Μὲ λέτε ἴσως γραφική…
Ἴσως ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου…
Ἀλλὰἡ πραγματική μας πτώχευσις δὲν ἔφθασε μὲ τὰ μνημόνια…
Οὔτε μὲ τοὺς λοβοτομημένους «ἡγέτες» μας…
Οὔτε μὲ τὴν καταλήστευσιν τοῦ δημοσίου πλούτου μας…
Ἡ πραγματική μας πτώχευσις ἔφθασε ὅταν ξεχάσαμε τὸν τραυματία στὴν ἄσφαλτο…
Ὅταν ἀφήσαμε τὸ νεογέννητο γατάκι στὴν παγωνιά…
Ὅταν ῥίξαμε φόλα στὸ σκυλάκι τοῦ γείτονος…
Ὅταν δὲν εἴπαμε «καλημέρα» στὸν διαβάτη ποὺ συναντήσαμε…
Ὅταν οἱ ἄστεγοι πλημμύρισαν τοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες μας…
Ὅταν οἱ γέροντές μας ἔσβηναν μέσα στὴν σιωπή, ἐμπρός σὲ μίαν τηλεόρασιν…
Ὅταν ψεκάσαμε τὰ μυρμήγκια γιατὶ μᾶς χαλοῦσαν τὴν εἰκόνα τοῦ σαλονιοῦ μας στὸἐξοχικό…
Ὅταν μοναδικό μας ὄνειρο ἦταν οἱ διακοπὲς στὴν Μύκονο…
Ὅταν τὰ παιδιά μας γίνονταν πόρνες μὲ τὶς εὐλογίες μας…
Ὅταν ξεχάσαμε νὰ προασπίσουμε τὸὀρφανό….
Ὅταν ἀδιαφορήσαμε γιὰ τὰ σύνορα…
Ὅταν ἡἀνθρωπιά μας κουκουλώθηκε πίσω ἀπὸἕναν τηλεοπτικὸν μαραθώνιον…
Ὅταν ὁ κάθε Σάκης καὶἠ κάθε Λίτσα γίνοταν εἴδωλα πρὸς μίμησιν…
Ὅταν γεμίζαμε τὰ σκυλάδικα…
Ὄταν πέφταμε στὰ ναρκωτικά...
Ὅτανἐ βίαζαν τὴν κόρη τοῦ γείτονος κι ἐμεῖς σφυρίζαμε ἀδιάφορα…
Ὅταν βολευθήκαμε στὴν ἀγραμματοσύνη μας…
Ὅταν οἰ ἀξίες ἄρχισαν νὰ ἐξαγοράζονται μὲ χρυσάφι…
Ὅταν τὰ ὄνειρά μας ἔγιναν οἰκόπεδα, βίλλες, κότερα…
Ὅταν ἡ ἠθική μας ἀφέθη σὲ κάποιο χρονοντούλαπο…
Ὅταν ἡ τηλεόρασις ἔπαιζε ἐπὶ 24ώρου βάσεως…
Ὅταν τρώγαμε μόνον κρέας…
Ὅταν ἀφήναμε τὴν κοπριά μας στὴν παραλία καὶ στὰ δάση καὶ ὁπουδήποτε μᾶς ἐβόλευε…
Ὅταν τὸ παιδί μας ἀπὸ τὰ 14 ἦταν πόρνος ἤ πόρνη, ἀλλὰ εἶχε …ταλέντο!
Ὅταν τὸ αὐτοκίνητό μας ἦταν καλλίτερο ἀπὸ τοῦ γείτονος…
Ὅταν τὸ δᾶσος ἐκάη κι ἐμεῖς κλαίγαμε τὸ ἐξοχικό μας…
Ὅταν διορίζαμε ὅλο μας τὸ σόι στὸ δημόσιον…
Ὅταν κλέβαμε ἀπὸ τὰ λεφτὰ τοῦ κοινοῦ ταμείου….
Ὅταν ἀπατούσαμε τοὺς συντρόφους μας…
Ὅταν γλείφαμε τοὺς πολιτικάντηδες γιὰ νὰ μᾶς κάνουν ἕνα ῥουσφέτι…
Ὅταν κλείσαμε τὴν ἔξοδον τοῦ γείτονος, ἔτσι, γιατὶ δὲν τὸν συμπαθοῦμε…
Ὅταν γίναμε τομάρια, ἀτομιστές, ἀνήθικοι, δοσίλογοι, ἄτιμοι, δειλοί….
Ὅταν ἐπαύσαμε νὰ εἴμαστε Ἄνθρωποι καὶ γίναμε ἀνθρωποειδῆ….
Μπορῶ νὰ γράφω γιὰ ὦρες ἀτελείωτες…
Δὲν ἔχει νόημα…
Ξέρουμε….Κι ἄς ὑποκρινόμεθα πὼς δὲν ξέρουμε…
Ποιά μνημόνια καί πράσινα ἄλογα ἀγαπητοί μου;
Ποιά;
Ἐδῶ συζητᾶμε γιὰ τὴν μεγαλυτέραν Πτώχευσιν ποὺ ὑπέστῃ ποτὲ ἡ Ἀνθρωπότης!
Κάποτε θὰ τὸ καταλάβουμε, δὲν ἔχουμε ἄλλον δρόμο, εἶναι Ἀνάγκη!
Πρὸς ὤρας πονᾶμε…
Πονᾶμε διότι ξεβολευθήκαμε…
Ἀναμενόμενον!
Ἀλλὰ ἔχουμε ἀκόμη δρόμο…
Μακρύ, ἐπίπονο, βαμμένο μὲ αἷμα….
Καὶ θὰ τὰ καταφέρουμε!
Μὲ ὅσες ἀπώλειες!!!!
Θὰ τὰ καταφέρουμε διότι μπήκαμε σὲ μονόδρομο κι ἐπιστροφὴ δὲν ἔχει!
Υ.Γ. Αὐτὸ τὸ χάος ποὺ φθάνει, ποὺ σχεδὸν μᾶς ἔχει κατακλύσει, εἶναι θεσπέσιον! Εἶναι ὀνειρικόν! Εἶναι θεῖον δῶρον! Αὐτὸ τὸ χάος λοιπὸν θὰ μηδενίσῃ τὰ πάντα! Καὶ τότε θὰ γίνῃ ἡ ἐπανεκίνησις! Μόνον τότε!
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.