Ἄνθρωπε….

Ἄνθρωπε…
Μὴ στέκεσαι ἀσάλευτος.
Πρᾶξε κάτι… κάτι ἡρωικό.
Κάτι ποὺ στέκεται ἀκίνητο γιὰ ὥρα, γίνεται ἀόρατο στὸ μάτι … ἡ Κίνησις εἶναι αὐτὸ ποὺ δίνει Ὕπαρξι.

Ἄνθρωπε…
Ἐδῶ δὲν γεννήθηκες γιὰ νὰ πεθάνῃς ἄπραγος.
Ἐδῶ γεννήθηκες γιὰ νὰ ζήσεῃς μὲ πράξεις.
Κάποιος ποὺ μιλᾶ ἀσταμάτητα γιὰ ἔργα καὶ πράξεις σὲ ἕνα φανταστικὸ Χρόνο, σπαταλᾶ τὴν Ἐνέργεια Ζωῆς ποὺ τοῦ ἐδόθη γιὰ νὰ τὰ Ὑλοποιήσῃ.

Ἄνθρωπε…
Τὸν Χειμῶνα δὲν πράττεις γιατί κρυώνεις… τὸ Καλοκαίρι ἱδρώνεις, μὰ εἶναι ἀπὸ τὴ ζέστη καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν μόχθο τῆς Πράξεως.
Καὶ ξεχνᾶς πὼς τὸ Φθινόπωρο καὶ ἡ ἄνοιξις εἶναι ἁπλᾶ δύο μεταβατικὰ στάδια.

Ἄνθρωπε…
Τὸ δυναμικὸ τρέμουλο τῆς Φλόγας είναι αὐτὸ ποὺ παίρνει ζωὴ ἀπὸ τὸν Ἄνεμο τῶν Κόσμων.
Τὸ ἄψυχο περιτύλιγμα τοῦ Πάγου εἶναι τὸ ἄδειο κουφάρι ποὺ ἀφήνει πίσω του τὸ ἄγγιγμα τοῦ Θανάτου.

Ἄνθρωπε …
Ἡ Ὕ-παρξις εἶναι Πρᾶξις μετ’ Ἐπιλογὴ τοῦ Δρόμου…
Δρόμου ποὺ ἂν δὲν περπατήσῃς…
δὲν θὰ ἔχῃς Ὑπάρξει ποτέ…

© 2012 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος

Αὐτὸ τὸ Φθινόπωρο κι αὐτὴ ἡ Ἄνοιξις εἶναι ποὺ μὲ μαγεύουν κι ἐμέναν….
Τὸ Φθινόπωρο σπέρνεις…
Τὴν Ἄνοιξιν ἀνθίζει αὐτὸ ποὺ σπέρνεις….
Κι ἐκεῖ, μέσα στὴν Ἄνοιξιν, ἀναγεννᾶται ἡ πλάσις…
Κι ἐμεῖς…
Τώρα ὅμως μπήκαμε στὸ Θέρος γιὰ τὰ καλά…
Καὶ στὸ Θέρος θερίζουν…. Οἱ καρποὶ εἶναι ὥριμοι πρὸς βρώσιν…

Ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Ἄν καὶ δὲν εἶχα παρατηρήσει τὴν διαπίστωσιν τοῦ Νικόλα γιὰ τὴν Ὕπαρξιν ποὺ ὁδηγεῖ μὲ ἀναγραμματισμὸν στὴν πράξιν, θὰ τολμοῦσα νὰ παραμείνω στὴν ἑτυμολογία…
Ὕπαρξις=ὑπὸ (κάτι) ἄρχή…. Ὑπάρχω… Δῆλα δὴ ἐξουσιάζομαι ἀπὸ κάτι…
Δέν νομίζουμε πώς ἔφθασε πλέον ὁ καιρός νά Ἄρχουμε;

Φιλονόη.  

 

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply