Ἕνα πρωϊνὸ στὴν Ἰαπωνία.

Δευτέρα πρωΐ, σὲ μίαν κωμόπολι τῆς Ἰαπωνίας, ξημερώματα, ἕνας φίλος περπατᾶ σὲ ἕναν πολυσύχναστον δρόμο, κατευθυνόμενος γιὰ τὸν σταθμό. Κάποιαν στιγμὴ βλέπει στὴν ἀπέναντι πλευρὰ τοῦ δρόμου ἕνα …κλιμάκιο Ἰαπώνων ὁδοκαθαριστῶν μὲ …κοστούμια, γραβᾶτες καὶ λουστρίνια. Ξαφνιασμένος σταματᾶ καὶ ἐῤῤωτᾶ. Ἢσαν ἁπλῶς τὰ …ὑψηλόβαθμα στελέχη μίας ἐπιχειρήσεως ποὺ ἐκείνην τὴν ἡμέρα εἶχαν ἀναλάβει νὰ καθαρίσουν 1,5 χιλιόμετρο πεζοδρομίου! Τὴν ἐπομένη ἡμέρα θὰ παρουσιάζετο νέο κλιμάκιο, μὲ νέα ὑψηλόβαθμα στελέχη, ποὺ θὰ καθάριζαν ἐκ νέου τὸ 1,5 χιλιόμετρο πεζοδρομίου. Τὴν μεθεπομένη ἄλλο κλιμάκιο καὶ οὔτω καθ’ ἐξῇς….

Αὐτοὶ οἰ «περίεργοι» ὁδοκαθαριστές, μόλις θὰ τελείωναν τὴν ἐργασία τους, θὰ πήγαιναν στὴν κανονική τους ἐργασία. Ἔτσι ἁπλᾶ…. Δίχως νὰ ἔχῃ σημασία ἐὰν ἦταν διευθυντές, τραπεζῖτες ἢ ἀπλῶς εἰσοδηματίες. Ἔτσι συμβαίνει τὰ πρωϊνὰ στὴν Ἰαπωνία. 

Τὰ πρωϊνὰ ὅμως στὴν Ἰαπωνία συμβαίνουν κι ἄλλα πράγματα. Τὰ παιδιὰ πηγαίνουν στὰ σχολεῖα τους. Ἐκεῖ λοιπὸν μπαίνουν σὲ πεντακάθαρες αἴθουσες. Ποιός καθαρίζει ὅμως ὅλες αὐτὲς τὶς αἴθουσες; 

Τὰ παιδιά! 

Κατ’ ἀρχᾶς αὐτὰ τὰ παιδιὰ δὲν λερώνουν! Καὶ δὲν λερώνουν διότι γνωρίζουν πὼς αὐτὰ  τὰ ἴδια θὰ καθαρίσουν τὶς βρωμιές τους! 

Μόλις τελειώνουν τὰ μαθήματα τῆς ἡμέρας, μία τάξις ἀναλαμβάνει νὰ καθαρίσῃ ὅλες τὶς αἴθουσες  τοῦ σχολείου. Μία ἄλλη τὰ ἀποχωρητήρια. Μία τρίτη τὶς αὐλές, τοὺς διαδρόμους, τοὺς λοιποὺς κοινοχρήστους χώρους. Μία ὥρα ἐπὶ πλέον ἀπασχόλησις γιὰ νὰ …καθαρίσουν!

Καθαρίστριες στὰ σχολεῖα δὲν ὑπάρχουν; Γιατί νὰ ὑπάρχουν; Δὲν χρειάζονται! Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὁ καθεῖς μαθαίνει ἀπὸ πάρα πολὺ μικρὸς νὰ ἀναλαμβάνῃ τὶς ἀτομικές του εὐθῦνες καθαριότητος καὶ τάξεως. 

Κι ἐδῶ; Τί κάνουμε ἐδῶ;

Ἔχουμε καθαρίστριες φυσικά! Ποιός καταδέχεται νὰ βάλῃ τὸ παιδί του στὴν διαδικασία νὰ μαζεύῃ τῶν ἄλλων τὰ ἀποῤῥίμματα; Σοβαρολογοῦμε; Καὶ τὰ σχολεῖα μας, οἰ δρόμοι μας, τὰ χωράφια μας παραμένουν βρωμερὰ καὶ τρισάθλια!!! Ἄλλως τε, ποιός σέβεται ἕναν κόπο ποὺ ὁ ἴδιος δὲν ἀντιλαμβάνεται διότι οὐδέποτε ἔχει κοπιάσει; Πῶς θὰ σεβασθῇ τὸ παιδί τὸ σχολεῖο; Τὸ σπίτι; Τὸν δρόμο; Γίνεται; Δὲν γίνεται! 

Ἀφῆστε δὲ τίς μητέρες! 60 χρονῶν μανδράχαλοι (καὶ μανδράχαλες) καὶ χέρι νὰ καθαρίσουν τὸν νεροχύτη δὲν ἔχουν βάλει! Ἔχουν τὴν μαμά, κι ἄς ἔχῃ ἡ μαμὰ καὶ τὰ δύο πόδια στὸν τᾶφο. 

Ἕνα πρωϊνὸ θὰ ἤθελα νὰ ξυπνήσω στὴν Ἰαπωνία. Νὰ πιάσω σκούπα, φαράσι, κουβὰ καὶ νὰ πάω νὰ συμπράξω μὲ ἐκεῖνα τὰ στελέχη τῶν ἐπιχειρήσεων. Διότι κάποτε, ὅταν ἔπιανα νὰ καθαρίσω τὶς παραλίες μας, διεπίστωνα πὼς τὴν ἰδίαν ἀκριβῶς στιγμὴ ποὺ μάζευα τὰ βρωμερὰ σκουπίδια τῶν ἄλλων, τὴν ἰδίαν ἀκριβῶς στιγμὴ, οἱ ἴδιοι ἄλλοι ποὺ μὲ ἔβλεπαν, τὰ ἀνανέωναν. 

Ἔτσι, ἕνα πρωϊνὸ στὴν Ἰαπωνία δὲν θὰ εἶμαι μόνη. Θὰ αἰσθάνομαι μέλος κάποιας ὁμάδος ποὺ σέβεται κι ἐκτιμᾶ καὶ τιμᾶ τὸ σπίτι της ποὺ λέγεται πλανήτης Γῆ.

Φιλονόη.

Προτάσεις ἀντὶ  ὑστερογράφου:

Ἐὰν γιὰ μίαν φορὰ τὴν ἑβδομάδα πιάναμε μόνοι μας τὴν σκούπα νὰ μαζέψουμε ἀπὸ τὸν δρόμο ποὺ ἐμεῖς πατᾶμε, τὰ σκουπίδια, ὁ περίπατός μας θὰ ἦταν πιὸ ἀνθρώπινος.

Ἐὰν δὲν μᾶς ἔπιαναν οἱ εὐαισθησίες μας καὶ ἀποφασίζαμε νὰ κάνουμε τὰ παιδιά μας συνεργᾶτες κι ὄχι ἀφεντικὰ μέσα στὸ σπίτι μας, τότε σίγουρα τὰ σπίτια μας θὰ ἦταν καθαρότερα.

Ἐὰν ἀποφασίζαμε νὰ καθαρίζουμε ἐκ περιτροπῆς τὴν σκάλα τῆς πολυκατοικίας μας ἐμεῖς, ὄχι ἡ καθαρίστρια, μαζὺ μὲ τοὺς ὑπολοίπους γείτονες, τότε σίγουρα καὶ ἡ πολυκατοικία θὰ ἦταν καθαροτέρα θὰ ἀποκτούσαμε φιλίες στὴν γειτονιά.

 Τὸ σημαντικότερον στὴν ζωή μας εἶναι νὰ βάλουμε παντοῦ τάξι. ΠΑΝΤΟΥ! Μέσα κι ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι μας, μέσα κι ἔξω ἀπὸ τὸ μυαλό μας, μέσα κι ἔξω ἀπὸ τὴν χώρα μας. Ἡ τάξις, ἡ νοικοκυροσύνη, ἡ καθαριότης ξεκινᾶ ἀπὸ ἐμᾶς καὶ μόνον! Κι ἐπιστρέφει σὲ ἐμᾶς. Διότι ἀποδεικνύει σεβασμὸ στὸν συνάνθρωπο, στὸν ἑαυτόν μας καὶ σὲ ὅσους ἀκολουθοῦν.

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply