Πᾶρε τὸ μαχαίρι καὶ κόψε τὶς φλέβες σου!

Εἶχα κάποτε μίαν γιαγιά, πολὺ ἄξια, ἱκανή καὶ δραστήρια. 

Ὅταν ἦταν περίπου 60-65 ἐτῶν, κι ἐν ᾦ μάζευε ἐλιές ἀνεβασμένη σὲ ἕνα δένδρο, σπάει τὸ κλαδί καὶ ἡ γιαγιά εὑρέθῃ μὲ ἔνα θρυμματισμένο πόδι. Ἀπὸ τότε, κι ἔως τὴν στιγμὴ τοῦ θανάτου της, βογγοῦσε, ὑποστηριζόταν ἀρχικῶς ἀπὸ Π κι ἐν συνεχείᾳ ἀπὸ μπαστούνι (τὴν περιβόητο «κατσουνίκα») καὶ ἐγκρίνιαζε μὲ κάθε εὐκαιρία.

Κάποιαν στιγμή, κουρασμένη ἀπὸ τὴν διαρκή της γκρίνια, τῆς λέω:

«Γιαγιά, πάω νὰ ἀνοίξω ἕναν λᾶκκο γιὰ νὰ σὲ χώσουμε. Δὲν ἀντέχεσαι καὶ δὲν ἀντέχεις!»

Δὲν μπορεῖτε νὰ φαντασθεῖτε φυσικὰ τὸ τί ἐπηκολούθησε. Βρισιές, κατᾶρες, ἀπειλές, φωνές, τσιρίδες καὶ στὸ τέλος τὸ καταπληκτικό: «Νὰ πᾶς ἐσὺ νὰ χωθῇς στὸν λᾶκκο. Ἐγὼ ἔχω χρόνους ἐμπρός μου!»

Καί πράγματι εἶχε. Μόνον ποὺ ἐξακολουθοῦσαν οἱ χρόνοι της νὰ εἶναι μαῦροι κι ἄραχνοι ἀπὸ γκρίνια, πόνους καὶ δυσκολίες στὴν κίνησι. (Βέβαια, οὐδεὶς πόνος τὴν ἐμπόδιζε ἀπὸ τὸ νὰ παραμένῃ ἀεικίνητη! Δὲν ξέρω πῶς τὸ κατάφερνε!)

Γιατί σᾶς διηγήθηκα αὐτό τὸ περιστατικό;

Διότι συνέβῃ κάτι πρὸ δύο ἡμερῶν ποὺ μοῦ τὸ θύμισε! 

Ἤμασταν μαζεμένοι ἀρκετοὶ φίλοι σὲ κάποιο σπίτι. 

Ξέρετε… Κρασάκι, μεζεδάκι, κουβεντούλα…

Τί τήν θέλαμε τήν κουβεντούλα ὅμως; Τί;

Διότι αὐτὴν ἡ κουβεντούλα παρὰ λίγο νὰ γίνῃ καυγάς! Καὶ τὶ καυγάς!  

Ἂς πάρω ὅμως τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή καλλίτερα.

Δεξιά μου κάθονταν οἱ φίλες μου Στεφανία καὶ Μάρω. Ἀριστερά μου ὁ σύντροφός μου.

Ἡ ἐπικαιρότης μονοπωλοῦσε τὸ ἐνδιαφέρον τῆς παρέας.

Ἀλλὰ ποιά ἐπικαιρότης;

Ἡ γνωστή φυσικά! Αὐτὴ ποὺ ἐὰν τὴν παρακολουθῇς πέφτεις σὲ βαρειὰ κατάθλιψι. Δὲν τὸ ἀποφεύγεις!

Κάποιαν στιγμὴ μοῦ ἦλθε μία ἰδέα. Ἄκουγα τὸν Παναγιώτη μας νὰ γκρινιάζῃ γιὰ τὴν κατάστασι καὶ γιὰ τὶς δυσοίωνες ἡμέρες ποὺ μᾶς ξημερώνουν.

Τότε τὸν ἠρώτησα γιὰ τὶς προβλέψεις του. Ὅταν ἐτελείωσε ὁ Παναγιώτης ἠρώτησα τὸν Δημήτρη, τὸν Ἀντώνη, τὴν Ἰσμήνη, τὴν Ἄννα…. Γενικῶς, τὸ «ἔπαιξα» λίγο ἀνακριτής.

Τοὺς ἠρώτησα ὅλους, πλὴν Στεφανίας καὶ Μάρως. Ἤξερα τὶς θέσεις τους καὶ τὰ πιστεύω τους.

Τὰ συμπεράσματα τῶν προβλέψεων;

Σκοτάδι! Φόβος! Μαυρίλα! Καταχνιά! Ἀπελπισία! Τρόμος!

Τότε σηκώθηκα, πῆρα ἕνα τραπεζομάχαιρο καὶ τὸ ἔθεσα στὴν μέσι τοῦ τραπεζιοῦ λέγοντας:

«Πᾶρε τὸ μαχαίρι καὶ κόψε τὶς φλέβες σου! Ἐὰν θὰ ἐξελιχθοῦν τὰ πράγματα ἔτσι, δὲν ἔχεις κανέναν λόγο νὰ ἐξακολουθήσῃς νὰ ζῇς!»

Τὸ πίστευα. Θυμήθηκα καὶ τὴν γιαγιά μου αὐτομάτως.  Τό ἴδιο οὐσιαστικῶς δέν τῆς εἶχα πεῖ πρὸ εἴκοσι ἐτῶν; Ἤξερα τὴν ἀπάντησι τῆς γιαγιᾶς μου. Ἤξερα καὶ τὴν ἀπάντησι τῶν φίλων. 

Οὐσιαστικῶς οὐδεῖς ἀπήντησε. Μὲ ἐκύτταξαν ξαφνιασμένοι καὶ προσεπάθησαν νὰ ἀλλάξουν συζήτησι.

Ἀλλὰ τὸ πρόβλημα παρέμενε. Εἶχε ἐπὶ τέλους προσδιορισθεῖ. Εἶναι αὐτὸ ποὺ οἱ περισσότεροι ἐξ ἡμῶν ἔχουμε κάνει πλέον τρόπο ζωῆς τους. 

Δὲν βλέπουμε τὸ αὔριό μας μὲ αἰσιοδοξία. Δὲν περιμένουμε κάτι καλό! Δὲν βλέπουμε φῶς στὴν ἄκρη τῆς σήραγγος! Πορευόμαστε σκυφτοί, νικημένοι, ἀπέλπιδες! Τέλμα, φόβος, ἀπογοήτευσις, κατάθλιψις, ἀνασφάλεια, ἀδιέξοδα…Δὲν Ὑπάρχει πλέον καμμία  ἐλπίδα. Πέθανε μαζὺ μὲ τὰ ὄνειρα μας.

Καί δὲν εἶναι αὐτό ὅ,τι καλλίτερο μᾶς ἔχει συμβεῖ ἔως σήμερα; 

Δὲν μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε ἐπὶ τέλους πὼς ὅλο αὐτὸ ποὺ ξέραμε πέθανα πρὸ κειμένου νὰ γεννηθῇ τὸ νέο; Δὲν μποροῦμε νὰ ἀποκοποῦμε ἀπὸ ὅσα ἔως σήμερα θεωρούσαμε ὡς θέσφατα καὶ νὰ πιάσουμε νὰ δομοῦμε ἀπὸ τὴν ἀρχή τά πάντα;

Οἰ γέφυρες ἔπεσαν! Τέλος!
Τὰ καράβια ἐβούλιαξαν!
Ἐλπίδα ἐπιστροφῆς δὲν ὑφίσταται!
Μᾶς ἐτελείωσε!
Δὲν τὴν χρειαζόμεθα.

Σαφῶς καὶ εἶναι ἄγνωστο ὅλο αὐτὸ ποὺ ἔρχεται. Ἀλλὰ εἶναι καὶ  κι ὡραῖο. Εἶναι κάτι ποὺ δὲν θὰ χρησιμοποιῇ τίποτα ἀπὸ ὅσα μᾶς κατέστρεφαν καὶ μᾶς κρατοῦσαν δεσμίους στὰ πάθη μας.

Ἐὰν δὲν μπορῇς νὰ τὸ ἀντιμετωπίσῃς φίλε μου, ὅποιος κι ἐὰν εἶσαι, πᾶρε τὸ μαχαίρι καὶ κόψε τὶς φλέβες σου. Μᾶς κρατᾶς ὅλους δεσμίους. Μᾶς καθυστερεῖς. Δέν τό ἀντιλαμβάνεσαι; Λειτουργεῖς ὡς βαρίδι, ὡς ἄγκιστρο, ὡς ἁλυσίδα. Κι ἐμεῖς, ὅλοι αὐτοὶ ποὺ πιάσαμε νὰ ἀντιλαμβανόμεθα πὼς εἶναι ἄλλο ἡ ζωὴ κι ἄλλο ὁ βίος, θέλουμε νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ κάθε ἁλυσίδα. Τὸ ἐμπρός, τὸ ὄνειρο, τὸ καλλίτερο αὔριο γιὰ κάθε Ἕλληνα καὶ κάθε ἄνθρωπο εἶναι ἐμπρός μας. Καὶ δὲν κτίζεται μὲ κλάματα, φόβους καὶ ἀνασφάλειες. Ἢ θὰ τολμήσουμε ὅλοι μας νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸ καβούκι μας, νὰ πορευθοῦμε παρέα, νὰ ἀναδομήσουμε τὰ πάντα ἢ θὰ τὸ κάνουν μόνον αὐτοὶ ποὺ ἀντέχουν. Ὅσοι εἶναι. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς πάντα λίγοι ἤμασταν.

Καὶ πάντα νικούσαμε διότι δὲν ὑπῆρχε ἐπιστροφή.

Ἡ μάχη ποὺ ἔρχεται θὰ εἶναι καθοριστική! Θὰ νικήσουν μόνον ὅσοι ἔχουν προετοιμασθεῖ γιὰ ἐτοῦτο. Καὶ προετοιμασμένοι θὰ εἶναι μόνον αὐτοὶ ποὺ βλέπουν τὴν νίκη ὡς δεδομένον. Ὅσοι ἔχουν ἀμφιβολίες, ἀνασφάλειες, φοβίες δὲν θὰ καταφέρουν νὰ «περάσουν» στὴν ἄλλην πλευρά. Μόνον ἐὰν παραμείνουμε σίγουροι καὶ προσηλωμένοι στὸ ἀποτέλεσμα, θεωρῶντας πὼς θὰ νικήσουμε, μόνον τότε θὰ νικήσουμε. 

Καὶ ξέρετε, αὐτὴ ἡ μάχη θὰ εἶναι πολὺ περίεργη. Δὲν χρειάζεται μεγάλους «στρατούς». Οὔτε πλήθη. Οὔτε γενικῶς βασίζεται σὲ ἀριθμητικὲς ὑπεροχές. Σὲ αὐτὴν τὴν μάχη θὰ μποῦν μόνον ὅσοι ἔχουν πεισθεῖ πὼς θὰ νικήσουν. Καὶ θὰ νικήσουν. Ὅλοι οἱ ἄλλοι, οἱ φοβισμένοι, οἱ μουδιασμένοι, οἱ ἀμφισβητίες δὲν θὰ μποῦν στὴν μάχη. Ξέρουν τὸ γιατί.  Τὸ γνωρίζουν βαθύτατα μέσα τους. 

Πᾶρε λοιπὸν τὸ μαχαίρι καὶ κόψε τὶς φλέβες σου φίλε μου. Ἐὰν δὲν μπορῇς νὰ ὀνειρευθῇς, νὰ γίνῃς κομμάτι αὐτοῦ ποὺ ἔρχεται, μὴν πασκίζῃς νὰ κρατήσῃς αὐτοὺς ποὺ ἤδη ξεκίνησαν στὸ δικό σου σημεῖο. Κακὸ κάνεις. Ἢ ὀρθότερα, καλὸ δὲν κάνεις. 

Σκέψου φίλε μου. 

Σκέψου. Αὔριο ξημερώνει μία καλλίτερη ἡμέρα. Θὰ τὴν ζήσῃς ἤ ὄχι;

Μὲ εἰλικρινὴ ἀγάπη, 

Φιλονόη.

 Σημείωσις:

Ἡ πρὸ χθεσινὴ βραδιά ἦταν γεμάτη νευρικότητα. Καταλήξαμε κάπως πικραμένοι ὅλοι μας. Κι αὐτοὶ ποὺ αἰσθάνονται τὸ αὔριο καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν τὸ ἀντιλαμβάνονται.  Δὲν εἶπα ὅσα εἶπα γιατί εἶμαι θυμωμένη μὲ κάποιους. Ἀντιθέτως. Τοὺς σέβομαι, τοὺς ἐκτιμῶ καὶ τοὺς ἀγαπῶ βαθύτατα. Ἀλλὰ πιστεύω πὼς ἡ στιγμὴ τῶν ἀποφάσεων ἔχει ἢδη φθάσει. 

 φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

9 thoughts on “Πᾶρε τὸ μαχαίρι καὶ κόψε τὶς φλέβες σου!

  1. Η σκέψη σου δεν είναι πρωτότυπη. Τι έχουν σκεφθεί και άλλοι πριν από σένα και μεθοδικά την εφαρμόζουν. Πάρε για παράδειγμα τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

    Επειδή είναι άκομψο να παίρνει ο κάθε απελπισένος το μαχαίρι και να κόβει τις φλέβες του, φροντίζουν οι σκεπτόμενοι να του δημιουργήσουν παρεμφερείς καταστάσεις. Αντί να κόβεις τις φλέβες σου, καλύτερα να σου τις κόψουν άλλοι ή να θυσιαστείς για ένα καλύτερο αύριο. Με δημοκρατικές ελευθερίες, με δημοκρατικές διαδικασίες, με ψήφο και πάνω απ΄ όλα με τραπεζίτες, που θα σου δίνουν δάνεια. Χωρίς δάνεια ούτε όνειρα, ούτε οράματα.

    Έτσι φτιάχτηκε η “εκατόμβη” με τα αμέτρητα θύματα του τελευταίου πολέμου, έτσι θα φτιάξουν ακόμη μια, τώρα που το κόλπο με τα δάνεια το έμαθαν όλοι.

    “Η Ελλάδα θα μπεί στις αγορές το 2021”, λένε οι (άδειες) κεφαλές των οικονομολόγων. Ποιές είναι οι “αγορές” και ποιά τα “προϊόντα”; Μα, φυσικά τα χρηματηστηριακά (τραπεζικά) ομόλογα. Αγοράζεις (το λένε “επενδύεις”) ομόλογα των χιλίων ευρώ για να τα κάνεις γρήγορα 1500. Σου βγαίνει ο άλλος και σου λέει : “Εγώ θα σου δώσω 1600”. Πας σ΄ αυτόν και από την αντιπέραν του Ατλαντικού σου φωνάζουν : “Εμείς θα σου δώσουμε 1700”.

    Αυτές είναι “οι αγορές “και αυτά είναι τα “προϊόντα” της σήμερον. Όλα τα άλλα να τα ξεχάσουμε. (Εμείς τα ξεχάσαμε και δεν παράγουμε τίποτα, ούτε πινέζες).

    Και ήρθαν όλα τούμπα. Γιατί είμασταν οι βλάκες που μπήκαμε στη ζώνη του ευρώ για να καλύπτουμε τις μπαγαποντιές τους.

  2. Αυτό Φιλονόη, συμβαίνει σε όλες τις παρέες. Με ένα ποτηράκι κρασί και κουβεντούλα, γινόμαστε “μπίλιες”! Αυτοί που δυσπιστούν στον ίδιο τους τον εαυτό κι αυτοί που πιστεύουν στη νίκη.
    Μετά τη συζήτηση μένει μια πικρία και ίσως μια αποστασιοποίηση από πρόσωπα και πράγματα.
    Ίσως είναι αναγκαίο για λίγο. Δεν πειράζει. Θα βρεθούμε ξανά πολύ σύντομα, με υπερβάλλοντα ζήλο, πολύ συντροφικότητα και θα τα αλλάξουμε όλα.

  3. Φιλονόη, θυμᾶσαι ὅμως τί σοῦ ἀπήντησε ἡ Στεφανία, νομίζω…..;
    Ἄν θυμᾶμαι καλά….σοῦ εἶπε ὅτι πάντα ἔτσι γίνεται. Μόνον ὅσοι εἶναι ἀποφασισμένοι προχωροῦν καί ἕπονται οἱ ὑπόλοιποι…..οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν μόνον ὅταν αἰσθανθοῦν ἀσφαλεῖς.

    Υ.Γ. Πάντως, ὑπῆρχαν δύο «Μάρω» στήν παρέα, γιά τήν ἀποφυγήν παρεξηγήσεων:-)

  4. Τί ἒλεγε ἡ παροιμία ;
    “πενία τέχνας κατεργάζεται” !
    Ἒτσι λοιπόν ἡ πενία, θά δημιουργήσῃ ἰδέες καί ἠ πεῖνα θά γεννήσῃ “μαχητές” !
    Ἰδέες πού εἶχαν εὐνουχισθεῖ μέσα στήν “καλοπέρασι” … πεῖνα πού εἶχε καταλαγιάσει μέσα σέ ἕνα ἐπίπλαστο εὐδαιμονισμό … μιά ἰριδίζουσα σαπουνόφουσκα …
    Γιατί μαχητής γίνεσαι καί πέφτεις στόν ἀγῶνα μέ τά μοῦτρα, ὅταν πλέον δέν σοῦ ἔχει μείνει τίποτε ἂλλο νά χάσῃς πέρα ἀπό τήν ζωή σου καί ὄχι ὅταν μία ντουντοῦκα ἀρχίσει νά σέ καλῇ σέ “ἀγῶνα”…
    Ὅσο ὑπάρχουν δουλειές, σπίτια, αὐτοκίνητα … γιά ὅσο καιρό ὑπάρχουν, τόσο οἱ κήνσορες τῆς ἐξουσίας θά βρίσκουν τρόπους νά κατσικώνονται ἀκόμη περισσότερο στό σβέρκο μας !
    Θυμηθεῖτε ὅμως πώς στό σβέρκο σοῦ κατσικώνεται κάποιος, ὅταν ΣΚΥΨΕΙΣ …. κι ὄχι ὅταν εἶσαι εὐθυτενής !

    • Ὅπως τὰ λές εἶναι. Ἀλλὰ τίθεται ζήτημα: ἀναμένουν αὐτοὶ ποὺ ξεκίνησαν καὶ τοὺς ἄλλους ἢ ὄχι; Κι ἐὰν οἱ ἄλλοι ξεκινήσουν κάαααααποτε, τί θά συμβῇ; Θὰ προλάβουν;

    • oxi, οἱ ἀπελπισμένοι πένητες, ὅμως, δέν κατεργάζονται τέχνες. Δέν μποροῦν. Σέ αὐτούς ἀναφέρεται ἡ Φιλονόη.Ἤδη ἔχουν ἀρχίσει καί αὐτοκτονοῦν («κόβουν τίς φλέβες τους»). Εὐτυχῶς, πού οἱ ἀποφασισμένοι πάντα θά ὑπάρχουν γιά νά σηκώσουν τό βάρος!

Leave a Reply