Γράφω, λυπᾶμαι καὶ ὀργίζομαι…

Κάθε ημέρα το ίδιο επεισόδιο! Η καθημερινότητά μου.

Το πρωί εργασία για την διασφάλιση των προς το ζειν. Και η ψυχή μου ακόμη μαύρη, πλημμυρισμένη από οργή. Κοιτάζω τα πρόσωπα των παιδιών μου και νοιώθω ανήμπορος να υπερασπιστώ το μέλλον τους. Θέλω, μα δε μπορώ. Τι και ποια Ελλάδα τους παραδίδουμε; Πὠς επιτρέψαμε να πιαστεί η Ελλάδα στα νύχια του ανίερου πολιτικού συστήματος; Η οργή μου φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Παλαιότερα, το μεσημέρι  λαγοκοιμόμουν για 15-20 λεπτά. Τώρα, πίσω από τα κλειστά βλέφαρα, οι σκέψεις για την κατάντια της χώρας πιέζουν ασφυκτικά τους κροτάφους.    

Το απόγευμα βυθίζομαι στο Διαδίκτυο. Προσπαθώ να διακρίνω μία ακτίδα ελπίδας. Ένα καλό νέο για την χώρα και τους πολίτες. Ψάχνω ανάμεσα στις γραμμές μήπως και κρύβεται η προοπτική ανάστασης της χώρας. Ο θάνατος του συστήματος. Η αποπομπή των γραικύλων υπηρετών. Μάταια!

Βρίσκω πατριωτικές γραφές. Στα μηνύματα άλλων οργισμένων. Μεμονωμένων ή μικρών ομάδων. Προσπαθώ να γαντζωθώ από στιγμιαίες λάμψεις.

Βγάζω και εγώ τα εσώψυχά μου,  εκτιμήσεις δικές μου ή και άλλων. Ορμητικές σταγόνες στον εικονόκοσμο του διαδικτύου. Ανάκατα συναισθήματα: λύπη, οργή, συμπάθεια αποστροφή, ανάλογα με αυτά που γράφω.
Και οι απαντήσεις που λαμβάνω ανάλογες.
Δεκάδες φορτισμένα  μηνύματα, με ειδήσεις, αναλύσεις, εκτιμήσεις, μομφές και προτάσεις.  

Οι γράφοντες θηρία-θηρευτές που βρυχώνται στο χάος των ιστότοπων. Εκατοντάδες. Άλλα λιοντάρια αληθινά και άλλα κουτάβια  με λεοντή. Το καθένα στον τόπο του, στη φωλιά του, να μη δει το ‘να τ’ άλλο και παλέψουν. Και σέρνονται και φίδια… Η λογική είναι κλειδωμένη. Το θήραμα είναι το ίδιο: η Δημοκρατία. Δύσμοιρη, «τυχερή» Ελλάδα. Παλεύουν τα παιδιά σου πιο είναι τ’ αξιότερο να σε σώσει. Αντί να συνθέσουν τον γίγαντα, τρομακτικό, που μόνο η όψη του θα διώξει τους μικρόκαρδους ξένους και μπιστικούς τους.

Γράφω, λυπάμαι και οργίζομαι. Φουντώνω, νοιώθω έτοιμος να γίνω γίγαντας. Κοιτάζω γύρω μου και γι’ άλλους οργισμένους. Τους βλέπω. Περπατούν με το σώμα γερμένο ελαφρά μπροστά, κόντρα στον αέρα των επίβουλων, τα φρύδια είναι σμικτά, τα μάτια πετούν φωτιές, αλλοίμονο σ’ όποιον βρεθεί μπροστά τους. Έρχονται και απ’ τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Περπατάω προς το μέρος τους με την ίδια αποφασιστικότητα με την ίδια ορμή.

Βγάζουν τα κλειδιά, μπαίνουν σπίτι τους και η πόρτα κλείνει πίσω τους . Σε λίγο ακούω κρότους, σβήνει και το φως. Και εγώ μόνος κοιτάζω τους έρημους δρόμους.

Παίρνω φόρα και κτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο. Γνωστός κρότος. Βγάζω τα κλειδιά μου και κατευθύνομαι στην δική μου πόρτα.

Αύριο ξημερώνει νέα ημέρα. Ελπίζω, μπορεί, να είναι εκείνη που τελικά όλοι οι αποφασισμένοι και οργισμένοι δεν θα μπούμε σπίτια μας, αλλά θα συνθέσουμε τον γίγαντα που θα σώσει την Ελλάδα και θα δώσει στους Έλληνες την Ελλάδα και το μέλλον που τους αξίζει.
Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

3 thoughts on “Γράφω, λυπᾶμαι καὶ ὀργίζομαι…

Leave a Reply