκτήτης του (Θύμιος Παπανικολάου) δημοσιεύει (με το ψευδώνυμο «Ροβεσπιέρος») το πρωτότυπο κείμενο της δήλωσης Κίσινγκερ στην αγγλική γλώσσα, το οποίο «ανακάλυψε ένας φίλος» του «ψάχνοντας τα παλιά αρχεία του»:
«The Greek people are anarchic and difficult to tame. For this reason we must strike deep into their cultural roots: Perhaps then we can force them to conform. I mean, of course, to strike at their language, their religion, their cultural and historical reserves, so that we can neutralize their ability to develop, to distinguish themselves, or to prevail; thereby removing them as an obstacle to our strategically vital plans in the Balkans, the Mediterranean, and the Middle East».
Το πρώτο ερώτημα βέβαια που προκύπτει εδώ, γιατί ο (ανώνυμος) φίλος του Θύμιου Παπανικολάου καθυστέρησε για πάνω από τρεις δεκαετίες να «ψάξει τα αρχεία του», αφήνοντας τον Κίσινγκερ να βυσσοδομεί τόσα χρόνια. Το δεύτερο είναι, γιατί δεν παρουσιάζει και ένα αντίγραφο του αρχείου του (φωτοτυπία). Από αρκετούς, δεν περνά απαρατήρητο βέβαια, πως το «πρωτότυπο» μοιάζει να είναι μια ακριβής μετάφραση του «μεταφρασμένου» ελληνικού κειμένου.

Καταλήγοντας…
Μολονότι ο Χένρι Κίσινγκερ σε συνέντευξη του, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «The Harvard International Journal of Press Politics» («To Βήμα», 21.9.97), παραδέχεται ότι μπορεί να έχει πει ως υπουργός Εξωτερικών ψέματα, πράγμα που, όπως λέει, δεν τον ενοχλεί, και μολονότι στο Βιβλίο του «Διπλωματία» (ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Λιβάνη) διατυπώνει γενικότερες απόψεις, που δεν απέχουν και πολύ από τις προκύπτουσες από το επίμαχο κείμενο αντιλήψεις του, το περιεχόμενο και η κατηγορηματικότητα της διάψευσης του Αμερικανού πολιτικού δεν επιτρέπουν καμιά αμφιβολία για την ειλικρίνεια του. Και πρέπει να συμπεράνουμε ότι το υποτιθέμενο απόσπασμα της ομιλίας του είναι κατασκευασμένο, ποιος ξέρει από ποιους και για ποιο λόγο.

Ωστόσο, το γεγονός ότι η δήλωση Κίσινγκερ δεν έγινε ποτέ, δεν απαλλάσσει τον παλαίμαχο πλέον διπλωμάτη από τις βαριές ευθύνες του για την δεξιοτεχνική προώθηση των συμφερόντων της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης τόσο στη γειτονιά μας όσο και στον υπόλοιπο πλανήτη. Ούτε σημαίνει ότι, επειδή η δήλωση Κίσινγκερ είναι πλαστή, οι ΗΠΑ δεν πήραν υπόψη τους και τον πολιτισμικό παράγοντα στις προσπάθειες προώθησης της πολιτικής τους.

πᾶρε-δῶσε

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

6 thoughts on “Ἡ ἀνθελληνικὴ δήλωσις τοῦ Κίσινγκερ.

  1. ΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΚΙΣΣΙΝΓΚΕΡ-ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ (ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ) ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΨΕΥΣΤΕΙ , ΑΛΛΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΟΨΙΑΣΤΗΚΑΜΕ (ΜΙΚΗΣ-ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ) ΜΑΣ ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΑΝ ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΟΜΑ, κλπ κλπ
    ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΟΤΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΘΑ ΕΙΧΕ ΤΥΠΩΘΕΙ ΣΕ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ; ΜΑΛΛΟΝ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΚΛΕΙΣΤΟ CLUB (ΤΥΠΟΥ ΤΡΙΜΕΡΟΥΣ Η BILDERBERG Η ΣΥΜΒ.ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ) ΘΑ ΕΙΠΩΘΗΚΕ , ΚΑΙ ΔΙΕΡΕΥΣΕ ΟΠΩΣ ΔΙΑΡΡΕΟΥΝ ΤΑ ΟΜΟΕΙΔΗ ΓΕΓΟΝΟΤΑ.
    ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΔΙΟΤΙ ΤΑ ΦΕΡΕΦΩΝΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ , ΕΧΟΥΝ ΞΕΣΚΙΣΤΕΙ (ΜΕ ΠΡΩΤΟ ΤΟΝ Τ.ΜΙΧΑ) ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΣΤΟΝ ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ . (ΟΠΩΣ ΕΛΕΓΕ ΚΙ Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ : “ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΑΡΗ” )

    • Δὲν ξέρω ἐὰν θὰ μάθουμε κάποτε τὴν ἀλήθεια. Αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι τὸ πόσοι καὶ μὲ ποιούς τρόπους, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, ἀποδομοῦν τὴν ἐθνική μας συνείδησι. Ἐπίσης καλὸ θὰ ἦταν νὰ συνειδητοποιούσαμε τὸ πότε ξεκίνησαν ὅλα αὐτά καὶ τὸ γιατί.
      Πράγματι εἶναι πολλὰ τὰ λεφτὰ Ἄρη… Ἀλλὰ τώρα πιὰ τί νὰ τὰ κάνουν;

  2. Ὁ Κίσσινγκερ τὰ εἶπε αὐτὰ τὰ πράγματα καὶ τὸ λέγω μετὰ λόγου γνώσεως ἐπειδὴ ἔχω ἄμεσον ἀντίληψιν τοῦ πράγματος. Ὅμως τὸ θέμα δὲν εἶναι τὶ εἶπε ὁ Κίσινγκερ καὶ ὁ κάθε Κίσινγκερ ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ ὁποῖοι φροντίζουμε νὰ τοὺς ἐπαληθεύουμε

  3. Ἀγαπητὴ Φιλονόη,

    Τὸ θέμα ἔχει πολὺ περισσότερες διαστάσεις ἀπὸ ὅσες προβάλλονται. Ἡ οὐσία δὲν βρίσκεται τόσο πολὺ στὴ δήλωση, αὐτὴ καθ’ ἑαυτή, ὅσο στὴν ἀσκηθεῖσα πολιτικὴ ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ καὶ ὅλες τὶς προηγούμενες μεγάλες δυτικὲς δυνάμεις, ἀπέναντι στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸν Ἑλληνισμό.
    Ὁ δυτικὸς πολιτισμὸς δὲν εἶναι ἡ γνήσια συνέχεια τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, καὶ ἀκόμη περισσότερο τῆς κλασικῆς μας ἐποχῆς τοῦ πέμπτου αίῶνος, ἀλλὰ οὔτε καὶ τοῦ τετάρτου καὶ τῆς μακεδονικῆς ἡγεμονίας. Εἶναι ὁλοκληρωτικὸς στὴν νοοτροπία του καὶ ἐσχατολογικὸς στὴν κοσμοθεώρησή του, μὲ ἰδεολογικὴ ἐπικάλυψή του τὸν ἑλληνορωμαϊκὸ πολιτισμό, ὁ ὁποῖος δὲν ὑπῆρξε ποτὲ καὶ εἶναι ἐφεύρημα κάποιων Γερμανῶν ἱστορικῶν τοῦ 19ου αἰῶνος.
    Οἱ πραγματικὲς ρίζες τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ ἀνάγονται στὸν Ἅγιο Αὐγουστῖνο καὶ στοὺς ἀναγνωρισμένους πατέρες τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας, πρὸ καὶ μετὰ τὸ Σχῖσμα, ἐνῶ ἀγνοοῦνται πλήρως οἱ μεγάλοι ποντίφηκες τῆς πρώτης χιλιετίας. Ἡ ἐσχατολογικὴ ἀντίληψη διέπει τὸν Δάντη, τὴν ἀπαρχὴ τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, ένῶ ὁ “Τιμαρίων” ἐκφράζει τὴν ἀνθρωποκεντρικὴ ἀντίληψη τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, κι ἔχει γραφεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη δύο αἰῶνες πρίν.
    Ὁ ἐγκλωβισμὸς τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ στὶς ὀλοκληρωτικὲς κοσμοθεωρίες εἶναι ἡ κυρία ἐπιδίωξη τῶν αὐτοκρατοριῶν αὐτῶν καὶ τῆς δυτικῆς φιλοσοφίας. Τὶς ἀπόψεις αὐτὲς τὶς ἔχουν διατυπώσει πολλοὶ Εὐρωπαῖοι καὶ ἀναφέρω χαρακτηριστικὰ τοὺς Ἔρνστ Κασσίρερ καὶ Μισέλ Φουκώ, ἀλλὰ καὶ τὸν δικό μας Ἐμμανουὴλ Ροΐδη.
    Ἔχω ἐπιφυλάξεις γιὰ τὴν ἀξιολόγηση τῆς προεπαναστικῆς ἐποχῆς. Τὸ ποσοστὸ τῶν ἐγγραμμάτων Ἑλλήνων, τὸ 1821, τὴν παραμονὴ τῆς ἐπαναστάσεως, ἦταν ὐψηλότερο ἐκείνου τῶν Βρεταννῶν τὴν ἴδια ἐποχή, ὅπως γράφουν οἱ Γεώργιος Φίνλεϋ καὶ Κρὶς Γουντχάουζ, ἐνῶ ὁ ἑλληνικὸς διαφωτισμὸς ἦταν πιὸ ἀνθρωπιστικὸς ἀπ’ τὸν εὑρωπαϊκό, σὲ γενικὲς γραμμὲς μιλᾶμε, διότι δὲν ἦταν ἐσχατολογικὸς καὶ ἀναζητοῦσε τὶς γνήσιες ρίζες του στὴν κλασική μας ἐποχή.
    Ὄσο γιὰ τὴν συστηματικὴ ἐπιχείρηση ἀφελληνισμοῦ μέσῳ τῆς γλώσσης, ἔχω ἀναφέτει ἀρκετὰ στὴν ἀπάντησή μου στὸ ἄρθρο, “Μαθήματα δημοκρατίας”, τῆς 25ης Ἰουλίου 2011.

    Χρῆστος

    • Ἄκρως ἀξιόλογοι αἱ παρατηρήσεις σου Χρῆστο. Συμφωνῶ δὲ ἀπολύτως καὶ εἰς τὸ ὅτι τὸ ποσοστὸν τῶν ἐγγραμμάτων Ἑλλήνων τὸ 1821 ἦτο ὑψηλότερον ἐκείνου τῶν Βρεταννῶν ἐκείνην τὴν ἐποχὴν, ἀλλὰ ὑψηλότερον καὶ τῶν λοιπῶν Εὐρωπαίων συμπληρώνω ἐγώ. Ἀρκεῖ νὰ ρίψῃ κανεὶς μίαν ματιάν εἰς τὸ ὀγκοδέστατον βιβλίον τοῦ Σάθα “Βιογραφίαι τῶν ἐν τοῖς γράμμασι διαλαμψάντων Ἑλλήνων ἀπὸ τὸ 1453 μέχρι τὸ 1821” διὰ νὰ ἀντιληφθῆ ὅτι ὑπῆρξε σοβαρὰ ἑλληνικὴ ἔξαρσις εἰς τὰ γράμματα ἀπὸ τὸν 16ον αἰῶνα καὶ ἐντεῦθεν.

  4. Νικόλαε,

    Ἔχεις δίκαιο, ἡ μεσαιωνικὴ ἱστορία μας, καὶ περισσότερο ἐκείνη τῶν τελευταίων αἰώνων, ὅπως καὶ τῆς τουρκοκρατίας, μᾶς εἶναι ἄγνωστη. Ἡ Κωνσταντινούπολις καὶ ἡ Θεσσαλονίκη ἦταν, ἕως τὴν κατάληψή τους ἀπ’ τοὺς Τούρκους, τὰ μεγαλύτερα πνευματικὰ κέντρα τῆς Εὐρώπης, μὲ πολλοὺς φοιτητὲς ἀπ’ τὶς δυτικὲς χῶρες στὰ Πανεπιστήμιά τους, ὅπως καταγράφει πρῶτος ὁ Κωνσταντῖνος Σάθας, τὸν ὁποῖο μνημονεύεις. Ἐμεῖς ἀναφορές μόνο μποροῦμε νὰ κάνουμε, στὰ σύντομα σχόλιά μας, μὲ τὴν έλπίδα νὰ εὐνοήουν αὐτές τὴν ἀνάταση τοῦ γένους καὶ τὴν καλλιέργεια τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων. Ἤδη ἐπεκτείνεται ἠ χρήση τοῦ πολυτονικοῦ στὸ διαδίκτυο κι αὐτὸ ἀποτελεῖ πολὺ σημαντικὴ προσφορά. Ξαναμαθαίνουμε τὴν γλῶσσα μας.

    Χρῆστος

Leave a Reply