Τὰ Χριστούγεννα καὶ οἱ Ἕλληνες!

Σήμερα ἐορτάζουν πολλοί. Πάρα πολλοί. 

Θὰ τοὺς κακοκαρδίσω ἴσως, ἀλλὰ δὲν ἦταν στὶς ἀρχικὲς  προθέσεις μου. 

Πρόθεσίς μου παραμένει μόνον ἡ ἀναζήτησις τοῦ ποιοί εἴμεθα καθὼς καὶ ἡ ἐπαναδόμησις τῆς ἀντιλήψεως καὶ τῆς συνειδήσεώς μας. 

Αὐτὸ ἀπαιτεῖ κόπο, πόνο κάποιες φορὲς καὶ πολύ, μὰ πάρα πολὺ μεγάλη χαρά! Στὰ ὅρια τῆς ἐκστάσεως. 

Τὸ παρακάτω κείμενον εἶχα διαβάσει πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν καὶ σήμερα μοῦ τὸ στέλνει ἡ Λιάνα.

Εἶναι μία καλὴ ἀρχὴ γιὰ νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τὶς …ἀρχές. 

Γιὰ παράδειγμα, γιατί νά ἐορτάζεται ἀπό τό 300 καί μετά ἡ συγκεκριμένη ἐορτή; Νωρίτερα δέν ἐτίθετο θέμα ἐορτασμοῦ; Ἢ ἐάν ἐτίθετο, πότε ἀκριβῶς ἐπραγματοποεῖτο;


Φιλονόη.

Εἶναι πάρα πολλὰ τὰ ἐρωτήματα ποὺ καλούμεθα νὰ ἀπαντήσουμε μὲ σημαντικότερον τὸ ἐὰν ἀληθεύῃ ἢ ὄχι ἡ συγκεκριμένη ἐπαίτιος γενεθλίων. 

Χρόνια Πολλά Μητέρα Γη. Χειμερινό Ηλιοστάσιο, η λαχτάρα των Ελλήνων για Φως, για Λευτεριά.

Η πραγματική προέλευση των εθίμων των Χριστουγέννων.

Κρίμα που σε αυτό τον τόπο που ο Λόγος αποτελούσε το προπύργιο Ελευθερίας και δημιουργίας, ο εξουσιασμός κατάφερε να αλώσει την πλειοψηφία των κατοίκων – κληρονόμων. Κατάφερε ο εξουσιασμός να καταστρέφει ανενόχλητος τη Μητέρα Γή και συγχρόνως να βαφτίσει “αντεξουσιαστές” τύπους που αγωνίζονται για την πάρτη και την τσέπη τους, αστούς αποξενωμένους από τη φύση και την αρμονία. Είναι η τελευταία ευκαιρία μας να γνωρίσουμε και να εξαπλώσουμε τη γνώση. Μόνο με τη Γνώση θα τσακίσουμε τη σαθρότητα του άθλιου εξουσιαστικού θεάτρου που έχει φτάσει στο απώγειο τις ιερές αυτές ημέρες. Ατιμάζοντας τα χώματα όπου η Γή αποθεώθηκε και η αρμονία έγινε τρόπος ζωής.

Οι Έλληνες εόρταζαν τη Γέννηση του Διονύσου από τη μητέρα του Σεμέλη. Το κύριο δρώμενο ήταν η περιφορά στην πόλη ενός Ελάτου στολισμένου με καρπούς ή ενός καρποφόρου κλαδιού Αγριελιάς. Έθιμο που μεταφέρθηκε αλώβητο στις ημέρες μας. Φέτος βεβαίως, το ομοίωμα του δέντρου στο κέντρο της Αθήνας είτε καίγεται είτε στολίζεται με σκουπίδια από δύστυχα απαίδευτα παιδάκια και επαγγελματίες ινστρούχτορες – κομματόσκυλα.

Όπως είπε και ο δάσκαλος Γεωργουσόπουλος στα Νέα: Σήμερα, αν το καταλάβουμε βιωματικά και όχι  ως πληροφορία, είναι το χειμερινό ηλιοστάσιο. Η πιο μικρή μέρα του χρόνου. Βέβαια, πώς να το αντιληφθεί κανείς αυτό στον ηλεκτροφωτισμένο, ημερόνυχτο κόσμο μας. Πότε μπορέσαμε να ατενίσουμε τις μεγάλες πόλεις μας τον ουρανό, πώς να αντιληφθούμε τα λίγα δευτερόλεπτα περισσότερης νύχτας από της χθεσινής, πώς να αντιληφθούμε πως αύριο η μέρα θα αρχίσει να μεγαλώνει ως τις 21 Ιουνίου, που θα κυνηγήσει τη νύχτα ως τα έσχατα όρια της. Κάποτε όλα αυτά είχαν νόημα, καθόριζαν εργασίες, ασχολίες, σχέσεις, συμβόλαια, συναντήσεις. Ο κύκλος του ετήσιου χρόνου, οι αυξομειώσεις της νύχτας και της μέρας, ρύθμιζε τον ανθρώπινο βίο, αφού είναι κυρίως ένα φυσικό μέγεθος κι αυτός.

Αγνοώντας τη ροή και τις φάσεις του φυσικού χρόνου, οταν βρεθούμε ενώπιον των συνεπειών, έκπληκτοι διαμαρτυρόμαστε για την τιμωρία. Αλήθεια, έχουμε συνειδητοποιήσει την κατάρα των γιαγιάδων μας “κακό χρόνο να ‘χεις”;

Επιστημονικά, Χειμερινό Ηλιοστάσιο ή Χειμερινή Τροπή λέγεται το σημείο που βρίσκεται ο Ήλιος κάθε χρόνο στις 22 Δεκεμβρίου, όπου έχει τη μικρότερη απόκλιση του: -23^circ 27′ (www.astronomia.gr).

Υπάρχουν υπέροχοι συμβολισμοί στην έννοια του Διονύσου και της Σεμέλης που λατρεύονται αυτή την περίοδο. Θα τους αναλύσουμε κάποια άλλη στιγμή, η πικρία είναι κακός σύμβουλος. Οπότε παραθέτουμε τα δρώμενα από πολιτισμούς και δόγματα περιγραφικά:

Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ στο τεύχος ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Τα Χριστούγεννα η εορτή της ανάμνησης της γεννήσεως του Ιησού Χριστού δηλαδή, αποτελούν την μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού, αποτελώντας ημέρες χαράς για όλον τον Χριστιανικό κόσμο. Λόγω βέβαια της «οικονομικής εκμετάλλευσης» και του τεράστιου «οικονομικού τζίρου της εορτής» τα Χριστούγεννα εορτάζονται πλέον σχεδόν σε όλο τον κόσμο.

Ιχνηλατώντας την ιστορικότητα της εορτής ο μελετητής ανακαλύπτει ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την ημερομηνία της εορτής, αλλά και συσχετίσεις με συνήθειες στον αρχαίο κόσμο.

Αναζητώντας την ακριβή ημερομηνία γενέσεως του Ιησού ο μελετητής ανακαλύπτει ότι αφενός στην καινή Διαθήκη δεν γίνεται αναφορά για την εορτή Χριστουγέννων και αφετέρου ότι κανείς από τους Αποστόλους δεν τήρησε την 25η Δεκεμβρίου ως γενέθλια ημέρα του Σωτήρα. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, (υπολογίζεται πως γεννήθηκε μεταξύ του 6 – 2 π. X.) Υπάρχουν όμως ενδείξεις που συνηγορούν στην Φθινοπωρινή γέννηση του, και όχι στην χειμερινή.
Το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Λουκά παραδείγματος χάριν αναφέρει:

«Οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς, και φυλάττοντες φύλακας της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών» (2:

Η φράση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τις πρακτικές των βοσκών καθώς τον χειμώνα λόγω του ψύχους οι ποιμένες δεν διανυκτερεύουν στους αγρούς. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η γέννηση του Ιησού δεν έγινε το Δεκέμβριο αλλά το Φθινόπωρο εφόσον τα κοπάδια δεν ήταν στις στάνες. Γνωρίζουμε επίσης ότι η γέννηση συνέπεσε, με την απογραφή, που συνήθως γινόταν μετά την συγκομιδή, κατά τις αρχές Οκτωβρίου. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επίσης συσχετίζει την γέννηση του Ιησού Χριστού με την εορτή της «Σκηνοπηγίας», η οποία γινόταν τον Οκτώβρη.

Στην Αγία Γραφή γενέθλιες και ονομαστικές εορτές δεν συνιστούνται. Στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα δεν συμπεριλαμβάνοντα στις αρχαίες γιορτές της Χριστιανικής Εκκλησίας, και μάλιστα η τήρηση των γενεθλίων καταδικάζονταν σαν ένα ειδωλολατρικό έθιμο απεχθές στους Χριστιανούς. Ημέρα μνήμης των αγίων και μαρτύρων όριζαν αυτή του θανάτου. Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει σχετικά :

«Τα Χριστούγεννα δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες εορτές της Εκκλησίας. Ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός την παραλείπουν από τους καταλόγους των εορτών»

Έτσι Τα Χριστούγεννα ως εορτή των γενεθλίων του Σωτήρα δεν γιορτάζονταν τα πρώτα 300 χρόνια. Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων έγινε στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.χ. αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για την χρονιά επί Αυγούστου απογραφής, και κατόπιν υπολογισμών βάση των Ευαγγελίων. Ένα στοιχείο που λήφθηκε υπόψιν είναι το η φράση από το κατ’ Ιωάννη γ’30

«Εκέινον δει αυξάνειν, εμέ ελατούσθαι»

Στην πραγματικότητα όμως αυτό συνέβη διότι η συγκεκριμένη ημερομηνία συνέπεφτε με τις ειδωλολατρικές εορτές του Χειμερινού Ηλιοστασίου και την «Επιστροφή» του Ηλίου. Έκτοτε ο Χριστός όφειλε να είναι ο Ήλιος ο δίδων το φως εις τον κόσμο. Πριν εορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου μαζί με τη βάπτιση του Ιησού (Θεοφάνεια). Αργότερα το έθιμο πιθανολογείται ότι μεταφέρθηκε στην Ανατολή, πιθανόν από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό το 378-381 περίπου μ.Χ. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) σε ομιλία του για τη γέννηση του Χριστού, αναφέρει ότι είχε αρχίσει στην Αντιόχεια να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Το σίγουρο είναι ότι την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είχε εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή.
Τι όμως εόρταζαν οι ειδωλολάτρες με τόση ευλάβεια που κατέστη αδύνατο από τους Χριστιανούς να απαγορέψουν. (Είναι χαρακτηριστικό δε ότι οι πρώτοι Χριστιανοί κατά αντιστοιχία με την παγανιστική τελετουργία της λατρείας του Θεού Ήλιου, δεν προσεύχονταν ποτέ αν δεν γύριζαν προς την Ανατολή του ήλιου, ενώ και ναοί τους είχαν μέτωπο προς τον ανατέλλοντα Ήλιο, αλλά και όλοι οι ναοί είχαν μέτωπο προς τον ανατέλλοντα Ήλιο).
Και αυτό βέβαια όταν ο απόστολος Παύλος αναφέρει στη Β΄ Κορινθίους 6:14 & 17:

«Μη ομοζυγείτε με τούς απίστους, διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; Τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; Δια τούτο εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει ο Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον και εγώ θέλω σας δεχθή»

Η απάντηση είναι ο Ήλιος, τον οποίο οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει. Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστούσαν την κίνηση του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μήτρα της Γης. Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει η ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ιση-μερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη η εποχή της αναγέννησης για την φύση
Οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν την γέννηση του θεού-ήλιου Όσιρη. Μετά την δολοφονία του ένα δένδρο ξεφύτρωσε στο οποίο Ίσις κάθε επέτειο της γέννησης του στις 25 Δεκεμβρίου άφηνε δώρα γύρω από το δένδρο. Οι Βαβυλώνιοι, και οι Φοίνικες ονόμαζαν το θεό-ήλιο Βαάλ , οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου-ήλιου και θεού Μίθρα Βασιλιά, ενώ οι Βραχμάνοι στην γέννηση του ψάλλουν:

«Εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου»

Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ»και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται:

«Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το Άλφα και το Ωμέγα»

Η εορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη με τις δημοφιλείς γιορτές των Σατουρνάλιων, προς τιμήν του Κρόνου τον Δεκέμβριο αλλά και της θεάς Δήμητρας, γι΄ αυτό και έκαναν θυσίες χοίρων για την ευφορία της γης . Τα Σατουρνάλια ήταν από τις σημαντικότερες ονομάζονταν « DIES INVICTI SOLIS », «Ημέρα του αήττητου ήλιου», και άρχιζαν στις 17 Δεκεμβρίου και διαρκούσαν επτά ήμερες. Στην εορτή αυτή αντάλλασσαν δώρα, συνήθως λαμπάδες και στα παιδία έδιναν πήλινες κούκλες και γλυκά σε σχήμα βρέφους για να θυμίζουν το Κρόνο, που τρώει τα παιδιά του. Σταδιακά λοιπόν τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι «εθνικοί-ειδωλολάτρες» αποκαλούσαν την Πρώτη Ημέρα της εβδομάδας Ημέρα του θεού-Κυρίου Ήλιου, ορολογία την οποία αργότερα χρησιμοποίησαν και οι εκκλησιαστικοί Πατέρες για λόγους σκοπιμότητας ίσως. Κάτι που διασώζεται έως σήμερα στα Αγγλικά ως SUN-DAY, στα Γερμανικά SONN-TAG. Ο Ιουστίνος ο μάρτυς (114-165 μ.Χ.) γράφει στη 2η απολογία του για τον Ιησού

«…σταυρώθηκε, πριν το Σάββατο, ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ “ΚΡΟΝΟΥ” και την επόμενη ημέρα ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ (θεού) “ΗΛΙΟΥ” και η οποία μετονομάσθηκε σε ΚΥΡΙΑΚΗ, αναστήθηκε και εμφανίσθηκε στους μαθητές Του…»

Εκτός όμως της ημέρας της γέννησης και πολλές από τις παραδόσεις που συνδέονται με τα Χριστούγεννα ανταλλαγή δώρων, στολισμοί, κάλαντα, Χριστουγεννιάτικο δέντρο έχουν τις ρίζες τους σε παλαιότερες θρησκείες.
Πιο συγκεκριμένα τα κάλαντα τα οποία πήραν τ’ όνομά τους από τις αρχαίες Ρωμαϊκές καλένδες του Γεναρίου, ήταν μία ρωμαϊκή εορτή κατά την οποία οι Ρωμαίοι ξεχύνονταν στους δρόμους και στις πλατείες με τραγούδια, φωνές και λαϊκά ξεφαντώματα για να γιορτάσουν το διπρόσωπο θεό Ιανό.(απ’ αυτόν πήρε το όνομα του ο μήνας Ιανουάριος). Πίσω όμως από τα κάλαντα κρύβεται ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο με το όνομα Ειρεσιώνη, που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος ευρισκόμενος στην Σάμο, σκάρωσε διάφορα τραγούδια τα οποία μαζί με μια ομάδα παιδιών τα τραγουδούσαν στα σπίτια των πλουσίων ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη. Συμβόλιζε την ευφορία και γονιμότητα της γης και εορτάζονταν δυο φορές το χρόνο, μια την άνοιξη με σκοπό την παράκληση των ανθρώπων προς τους θεούς κυρίως του Απόλλωνος-ήλιου και των Ωρών για προστασία της σποράς και μια το φθινόπωρο, για να τους ευχαριστήσουν για την συγκομιδή των καρπών. Ταυτόχρονα με τις ευχαριστίες προς τους θεούς, έδιναν ευχές και στους συνάνθρωπους.

Τα παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας ελιάς ή δάφνης στολισμένα με μαλλί (σύμβολο υγείας και ομορφιάς) και καρπούς κάθε λογής, τραγουδώντας για καλύτερη τύχη και γονιμότητα της γης. Πολλά από τα παιδιά έφεραν τον κλάδο σπίτι τους και τον κρεμούσαν στην πόρτα όπου έμενε όλο το έτος.(κάτι που συνηθίζουμε να κάνουμε σήμερα την Πρωτομαγιά).

Οι ευχές και τα τραγούδια περνώντας από γενιά σε γενιά, κληρονομήθηκαν στα Ρωμαϊκά Χρόνια με τις Καλένδες, απ’ τις οποίες έλαβαν τη μορφή που απαντάμε σήμερα, από τα Πρωτοχριστιανικά κιόλας χρόνια.
Ένα άλλο Χριστουγεννιάτικο έθιμο αυτό του Χριστουγεννιάτικου δένδρου όπως είδαμε έχει τις ρίζες του στην αρχαία Αίγυπτο. Σύμφωνα με την παράδοση αυτός που καθιέρωσε το έλατο ως «χριστουγεννιάτικο δέντρο» ήταν ο Άγιος Βονιφάτιος, που θέλησε να αντικαταστήσει την ιερότητα που απέδιδαν οι ειδωλολάτρες στη δρυ, και αυτό παρότι στον Ιερεμία 10: 2-4 αναφέρεται

πηγὴ

Υ.Γ. Διαβάζοντας τὸ παραπάνω, κάπου γράφει γιὰ τὶς ἀναπαραστάσεις βρεφῶν ποὺ μοιράζονταν μὲ στόχο νὰ θυμήζουν στὰ παιδιὰ τὸν Κρόνο ποὺ ἔτρωγε τὰ δικά του παιδιά. Ἀπὸ τότε (πολὺ τότε ὅμως) ἐδούλευε ἡ προπαγάνδα!

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

5 thoughts on “Τὰ Χριστούγεννα καὶ οἱ Ἕλληνες!

  1. Αναλυτικό και πολύ κατατοπιστικό Φιλονόη και κατ’ αρχήν χρόνια πολλά. Εγώ θα ήθελα να σταθώ σε δύο σημεία. Εκεί που αναφέρεις το «Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ ελατούσθαι». Κατά την γνώμη μου η φράση αυτή δεν πρέπει να εκληφθεί με την ημερολογιακή ηλιακή της ερμηνεία αλλά σαν αναγνώριση εκ μέρους του Ιωάννη, που μέχρι τότε εκμεταλλευόταν την φήμη του ΜΕΣΣΙΑΧ μεταξύ των Εβραίων ακολούθων του, της ανωτερότητας, καθ’ οποιονδήποτε τρόπο, του Ιησού. Τώρα αν αυτή η αναγνώριση της ανωτερότητας του Ιησού στηριζόταν σε συνειδητή ερμηνεία των γραφών ή ήταν αποτέλεσμα της πλύσης εγκεφάλου που υπέστησαν οι λαοί μέσω των ΜΜΕ της εποχής, συζητήσιμο. Το δεύτερο είναι ότι, άντε… και αποδεικνύεις ότι και ο Ιησούς δεν είναι τίποτε άλλο από έναν «ηλιακό ήρωα» σαν τόσους άλλους προγενέστερους. Τι κερδίζεις; Ήδη έχει διαμορφωθεί μια θρησκεία 2,2 δις ανθρώπων που άλλος λίγο, άλλος πολύ πιστεύουν στην θεότητα του, δεν πολυασχολούνται με την ουσία, μένουν στα τυπικά (η ουσία πάντα σε δευτερεύοντα ρόλο) και αρκούνται στον εξωτερικό χαρακτήρα μιας διδασκαλίας , όπως ακριβώς οι Εβραίοι που ανέδειξαν το θέμα της περιτομής σε δόγμα , για να μην αναφερθώ στο Ισλάμ. Αυτό που θέλεις τελικά είναι, και σε συνδυασμό με άλλες προγενέστερες θέσεις σου, να υπερασπισθείς και να αναδείξεις την αθεΐα ή την αθρησκεία; Και πάλι χρόνια πολλά, με υγεία, χαρά και ευτυχία. Οδυσσεύς

    • Χρόνια καλὰ Ὀδυσσεύ! Μὲ ὑγεία πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα.
      Αὐτὸ ποὺ θέλω νὰ καταδείξω εἶναι …πολλά!
      Γιὰ παράδειγμα, ὅποιος, γιὰ κάποιον προσωπικό του λόγο, βλέπει τὰ ζητήματα ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν μέσα ἀπὸ ἕνα πρίσμα (βᾶλε ἐσὺ τὸ χρῶμα ἢ τὸ κόμμα ἢ τὴν θρησκεία), δὲν μπορεῖ νὰ δῇ τὸ ὅλον.
      Αὐτό, σὲ ἁπλᾶ ἑλληνικά, σημαίνει πὼς ἐὰν ἐγὼ ἔχω μάθει πὼς ὁ Δίας φτιάχνει τοὺς κεραυνούς, καὶ κάποιαν στιγμὴ στὴν πορεία τῆς ζωῆς μου γίνω φυσικός (ὄχι ἁπλὸς ἀπόφοιτος λυκείου), καὶ ἀντιληφθῶ μὲ τὴν λογική μου πὼς δὲν δημιουργοῦνται ἀπὸ τὸν Δία ἀλλὰ ἀπὸ ἄλλα αἴτια, τότε ἔχω κάνει ἕνα βῆμα. Ὅταν ὅμως κάθε φορὰ ποὺ πέφτῃ κεραυνός ἐνδομύχως καὶ σιωπηλῶς παρακαλῶ τὸν Δία νὰ σταματήσῃ, τότε τὸ βῆμα ποὺ ἔχω κάνει εἶναι στραβό. Γιὰ νὰ μὴν πῶ ἀνάποδο.
      Ἔφερα αὐτὸ τὸ ἀκραῖο παράδειγμα γιὰ νὰ σοῦ πῶ (μεταφορικῶς) πὼς ἡ ὅποια λοβοτομὴ ἔχουμε ὑποστεῖ (σχολεῖο, θρησκεῖες, ΜΜΕ) εἶναι πάρα πολὺ καλὰ ὀργανωμένη καὶ δὲν ἀφήνει τίποτα στὴν τύχη. Γιὰ νὰ ξεφύγῃ κάποιος πρέπει νὰ ἀπεκδυθῇ οἱεσδήποτε μὴ ἐπιστημονικὲς θεωρήσεις. Δῆλα δὴ νὰ τὰ πιάσῃ ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Κάτι φυσικὰ ἀδύνατον, ἰδίως γιὰ 7δίς πληθυσμό.
      Ἡ οὐσία παραμένει πάντα στὸ δίκαιον καὶ στὴν ἀριστεία. Ἐκεῖ πρέπει νὰ ἑστιάζουμε κι ὄχι στὶς καταβολὲς τοῦ ὁποιουδήποτε.
      Σέβομαι πολὺ περισσότερο ἕναν ἰσλαμιστὴ ποὺ τιμᾶ καὶ σέβεται τὸν συνάνθρωπό του παρὰ ἕναν ἄθεο ποὺ φτύνει κάθε του συνάνθρωπο.

      Ἐγώ τί κερδίζω;
      Ξέρεις, δέν ἔχω κάνει ποτὲ κάτι στὴν ζωὴ μου γιὰ νὰ κερδίσω κάτι. Ὄχι συνειδητῶς τοὐλάχιστον.
      Πάντα ὑπάρχουν «κέρδη» ἀλλὰ αὐτὰ δὲν βγαίνουν στὴν ἐπιφάνεια ἐὰν δὲν τὰ ἀναζητήσῃς. Μὲ βάζεις στὰ βαθειὰ σήμερα.
      «Ὑπηρετοῦσα» μία ἄλλην στάσι ζωῆς πάντα, διαφορετικὴ καὶ ἐνάντια στὰ κατεστημένα.
      Τί κερδίζω;
      Σίγουρα θὰ κερδίζω κάτι. Ἴσως κερδίζω τὴν ἰκανοποίησι τοῦ ὅ,τι κάποιοι (ὄχι ὅλοι) βρίσκουν ἐρεθίσματα στὰ ὅσα γράφω (ἤ λέω) γιὰ νὰ ἀναζητήσουν σὲ μεγαλύτερο βάθος τὶς ἀλήθειες. Ἴσως νὰ κερδίζω ἱκανοποίησι γιὰ τὶς μικρὲς νίκες, ἀπέναντι σὲ αὐτοὺς ποὺ μᾶς καταδυναστεύουν τόσους αἰῶνες. Ἴσως ὅμως καὶ νὰ κερδίζω κάτι πολὺ μεγαλύτερο. Ἴσως νὰ βάζω τὸ λιθαράκι μου πρὸς τὸν ἐπανελληνισμό μας. Ἴσως… Δὲν ξέρω… Θὰ μάθουμε στὸ τέλος τῆς πορείας.

      Πάντως δὲν στοχεύω νὰ καταδείξω σὲ κανέναν κάτι. Οὔτε νὰ χαράξω πορεῖες οὔτε νὰ κατευθύνω.
      Πετῶ πρώτη ἀπὸ ἐπάνω μου κάθε λογῆς «μπόλι» καὶ ἀναγεννῶμαι.
      Σὲ πληροφορῶ πὼς γράφω πάντα γιὰ τὰ δικά μου βήματα. Δὲν θὰ μποροῦσα νὰ μοιραστῶ κάτι ποὺ ἐγὼ δὲν ἔχω πρωτίστως δοκιμάσει.
      Καὶ εἶναι δύσκολα ὅλα αὐτὰ τὰ βήματα.
      Κάθε φύλλο ἀπὸ τὸ «κρεμμύδι» ποὺ ἔχουμε ἐνδυθεῖ, γιὰ νὰ ἀφαιρεθῇ χρειάζεται μεγάλο κόπο, πόνο καὶ τιμήματα.
      Ἐγὼ προχωρῶ, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν κάποιοι ἀκολουθοῦν ἤ ὄχι.
      Ἔγραφα πρὸ μερικῶν ἡμερῶν σὲ κάποιον φίλο πὼς συζητῶντας μὲ γνωστούς κι ἀγνώστους, ἀντιμετωπίζω διαρκῶς τὴν ἀνάγκη τους νὰ μὲ «ἀκολουθήσουν». Νὰ τοὺς προτείνω κάτι. Νὰ τοὺς δώσω μίαν κατεύθυνσι. Κι ἀκριβῶς αὐτή μου ἡ στάσις, ἡ μὴ ἀνάγκη μου νὰ μὲ ἀκολουθήσουν, εἶναι ποὺ τοὺς κάνει νὰ αἰσθάνονται παγιδευμένοι. «Λές, ἀλλὰ δὲν μοῦ λές τὶς λύσεις. Πὲς μου κι ἐγὼ θὰ κάνω ὅ,τι μοῦ πῇς!», εἶπε ἔνας παπποῦς πρὸ ἡμερῶν. Καὶ δὲν εἶναι ὁ μόνος.
      Ἀλλὰ τὸ θέμα δὲν εἶναι νὰ τοῦ πῶ ἐγὼ τὶς λύσεις. Πρέπει νὰ τὶς ἀναζητήσῃ μόνος του. Νὰ βγῇ ἔξω κι αὐτός, νὰ κτυπηθῇ, νὰ τσακιστῇ, νὰ πονέσῃ καὶ νὰ βρῇ τὸν δρόμο του.
      Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα πλέον ἐλπίζω νὰ ἔγινα σαφέστερη.
      Δὲν ἔχω τὴν ἀνάγκη διατηρήσεως αὐλῆς ἢ δημιουργίας ὁπαδῶν. Δὲν ἔχει νόημα. Πόσους νά μαζέψω; 1000; 100000; 1000000; Ἒ καί; Ἐμπρός στά 7 δίς εἶναι ἕνα ΦΟΥ!!!!
      Γνωρίζω ὅμως πὼς ὅταν φθάσῃ ἡ στιγμή, ποὺ κοντοζυγώνει, τότε ἐγὼ καὶ κάποιοι ἄλλοι, θὰ κάνουμε αὐτὰ ποὺ πρέπει ὡςτε νὰ μὴν μᾶς ξανακάτσουν στὸν σβέρκο ἀλῆτες καὶ κοπρόσκυλα. Ποιά εἶναι αὐτά; Δὲν ἔχει καμμίαν σημασία. Θὰ τὰ ξέρουμε ἐμεῖς ποὺ θὰ «ἔχουμε ὁριστεῖ» ἀπὸ τὴν Φύσι καὶ τὴν Νέμεσι.
      Δὲν ἔχει σημασία πόσοι ἀλλὰ ποιοί θὰ ἀκούσουν, θὰ διαβάσουν ἢ θὰ σκεφθοῦν. Αὐτοὶ θὰ κάνουν τὰ πάντα.
      Ὅσο γιὰ τὴν ἀθεΐα ἢ τὴν ἀθρησκεία… Παντελῶς ἀδιάφορα μοῦ εἶναι κι αὐτά. Ἐγὼ ὑπηρετῶ» ἕναν σκοπὸ πολὺ ἀνώτερο ἀπὸ κάθε ἄλλην θεώρησι. Δὲν χωρᾶ σὲ ταμπέλες, δὲν μπαίνει σὲ ὁμάδες καὶ δὲν χαρακτηρίζεται. Εἶμαι ἐν τελῶς μόνη μου καὶ ταὐτοχρόνως ἕνας ὁλόκληρος πλανήτης!
      (Δὲν γράφω ἀερολογίες καὶ τὸ ξέρεις. Ἁπλῶς σὲ δημόσιο ἐπίπεδο δὲν μπορῶ νὰ γράψω περισσότερα.)

      Χρόνια καλὰ καὶ μὲ ὑγεία λοιπόν! Θὰ τὴν χρειαστοῦμε!

  2. Ἡ πλέον λεπτομερὴς μελέτη περὶ τῆς ἀκριβοῦς ἡμερομηνίας γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτὴ τοῦ ἀειμνήστου ἀστρονόμου Κωνσταντίνου Χασάπη φέρουσα τὸν τίλον “Ὁ Ἀστὴρ τῆς Βηθέέμ”. Διὰ τῆς μελέτης αὐτῆς ὁ σοφώτατος ἀστρονόμος καταδεικνύει ὅτι ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη τὴν 6 Δεκεμβρίου τοῦ 4 π.Χ. Προφανῶς ἡ 25η Δεκεμβρίου ἐπελέγη διὰ τοὺς προφανεῖς λόγους οἱ ὁποῖοι άναπτύσσονται εἰς τὸ ἄρθρον.
    Ἔτη πολλὰ εἰς ὅλους καὶ μὲ ὑγείαν.

  3. και απο τη wikipedia ενα αποσπασματάκι:

    Σαφείς μαρτυρίες περί της έναρξης του εορτασμού του ευαγγελισμού της ενσάρκωσης του Ιησού δεν υπάρχουν. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι καθιερώθηκε να εορτάζεται στις 25 Μαρτίου κατά τους χρόνους που είχε πλέον καθιερωθεί ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου, δηλαδή περί τον 4ο αιώνα. Κάποιοι λόγοι που αναφέρονται στον εορτασμό αυτό των Αγίων Γρηγορίου και Αθανασίου του Μεγάλου αποδείχθηκαν νόθοι, πολύ μεταγενέστεροι αυτών.

    Πρώτη επίσημη μαρτυρία εορτασμού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου απαντάται στο Α΄ Κεφάλαιο των πρακτικών της συνόδου του Τολέδου το 656. Παρατηρώντας κατ΄ αυτό η Σύνοδος εκείνη ότι ο εορτασμός αυτός τελούνταν στην Ισπανία κατά διάφορες ημέρες, αναφερόμενη στον 51ο κανόνα της Συνόδου της Λαοδίκειας, παραγγέλλει την αποφυγή του κατά τη Τεσσαρακοστή και τη μεταφορά της στο προ των Χριστουγέννων οκταήμερο. Αργότερα κατά τη Σύνοδο εν Τρούλλω (692), διαφαίνεται ότι ο εορτασμός αυτός ήδη υφίσταται (κανόνας 52). Κατόπιν αυτών από τα μέσα του 7ου αιώνα ο εορτασμός είχε γενικευθεί να τελείται εννέα μήνες προ του εορτασμού των Χριστουγέννων.

    Εκ των παραπάνω διαφαίνεται ότι αρχικά ήταν Δεσποτική εορτή και στη συνέχεια συμπεριελήφθη στις Θεομητορικές εορτές. Σημειώνεται ότι στο Κοπτικό εορτολόγιο παραμένει ως Δεσποτική εορτή με την ονομασία, αντί «Ευαγγελισμού της Θεοτόκου», «Εορτή της Σύλληψης του Ιησού Χριστού».

    XΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΕΙ!! ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΕΙ!!!

Leave a Reply