…τοῦ Ἰκάρου ἡ γῆς…

…τοῦ Ἰκάρου ἡ Γῆς …

Βαρὺς ἀκούστηκε … 
θρῆνος καὶ χαρά ,
στοιβαγμένος εἰς τὸν ἴδιον κτῦπον 
τῆς φτέρνας τοῦ Ἰκάρου …
κι’ εὐθύς 
δάκρυσε ἡ μάνα γῆς
καὶ τὸ ὑγρὸν της ὕστατον φιλί ,
ἄνεμος ἔστειλε νά ‘ναι καλός ,
πλάϊ εἰς τὸ πέταγμα τοῦ Ἰκάρου !…

Μίκραινε ἡ γῆς …μιὰ στάλα ἴδια …
κι’αὐτὸς ,
ἀφήνοντας τὰ φτερὰ του εἰς τὰ χάδια τοῦ Αἰόλου ,
ἐθαύμαζε …
κόσμος ὁλάκερος εἰς τοῦ ματιοῦ του τὴν κόρη …
μικρὰ τὰ χρώματα ,
μικρὰ τὰ χώματα , 
ἐσιώπησεν ὁ κόσμος τῆς γῆς τοῦ Ἰκάρου !…

Ἔτρεχε ἀλλοῦ ἡ συννεφιὰ
νὰ δροσίσῃ τῆς χλόης τὴν γέννα 
καὶ ἀλλοῦ ἡ ὡραία βροχὴ ,
εἰς τὴν ῥάχην τῶν ἀλόγων νὰ ‘ναι μοιραία …
μισὸς εἰς τὰ βάθη τοῦ Αἰγαίου ,
μισὸς αἱματωμένος ἄγγιζε ὁ ἥλιος τὴν νῦκτα …
κι΄ ἐμπρὸς του θάλασσα πλατειά ,
ξέσερνε τὰ βυθίσματὰ του 
ἴσαμε τὸν ἀκρόγυαλον κόσμον τῆς γῆς τοῦ Ἰκάρου !…

Ἐκεῖ ἔτρεξαν ὅλα !…
μὰ ἕνα ἐξεχώρισε δελφίνι …
ἐχαιρέτησεν μὲ ὡραίαν φωνὴν θαλασσινήν τὸ πέλαγος ,
ἀφέθηκε ἐλεύθερον εἰς τοῦ ἀνέμου τὰ χέρια ,
καὶ γυρνῶντας τὰ μάτια μου πρὸς τὴν ἀφρουδιασμένην ἁρμῦρα ,
πέρασε μέσα ἀπὸ τὰ μαβιά ,
τὰ πορτοκαλιά , τὰ φλογισμένα γαλάζια 
τοῦ μισοῦ αἱματωμένου ἡλίου 
καὶ βυθίστηκε εἰς τὴν ἀγκάλην τοῦ ἐρωτευμένου ζευγαριοῦ …
μισὸς ἥλιος … φωτιά !…
μισὴ θάλασσα … δροσιά !…
τῆς γῆς τοῦ Ἰκάρου !…

Καὶ γυροβολοῦσε ἡ γῆς …
καὶ μαζὶ της …
πίσω ἀπὸ τὰ λευκὰ τὰ ὅρη τὰ μεγάλα ,
καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλην τῶν πελάγων πλευρά ,
ἅρμα ἀνεδύθη χρυσοῦν !…
μυριοσκάλιστον !…
ἀπ’ τοῦ Ἕλληνος τὰ χείλη τραγουδισμένον 
καὶ μὲ ἡρώων αἷμα σφυρηλατημένον !…
κι’ ἐμπρὸς του ζωσμένα εἶχε ἄλογα δώδεκα …
φοράδες ἕξι λευκὲς 
μὲ χαίτην χρυσήν
καὶ ἐπιβήτορες ἕξι γαλάζιους 
μὲ χαίτην τοῦ Φοίβου ἰδίαν…
ἄγρια γεννημένα 
κι’ ἐλεύθερα ,
μὲ ἐξουσίαν εἰς τὴν ἀνάβασιν τοῦ φωτὸς ,
προικισμένα !…
ὑπερήφανα τὴν αὐγὴν ὁδηγοῦσαν ,
εἰς τὴν ἁρμονίαν τῶν ἤχων καὶ τῆς ζωῆς …
τῆς γῆς τοῦ Ἰκάρου !…

Κι’ ἔπειτα ,
τοῦ φωτὸς τὰ χέρια τὰ λευκά ,
τὸ χάδι τους ἅπλωναν 
ἀπάνω εἰς τὴν κοιμωμένην φῦσι ….
μ’ ἀνεμῶνες γιόμιζαν τὶς ἄκρες 
τῶν ῥιζωμένων βράχων , 
καὶ τὰ χαμόμηλα δυὸ δρασκελιὲς σιμὰ τους 
ὁδηγοῦσαν τὶς μέλισσες 
εἰς τὸν αὐτοκρατορικὸν θρόνον 
τῆς γῆς τοῦ Ἰκάρου !…

Καὶ τὸ χῶμα ῥίγησεν κάτω…
ἐδίψασε…
καὶ ἦλθεν βροχὴ μελαγχολικὴ 
μέσα εἰς τὴν σιωπὴν τοῦ φθινοπώρου 
κι’ ἔφερε ἔρωτα εἰς τὰ χείλη της …
καὶ μὲ τὸ φῶς ἀλαφρύ 
καὶ μὲ φῦλλα δένδρων πανοφόρι ,
τὸ χῶμα χαμογέλασεν εἰς τὴν ζωὴν 
τῆ γῆς τοῦ Ἰκάρου !…

Ὁ ἥλιος ἔκαιγε καὶ ἡ ζωὴ ἐδίψασε…
τὰ νερὰ της κυλοῦσαν διάφανα ,
καὶ γύρω τους 
ἡ ἀλήθεια ἐδίδασκε ….
ἐστάθησαν λιγοστοὶ τὴν γνῶσιν νὰ γνωρίσουν ,
κι’ ἔπειτα ,
σκυμένη ἡ γαζέλα γευόταν τὰ δῶρα τῶν θεῶν 
καὶ ἡ φῦσις ἔπαιρνε τὴν ἀνάσαν της ,
προσφέροντας ζωήν …
εἰς τὴν γῆ τοῦ Ἰκάρου !…

Σήκωσε ἀψηλὰ τὸ βλέμμα του ,
κύτταξε πέραν …
τὴν ζωή !…
ἔνοιωσε τὴν ἀλήθεια νὰ τρώῃ τὰ φτερά του …
κάτω ζωή !…
ἐμπρὸς ζωή !…
ζωή καὶ ἀπάνω !…
κι’ ὁ θάνατος ,
ἡ ζωὴ τῆς ἀληθείας 
εἰς τὴν γῆ τοῦ Ἰκάρου !….

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς 
Ἕλλην
9-10-2011 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply