Ποσειδωνιᾶται

Οἱ σημερινοί Ἕλληνες – οἱ περισσότεροι – εἶναι ἕνας λαός πού ἔχει μάθει νά καλοπερνᾶ, γυρίζοντας στίς ταβέρνες, στίς καφετέριες, στά γήπεδα, πηγαίνοντας ἐκδρομές καί ταξιδάκια.

Βλέπει μέ τίς ὧρες τηλεόρασι, μπαίνει στό διαδίκτυο καί παίζει παιχνίδια ἤ χτυπᾶ καμμία γκόμενα στό γραφεῖο ἤ μέσω facebook.

Πηγαίνει τό πρωί στήν δουλειά καί φροντίζει νά βρῇ κανέναν Ἀλβανό ἤ Πακιστανό νά κάνῃ αὐτά πού θά ἔπρεπε νά κάνῃ ἐκεῖνος.

Ἐπίσης, γαλουχεῖ τά παιδιά του νά σπουδάσουν γιά νά ἔχουν ἕνα πτυχίο, βρέ ἀδερφέ, γιά νά μπορέσῃ νά τό κορνιζάρει καί νά τό κυττᾶ.

Δέν βρίσκει δουλειά γιατί δέν κάνει ὁποιαδήποτε δουλειά. Μόνο ἀπό διευθυντής καί πάνω. Τίς ἄλλες τίς κάνουν οἱ λαθρομετανάστες. Μή μᾶς πέσει καί ἡ μύτη. Ἔτσι μᾶς ἔμαθε ὁ μπαμπᾶς. Τί θά λένε οἱ γεἰτονες οἱ συγγενεῖς καί οἱ φίλοι;

Ἔμαθε νά ζῇ μέ δανεικά, μέ τά λεφτά τῶν γονέων καί τῶν φίλων του. Ἄν δέν τοῦ ἔφταναν ἤ ἄν συνέβαινε κάτι ἔκτακτο ἐξηπατοῦσε τούς γύρω του γιά νά τά βρῇ.

Τό ἴδιο ἔκαναν καί οἱ ἑκάστοτε «κυβερνῶντες» μέ τά κομματόσκυλα καί τούς «ἐπιχειρηματίες». Μίζα, ξάπλα καί κοπάνα ἀφοῦ ἔπαιρναν καί τόν μισθό τους – καί τί μισθό καί πόσους –  ἀπό τά δανεικά πού μᾶς ἔδιναν οἱ ξένοι.

Ξαφνικά τά πράγματα ἄλλαξαν. Ἦρθαν τά πάνω κάτω.

Δέν μπορεῖ, πιά, νά ζήσῃ μέ αὐτόν τόν τρόπο. Ἔλα ὅμως πού ἔχει μάθει στήν τεμπελιά καί στήν ἀπραξία;

Σιγά σιγά συνειδητοποιεῖ ὅτι πρέπει νά ἀλλάξῃ τρόπο ζωῆς, ἀλλοιῶς, τό μέλλον του εἶναι ἀβέβαιον. Δέν κινδυνεύει μόνον ἡ ἐθνική κυριαρχία τῆς χώρας στήν ὁποία ζῇ ἀλλά καί ἡ ἴδια του ἡ ὕπαρξις.

Δέν ἔμαθε νά σκέφτεται, νά δουλεύῃ, νά διαβάζῃ, νά παίρνῃ πρωτοβουλίες. Πάντα, κάποιος ἄλλος τό ἔκανε γι΄αὐτόν. Κάποτε, μᾶς ὑπεδείκνυαν τόν τρόπο πού θά ζήσουμε οἱ Ἀμερικανοί, ἀργότερα οἱ Εὐρωπαῖοι.

Θά μάθουμε ποτέ νά ἀποφασίζουμε μόνοι μας γιά νά ἐπιλύουμε τά προβλήματά μας. 

Θά πάψουμε νά εἴμαστε ῥωμιοί, ὑπήκοοι, ῥαγιᾶδες ξένων ἀφεντάδων ἤ θά συνεχίσουμε νά περιμένουμε νά μᾶς ὑποδεικνύουν ἄλλοι, σάν ἄλλοι τσοπάνηδες σέ πρόβατα πού θά βοσκήσουμε ὅτι μᾶς πετάξουν; 

Πρέπει νά ἀλλάξουμε νοοτροπία. Νά μάθουμε νά παίρνουμε πρωτοβουλίες. Νά παίρνουμε ἀποφάσεις. Νά μάθουμε νά δουλεύουμε γιά τό καλό τοῦ ἔθνους, πρῶτα ἀπ΄ὅλα καί κατά δεύτερο λόγο τό δικό μας καί τῶν παιδιῶν μας. Μετά ἀπό τόσα χρόνια ἀπραξίας καί ἠλιθιότητος, εἶναι πολύ δύσκολο καί θά πάρῃ πολύ χρόνο. Ἄν πάρῃ….

Οἱ καταστάσεις πού βιώνει σήμερα ὁ Ἑλληνικός λαός εἶναι πρωτόγνωρες. Βάλλεται ἀπό παντοῦ. Ἀπό τούς συμμάχους, ἀπό τούς ἑταίρους, ἀπό τίς ὀρδές τῶν βαρβάρων πού ἔχουν κατακλύσει – μέ τήν περίεργη ἀνοχή τῶν «κυβερνώντων» – ὅλη τήν ἐπικράτεια. Ἤ θά ἀλλάξῃ ἤ θά «βουλιάξῃ» καί θά ἐξαφανιστῇ ἀπό τόν χάρτη. 

Μετά ἀπό χρόνια μποροῦμε νά ἔχουμε μία πατρίδα ὅπως τήν ὀνειρευόμαστε, εἰδ΄ἄλλως θά μᾶς ἐξαφανίσουν οἱ ἑταῖροι μας μέ τήν βοήθεια τῶν λαθροεισβολέων. 

Κανένας δέν ὑποκύπτει ἐάν δέν τό θέλει. 

Ποιός ξέρει; Ἴσως νά καταντήσουμε ὡς ἄλλοι Ποσειδωνιᾶτες,  οἱ ὁποῖοι κάθε χρόνο σέ μία ἑορτή – ἡ μόνη ἑορτή πού τούς ἀπέμεινε καί ἐνεθυμοῦντο –  ἀναπολοῦσαν τά περασμένα, τήν παλαιά τους αἴγλη καί δόξα. Ἔβλεπαν τόν ξεπεσμό τους, δίχως νά μποροῦν πλέον νά κάνουν τίποτα.

Ἔτσι κι αὐτοί ἀνεμίχθησαν μέ βαρβάρους Λατίνους καί Τυρρηνούς καί ξέχασαν τήν Ἑλληνική γλῶσσα καί τόν πολιτισμό τους. 

Τουλάχιστον, οἱ Ποσειδωνιᾶτες κάποια στιγμή συνειδητοποίησαν τήν κατάντια τους. Κάτι εἶναι κι αὐτό. Ἐμεῖς;

Ποσειδωνιάταις τοῖς ἐν τῷ Τυρρηνικῷ κόλπῳ τὸ μὲν ἐξ ἀρχῆς Ἕλλησιν οὖσιν ἐκβαρβαρῶσθαι Τυρρηνοῖς ἢ Ῥωμαίοις γεγονόσι καὶ τήν τε φωνὴν μεταβεβληκέναι, τά τε πολλὰ τῶν ἐπιτηδευμάτων, ἄγειν δὲ μιάν τινα αὐτοὺς τῶν ἑορτῶν τῶν Ἑλλήνων ἔτι καὶ νῦν, ἐν ᾗ συνιόντες ἀναμιμνήσκονται τῶν ἀρχαίων ὀνομάτων τε καὶ νομίμων, ἀπολοφυράμενοι πρὸς ἀλλήλους καὶ δακρύσαντες ἀπέρχονται.

Ἀθήναιος

Τὴν γλῶσσα τὴν ἑλληνικὴ οἱ Ποσειδωνιᾶται
ἐξέχασαν τόσους αἰῶνας ἀνακατευμένοι
μὲ Τυρρηνούς, καὶ μὲ Λατίνους, κι ἄλλους ξένους.
Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἔμενε προγονικὸ
ἦταν μιὰ ἑλληνικὴ γιορτή, μὲ τελετὲς ὡραῖες,
μὲ λύρες καὶ μὲ αὐλούς, μὲ ἀγῶνας καὶ στεφάνους.
Κ᾿ εἶχαν συνήθειο πρὸς τὸ τέλος τῆς γιορτῆς
τὰ παλαιά τους ἔθιμα νὰ διηγοῦνται,
καὶ τὰ ἑλληνικὰ ὀνόματα νὰ ξαναλένε,
ποὺ μόλις πιὰ τὰ καταλάμβαναν ὀλίγοι.
Καὶ πάντα μελαγχολικὰ τελείων᾿ ἡ γιορτή τους.
Γιατί θυμοῦνταν ποὺ κι αὐτοὶ ἦσαν Ἕλληνες –
Ἰταλιῶται ἕναν καιρὸ κι αὐτοί·
καὶ τώρα πῶς ἐξέπεσαν, πῶς ἔγιναν,
νὰ ζοῦν καὶ νὰ ὁμιλοῦν βαρβαρικὰ
βγαλμένοι – ὢ συμφορά! – ἀπ᾿ τὸν Ἑλληνισμό.

Κωνσταντῖνος Καβάφης

Μινώταυρος

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply