Μάθημα μίας ἰδιαιτέρας σχολικῆς ἡμέρας.

(Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΤΗΛΟΨΙΑΣ)

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου

Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου

Ιστορικού – Συγγραφέως

Πολλή συζήτηση προέκυψε τις τελευταίες ημέρες για το θέμα τών παρελάσεων, με εμφανή στόχο τον προπηλακισμό τών πολιτικών που ψήφισαν τα νέα μέτρα εναντίον τού ελληνικού λαού, κρυφό όμως και πάντα μόνιμο πόθο τών αριστερών κομμάτων, κατά την γνώμη μου, την απώτερη κατάργησή τους!

Σκεπτόμενος λοιπόν την εκμετάλλευση τού θέματος αυτού από κάποια κόμματα, τα οποία πριν από λίγο καιρό κατεφέροντο εναντίον τους και ζητούσαν την κατάργησή τους, θυμήθηκα ένα γεγονός το οποίο συνέβη πριν λίγα χρόνια σε μία λυκειακή τάξη, όπου δίδασκα.

Στους μαθητές μου έλεγα πάντα πως πρέπει για να επιτύχουν στην ζωή τους πρέπει να έχουν στόχο και να ξέρουν τί επιθυμούν. Τους έλεγα πως όταν το πλοίο δεν ξέρει πού πάει κανένας άνεμος δεν είναι ούριος. Βασική προϋπόθεση (και ειδικά σήμερα το γνωρίζουμε) είναι ο καθορισμός της πορείας μας. Σε μία περίοδο κατοχής και περιορισμού τών συνταγματικών ελευθεριών είναι “εκ των ων ουκ άνευ” όρος να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και ποιος ο προορισμός μας. Και για να γίνει αυτό πρέπει να γίνει ένα σύγχρονο ελληνικό «κρυφό σχολειό». Και ομιλώ για “κρυφό σχολειό”, διότι με το “φανερό” έχουμε σίγουρα χάσει τον δρόμο και την εθνική πορεία μας. Οπότε μόνο σε ένα τέτοιο “κρυφό σχολειό”, όπως λέει κι ο ποιητής «η ψυχή πικρότερο αγρικά τον πόνο της καρδιάς της… εκεί βλέπει τι έχασε, τι έχει τι της πρέπει»! Στο κρυφό αυτό σχολειό πρέπει να μάθουμε ότι είμαστε Έλληνες. Να μάθουμε τις ρίζες μας! «Γονέοι που μ’ εσπείρατε κι από τα κόκκαλά σας επήρα κι απ’ το αίμα σας κι από την αναπνιά σας», έλεγε ο Κορνάρος στον Ερωτόκριτο και αυτή η φράση αποτελεί τον πλέον σημαντικό στίχο για την ιστορική συνέχεια τών Ελλήνων.

Το πρόβλημα με τις παρελάσεις υπάρχει κυρίως στα Λύκεια, διότι στα δημοτικά και τα Γυμνάσια οι μαθητές δεν έχουν και πολλά περιθώρια γνώμης λόγω τής μικρής ηλικίας. Κάποιες συνηθισμένες λοιπόν ερωτήσεις τών μαθητών στα Λύκεια της Ελλάδος είναι οι ακόλουθες: «Πρέπει να έλθουμε στην γιορτή;» … «Θα πάρουμε απουσίες;» … «Αν ναι πόσες θα πάρουμε;» … «Γιατί αφού η γιορτή είναι μία ώρα θα πάρουμε έξι απουσίες;» … Όταν τους απαντούμε ότι είναι εργάσιμη η ημέρα και έτσι εκλαμβάνεται, ανταπαντούν ότι είναι αργία. Παίρνουν την απάντηση ότι «αργία είναι μόνο η 25η Μαρτίου» και πάει λέγοντας. Αυτό έγινε κι εκείνη την ημέρα στο Λύκειο. Θυμάμαι πως όταν πέρασε από την αίθουσα ο καθηγητής Φυσικής Αγωγής, ο γυμναστής, όπως λέγανε στα χρόνια μου, και ρώτησε ποιοι θέλουν να λάβουν μέρος στην παρέλαση, υπήρξε μεγάλη αδιαφορία από τους μαθητές. Ουδείς επιθυμούσε να πάει. Ένοιωσα πολύ άσχημα. Παρέμεινα κατηφής τουλάχιστον για δέκα λεπτά! Τόσο, που οι ψίθυροι που υπήρχαν στα στόματα τών μαθητών, λόγω της δικής μου σιωπής άρχισαν σιγά σιγά να σταματούν!

Ένας μαθητής από αυτούς που ήσαν φιλομαθείς με ρώτησε: «Τι έχετε κύριε; Γιατί δεν μιλάτε; Τι σας συμβαίνει;» Του απάντησα πως με έθλιβε το γεγονός ότι αρνήθηκαν ελαφρά τη καρδία την συμμετοχή τους στην παρέλαση! Και τότε άρχισε να έρχεται στην επιφάνεια η επιχειρηματολογία τής “προοδευτικής τηλοψίας”, εφ’ όσον αυτή είχε γίνει δάσκαλος και καθοδηγητής στις ψυχές των παιδιών! Τότε άρχισε ο “καναλικός προοδευτισμός”. «Γιατί κύριε, τι να κάνουμε στις παρελάσεις; Όλοι πάνε μόνο για να δουν τα κορίτσια και το αντίστροφο! Κάποιοι πάνε και για πλάκα. Και για να βγούνε μετά για καφέ! Ε, αυτό μπορούμε να το κάνουμε και χωρίς να πάμε στην παρέλαση!»

Άλλος μαθητής, προφανώς “προοδευτικής οικογενειακής επιρροής”, είπε ότι οι παρελάσεις είναι ναζιστικό δημιούργημα και εξυπηρετούν φασίστες και στρατοκράτες. Τα εμβατήρια, φυσικά, είπε ένας τρίτος είναι φασιστικά! Μία μαθήτρια είπε ότι θα χάσει χρόνο από το διάβασμά της για το πανεπιστήμιο κ.λπ. Επειδή συνέχισα να μη μιλώ και λόγω τού ότι δεν με είχαν συνηθίσει έτσι, μού ζήτησαν επιμόνως να τους πω τον λόγο. Τότε τους ερώτησα: “Αλήθεια θέλετε να μάθετε;” “Ναι”, μου απάντησαν. Θα σας πω, τους είπα, αλλά θα μου δώσετε τον λόγο σας ότι θα δείξετε ιδιαίτερη προσοχή για ό,τι θα πω. Κι αφού πήρα την διαβεβαίωσή τους, τους ρώτησα: “Αλήθεια, είσαστε μεγάλα και σοβαρά παιδιά, ξέρετε όμως τι θα πει παρέλαση;” “Αυτό που κάνουμε σε κάθε εθνική εορτή”, είπαν. Όχι παιδιά μου, τους εξήγησα. Πρώτα πρέπει να σας διαφωτίσω για κάποια άλλα πράγματα, για να καταλάβετε στο τέλος τι θα πει παρέλαση!

Δεν φταίτε εσείς, βεβαίως, που δεν τα γνωρίζετε όλα αυτά. Φταίνε οι σημερινές συγκυρίες! Τί να τους έλεγα; Ότι φταίει το κράτος; Ένα νεοελλαδικό κράτος, που δεν φρόντισε να τους μάθει ποτέ ιστορία; Ένα νεοελλαδικό κράτος που αγνοεί τους θεσμούς; Που οι εκπρόσωποί του έκαναν θέμα την ύψωση τής ελληνικής σημαίας από τους αλλοδαπούς; Να τους πω ότι  φταίνε και κάποιοι πολιτικοί, που θεωρούν την ελληνική σημαία ένα πανί, το οποίο κάποιος άλλος, υπουργός αυτή την φορά, είχε πει να ισχυρισθούμε ότι το πήρε ο αέρας από κάποια βραχονησίδα; Να τους έλεγα ότι φταίει ένα κράτος που αναδεικνύει φυγόστρατους σε υπουργούς, προϊσταμένους στρατιωτικών; Συνέχισα λοιπόν τον σκοπό μου.

Για όσους λοιπόν το αγνοούν ή το έχουν ξεχάσει, τους είπα, ας εξετάσουμε να δούμε τι σημαίνει «παρελαύνω». Κατά τα λεξικά τής ελληνικής «παρελαύνω» σημαίνει «ελαύνω παρά», «τρέχω παρά». Αυτό στην πράξη σημαίνει «προχωρώ δίπλα στους ήρωες τής συγκεκριμένης νίκης», η οποία εορτάζεται μεγαλοπρεπώς! Αποτελεί, επομένως, η παρέλαση μία ύψιστη τιμή συμμετοχής σ’ εμάς τους μεταγενεστέρους σε έναν εθνικό αγώνα, καθώς προχωρούμε νοερά δίπλα σε αυτούς που πολέμησαν και μεγαλούργησαν για την ελευθερία τής Ελλάδος!

Η παρέλαση υπήρχε από τους αρχαίους χρόνους με παρόμοιους με τον σημερινό τρόπους. Είναι γνωστοί οι θρίαμβοι των ρωμαίων και των βυζαντινών αυτοκρατόρων, οι οποίοι συνοδεύονταν και από λάφυρα του πολέμου, άψυχα και έμψυχα. Ήσαν κι αυτοί ένα είδος παρελάσεως με τα δεδομένα τής εποχής. Οι αναμνηστικές επέτειοι μάλιστα μεγάλων μαχών πάντοτε συνοδεύοντο από παρελάσεις στρατιωτικών σωμάτων.

Στην αρχαία Ελλάδα, οι παρελάσεις των στρατιωτικών σωμάτων συνοδεύοντο από παιάνες, τα ειδικά στρατιωτικά άσματα, (μέχρι σήμερα μάλιστα λέμε ότι “η φιλαρμονική παιανίζει”), με την συνοδεία των οποίων “ενέβαινον” στην οδόν τής εκστρατείας ή στα πλοία. Γι’ αυτόν τον λόγο μάλιστα μέχρι σήμερα οι παιάνες ονομάζονται “εμβατήρια άσματα”.

Η νεολαία, βεβαίως, με τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αγνοεί πολλά! Και πρώτα απ’ όλα, την αληθινή ιστορία! Γνωρίζει ακόμη ημιμαθώς και την “διαστρεβλωμένη συμβατική”. Έτσι, αντί να διοχετεύσει το δυναμικό της στην διεκδίκηση εθνικών θέσεων, το χρησιμοποιεί εναντίον αυτών των θέσεων. Κι όμως, όταν κερδίζει μία ελληνική ομάδα, ένας Έλληνας αθλητής ή η Εθνική Ελλάδος, η νεολαία, και μαζί της όλος ο ελληνικός πληθυσμός, ξεχύνεται στους δρόμους με σημαίες και με τον Εθνικό Ύμνο στα χείλη!

Οι εθνικές εορτές, λοιπόν, είναι ημέρες εθνικής μνήμης. Δεν ανήκουν σε εμάς, αλλά σε κάθε ήρωα που πέθανε για εμάς… Ακόμη κι αν η σημερινή εξαθλίωση είναι τόσο μεγάλη, οι εθνικές επέτειοι ανήκουν μόνο στην ιστορία τής Ελλάδος, και πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε με σεβασμό και ευγνωμοσύνη για όσους έδωσαν την ζωή τους για την πατρίδα. Ο σύγχρονοι, όμως, επαγγελματίες διεθνιστές, οι θολοκουλτουριάρηδες εκπρόσωποι της “σάπιας διανόησης”, συνειδητά αστράτευτοι οι περισσότεροι και “αντιστασιακοί τού γλυκού νερού εις την αλλοδαπήν”, τολμούσαν και έπαιρναν θέση για τις μαθητικές παρελάσεις τότε, ξεχνώντας ότι το γεγονός πως είναι σήμερα αυτοί ελεύθεροι το οφείλουν σε εκείνους τους στρατιώτες, που έδωσαν γι’ αυτή την ιδέα την ζωή τους! Κι όμως, αυτούς εορτάζουμε στις εθνικές επετείους!

Αλλά δεν τολμούν να κατευθύνουν τα παιδιά τους να κάνουν το σωστό. Αντί να τα διδάξουν την αντίσταση, που οδηγεί στην Ελευθερία, όπως έχει καταγράψει η ιστορία, τα διδάσκουν πώς να εξευτελίζουν την παρέλαση και την ιστορική μνήμη. Η αντίδραση τών νέων θα μπορούσε να διοχετευθεί σε πιο γόνιμες ατραπούς. Στην πολιτική απαξίωση π.χ. όσων τους οδήγησαν εδώ σήμερα! Όχι στην ιστορική απαξίωση αυτών που τους έκαναν τότε ελεύθερους! Κι η “πολιτική απαξίωση” θα μπορέσει να εκφρασθεί πολύ σύντομα γι’ αυτούς διά της ψήφου!

Παιδιά, συνέχισα, αναρωτηθήκατε μήπως πόσα παιδιά σχεδόν συνομήλικά σας, 18, 19, 20 ετών έδωσαν ηρωϊκά την ζωή τους σε μάχες καθοριστικές; Θυμάμαι ότι ο αείμνηστος παππούς μου, ο οποίος πολέμησε σε όλες τις μάχες τών Βαλκανικών πολέμων και μάλιστα ανδραγάθησε, μου έλεγε ότι κατά την διεξαγωγή τής μάχης τού Κιλκίς σκοτώθηκαν μέσα σε χρόνο λίγων ωρών πάρα πολλά Ελληνόπουλα! Όλα αυτά ήσαν νέα παιδιά με όνειρα για την ζωή! Παιδιά που ήθελαν να ζήσουν, να ονειρευθούν για το αύριο, να κάνουν ένα αξιοπρεπές επάγγελμα, να ερωτευθούν, να κάνουν οικογένεια! Κι όμως δεν αξιώθηκαν τίποτε από όλα αυτά και τα πρόσφεραν όλα, ακόμη και την ίδια τους την ζωή, για μία ιδέα! Γιατί λοιπόν να μη παρελάσουμε γι’ αυτούς; Γιατί να μη τους τιμήσουμε; Γνωρίζουμε τι θα πει “χρέος”; Μήπως αγνοούμε τι θα πει “καθήκον”;

 Είδα μία σοβαρότητα ξαφνικά στα πρόσωπά τους. Είδα μία δύναμη στο βλέμμα τους. Δεν είπαν τίποτε άλλο. Την επόμενη ώρα, όπως μού είπε αργότερα ο γυμναστής, πήγε σύσσωμο το τμήμα και δήλωσε ότι ήθελε να συμμετάσχει στην παρέλαση … Η εξήγησή μου είχε λειτουργήσει καταλυτικά στην νεανική ψυχή τους!

Κατάλαβα, λοιπόν, πως όταν αυτό το “υλικό” που λέγεται “ελληνική νεολαία” το γαλουχήσεις με τα εθνικά ιδανικά θα γίνει ορμητικό ποτάμι! Ίσως αυτό φοβούνται όλοι αυτοί που απεργάζονται την διάλυση των παρελάσεων και την καταστροφή τής πατρίδος! Ο Κολοκοτρώνης στην ομιλία του προς τους νέους στην Πνύκα, στις 7 Οκτωβρίου του 1838 είχε πει: «Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε. Και, δια να γίνει τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία και την φρόνιμον ελευθερία!»

Και σ’ εμάς, συμπληρώνω εγώ, σ’ εμάς τους δασκάλους, μένει να τους το υπενθυμίζουμε συνεχώς!

( Εχαριστομε πάρα πολ γι τ κείμενον.)

φωτογραφία

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply